Μέσα από τα δάκρυά μας θα δούμε τελικά την αλήθεια

Ζούμε, προσπαθούμε να επιβιώσουμε ή απλά μπήκαμε σε έναν θάλαμο βασανιστηρίων περιμένοντας να μας καλέσουν οι δήμιοί μας για να μας λυτρώσουν θανατώνοντάς μας;

Γίναμε μέλη μιάς ομάδας χωρών και τελικά διαπιστώνουμε πως αυτή η ομάδα τρέφεται από τις σάρκες της και λειτουργεί με κανόνες που αποφασίζουν οι ισχυροί και που τους επιβάλουν αυτάρεσκα και με απόλυτη σκληρότητα στους υπόλοιπους.

Φάγαμε πολύ παραμύθι τα προηγούμενα χρόνια ότι ο σκοπός της ένωσης και του ευρώ είναι η συναδέλφωση των λαών και μία Ευρώπη ειρήνης και προόδου.

Αυτό ήταν το περιτύλιγμα.

Η πραγματικότητα ήταν άλλη και πολλοί ακόμη και τώρα δεν εννοούν να την αντιληφθούν.

Στόχος της ενοποίησης ήταν να αφαιρεθεί από τους λαούς η δυνατότητα να ελέγχουν το οτιδήποτε. Όλος ο έλεγχος βήμα-βήμα έπρεπε να περάσει σε απρόσωπους "τεχνοκράτες" οι οποίοι θα αποφασίζουν για "το καλό μας" γιατί "αυτοί ξέρουν"

Ο σφαγιασμός της Κύπρου δεν συζητήθηκε σε κανένα κοινοβούλιο, ο λαός της Κύπρου δεν ερωτήθηκε καν, ούτε τέθηκαν υπόψιν του οι εναλλακτικές και οι επιπτώσεις τους.

Σε ένα βράδυ εκτέλεσαν την Κύπρο αναθέτοντας στην αντίστοιχη μαριονέτα που στην Κύπρο λέγεται Αναστασιάδης, απλά να εκτελέσει τις αποφάσεις.

Αυτό το μοντέλο λειτουργίας καθιερώνεται σε όλη την Ευρώπη, καταργώντας κοινοβούλια, σφαγιάζοντας την ελάχιστη επίφαση δημοκρατίας που υπήρχε και ακολουθώντας την μέθοδο της σαλαμοποίησης ώστε οι αντιδράσεις να είναι ελεγχόμενες. Σφαγιάζουμε σήμερα την Κύπρο αλλά "είναι ειδική περίπτωση" μην ασχολείστε οι υπόλοιποι. Θα έρθουμε μετά σε εσάς για την δική σας "ειδική περίπτωση".

Δυστυχώς συνεχίζουμε να τσακωνόμαστε για το εάν ο Τσίπρας είναι χειρότερος από τον Σαμαρά. Αυτά δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο μαριονέτες. Όταν η μία μαριονέτα καεί φέρνουν και τοποθετούν μπροστά μας την επόμενη, που την κατασκεύασε το ίδιο «εργοστάσιο» και έχει τα ίδια «ποιοτικά χαρακτηριστικά» με την προηγούμενη.

Το ευρώ και η Ευρωπαϊκή ένωση πρέπει να εκλείψουν. 

Αλλιώς θα εκλείψει η Ελλάδα. Και όχι μόνο.

Είτε θέλουμε να το καταλάβουμε, είτε όχι, ζούμε έναν πόλεμο μετρώντας νεκρούς, βιώνουμε την εξαθλίωση που αυτός μας επιφέρει και παραδόξως είμαστε θύτες και θύματά!!!

Για όσο καιρό δεν θα μπορούμε να αντιληφθούμε πως όλοι μας είμαστε το «καύσιμο» που απαιτείται για να κινηθεί ένα τέρας, δεν θα υπάρξει καμία ελπίδα διαφυγής από το τέλος που κάποιοι προαποφάσισαν για εμάς, χωρίς εμάς. Και αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει, γιατί ποτέ δεν υποχωρεί ο δυνάστης εάν δεν νιώσει πως απειλείται άμεσα από το θύμα του.

Παραμένοντας στην ίδια θέση, της σιωπηλής υποταγής, επιτείνουμε τον χρόνο, μεγαλώνουμε τον πόνο και απομακρυνόμαστε από τα αυτονόητα, τα οποία έχουν ήδη να ομοιάζουν με ευχάριστα όνειρα μέσα σε μία πραγματικότητα που ολισθαίνει καθημερινά προς τον χειρότερο και πλέον επονείδιστο τρόπο αναζήτησης της επιβίωσης.

Μέσα σε αυτό τον εφιάλτη και τον ανείπωτο επερχόμενο πόνο, το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο είναι πως τελικά μέσα από τα δάκρυά μας θα μπορέσουμε να δούμε την αλήθεια και να πάρουμε τις αποφάσεις εκείνες που δεν πήραμε επειδή πιστέψαμε σε υποσχέσεις υπανθρώπων που ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να επιχαίρουν για την καταστροφή που δημιουργούν…

Για να βγούμε από τον θανατηφόρο θάλαμο βασανιστηρίων που σήμερα βρισκόμαστε, απαιτείται να καταλάβουμε πως οι δήμιοι δεν κάνουν εξαιρέσεις. Μόνο εάν κατανοήσουμε πως η λύση στο πρόβλημαδεν είναι απαραίτητα η δική τους, αλλά μπορεί να είναι και κάποια δική μας, μόνο εάν προσπαθήσουμε να μιλήσουμε μεταξύ μας αφήνοντας στην άκρη τις επιτηδευμένα τοποθετημένες (από τους δημίους μας) διαφορές μας, τότε και μόνον τότε θα μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο προς την διάσωσή μας, τον δρόμο προς την ζωή και την αξιοπρέπεια που σήμερα μας κλέβουν οι... "διασώστες" μας. 

Αναγνώστης

Δημοσίευση: Μαρτίου 31, 2013