Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι μέχρι το τέλος

“Η κυβέρνηση Σαμαρά όχι μόνο δεν στάθηκε αλληλέγγυα προς τον κυπριακό λαό αλλά έκανε το ακριβώς αντίθετο. Άφησε την Κύπρο στη μοίρα της να παλεύει με όλα αυτά τα θηρία της Ευρώπης των Γερμανών ” 

Του Κώστα Καπνίση 

Από τη βραδιά που με θάρρος, αρετή και τόλμη η κυπριακή Βουλή είπε το μεγάλο ΟΧΙ στην υποταγή και στην υποδούλωση του κυπριακού λαού και μέχρι τώρα το μόνο που μεταδίδεται στην Ελλάδα από τους κυβερνώντες, τους παπαγάλους τους αλλά και τους ψηφοφόρους υποστηρικτές τους είναι να βγαίνει ένα μίσος προς τους Κύπριους.

Στο νησί προσπαθούν να βρουν έντιμη λύση στα προβλήματά τους και ψάχνουν για όλες τις εναλλακτικές. Στη χώρα μας που είπε...

«ναι σε όλα» αρκεί να συνεχίσει το ίδιο πολιτικό σύστημα και όσοι το υπηρετούν και επωφελούνται από αυτό να συνεχίσουν ανενόχλητοι να βρίσκονται στην εξουσία τους ενοχλεί αφάνταστα που οι Κύπριοι δεν ακολούθησαν συμπεριφορές ραγιαδισμού και υποταγής. Τους ενοχλεί και μόνο η ιδέα ότι κάποιοι είναι και συμπεριφέρονται ως ελεύθεροι άνθρωποι. Από εκείνη τη βραδιά λοιπόν τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και διαδίκτυα προσπαθούν να μεταφέρουν την αρρώστια τους και στην Κύπρο και όσο βλέπουν ότι δεν το επιτυγχάνουν βγάζουν όλο και μεγαλύτερη κακία και εύχονται να χρεοκοπήσει η Κύπρος.

Αναμφίβολα, η κατάσταση είναι γενικότερα δύσκολη και ο δρόμος δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Οι Κύπριοι όμως απέδειξαν ότι πάνω από όλα είναι η εθνική αξιοπρέπεια και αυτό το ξεκαθάρισαν από την αρχή στον εχθρό. Στάθηκαν στα πόδια τους και με όλη την δύναμη της ψυχής τους είπαν ΟΧΙ. Το είπαν. Ενωμένοι. Δε σύρθηκαν ούτε ως πολιτικό σύστημα ούτε ως λαός σαν σκουλήκια στο έδαφος και σαν υποταγμένοι. Όσοι δεν είδαν την ιστορική συνεδρίαση της κυπριακής Βουλής καλό είναι να το κάνουν άμεσα. Θα πάρουν πολλά μαθήματα αξιοπρέπειας, υπερηφάνειας, πατριωτισμού αλλά κυρίως άσκησης ελεύθερης πολιτικής σκέψης και πράξης. Τούτη η χώρα πάντα ενωνόταν μόνο όταν κινδύνευε ολόκληρη με αφανισμό. Ποτέ όταν κινδύνευε η μισή ή ένα κομμάτι της. Όταν πια δεν υπήρχε τίποτε άλλο να χαθεί τότε ναι ενωνόταν. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Τα παραδείγματα πάρα πολλά. Οι Έλληνες όμως είναι κοινό μυστικό ότι είτε εύκολα ξεχνούν την Ιστορία τους είτε δεν τη γνωρίζουν είτε ακόμη δεν την έχουν διδαχθεί σωστά.

Το τελευταίο μεγάλο μνημείο αντίστασης υπήρξε η Χούντα. Πότε όμως; Μετά από έξι χρόνια εκκωφαντικής (όσο και αν ακούγεται οξύμωρο) σιωπής. Για άλλη μια φορά στην ελληνική Ιστορία πάλι λιγοστοί στάθηκαν απέναντι στην τυραννία. Απέναντι στον φασισμό. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς μετά την πτώση της φρόντισαν να εξαργυρώσουν τους αγώνες τους υπηρετώντας ένα σύστημα που οδήγησε την χώρα μέχρι το σημερινό σημείο. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έφτανε μέχρι την απόλυτη καταστροφή μέχρι να αναγεννηθεί. Το σημείο αυτό είναι πια πολύ κοντά. Μετά από τέσσερα χρόνια Μνημονίων και του «ναι σε όλα» είναι αρκετά εμφανές ότι παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος. Δυστυχώς, η χώρα θα πιεί το ποτήρι μέχρι τέλους. Θα αλλάξουν τα πράγματα. Η πικρία όμως θα μείνει για πολύ καιρό στον νου και το μυαλό όσων δεν ξεχνούν. Ακόμα και όταν καλυτερέψουν τα πράγματα πάλι οι ίδιοι άνθρωποι θα περπατούν προβληματισμένοι. Όσοι έχουν μια κάποια έστω συνείδηση ποτέ δε θα ξεχάσουν ότι ως λαός επιλέξαμε να μείνουμε ραγιάδες και να βρουν την λύση κάποιοι άλλοι εκτός από εμάς αλλά και για εμάς. Είναι πικρό αυτό. Πολύ πικρό. Η ζωή όμως θα συνεχιστεί. Πάντα συνεχίζεται. Με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Με τις χαρές και τις λύπες της.

Για όσους όμως ξέρουν να τη ζουν και όχι να απλά να την περνούν πάντα θα υπάρχει ένα βασανιστικό ερώτημα. Ένα υπαρξιακό ερώτημα. Τι στάση πρέπει να κρατά ο κάθε άνθρωπος; Η Κύπρος, η διαμελισμένη Κύπρος, η κατεχόμενη Κύπρος μετά την εθνική τραγωδία του 1974 στάθηκε στα πόδια της. Προχώρησε μπροστά. Εκμεταλλεύτηκε ένα σύστημα το οποίο την ακρωτηρίασε και έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Δεν γίνεται προσπάθεια να εξιδανικευτεί μια κατάσταση. Ασφαλώς και η μεγαλόνησος έκανε και η ίδια τα λάθη και τις παραλείψεις της. Δεν έγινε η ιδανική, η ιδεατή, η τέλεια κοινωνία - κράτος. Όσοι ψάχνουν άλλωστε για κάτι τέτοιο μπορούν ίσως να το αναζητήσουν σε μια άλλη ζωή, σε μια άλλη διάσταση. Πιθανό να το βρουν πιθανό και όχι. Παίρνοντας όμως ως βάση κάποια υπαρκτά και όχι φανταστικά δεδομένα πρέπει να ειπωθεί και να αναγνωριστεί από όλους ότι η Κύπρος αντιστάθηκε και συνεχίζει να αντιστέκεται.

Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει μέχρι το τέλος έβαλε πάνω από όλα την εθνική της αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Όρθωσε το ανάστημά της. Ήξερε και ξέρει ποιοι είναι απέναντί της. Ακόμα και μετά από τους τραγικά λανθασμένους χειρισμούς της η σημερινή κυβέρνησή της έπιασε αμέσως τον παλμό του λαού της. Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τους Κύπριους και για την σχέση τους με το χρήμα. Ότι το αγαπούν, ότι το κυνηγούν, ότι θέλουν σαν «τρελοί» να το αποκτήσουν. Μήπως οι άλλοι λαοί του κόσμου αυτό δε θέλουν; Σε καπιταλιστικό σύστημα δε ζούμε μήπως; Κι όμως. Οι ίδιοι με τη γενναία στάση τους απέδειξαν έμπρακτα ότι δε διστάζουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα μπροστά στον κίνδυνο να υποδουλωθούν, να γίνουν πειραματόζωα, να τους υπαγορεύει η εγκληματική συμμορία που διαφεντεύει την Ευρώπη και παριστάνει την ΕΕ το τι θα πουν και τι θα κάνουν και μάλιστα αδιαμαρτύρητα. Χωρίς να προβάλλουν την παραμικρή αντίσταση.

Ο κυπριακός λαός διάλεξε στρατόπεδο γνωρίζοντας ότι την επόμενη στιγμή του ΟΧΙ μπορεί και να μην υπήρχε πια στον χάρτη. Την ίδια στιγμή το πολιτικό τους σύστημα, η συμπεριφορά τους υπήρξε άψογη. Ο πολιτικός τους πολιτισμός, η ψυχραιμία τους παρόλη την κρισιμότητα της στιγμής παροιμιώδης. Έχουν κλειστεί σε ένα δωμάτιο ενωμένοι και προσπαθούν να βρουν την λύση που θα συμφέρει την χώρα τους. Ενωμένοι στην αξιοπρέπεια όμως και όχι στην υποταγή. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα που μετρά ήδη τέσσερα χρόνια απόλυτης οσφυοκαμψίας και υποταγής, το πολιτικό σύστημα που βρίσκεται στην εξουσία με την θλιβερή τρικομματική, τη μιντιοκρατία και την επιχειρηματική ελίτ κουνά τώρα το δάκτυλο και παραδίδει «μαθήματα» και στους Κύπριους. Προφανώς, θεωρεί ότι από τη στιγμή που έχει πείσει το 48% του ελληνικού λαού μπορεί να κάνει και το ίδιο στην Κύπρο. Όχι μόνο δε στάθηκαν αλληλέγγυοι προς τον κυπριακό λαό και δεν παραδειγματίστηκαν έστω την ύστατη τούτη ώρα αλλά έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Άφησαν την Κύπρο στη μοίρα της να παλεύει με όλα αυτά τα θηρία της Ευρώπης των Γερμανών και των υπηρετών τους. Δε βλέπουν, δεν ακούν, δεν κάνουν ούτε βήμα πίσω.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτό που έκαναν με την απόφαση του Eurogroup τα ξημερώματα του Σαββάτου στην Κύπρο άνοιξε πραγματικά ο ασκός του Αιόλου. Με το να βάλουν «χέρι» στις καταθέσεις των πολιτών βάζουν τέλος με τα ίδια τους τα χέρια στην ίδια την ηγεμονία τους επί είκοσι σχεδόν χρόνια στην Ευρώπη. Το τέλος τους είναι πια πολύ κοντά. Πολύ πιο σύντομα από όσο νομίζουν. Μια εξήγηση σε όλα αυτά που γίνονται από τη μεριά τους είναι ότι το έχουν αντιληφθεί και ας κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Προσπαθούν απλώς να κερδίσουν όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο για να καταληστεύσουν ότι μπορούν. Βρίσκονται σε πανικό. Δεν πήραν το μήνυμα των εκλογών του 2012 από την μικρή Ελλάδα; Από την Ιταλία; Ούτε από εκεί το πήραν; Δε βλέπουν ότι τούτες τις στιγμές γεννώνται στον Νότο νέες πολιτικές ηγεσίες οι οποίες πολύ σύντομα θα πάρουν στα χέρια τους την κατάσταση; Προφανώς και το βλέπουν. Δεν είναι ανόητοι. Γελοία υποκείμενα, τυχοδιώκτες και αρπακτικά είναι. Δε διστάζουν ακόμα και τώρα στην εκκωφαντική πτώση τους να καταστρέψουν ολόκληρους λαούς, ολόκληρες χώρες. Ο χρόνος τους όμως τελειώνει.

Η κλεψύδρα αδειάζει δραματικά. Αναμφισβήτητα, θα κάνουν και άλλα που θα αφήσουν τον πλανήτη με ανοικτό το στόμα. Καλά θα κάνουν βέβαια να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι στον οικονομικό πόλεμο που έχουν ξεκινήσει εδώ και μερικά χρόνια στην Ευρώπη πάντα θα υπάρχει ιστορικά μια αντίστοιχη Δίκη της Νυρεμβέργης. Η Κύπρος έδειξε τον δρόμο. Ένας συνασπισμός των υγιών δυνάμεων του ευρωπαϊκού Νότου και οι αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες των λαών μέσα από καθαρά δημοκρατικές διαδικασίες θα είναι η αρχή μιας νέας Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που οι λαοί της ονειρεύτηκαν και καλούνται τώρα να κάνουν πραγματικότητα. Τώρα είναι η ώρα της ειρηνικής ανατροπής. Τώρα είναι η ώρα που οι λαοί καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους αλλά και για αυτό των παιδιών τους.

Τα λόγια του Μπρεχτ δείχνουν αναμφίβολα τον δρόμο: «Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχός σας. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται»… 

Από periodista

http://greki-gr.blogspot.gr

Δημοσίευση: Μαρτίου 22, 2013