Έχουμε την αξιοπρέπεια και όχι μόνον αυτήν...

Πολύ βιάζονται να πανηγυρίσουν οι Ελλαδίτες σφουγγοκωλάριοι του Σόιμπλε. Είναι εντυπωσιακή η ταύτιση των επιχειρημάτων τους με αυτόν, που υποτίθεται, ότι και αυτοί ως Ελληνες μέμφονται, τόσο στα «ηθικοπλαστικά» (για τα πλυντήρια και τις φούσκες) όσο και στα «ρεαλιστικά» επιχειρήματα (για την αδυναμία μας να πούμε όχι).

Ας αρχίσουμε από τα ηθικοπλαστικά «επιχειρήματα». Το ότι η οικονομία των «υπηρεσιών» (δικηγόρων, λογιστών και διασκεδαστών των Ρώσων μαφιόζων) και της φούσκας επιτοκίων και ακινήτων δεν είναι και τόσο ηθική, το γνωρίζαμε όλοι. Πόσες άλλες ήταν οι πραγματικές επιλογές σε αυτήν την «ηθική» διεθνή οικονομία και πολιτική; Πόσες άλλες επιλογές είχε ένα κράτος στο μέγεθος της Κύπρου, που ορίζει λιγότερο από το 60% των εδαφών του, υφίσταται διαρκή απειλή για τα υπόλοιπα και δεν βρίσκεται ούτε ένας από τους ισχυρούς να υπερασπιστεί τα δίκια του; Δεν μπορούν να καταλάβουν αυτοί οι «πατριώτες», ότι η Κύπρος με αυτό το κοροϊδιλίκι προσπαθούσε να ρεφάρει την ζημιά από την κατοχή και τις υπέρβαρες αμυντικές δαπάνες; Δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι μέσα από αυτήν την σχέση διαπλοκής επιδίωξαν οι Κύπριοι να δέσουν οικονομικά και πολιτικά την Κύπρο με μεγάλες δυνάμεις, που ήλπιζαν ότι θα βοηθήσουν πολιτικά και αμυντικά;

Εάν τέλος πάντων η ΕΕ αποφάσισε, ότι είναι ανήθικη η οικονομία των «υπηρεσιών» να την απαγορεύσει (ή να βάλλει τους ίδιους όρους) σε όλους. Τι σόι ηθική είναι αυτή που λέει, ότι θα την απαγορεύσουμε μόνο σε όσους βρεθούν στην ανάγκη της αλληλεγγύης των εταίρων, ενώ οι άλλοι μπορούν ανεμπόδιστα να συνεχίζουν το ξέπλυμα; Το 2004 την ίδια δουλειά δεν έκανε η Κύπρος; Γιατί την δέχτηκαν στην λέσχη των «ηθικών» Ευρωπαίων; Για να την δέσουν πιο εύκολα πριν τον βιασμό;

Αλλά ας έλθουμε και στα «ρεαλιστικά επιχειρήματα» που λένε, ότι θα έπρεπε εξ αρχής να δεχτούμε το κούρεμα. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει προσυνεννόηση των παραγόντων του νησιού, ή η ακολουθία των γεγονότων είναι ψιλοτυχαία, αλλά μέχρι ώρας δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα καλύτερο. Δεν καταφέραμε να διασώσουμε το τραπεζιτικό σύστημα, αλλά δεν διασώσαμε μόνο την αξιοπρέπεια μας. Δι αυτής διασώσαμε και άλλα πράγματα.

Ας πάρουμε τα γεγονότα με την σειρά που συνέβησαν. Εν αρχή ο Αναστασιάδης είπε «ναι» στο τελεσίγραφο γιατί, κακά τα ψέματα, αφού είχε την καβάτζα της βουλής (όπως αποδείχτηκε και από την στάση του δικού του κόμματος) θα ήταν ανόητο να πεί «όχι» μπροστά στην συμπαγή στάση των «εταίρων». Ετσι δεν σήκωσε παντιέρα, απλώς παρέπεμψε στους εκπροσώπους του λαού, όπως «του επιβάλει το σύνταγμα» και αφού προειδοποίησε τους «εταίρους» για την πιθανή απόρριψη. Τα «θλιβερά» του διαγγέλματα άνετα μπορούν να είναι η τέλεια κάλυψη για ένα τέλειο Κυπριακό σχέδιο. Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για ίχνος αδιαλλαξίας; Και τότε έκανε το διπλά σοφό βήμα. Είπε «ναι, αλλά να φορολογηθούν και τα κάτω των !00.000 ποσά. Οι «εταίροι» την έφαγαν την πεπονόφλουδα. Τι κέρδισε η Κύπρος από αυτήν την «ανάλγητη» στάση και κατόπιν από την «άκαρπη» αποστολή του υπουργού οικονομικών στην Ρωσία; Ότι κανένας Ρώσος δεν μπορεί να πεί, πως δεν κάναμε τα πάντα, για να σώσουμε ακέραιες τις καταθέσεις τους. Φαίνεται πως οι Κύπριοι κατάλαβαν πιο γρήγορα από εμάς, ότι οι τράπεζες τελειώσανε και βάζουν τις (σωστές) βάσεις για την επόμενη ημέρα (την περίοδο του φυσικού αερίου).

Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ρεαλιστές, οι τράπεζες ξηλώθηκαν και μόνο με την αρχική επίθεση της ΕΕ. Παρόλα αυτά δεν έπρεπε να ξηλωθεί και η αξιοπιστία της Κύπρου έναντι των Ρώσων και του διεθνούς κεφαλαίου, γιατί έχουν κι άλλες δουλειές (ενέργεια) που ήδη ξεκίνησαν. Η όλη στάση τους λοιπόν ήταν ότι «εμείς προσπαθήσαμε να μειώσουμε την ζημιά στις καταθέσεις σας, ακόμα και σε βάρος του λαού μας και παρά την αντίθετη περί αυτού προτροπή της ΕΕ, δεν διστάσαμε να εκτεθούμε στα μάτια του λαού μας για τα δικά σας συμφέροντα. Εσείς δεν βοηθήσατε αρκετά για να διασωθεί ο τραπεζιτικός σας παράδεισος. Εσείς τελικά μας παραπέμπετε στην ΕΕ, η οποία μας επιβάλλει να κουρέψουμε μόνο πάνω από τις 100.000».

Να λοιπόν σε τι ωφέλησε όλη αυτή η ιστορία των υποτιθέμενων παλινδρομήσεων. Οι Ρώσοι θα πληρώσουν τελικά, χωρίς να μπορούν να μας προσάψουν το παραμικρό και επίσης εμείς σαν καλά παιδιά «υιοθετούμε» πλήρως τις επιταγές της ΕΕ και απαλλάσσουμε τελικά τους δικούς μας μικροκαταθέτες με τις δικές τους ευλογίες, για τους οποίους πλέον εγγυάται η ίδια η ΕΕ και όχι οι φαλιρισμένες τράπεζες. Δηλαδή «πουλήσαμε» τους δικούς μας μικροκαταθέτες προσωρινά και επίπλαστα. Αν είχαμε πει εξ αρχής ναι, όπως ήθελαν τα πρωτοπαλίκαρα της υποταγής, χωρίς αυτό το δήθεν πούλημα των μικροκαταθετών, θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε την οργή των Ρώσων. Αντίθετα με αυτόν τον παρελκυσμό οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να μας πουν, ότι έχουν υπέρτερα συμφέροντα με την Γερμανία και να προσπαθήσουμε να μην τους πατήσουμε πολύ στο κεφάλι με το κούρεμα.

Πράγματι δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα, ότι τώρα μπορούμε να τα φορτώσουμε όλα σε αυτούς. Πιστεύω, ότι το δίκαιο κούρεμα, πάνω από τις 100.000 φυσικά, πρέπει να είναι συνάρτηση του χρόνου παραμονής αυτών των κεφαλαίων στις τράπεζες και των τόκων που έχουν ήδη κερδηθεί. Αν κουρευτούν όλα τα ποσά ανάλογα με το ύψος και όχι με τους τόκους, που κέρδισαν, εκτός από την πασιφανή αδικία κινδυνεύουν να κουρευτούν ποσά, που δεν απέδωσαν κανέναν τόκο· είναι απλά εμβάσματα για πληρωμές μέσω τραπεζών. Αυτό θα είναι καθαρή ληστεία και η ταφόπλακα της αξιοπιστίας της Κύπρου· όχι μόνο των τραπεζών της.

Αλλά έχουμε και το ακαταμάχητο «επιχείρημα» των προσκυνημένων, ότι η νέα συμφωνία είναι χειρότερη από την προηγούμενη (πράγμα που διαλαλούσαν σε όλους τους τόνους πολύ πριν συμφωνηθεί οτιδήποτε!!!!! Η Ελλάδα που δεν είπε κανένα «όχι», γιατί κάθε τρείς μήνες υφίσταται νέα χειρότερα μέτρα; Τι συνέβη μέσα σε μία εβδομάδα, που δικαιολογεί πρόσθετα μέτρα 2 δις; Αυτό δεν αποδεικνύει, ότι τα πακέτα διάσωσης έχουν εντελώς αυθαίρετους στόχους, άσχετους από την υποτιθέμενη διάσωση; Ή ξέχασαν κιόλας ότι η προηγούμενη συμφωνία επιμέριζε το βάρος και στους μικροκαταθέτες; Περί όλων αυτών θα καταθέσω τις απόψεις μου σε επόμενο άρθρο. Προς το παρόν ένα μόνο. Αν προσκυνήσεις μια φορά, η διολίσθηση στην ξεφτίλα δεν έχει τέλος. 

Πιστεύω, ότι η μάχη των οπισθοφυλακών, σε αυτήν την ανίερη επίθεση που δέχτηκε η Κύπρος, δίνεται με την πρεπούμενη σύνεση. Χάθηκε προς το παρόν ο τραπεζιτικός τομέας, αλλά επιτεύχθηκε η διάσωση της αξιοπιστίας της Κύπρου (ως κράτος, όχι ως τραπεζιτικό σύστημα) που βάζει τις βάσεις για την σωστή επαναστόχευση της οικονομίας της. Η νέα προοπτική στον ενεργειακό τομέα είναι πολύ πιο ελκυστική, από την τόσο αδύναμη, όπως αποδείχτηκε, οικονομία των «υπηρεσιών». Ειλικρινά δεν γνωρίζω, αν πράγματι υπάρχει σχεδιασμός σε αυτούς τους χειρισμούς, ή αν είναι τα τυχαία (και τυχερά) αποτελέσματα ανεπαρκών και πουλημένων ηγετών; Ότι απ τα δύο κι αν συμβαίνει και ανεξάρτητα από τις τελικές αποφάσεις, το «όχι» μόνο ζημιογόνο δεν ήταν. 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαρτίου 25, 2013