Ας σταματήσουν οι πολεμολάγνοι επιτέλους. Οι στιγμές είναι κρίσιμες…

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Πολλοί παρομοιάζουν τη σημερινή συγκυρία με τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παρατηρώντας πολλά κοινά σημεία.

του Στρατή Μαζίδη

Μια Ευρώπη αποδεκατισμένη, μια Κίνα που δεν χωράει άλλους, ένας παλαβός στην Κορέα, οι ΗΠΑ που πρέπει να “καταναλώσουν” όπλα για να παράξουν άλλα, ένα μεσογειακό Ελντοράντο γεμάτο αέριο και πετρέλαιο που όλοι θέλουν να κατακτήσουν και οι μοναδικοί δικαιούχοι είναι φτερά στον άνεμο, ένας άλλος παλαβός στο Ιράν, μια Γερμανία που διεξάγει κατά περίπτωση Blitzkrieg στην οικονομική του μορφή και φτώχεια, ανέχεια, ανεργία σε πάρα πολλές χώρες.

Είναι φανερό ότι έρχονται πολύ δύσκολες στιγμές.

Όμως κάποια στιγμή ας σταματήσουν πια οι πολεμολάγνοι που κάνουν το τόσο ΤΟΣΟ. Που στο ανύπαρκτο βλέπουν κρίση, σοκ και δέος. Πόσες φορές η γνωστή ιστοσελίδα δεν προέβλεψε γενική σύρραξη στη Συρία επειδή οι Ρώσοι κατέβασαν πλοία στη Μεσόγειο. Μα αφού έχουν βάση στη Συρία; Τι να κάνουν; Οι αμερικάνοι πως έρχονταν στην Ελλάδα;

Την επομένη της απόφασης του πρώτου κουρέματος στην Κύπρο αμέσως βγήκαν με κάτι τεράστια αεροπλανοφόρα του Πούτιν, τα συνέδεσαν με την Κύπρο και ονειρεύτηκαν πολέμους. Λες και ο Πούτιν θα ρισκάριζε τα δεκάδες δις ευρώ συμφωνιών με τη Γερμανία για μια απλή Κύπρο. Μας αρέσει, δε μας αρέσει.

Πριν λίγες ημέρες πάλι μια απλή άσκηση στη Μαύρη Θάλασσα που έγινε για συγκεκριμένους λόγους από τη Ρωσία, παρουσιάστηκε ως προπομπός πολέμου. Ή ψεύτικες δηλώσεις που αποδόθηκαν στο ρώσο πρόεδρο παραφράζοντας αναφορά του Ria Novosti του στιλ μην αγγίξετε την τράπεζά μας στην Κύπρο όταν ο ίδιος δήλωσε χαρούμενος με τις εξελίξεις.

Τώρα έχουμε τη Βόρεια Κορέα σε μια πολύ περίεργη κρίση με ένα μουρόχαυλο, στη φάτσα τουλάχιστον, κολεγιόπαιδο. Συγγνώμη αλλά εδώ κάτι δε μου πάει καλά.

Φυσικά για άλλη μια φορά το σοκ, το δέος και η κομμένη ανάσα έχουν την τιμητική τους από τους πολεμολάγνους. Μόνο που όταν γίνει κάποια στιγμή το μπαμ, ίσως καν να μην υπάρχουν τηλεπικοινωνίες για να πουν “δικαιωθήκαμε”. Μέσα σε όλα αυτά μπλέξαμε και τις προφητείες όλων αιώνων ασχέτως αν αυτοί που το κάνουν δεν έχουν διαβάσει όχι την Αγία Γραφή αλλά ούτε το Ευαγγέλιο.

Ο πόλεμος όμως είναι πόλεμος. Δεν είναι αστεία. Ας μη χαιρόμαστε με τον πιθανό ερχομό του. Πέρα του ποιοι είναι οι αντίπαλοι κάθε φορά αφήνει πίσω ορφανά παιδιά, χαροκαμένους γονείς, μισούς ανθρώπους, κατεστραμμένες πόλεις και κοινωνίες. Μετατρέπει τον άνθρωπο σε κτήνος.

Ας μη γινόμαστε πολεμοχαρείς γιατί δε γνωρίζουμε ποιος θα φάει την πρώτη τουφεκιά ή σε ποιανού το σπίτι θα πέσει ο πρώτος πύραυλος όπως χθες στο Αφγανιστάν που 11 παιδάκια έχασαν τη ζωή τους σε νατοϊκή επίθεση. Ήταν κακοί αμερικάνοι ή σκληροπυρηνικοί ταλιμπάν; Ήταν απλά παιδιά. Παιδιά που η μάνα δε θα τα νανουρίσει ξανά τη νύχτα και ο πατέρας δε θα κυνηγήσει άλλη φορά στη αυλή παίζοντας το πρωί.

Ο πόλεμος δεν είναι τα φανταχτερά μαχητικά του Βλαδίμηρου ούτε ή σκατόφατσα ενός αμούστακου βορεοκορεάτη να παρακολουθεί πειθήνια στρατιωτάκια να παρελαύνουν. Είναι αυτός που βλέπουμε στη φωτογραφία. Σκέτη καταστροφή. Θάνατος.

http://freepen.gr

Δημοσίευση: Απριλίου 10, 2013