Ως πότε θα κλαίμε τη μοίρα μας και θα αναμένουμε τους «σωτήρες»;

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Υπάρχουν εκείνοι που κλαίνε την μοίρα τους.

Εκείνοι που υπομένουν καρτερικά ό,τι η εξουσία επιβάλλει.

Αυτοί, ποτέ δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν.

Αυτοί έχουν μάθει να υποτάσσονται, να μην αντιστέκονται.

Υπάρχουν κι εκείνοι που παίρνουν την ζωή στα χέρια τους, αγωνίζονται για να καλυτερεύσουν την ζωή τους, ναπροοδεύσουν. Και μέσα από αυτή την προσπάθεια, που αρκετές φορές έρχεται σε σύγκρουση με τις επιθυμίες και τα σχέδια κυβερνώντων και παραγόντων, γεννιέται η πρόοδος, η ανάπτυξη.

Ίσως όχι όπως θα επιθυμούσε η εξουσία, αλλά όπως η κοινωνία επιτάσσει.

Αξίζει να θυμηθούμε τον ξεσηκωμό της ελληνικής νεολαίας την δεκαετία του ’70.

Ποιος το περίμενε, πως απέναντι στο στρατιωτικό καθεστώς, οι νέοι θα σήκωναν το ανάστημά τους μπροστά από τα τανκς, θα έβαζαν τα στήθια τους απέναντι στα όπλα.

Κι αν το ερώτημα γιατί ξεσηκώθηκαν οι νέοι, ζητώντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» έχει απαντηθεί, σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αξίζει να σκεφτούμε, από πού άντλησαν οι νέοι εκείνης της εποχής, την δύναμη, το θάρρος, να ξεσηκωθούν κατά της χούντας, διεκδικώντας το αυτονόητο, το δικαίωμα στη ζωή, στην πρόοδο, στη δημοκρατία, στην ελευθερία.

Θα μπορούσε κανείς να καταθέσει την άποψή του σε αυτό το σημαντικό ερώτημα.

Και η κάθε άποψη είναι σεβαστή.

Η σημερινή νέα γενιά, δύσκολα μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, γιατί δεν ήταν μέσα στις καρδιές, μέσα στο μυαλό αυτών των νέων.

Γιατί εκείνοι οι νέοι, μεγάλωσαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες, διαπαιδαγωγήθηκαν από τους γονείς τους, αλλά κι από τους δασκάλους τους, αλλά και από την τότε κοινωνία, εντελώς, μα εντελώς διαφορετικά, από ότι εμείς διαπαιδαγωγούμε σήμερα τα παιδιά μας.

Απομένει σε όλους εμάς, που είμαστε κλωνάρια τους δέντρου της γενιάς εκείνης, να απαντήσουμε.

Εμείς όλοι, που μεγαλώσαμε γευόμενοι τους καρπούς εκείνης της δύσκολης εποχής, καρπούς που άλλοτε ήταν γλυκείς, άλλοτε άγευστοι κι άλλοτε με πικρή γεύση.

Δεν πρέπει να λησμονούμε εκείνη την παράξενη, ιδιόμορφη νέα γενιά, που οι ιδέες της τρόμαζαν τους μεγαλύτερους αλλά ενθουσίαζαν και γέμιζαν τους νέους.

Εκείνη τη γενιά, που έμελλε να δώσει ένα άλλο χρώμα στη ζωή των ανθρώπων, που άνοιξε ακόμη περισσότερο τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ισότητα, στην ελευθερία των ιδεών, στην κοινωνική δικαιοσύνη.

Ήταν η γενιά των λεγόμενων «παιδιά των λουλουδιών».

Κι αν όλα αυτά σήμερα φαντάζουν ανούσια ή ξεπερασμένα, για εκείνη την εποχή, ήταν ιδέες που συγκρούονταν με την συντήρηση.

Τα παιδιά των λουλουδιών, αρνούνταν την αποβλακωτική ανία της αμερικανικής καταναλωτικής κοινωνίας.

Αρνούνταν να είναι μέλη μιας νεολαίας που το κάθε καθεστώς «έστηνε» στα μέτρα της.

Οι νέοι εκείνης της εποχής, είπαν «ΟΧΙ» στην στρατικοποίηση τους, είτε σε εκκλησιαστικές νεολαίες, είτε σε εθνικοσοσιαλιστικές, είτε σε φασιστικές, είτε σε κομμουνιστικές νεολαίες.

Το μεγάλο και απελευθερωμένο κίνημα των παιδιών των λουλουδιών, έδειξε, στους πληγωμένους από τους πολέμους ανθρώπους, το μεγαλείο της ΑΓΑΠΗΣ και την σπουδαιότητα της ΕΙΡΗΝΗΣ, φορώντας παλιομοδίτικα πολύχρωμα ρούχα.

Φυσικά και σ’ αυτό το ακηδεμόνευτο κίνημα, υπήρξαν λάθη, υπήρξε η εκμετάλλευση και κατόπιν η δυσφήμιση του από ορισμένους.

Σπουδαιότερο λάθος ήταν κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι το κίνημα αυτό, δεν σκόπευε στην ανάληψη της εξουσίας και στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, αλλά ούτε καν και στην ευθύνη της διακυβέρνησης!

Στόχευε, στον απεγκλωβισμό της νεολαίας και της κοινωνίας από τον αυταρχικό κοινωνικό εναγκαλισμό.

Μοναδικός σκοπός και στόχος αυτής της κοινωνικής επανάστασης των παιδιών των λουλουδιών, ήταν η διάδοση των ιδεών για ειρηνική και συνάμα ελεύθερη συμβίωση των ανθρώπων σε κάθε γωνιά της γης.

Κι ενώ, πολλά εκατομμύρια απλοί άνθρωποι, εκατομμύρια πολίτες σε κάθε γωνιά της γης, έγιναν κοινωνοί αυτών των ιδεών, κι ενώ, πολλά καλλιτεχνικά και πνευματικά ρεύματα δημιουργήθηκαν προβάλλοντας αυτές τις αξίες, μετά από μερικά χρόνια, τα παιδιά των λουλουδιών ξεχάστηκαν.

Γιατί άραγε;

Η απάντηση είναι απλή.

Η παγκόσμια εξουσία, τα οικονομικά συμφέροντα, οι Τραπεζίτες, ή όπως αλλιώς θέλουμε να λέμε εκείνους που για αιώνες αποφασίζουν ποιοι θα ζήσουν σήμερα και ποιοι θα πεθάνουν, μεθοδικά, ύπουλα, και με υπομονή, φρόντισαν να διαβρώσουν τους ανθρώπους αντί να πολεμήσουν τις ιδέες…

Γιατί οι ιδέες δεν νικιούνται!

Οι ιδέες γεννούν ήρωες, χτίζουν επαναστάσεις, οδηγούν τους λαούς στην ελευθερία, στην πρόοδο.

Μια κινέζικη παροιμία λέει:

«Οι ιδέες είναι σαν τα καρφιά. Όσο πιο πολύ τα χτυπάς, τόσο πιο βαθιά μπήγονται!»

Κι αυτό, οι εξουσιαστές το γνώριζαν και το γνωρίζουν πολύ καλά.

Γι’ αυτό λυσσαλέα πολεμούν όποιον διανοούμενο βρεθεί απέναντί τους.

Γι’ αυτό στηρίζουν με κάθε τρόπο και μέσον καναλάρχες, εκδότες, δημοσιογράφους, αλλά και Ακαδημαϊκούς, εκπαιδευτικούς, καλλιτέχνες και γενικότερα κάθε άνθρωπο που μπορεί και θέλει λόγω των προσόντων που διαθέτει, να γίνει όργανό τους.

Η Παγκόσμια αλλά και η ντόπια εξουσία, έντεχνα πρόβαλαν κι επέβαλαν μετά την δεκαετία του ’60 στην χώρα μας:

– Την ανάδειξη νέων ιδεών από αμφιβόλου ποιότητας «διανοούμενους»

– Την προβολή και τελικά, την επικράτηση ενός άλλου τρόπου ζωής από αυτόν που είχαμε

– Την απαξίωση των μεγάλων ιδανικών

– Τον εξευτελισμό της Ελληνικής γλώσσας και της Ιστορίας μας

– Την διάσπαση των συνδετικών κρίκων της οικογένειας και της κοινωνίας

Αυτή είναι η άποψη, η εκτίμηση αν θέλετε, που έχει διαμορφωθεί στη σκέψη μου.

Ας σκεφθούμε όσο μπορούμε πιο ρεαλιστικά:

- Έχει διαμορφωθεί η κοινωνία μας έτσι;

- Μήπως είναι κάπως έτσι αλλά υπάρχει μια κάποια υπερβολή στην εκτίμηση;

- Ή μήπως όλα είναι σωστά, η κοινωνία δεν αντιμετωπίζει προβλήματα συνοχής, τα αντανακλαστικά της λειτουργούν τέλεια;

Αν δεχθούμε την τελευταία εκτίμηση, τότε συγχωρέστε με για τον χρόνο που σας απασχόλησα.

Αν όμως δεχθούμε πως μία από τις δύο πρώτες εκτιμήσεις είναι η πραγματικότητα, οφείλουμε, να αναρωτηθούμε, να εξετάσουμε και να αποφασίσουμε:

- Οι νέες ιδέες, όπως π.χ. η απαράδεκτη προστασία αλλά ταυτόχρονα η στήριξη και η ασυλία του Κεφαλαίου από τις Κυβερνήσεις στο όνομα της ανάπτυξης, ωφελεί τον εργαζόμενο, την κοινωνία, την χώρα;

- Η αλλαγή στις προτεραιότητες που κάναμε στη ζωή μας.

Αντικαταστήσαμε το μέτρο με την ασυδοσία.

Αφήσαμε τα ένστικτα να κυριαρχήσουν της λογικής και των συναισθημάτων μας.

Αντικαταστήσαμε την αξιοκρατία στην κατάκτηση θέσεων με το ρουσφέτι.

Πετάξαμε στα σκουπίδια την ηθική, και ντυθήκαμε με το φανταχτερό ένδυμα της υποκρισίας και της ανηθικότητας.

Άξιζαν άραγε αυτές οι αλλαγές που κάναμε στη ζωή μας;

Ωφεληθήκαμε ή ζημιωθήκαμε σαν άτομα, σαν κοινωνία;

- Η απαξίωση των μεγάλων ιδανικών που ένωναν αυτόν τον λαό, ξεκίνησε από ψευτοδιανοούμενους που πάνω τους επένδυσε το σύστημα και κατάφεραν να οδηγήσουν τη νεολαία μας, ακόμα και στην πιο ακραία εκδήλωση, να καίει την Ελληνική σημαία. Σημαντική διαφορά, αν σκεφτούμε ότι στην εξέγερση του 73, οι νέοι μας την πρότασσαν μπροστά, δεν την «χάρισαν» στους σφετεριστές της Δημοκρατίας.

Προσπάθησαν και κατάφεραν, να δημιουργήσουν σε πολλούς Έλληνες, αντιρρήσεις ή αμφισβητήσεις για την Ελληνικότητα πληθυσμών της χώρας μας.

Προσπάθησαν να ξεριζώσουν αυτό που ο Καποδίστριας πάλεψε και κατάφερε, να μας κάνει έθνος.

Ποιους εξυπηρέτησε αυτή η προσπάθεια;

Ασφαλώς όχι την Ελλάδα, όχι τους Έλληνες.

- Ξόρκισαν την Ελληνική γλώσσα και διδάσκουν την Ελληνική Ιστορία αποκρύπτοντας σημαντικά στοιχεία της ή παραποιώντας την.

Σήμερα τα παιδιά μας δυστυχώς, δεν γνωρίζουν να γράφουν αλλά και δεν γνωρίζουν την Σπουδαία Ελληνική Ιστορία.

Τα παιδιά μας επικοινωνούν μεταξύ τους γράφοντας με λατινικούς χαρακτήρες ενώ οι γνώσεις τους σε σημαντικά γεγονότα της Ιστορίας μας είναι απογοητευτικές.

Είναι σωστό να συμβαίνει αυτό;

Μήπως πρέπει αυτό να το αλλάξουμε;

- Οι δεσμοί της οικογένειας αλλά και των μελών της κοινωνίας μας, δεν είναι πια όπως παλιά.

Πριν πολλά χρόνια, οι γονείς μας, παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, όπως οικονομικά, διωγμούς, κοινωνικής μέριμνας, ήταν πάντα δίπλα στο ταίρι τους, ασπίδα για τα παιδιά τους, συμπαραστάτης στον γείτονα, στον συνάνθρωπο.

Σήμερα, δύσκολα θα συναντήσεις ανθρώπους που να γνωρίζουν όλους όσους κατοικούν στη γειτονιά τους, στην πολυκατοικία τους.

Γιατί γίναμε έτσι;

Υπάρχει κοινωνική συνοχή;

Είμαστε ενωμένοι, σαν οικογένεια, σαν γειτονιά, σαν λαός;

Αυτοί οι άνθρωποι, οι γονείς μας, έτσι μας μεγάλωσαν, έτσι μας ανέθρεψαν, έτσι μας διαπαιδαγώγησαν;

Σκληρά ερωτήματα.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν:

Γιατί έγιναν όλα αυτά;

Μήπως γιατί κατάφεραν οι εξουσιαστές, να μεταλλάξουν τον άνθρωπο, από κοινωνικό ον, σε αντικοινωνικό, τον μεταμόρφωσαν από κοινωνό των γεγονότων, σε ακοινώνητο, σε αδιάφορο παρατηρητή των εξελίξεων;

Μήπως κατάφεραν και τον έκαναν ένα ον χωρίς αντανακλαστικά, ένα ον υπάκουο, υποταγμένο που άγεται και φέρεται από τα ένστικτά και τον ατομισμό του;

Αν τα πιο πάνω είναι μια πραγματικότητα, μήπως ήρθε η ώρα να αφυπνιστούμε, να σπάσουμε τις πνευματικές αλυσίδες που μας κρατούν καθηλωμένους, άβουλους, ανίσχυρους;

Κι αν αφυπνιστούμε και σπάσουμε τις πνευματικές αλυσίδες, θα πρέπει να αρκεστούμε στην ανάδειξη και την μετάδοση ιδεών, όπως έκαναν τα παιδιά των λουλουδιών ή μήπως πρέπει απώτερος στόχος να είναι η διακυβέρνηση της χώρας για την υλοποίηση του οράματός μας, και των κοινωνικών προσδοκιών μας;

Αν αποφασίσουμε ότι πρέπει να αντιδράσουμε, να αντισταθούμε στις κυβερνητικές πολιτικές οι οποίες υπαγορεύονται από ξένα κέντρα, θέλουμε, αφού τους ανατρέψουμε, να καθίσουμε εμείς στον θρόνο της εξουσίας;

Δερβίσηδες στην θέση του δερβίση;

Η Δημοκρατία δεν είναι μία μορφή εξουσίας.

Είναι η συνειδητή επίγνωση, η παραδοχή της υποχρέωσης, του καθενός πολίτη ξεχωριστά αλλά κι όλων μαζί, για Κοινωνική Ευθύνη, για αλληλοσεβασμό, για την προστασία δικαιωμάτων.

Αυτή τη δημοκρατία πρέπει να υπηρετήσουμε.

Την διακυβέρνηση της χώρας πρέπει να αναλάβουν εκείνοι που θα βαδίσουν με οδηγό την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την αξιοκρατία, οι άριστοι κι όχι οι αρεστοί.

Η διακυβέρνηση της χώρας πρέπει να διαφέρει από εκείνα τα κόμματα που θέλουν την εξουσία μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα σε βάρος του λαού. εκμεταλλευόμενοι τον λαό.

Η διακυβέρνηση της χώρας πρέπει να γίνει από το κόμμα εκείνο που θέλει να μετουσιώσει σε πράξη την πολύ σπουδαία έννοια της Δημοκρατίας.

Μια Δημοκρατία, όχι φτιαγμένη στα μέτρα της εξουσίας αλλά υπηρέτη των πολιτών και υπερασπιστή των συμφερόντων της Ελλάδας και του λαού της.

Η διακυβέρνηση της χώρας πρέπει να αναλάβει το κόμμα εκείνο που θα αγωνιστεί για την ενότητα των Ελλήνων. Γιατί μόνο ενωμένοι και δυνατοί, μπορούμε να πετύχουμε.

Όσοι βάζουν, έστω καλοπροαίρετα, διαχωριστικές γραμμές ή χρώματα στους πολίτες, κάνουν λάθος.

Στην κρίσιμη αυτή χρονική περίοδο, που η χώρα μας βρίσκεται υπό κατάληψη, δεν πρέπει να διαχωρίζουμε τους Έλληνες.

Πρέπει, μέχρι να επιτευχθεί ο σκοπός της ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής, να είμαστε όλοι ενωμένοι, μια γροθιά.

Να αναγνωρίσουμε πως κι ο διπλανός μας είχε κι έχει το δικαίωμα, όπως το είχαμε και το έχουμε κι εμείς, να υποστηρίζει μια άλλη θέση.

Αντί να τον κατηγορούμε γι’ αυτό, ας σκεφτούμε τι δεν κάναμε ή τι εμπόδισε αυτόν τον πολίτη να ενταχθεί από πιο πριν στις δικές μας θέσεις.

Και τέλος, ας σκεφτούμε με γνώμονα το συμφέρον της χώρας και των Ελλήνων, μήπως κάποιες θέσεις μας, χρειάζονται βελτίωση, ανανέωση, αναθεώρηση.

Αυτό δεν είναι κακό.

Αυτό σημαίνει αυτογνωσία αλλά και επαφή με την πραγματικότητα.

Είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε τα λάθη των άλλων.

Πιο σημαντικό όμως είναι, να βλέπουμε τα δικά μας λάθη, να τα αναγνωρίζουμε και να καταβάλουμε προσπάθειες για να τα διορθώσουμε.

Για να το καταφέρουμε αυτό χρειάζεται να αποβάλουμε τον εγωισμό που τυχόν μας έχει κυριεύσει, να κατανοήσουμε πως δεν κατέχουμε το αλάθητο.

Είμαστε υποχρεωμένοι, απέναντι στη νέα γενιά αλλά και στη γενιά που έρχεται, να κάνουμε και την αυτοκριτική μας,

Να διαπιστώσουμε τις αιτίες που μας έφεραν ως εδώ,

Να αξιολογήσουμε την παρούσα κατάσταση και να σχεδιάσουμε τον αγώνα μας.

Έναν αγώνα που θα έχει πολλούς στόχους.

Να γίνουμε και πάλι υγιής κοινωνία.

Μια κοινωνία που το κάθε μέλος της θα νοιάζεται για το άλλο αλλά και για όλους.

Μια κοινωνία που θα στηριχθεί και πάλι στην Ελληνική Παιδεία που δυστυχώς έχει βγει από τα σχολεία μας.

Μια κοινωνία που θα αγαπάει την πατρίδα της για την Ιστορία της, για τους σπουδαίους Φιλοσόφους της, για τους ανυπέρβλητους ήρωες της.

Μια κοινωνία Ελληνική.

Γιατί οι έννοιες ανθρωπισμός, λόγος, δημοκρατία, ελευθερία, εδώ γεννήθηκαν.

Γιατί και ο σεβασμός για τους άλλους λαούς, περνά μέσα από τον πατριωτισμό και τον σεβασμό στον δικό μας λαό.

Πρέπει να γυρίσουμε πίσω, στην αφετηρία μας, για να πάρουμε στο νέο αυτό ταξίδι, όλα όσα εγκαταλείψαμε μόνο και μόνο για να ακολουθήσουμε τις σειρήνες της απόλαυσης, τις σειρήνες της αυτοκαταστροφής.

Ο δρόμος για το ταξίδι αυτό πρέπει να είναι οι νέες ιδέες, το καινούργιο όραμα, που θα δώσει την ελπίδα στην Ελληνική Κοινωνία.

Στο ταξίδι αυτό θα συμμετέχουν όλοι όσοι οραματίζονται μία κοινωνία αξιών, μία κοινωνία που θα σέβεται το δικαίωμα της άλλης άποψης, αλλά και μία κοινωνία που δεν θα ξεπουλάει την Ιστορία της, που θα σέβεται και θα υπερασπίζεται τον πολιτισμό της, μια κοινωνία που θα υπερασπίζεται την εθνική κι εδαφική ανεξαρτησία της.

Μια Ελλάδα Ελεύθερη, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς αφορισμούς.

Ας μην φοβόμαστε μήπως συνεπιβάτης μας γίνει κάποιος οπαδός ή λάτρης του συστήματος.

Αυτούς όλους θα τους έχουμε απέναντι.

Γιατί με λύσσα θα υπερασπίζονται τα αφεντικά τους.

Στο ταξίδι αυτό, πρέπει να είμαστε μεγαλόκαρδοι, ανοιχτόμυαλοι κι όχι ανόητοι.

Στο ταξίδι αυτό πρέπει να είμαστε όλοι στρατηγοί αλλά και στρατιώτες όπου χρειαστεί.

Στρατηγοί όταν μόνοι μας αντιμετωπίζουμε τον αντίπαλο, στρατιώτες όταν στη μάχη πάμε ενωμένοι.

Κι όταν ξεκινήσουμε το ταξίδι αυτό, πρέπει έναν όρκο όλοι να δώσουμε:

Να Πετύχουμε και ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

http://olympia.gr

Δημοσίευση: Απριλίου 02, 2013