Ορισμένα συμπεράσματα για Κύπρο και Ελλάδα

Δεν μπορούν να βγούν τελικά συμπεράσματα για το Κυπριακό τώρα, γιατί τα πράγματα ακόμη τρέχουν και γιατί εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να έχουμε ασφαλείς πληροφορίες πριν παρέλθει ικανός χρόνος. Π.χ. δεν μπορώ να συμπεράνω με ασφάλεια, αν ο Αναστασιάδης είναι άβουλο όργανο των ισχυρών, ή δαιμόνιος διπλωμάτης στην υπηρεσία της πατρίδας του. Ο χρόνος θα βοηθήσει για να τον κρίνω πιο σωστά και να αναιρέσω, ή να ενισχύσω την αρχική μου τοποθέτηση. Συνήθως όμως τα πράγματα δεν είναι άσπρο, ή μαύρο, αλλά κάτι ενδιάμεσο, γι αυτό ας αφήσουμε την κρίση επί των πρωταγωνιστών προς το παρόν και ας επικεντρωθούμε στα γεγονότα. 

Η διαπραγμάτευση

Κάποιοι θεωρούν ως διαπραγμάτευση τον φαναριώτικο ραγιαδισμό και κάποιοι τις «ηρωικές» αρνήσεις. Κατά την γνώμη μου η διαπραγμάτευση δεν έχει προκαθορισμένο τέλος, γιατί αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση. Ζητάμε περισσότερα, από αυτά που θα δεχτούμε τελικά, επισείουμε (διπλωματικά) την απειλή του ναυαγίου, αλλά δεν οδηγούμε το δικό μας πλοίο σε ναυάγιο, για «να μάθουν οι παλιάνθρωποι»... 

Πιστεύω, ότι η Κυπριακή ηγεσία συλλογικά, παίζει αυτό το λεπτό και επικίνδυνο παιχνίδι με πολύ ωριμότητα και σύνεση. Προσπαθεί να διασώσει (και κατά την γνώμη μου θα τα καταφέρει) ότι είναι δυνατόν να σωθεί. Δεν έχει σημασία τελικά, αν λειτουργούν βάσει μυστικού σχεδίου (πράγμα που θα ήταν το καλύτερο βέβαια) ή απλώς αντιλαμβάνονται σωστά ο καθένας τον θεσμικό του ρόλο και αντιδρούν με οξύνοια στα προβλήματα που παρουσιάζονται. Φαίνεται πως η αλληλεπίδραση και η σύμμειξη των διαφορετικών πολιτικών τοποθετήσεων στην τελική διαμόρφωση των επίσημων θέσεων και τακτικών του κράτους, γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η αντιπολίτευση και άλλοι παράγοντες του νησιού (εκκλησία κ.α.) πολύ σωστά κρατάνε αδιάλλακτη στάση στα δίκια της Κύπρου και πολύ σωστά θέτουν τον προβληματισμό για αποχώρηση από την ευρωζώνη. Όμως και η κυβέρνηση, που έχει τον ρόλο του διαλλακτικού προς όλες τις κατευθύνσεις, εκμεταλλεύεται σωστά τις αντιδράσεις λαού και αντιπολίτευσης (Αντίθετα στην Ελλάδα αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί έχει πεταχτεί στα σκουπίδια). Το ζητούμενο δεν είναι η επαναφορά της λίρας, αλλά η διάσωση της οικονομίας και της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Η αληθινή έξοδος από το ευρώ, πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Κι αν είναι να γίνει, δεν πρέπει να γίνει τώρα. Το πόσο γρήγορα οι συνθήκες μπορεί να απαιτήσουν την έξοδο, δεν το ξέρω, αλλά μέχρι στιγμής θα ήταν αυτοκτονία. Από πού είδαμε ελπίδα συμπαράστασης, για να κάνουμε κάτι τέτοιο, όπως προτείνουν οι Ελλαδίτες «αντιστασιακοί»; Ούτε από την Κούβα. Να μιλήσω για την γειτονιά μας; Ας το αφήσω καλύτερα, γιατί με πιάνει απελπισία.

Από την άλλη όχθη (των «ρεαλιστών») ακούω τις βαθυστόχαστες «αναλύσεις» για έλλειψη σχεδίου βήτα, σχεδίου γάμα… Προκειμένου να μιλήσουν στην τηλεόραση λίγα λεπτά αραδιάζουν ότι …«σοφία» τους κατέβει στο κεφάλι. Αυτοί που τα λένε αυτά, έχουν διαμορφώσει σχέδια άλφα, βήτα, γάμα για την Ελλάδα; Μάλιστα όταν λένε «σχέδιο», απαιτούν σχέδιο άμεσης, προκαταβολικής και θριαμβευτικής απόδοσης!!! Για τα σχέδια «διάσωσης» της τρόικας στην Ελλάδα όμως, είχαν την υπομονή να περιμένουν ανάκαμψη μέχρι το 2012. Αφού αυτό διαψεύστηκε με δραματικό τρόπο, έχουν υπομονή και εμπιστοσύνη στις νέες «προβλέψεις» για ανάκαμψη το 2014, το 2015 και όπου πάει… Τώρα δείχνουν εκ νέου εμπιστοσύνη, ότι οι απαιτήσεις της τρόικας στην Κύπρο είναι και οι τελικές!!! Μάλιστα λέει, θα ήταν μικρότερες, αν δεν τους τσαντίζαμε με το «όχι»… Τέτοια βεβαιότητα οι «έγκριτοι» αναλυτές. 

Δεν ξέρω αν υπάρχει σχέδιο (ή σχέδια) και αν υπάρχει όμως, ποιο σοβαρό κράτος θα το έριχνε βορρά στην αρένα των Ελλήνων τηλε«αναλυτών»; Αυτό που τους συμβουλεύω (αντί να παπαρολογούν ακατάπαυστα) είναι να πάρουν μαθήματα διπλωματίας και συλλογικής προσπάθειας. Στο «όχι» της Κύπρου δεν συναίνεσε η αντιπολίτευση στην θέση της κυβέρνησης, αλλά τα κυβερνητικά κόμματα με την θέση της αντιπολίτευσης. Εδώ, οι ίδιοι «αναλυτές» ζητάνε να συναινεί η αντιπολίτευση στα «ναι» της κυβέρνησης!!!!! Αυτονόητα η ομοθυμία σε αυτά τα θέματα δεν μπορεί να εκφράζεται στην βουλή παρά σε ακραίες περιπτώσεις (μην μας πάρουν και χαμπάρι). Οι ακραίες αυτές περιπτώσεις, είναι ακριβώς αυτές που η κυβέρνηση θα οχυρωθεί στις πατριωτικές θέσεις τις αντιπολίτευσης, όχι η αντιπολίτευση στην διαλλακτικότητα της κυβέρνησης. Στην μεγαλόνησο φαίνεται να το κατέχουν καλά αυτό το «παιχνίδι». Η επιτυχία, εκ των πραγμάτων σε αυτήν την περίπτωση, δεν μπορεί να είναι άμεση, αλλά αυτοί που παίζουν με τόλμη, σύνεση, μεθοδικότητα και εθνική συλλογικότητα το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης, τελικά θα κερδίσουν.

Αν δεν μπορούν να διδαχτούν από την Κύπρο, ας διδαχτούν από την Γερμανία, που τόσο θαυμάζουν. Πόσο καιρό περίμενε υπομονετικά, για να εξαπολύσει την επίθεση της, Πόσα χρόνια εξύφαινε τις συνωμοσίες της διαβρώνοντας τις οικονομίες των άλλων; Ας διδαχτούν από την Ρωσία. Της αφαίρεσαν καθαρά Ρωσικά εδάφη (Λευκορωσία, ανατολική Ουκρανία, βόρειο Καζακστάν κ.λ.π.) και ακόμα περιμένει την κατάλληλη ώρα για να τα ανακτήσει. Δεν μπορεί πάντα να γίνει αυτό που θέλουμε άμεσα, όσο δίκιο και να έχουμε. Ούτε μπορούν να υπάρξουν διπλωματικοί θρίαμβοι χωρίς δυναμικό αντίκρισμα. Η Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» δεν δημιουργήθηκε μόνο από την διπλωματική δεξιοτεχνία του Βενιζέλου. Ηταν το απότοκο συνεχών πολεμικών επιτυχιών (Βαλκανικοί πόλεμοι- πρώτος παγκόσμιος) και αντίστοιχων αποτυχιών της Τουρκίας. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ο ίδιος διπλωμάτης, δεν μπόρεσε να διασώσει ούτε την ανατολική Θράκη, που δεν την είχαμε χάσει στρατιωτικά. Η συρρίκνωση ήταν το μοιραίο αποτέλεσμα, με τα αρνητικά του και τα θετικά του. Ποια ήταν τα θετικά; Ο επαναεξελληνισμός της βόρειας Ελλάδας με τις ανταλλαγές πληθυσμών και η δυναμική ώθηση της οικονομίας με το προλεταριοποιημένο εργατικό δυναμικό των προσφύγων. [Αν και είναι εκτός θέματος, το χειρότερο από τα αρνητικά αυτής της συνθήκης ήταν η μη ολοκληρωμένη ανταλλαγή πληθυσμών. Δυστυχώς φερθήκαμε πονηρά και αυτό θα το πληρώσουμε έναν σχεδόν αιώνα αργότερα. Αφήσαμε έρεισμα για μεγαλοϊδεάτικους στόχους στην Κωνσταντινούπολη και τελικά γυρίζει μπούμερανγκ. Χωρίς να το θέλει ο Βενιζέλος, έβαλε τα θεμέλια για νέα εθνική καταστροφή.]

Η συρρίκνωση της οικονομίας της Κύπρου λοιπόν, ήταν αναπόφευκτη. Η κατάρρευση όμως δεν είναι νομοτέλεια, εκτός αν οι Κύπριοι ακολουθήσουν είτε την οδό της τυφλής υποταγής (όπως προτείνουν οι Ελλαδίτες μνημονιακοί) είτε την οδό της τυφλής ρήξης (όπως προτείνουν οι αντιμνημονιακοί). Ακόμα κι αν φύγει η Κύπρος από το ευρώ και την ΕΕ, πρέπει να το κάνει με τακτ και διπλωματία, όχι με εξαλλοσύνες και διαπρύσιες καταγγελίες. Όπως εξήγησα και στο άρθρο «Εχουμε την αξιοπρέπεια και όχι μόνο» η φαινομενική παλινδρόμηση των Κυπρίων έγινε με υποδειγματικό τρόπο και πέτυχε απόλυτα τον στόχο του εξευμενισμού των Ρώσων τουλάχιστον σε κρατικό επίπεδο. Τώρα πρέπει να αποδείξουν (για άλλη μια φορά) ότι δεν είναι οι ταραξίες της ΕΕ· πως ότι έκαναν και κάνουν είναι η εύλογη άμυνα και όχι απόπειρα διατάραξης της Ευρωπαϊκής νομιμότητας. Δυστυχώς οι μικροί και οι αδύναμοι οφείλουν να αποδεικνύουν διαρκώς την νομιμοφροσύνη τους, σε αντίθεση με τους δυνατούς, που διαρκώς καταπατούν τους νόμους, που οι ίδιοι θεσπίζουν. Φυσικά θα ξαναέλθει η ώρα του «όχι», πάντα όμως με σύνεση και συστολή, όχι ανόητους διθυράμβους. Τα «όχι» δεν θα ειπωθούν για λόγους «εθνικής υπερηφάνειας». Είναι απλά διαπραγματευτικά στάδια στις προσπάθειες επίτευξης συμφωνίας. 

Φυσικά δεν μπορούμε να μπλοφάρουμε. Πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας και να επεξεργαζόμαστε την περίπτωση της εξόδου. Κάποιοι ως πονηροί προπέτες περιγράφουν την επόμενη ημέρα ως πυρηνική καταστροφή και άλλοι προτιμούν να μην αναφερθούν καθόλου σε αυτήν την περίπτωση. Το ότι τον πρώτο καιρό θα είναι πολύ χειρότερα από σήμερα, για εμένα είναι αναμφισβήτητο. Οι Κύπριοι δεν έχουν βιώσει ακόμα για τα καλά τα καλά των μνημονίων και η προσγείωση θα είναι ακόμη πιο άτσαλη (ίσως και όχι όμως). Αν φτάσουν όμως στην δική μας θέση, φοβάμαι, ότι θα είναι αργά για να το συζητήσουν. Τότε θα σκεφτούν, μήπως ήταν καλύτερα ο πυρηνικός πόλεμος από τον αστεροειδή στο κεφάλι τους.

Οι Ελλαδίτες «ρεαλιστές»

Το ευτύχημα είναι, ότι οι Κύπριοι δεν διάλεξαν ούτε την οδό της υποταγής, ούτε την οδό της ρήξης. Αυτά που λέω είναι για τους Ελλαδίτες της αρειμάνιας τηλεοπτικής κερκίδας, που διαγκωνίζονται, ποιος θα πει την μεγαλύτερη παπάρα. Δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθώ περισσότερο προς το παρόν με τις ανοησίες της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης, όχι μόνον γιατί δεν κυβερνούν, αλλά κυρίως γιατί λειτουργούν άψογα ως αντιπολίτευση. Εννοώ, ότι δεν πείθουν μεν ως κυβερνητική πρόταση, αλλά ως αντιπολίτευση κάνουν αυτό ακριβώς που επιβάλλει ο σημερινός τους ρόλος· πιέζουν για τα δίκια της Ελλάδας. Η κυβέρνηση είναι αυτή που δεν εκμεταλλεύεται διαπραγματευτικά αυτήν την στάση· και δεν μένει σε αυτό, αλλά έχει αναγάγει την πολεμική κατά των αντιμνημονιακών σε πρώτιστη κυβερνητική μέριμνα. Για όλα τα στραβά φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ… Κάθε μέρα την περνάνε, λες και αύριο έχουμε εκλογές και δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε άλλο, από το να καταγγέλλουμε ως φταίχτη την αντιπολίτευση…

Σε αυτήν την ηλίθια πρακτική της αντιπολίτευσης προς την αντιπολίτευση πρωτοστατούν οι «ρεαλιστές» μεγαλοδημοσιογράφοι και οι γνωστοί κρετίνοι των πανελοπαράθυρων. Και ενώ βλέπουν και ίδιοι πλέον, ότι ο δρόμος της υποταγής για την Ελλάδα οδήγησε σε αδιέξοδο, προσπαθούν να αγκιστρωθούν από τις απώλειες και τα δεινά, που ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να αποφύγει η Κύπρος, για να θριαμβολογήσουν οι αναίσχυντοι για την «δικαίωση» του ραγιαδισμού τους. Ας δούμε τα επιχειρήματα τους αρχίζοντας από το «κορυφαίο»· την απάντηση τους στο δίλλημα «εντός, ή εκτός ευρώ». Εκτός του ότι η μόνη λογική απάντηση σε αυτό το «δίλλημα» είναι «ότι μας συμφέρει κάθε φορά», ακόμα κι αν κάποιος πιστεύει, ότι εκτός ευρώ θα πεθάνουμε όλοι την άλλη μέρα ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΕΙ. Τόσο δύσκολο είναι, να καταλάβουν ένα τόσο απλό πράγμα; Τόσο ζώα είναι; Τόσο πολύ τους έχει τυφλώσει η μωροφιλοδοξία του τηλεοπτικού «αστέρα»;

Το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί που έχουμε, είναι αυτή η «αποκοτιά», όπως την λένε και αυτοί όχι μόνον δεν το χρησιμοποιούν, αλλά τέσσερα χρόνια τώρα έχουν λυσσάξει, να βροντοφωνάζουν στα αυτιά των «εταίρων» «κάντε μας ότι θέλετε· εμείς δεν φεύγουμε»!!!!!! Επιπλέον δεν φείδονται χαρακτηρισμών και χυδαίας ρουφιανιάς, για όποιον επιχειρήσει να βγάλει από τα σκουπίδια, το διαπραγματευτικό χαρτί που ως ριψάσπιδες πέταξαν: «αυτοί που θέλουν την δραχμή, έχουν λογαριασμούς σε ευρώ έξω και θα έλθουν να αγοράσουν την Ελλάδα κοψοχρονιά». Δημοσιογράφοι και λοιποί χατζηαβάτηδες συνεχίζουν απτόητοι την τρομοκρατία και την κατασυκοφάντηση. Οποιος εκφράζει επιφυλάξεις, αυτόματα είναι υπέρ της δραχμής και δόλιος αποταμιευτής συναλλάγματος… Η δική μας δολιότητα δεν αποδείχτηκε όμως, γιατί παραμένουμε, λέει, στο ευρώ... Εκατομμύρια Ελληνες έχουμε ήδη φύγει, γιατί τινάζουμε την τσέπη μας και ευρώ δεν υπάρχουν. Δεν έχουμε λοιπόν την «μισητή» δραχμή, αλλά δεν έχουμε ούτε ευρώ πλέον. Δηλαδή θα φύγουμε από το ευρώ με μηδενικά αποθέματα συναλλάγματος. Θα φύγουμε, όχι γιατί το θέλουν οι αντιμνημονιακοί, ή ο λαός, αλλά γιατί τόσο αποδυναμωμένοι πλέον, δεν θα μπορούμε να σταθούμε στην λέσχη τους. Το κόμμα του ευρώ είναι αυτό που θα ξαναφέρει την δραχμή.

Ποια είναι η απάντηση λοιπόν στο θεωρητικό ερώτημα, τι θα γινόταν αν είχαμε πεί εξ αρχής «όχι» στις παράλογες απαιτήσεις. Ας πάρουμε το χειρότερο σενάριο· ότι με κάποιον τρόπο θα μας έδειχναν την πόρτα της εξόδου. Τι θα γινόταν; Οι καταθέσεις θα μετατρέπονταν σε δραχμές και με παράλληλη απαγόρευση εξαγωγής συναλλάγματος, θα είχαμε συναλλαγματικά αποθέματα δεκάδων δις ευρώ στην διάθεση του κράτους. Συνεπώς η εικόνα της άμεσης κατάρρευσης και καταστροφής είναι ψευδέστατη. Βεβαίως μιλάμε για αποθέματα πολέμου, όχι λίπος για κατανάλωση. Θα είχαμε καύσιμα για τις αναγκαίες μεταφορές και μετακινήσεις, αλλά όχι για ταξιδάκια και αναψυχή. (Μήπως έχουμε τώρα;) Θα είχαμε συνάλλαγμα για φάρμακα, αλλά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο, που θα κερδίζαμε, για να ξεκινήσουμε την εγχώρια παραγωγή. Τώρα που δεν έχουμε καθόλου ευρώ, μπορούμε να βάλλουμε μπροστά την εγχώρια παραγωγή φαρμάκων; Θα είχαμε συνάλλαγμα, να αγοράσουμε κάποια μηχανήματα, ανταλλακτικά και πρώτες ύλες για να λειτουργήσουμε παραγωγικές μονάδες για κάλυψη εγχώριων αναγκών, αλλά και κάποιες επιπλέον εξαγωγές (επιπλέον συνάλλαγμα δηλαδή). Δεν θα είχαμε φυσικά για να πάμε ταξιδάκια στο εξωτερικό και σπουδές σε Αμερικάνικα κολλέγια… 

Επιπλέον θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την εσφαλμένη (αν εμείς το θέλουμε) βεβαιότητα περί φτηνού νομίσματος για επιπλέον ανάπτυξη του τουρισμού. Το λέω αυτό, γιατί «δραχμή» δεν σημαίνει ντε και καλά πληθωριστικό νόμισμα. Προσωπικά είμαι υπέρ της σκληρής δραχμής (πράγμα που έχει ξαναγίνει, επί Μαρκεζίνη και μάλιστα κράτησε είκοσι χρόνια σε εποχή όχι λιγότερο δύσκολη). Σκληρή δεν είναι η δραχμή, που έχει αντίκρισμα σε χρυσό. Σκληρή είναι η δραχμή που έχει πραγματικό αντίκρισμα στην παραγωγική ικανότητα της χώρας (όπως το δολάριο) και βεβαίως δεν υποτιμάται σκόπιμα. 

Φυσικά τον πρώτο καιρό όλοι θα δυσφημούσαν το νόμισμα μας και η αξία του θα ήταν μόνο εσωτερική. Για το διάστημα αυτό όμως και με θυσίες όχι μεγαλύτερες από τις σημερινές, όπως εξήγησα, υπήρχε συνάλλαγμα. Όμως είναι φανερό, ότι με συνετή και ενάρετη διαχείριση οι θυσίες θα έπιαναν τόπο. Αντίθετα ακολουθώντας τον δρόμο της αδιαμαρτύρητης υποταγής, στεγνώσαμε από συνάλλαγμα και πλέον είμαστε καθ ολοκληρίαν όμηροι τους.

Αυτό λοιπόν θα ήταν το χειρότερο σενάριο, αν είχαμε πεί εμείς πρώτοι ένα «όχι» στην ανικανοποίητη βουλιμία των «δανειστών». Φυσικά οι αντισυμβαλλόμενοι δεν είναι ηλίθιοι· ήξεραν ποιος θα χάσει πραγματικά, αν μας έδιωχναν. Εμείς τι θα χάναμε, αν κηρύσσαμε εξ αρχής χρεοκοπία; (μετά την δική τους αδιάλλακτη στάση) Το μόνο που θα «χάναμε» ήταν η άμεση εξυπηρέτηση του χρέους… Δηλαδή το χρέος θα πάγωνε στα 350 δις (σήμερα έχει ξεπεράσει τα 400) χωρίς την καταστροφή του psi στα ταμεία μας, στους Ελληνες ομολογιούχους και στην Κύπρο. Στην συνέχεια θα αποφασίζαμε μονομερώς την τιτλοποίηση του χρέους σε ομόλογα του Γερμανικού χρέους προς την Ελλάδα. Με λίγα λόγια, χωρίς το άχθος του χρέους και με τις αβάντες που προανέφερα, μπορούσαμε (με την ίδια φτώχεια με σήμερα και σταδιακά μικρότερη) να περιμένουμε και να εργαζόμαστε για την ανάπτυξη των ενεργειακών μας (και άλλων) πόρων. Τι καλύτερο μπορούσε να γίνει; Αυτό που γίνεται σήμερα, ή αυτό που φαίνεται για αύριο; 

Ακόμα και με την τακτική της ελεγχόμενης υποτίμησης, δεν θα πηγαίναμε χειρότερα από σήμερα. Κατά την γνώμη μου (καθώς και του μακαρίτη Ζολώτα) ο πληθωρισμός είναι εξαιρετικά άδικη φορολόγηση, γιατί δεν υπάρχει καμία αναλογικότητα στο χαράτσωμα. Από την άλλη η υποτίμηση του νομίσματος είναι ο κατεξοχήν άμεσα αποτελεσματικός και χωρίς διαδικασίες εισπράξιμος φόρος από το κράτος και βοηθάει σημαντικά τις εξαγωγές και την μείωση των εισαγωγών. Εκτός από άδικος όμως, ο νομισματικός πληθωρισμός είναι και εξαιρετικά επικίνδυνος. Αν ένα κράτος θέλει να εισπράξει τέτοια οφέλη, χωρίς να δυναμιτίσει την οικονομία του, πρέπει να έχει το μέτρο το άριστο.

Όπως είπα όμως, τελικά δεν θα χρειαζόταν να φύγουμε από το ευρώ. Μπορούσαμε να επιτύχουμε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής με αναπτυξιακή προοπτική με πολύ ελαφρύτερους όρους. Η δυσμενέστερη, όπως λένε, μεταχείριση της Κύπρου μετά το «όχι» οφείλεται στην παραδειγματική τιμωρία, που θέλουν να της επιβάλλουν. Αφού η Ελλάδα τους κάθισε σαν κότα, φυσικό είναι να μην αποδέχονται το «παραστράτημα» της Κύπρου. Τα πραγματικά μεγέθη της Ελληνικής οικονομίας όμως είναι πολύ μεγαλύτερα και οι ίδιοι παραδέχτηκαν τελικά, ότι ο κλονισμός της Ευρωπαϊκής οικονομίας θα ήταν επικίνδυνος. Αυτό που υπήρξε καταδικαστικό για την Κύπρο, ήταν η σχέση της με την Ελληνική οικονομία και με την Ελληνική κυβέρνηση (που άλλη μια φορά την πούλησε). Ο Ελλαδίτικος «ρεαλισμός» έκαμψε για άλλη μία φορά την οσφύν των κυβερνόντων. Που ήταν οι δικοί μας αντιπρόσωποι να πουν «Γιατί αγαπητοί συνέταιροι ανέβηκε η αρχική σας πρόταση από το 15 στο 80% κούρεμα, μέσα σε μία εβδομάδα; Οι Κύπριοι δεν μας έβρισαν· δεν μας γύρισαν την πλάτη. Ζήτησαν μία εβδομάδα χρόνο, να δούνε, μήπως μπορέσουν και εξοικονομήσουν από αλλού την βοήθεια, που χρειάζονται και να μην επιβαρύνουν τον Ευρωπαϊκό κορβανά. Τι είναι αυτό, που δικαιολογεί τέτοια κατακόρυφη αύξηση των απαιτήσεων σας;» 

Μετά από τέτοια αλληλεγγύη των ομοεθνών τους, που να πουν «όχι» ξανά; Παρόλα αυτά και για να βγεί το μάτι των προσκυνημένων, μήπως είπανε και «ναι» και θριαμβολογούν τώρα οι ελεεινοί; Είπαν «ναι» σε ένα τελείως ασαφές και γενικόλογο κείμενο και συνεχίζουν τις διαπραγματεύσεις… Ποιος έκυψε την κεφαλήν λοιπόν αγαπητοί οσφυοκάμπτες; Μόνον εσείς ρεζίλια της Ελλάδας. Την ζημιά που έχετε κάνει στην Ελλάδα με τα κηρύγματα ραγιαδισμού και κατατρομοκράτησης του λαού την έχετε μετρήσει; Ότι το κόμμα του ευρώ, θα επαναφέρει την δραχμή στην Ελλάδα είναι σίγουρο· μόνο που θα την επαναφέρει με τους πλέον εφιαλτικούς όρους. Χωρίς ίχνος συναλλάγματος στα ταμεία και με τον λαό καταπονημένο και απογοητευμένο από την χρόνια ανέχεια.

Η εξέγερση

Τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης, συνομολογούσα εναντίον των εξεγέρσεων, γιατί πίστευα και πιστεύω σε άλλου είδους πολιτικοποίηση της κοινωνίας. Τα ίδια τα άρθρα μου μαρτυρούν γι αυτό. Δεν μπορώ πλέον να λέω τα ίδια. Αυτά τα έλεγα, γιατί δεν ήθελα ανεξέλεγκτες, αναρχούμενες και καπελωμένες καταστάσεις, αλλά φτάσαμε στο ίδιο αποτέλεσμα με άλλη μορφή (πολύ χειρότερη). Κακοποιοί νέμονται την επικράτεια. Άλλες συμμορίες με καλάσνικωφ κι άλλες με κοντυλοφόρους, έχουν σπείρει την αναρχία σε όλους τους τομείς. Υπάρχει γενικευμένη παύση πληρωμών. Το κράτος και ο κοινωνικός ιστός αποσαρθρώνονται ραγδαία. Θα ήμουν γραφικός να επιμένω σε διαδικασίες, που πριν δύο χρόνια ακόμα ήταν σοβαρές και φερέλπιδες, αλλά πλέον έχουν ξεπεραστεί εκ των πραγμάτων.

Εξέγερση δίχως αύριο λοιπόν; Αναμφίβολα δεν έχει γίνει καμία ζύμωση, καμία προετοιμασία για το αύριο και αυτό είναι ευθύνη κυρίως των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά βλέπουμε, ότι πλέον προβάλλει αδήριτη η ανάγκη άμεσης άσκησης πίεσης προς την κυβέρνηση, η οποία μετά την «τιμωρία» της Κύπρου θεωρεί, ότι έχει το ελεύθερο, να κάνει ότι την διατάξουν τα αφεντικά της. Δυστυχώς με συζητήσεις και κείμενα στα μπλόγκς δεν υπάρχει επαρκής πίεση. Οι άνθρωποι μόνο από δυναμικές απαντήσεις καταλαβαίνουν και τις απαντήσεις πρέπει να τις δώσει ο λαός· όχι τα παιδάκια των τρομοκρατικών οργανώσεων. Μαζικές κινητοποιήσεις για τα γενικά αιτήματα, όχι συντεχνιακές διεκδικήσεις. Το διαπραγματευτικό όπλο, που αρνούνται να χρησιμοποιήσουν οι δειλοί, να τους το βάλουμε με το ζόρι στα χέρια. Πάλι δεν θα το χρησιμοποιήσουν; Δεν μιλάω για εξέγερση χωρίς αύριο λοιπόν· μιλάω για δυναμική άσκηση πίεσης, ασφαλώς μέσα στα όρια του πολιτεύματος, με πασίδηλα συνταγματικούς στόχους (αντίσταση στην εκτροπή του πολιτεύματος).

Βεβαίως πολλοί θα επιχειρήσουν το καπέλωμα των κινητοποιήσεων. Δεν πειράζει. Ο στόχος για τον συνειδητοποιημένο πολίτη είναι η πίεση προς την κυβέρνηση και τους πατρόνες της και προκειμένου να τον πετύχει, θα δείξει ανοχή στις διεισδύσεις των μικροπολιτικών συμφερόντων στις κινητοποιήσεις. Δεν είναι η ώρα για περισσότερο διχασμό. 

Είναι η ώρα, όχι να ασκήσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, αλλά να εκπληρώσουμε τις δημοκρατικές μας υποχρεώσεις. Η κυβέρνηση αθετεί διαρκώς τα υπεσχημένα, γιατί έτσι την πιέζουν να κάνει. Ο λαός πρέπει να πιέσει προς την άλλη πλευρά, γιατί αυτή η μονόπατη πίεση τον πνίγει. Και να που τα πράγματα μας οδηγούν μόνα τους σε αυτήν την κατεύθυνση. Προς το παρόν η «εξέγερση» είναι βουβή και περιορίζεται στην άρνηση (λόγω αδυναμίας) πληρωμής χαρατσιών. Αν το κράτος δεν αντιδράσει σε αυτήν πόσο θα αντέξει; Συνεπώς η κανονική εξέγερση θα αρχίσει, όταν αρχίσουν οι μαζικές κατασχέσεις. 

Η εξέγερση δεν είναι το ευκταίο, αλλά το αναπόφευκτο. Αν ξεκινήσει πριν αρχίσουν οι κατασχέσεις, υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα να εξελιχθεί σε έναν αποτελεσματικό μοχλό πίεσης. Αν αργήσουμε, δύσκολα θα αποφύγουμε ακραίες καταστάσεις.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Απριλίου 08, 2013