O Μητσοτάκης, η κυβέρνησή του και το μαζικό Αλτσχάϊμερ

To βασικό πρόβλημα αυτής της χώρας είναι η «κοντή» μνήμη. Ξεχνά γρήγορα πρόσωπα, καταστάσεις, σκάνδαλα, λαμόγια υπαίτιους εθνικών καταστροφών.

Μόλις περάσουν ένα – δύο χρόνια από ένα γεγονός και μόλις έρθει κάποιος να τα κάνει πιο… θάλασσα από τον πρώτο, ο κόσμος ξεχνά την προτεραία κατάσταση. Και σκεφτείτε, δε χρειάζεται παρά λίγος χρόνος για να πάθει συλλογική «αμνησία» ο ελληνικός λαός. Αλλά θα μου πείτε, κι αλλού δε γίνονται αυτά; Δείτε στην Ιταλία που έχουν τον κλόουν Μπερλουσκόνι, τον έδιωξαν κακήν κακώς και πάλι θα τον ξαναψηφίσουν. Όμως, στην Ελλάδα το κακό έχει παραγίνει. Αν δε έχουν περάσει 10-20 ή 30 χρόνια από ένα γεγονός ή μια κατάσταση, τότε όχι μόνο εξασθενημένη είναι η μνήμη αλλά μιλάμε για μαζικό Αλτσχάϊμερ.

Μέχρι και οι φασίστες νεοναζί έχουν ξεμυτίσει για τα καλά σε μια χώρα που έχει εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τεράστιες καταστροφές από το ναζισμό.

Μέχρι και οι Χουντικοί της περιόδου 1967-1974 έχουν γίνει ήρωες ή για να πάμε στο άλλο άκρο, μέχρι και οι Σταλινικοί έχουν γίνει σήμερα οι ήρωες της Αριστεράς.

Στη σύγχρονη πολιτική και οικονομική ιστορία του τόπου θα βρούμε άπειρα παραδείγματα συλλογικής αμνησίας. Από τον Ανδρέα Παπανδρέου που κατέστρεψε τη χώρα το 1984-1989 και μετά γύρισε καβάλα στο άλογο αν κι έπρεπε να είναι φυλακή. Μέχρι τον Κ. Σημίτη και την καταστροφική δεύτερη τετραετία του, αλλά σήμερα είναι τιμητής των πάντων. Για να μην πούμε και για τις καταστροφικές επιλογές των κυβερνήσεων Καραμανλή ή τη διετία του Παπανδρέου που πολλοί ξεχνούν και μάλιστα αποθεώνουν. Λες και δε φταίνε οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις τους για τα όσα ζει ο τόπος σήμερα. Λες κι όλα έγιναν με παρθενογένεση.

Αυτός ο πρόλογος έγινε για να μιλήσουμε για το ομαδικό Αλτσχάϊμερ που παθαίνουμε σε σχέση με την Αγία Οικογένεια Μητσοτάκη, με αφορμή το βιβλίου του πατριάρχη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που θα παρουσιαστεί την επόμενη Δευτέρα. Μπροστά από την εποχή του ο Επίτιμος, επικροτεί τα γραφόμενα του υπουργού του Γ. Παλαιοκρασσά, για την περίοδο 1990-1993. Παραθέτει πίνακες και στοιχεία για να μας πείσει ότι αν τον είχαν αφήσει να κυβερνήσει τότε δε θα είχε φτάσει η οικονομία στη σημερινή της κατάσταση. Και υπονοεί, χωρίς να θέλει να δώσει σαφή πολιτική διάσταση στο πόνημά του, ότι αυτοί που τον έριξαν δεν προσέφεραν στον τόπο καλές υπηρεσίες.

Προφανώς δε θέλει να πει ξεκάθαρα ό,τι έλεγε για τον Αντώνη Σαμαρά, άλλωστε τώρα δεν τον παίρνει να το κάνει. Ωστόσο, είναι φανερή η προσπάθεια να δημιουργήσει πολιτικό θέμα, «αλεπού» ο Επίτιμος στην ίντριγκα.

Όπως έκανε πάντα στην μακρά πολιτική ιστορία του ο Κ. Μητσοτάκης, έτσι και τώρα, αποφεύγει τα «καυτά» θέματα. Εκείνα δηλαδή που είναι αμφισβητούμενα, τα εγκληματικά του λάθη, το πολιτικό παρασκήνιο που έστησε επί χρόνια. Ίσως είναι και ο βασικός λόγος της βιολογικής του επιβίωσης: Ότι δηλαδή δεν πολυσκοτίζεται για όσα του προσάπτουν, αντιθέτως υπερπροβάλλει τα καλά που έκανε ο ίδιος και η οικογένειά του. Διότι σαφώς και θα βρει κανείς την περίοδο διακυβέρνησής του καλές αποφάσεις που ίσως είχαν αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους. Αν ο Παπανδρέου δε μοίραζε λεφτά αφειδώς δε θα είχε εκτιναχθεί το έλλειμμα και το χρέος στα ύψη. Αν ο Σημίτης δε άφηνε τα λαμόγια να κάνουν κουμάντο και δεν έκανε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της χλιδής, δε θα είχε καταρρεύσει η οικονομία. Αν ο Κ. Καραμανλής δεν διόριζε χιλιάδες εργαζόμενους κι έπαιρνε μέτρα τη σωστή στιγμή δε θα παρέδιδε ένα κατεστραμμένο σκάφος που το πήρε ο ΓΑΠ και το βούλιαξε με τα «λεφτά υπάρχουν». Από μετά Χριστόν προφήτες έχουμε πήξει στην χώρα αυτή. Όταν κυβερνούν μόνο δε βλέπουν τι πρέπει να κάνουν σωστά.

Έτσι κι ο Μητσοτάκης ή ο Παλαιοκρασσάς κάνουν κριτική μετά από 20 χρόνια και βγάζουν το συμπέρασμα ότι αν είχαν ακουστεί οι ίδιοι δε θα χρεοκοπούσε η οικονομία. Προφητείες κατά πώς του συμφέρει.

Κουβέντα για τα σκάνδαλα της εποχής, για το «βόλεμα» των ημετέρων, για τις ιδιωτικοποιήσεις προς όφελος των «κολλητών», για τη διαπλοκή με τους επιχειρηματίες της εποχής και για τη δημιουργία μιας νέας τάξης «νταβατζήδων» κι εθνικών προμηθευτών που ακόμη τους «τρώμε στα μούτρα». Κουβέντα επίσης και για τα εθνικά θέματα. Αλλά είπαμε: Η επιλεκτική μνήμη είναι αυτή που διέσωσε τόσα χρόνια τον Επίτιμο. Γιατί να ξεχάσει τώρα το κόλπο στο τέλος του βίου του. Ο λύκος κι αν εγέρασε…

Α.Ψ.

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 21, 2013