«Ηρωική» έξοδος;

Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος της ανακίνησης του θέματος των Γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου; Να χρησιμοποιηθεί στην γενικότερη διαπραγμάτευση; (Μακάρι) Θα διεκδικηθούν στην πραγματικότητα; (Ακόμα καλύτερα) Ή μήπως πρόκειται για εσωτερική κατανάλωση; (Πολύ το φοβάμαι) Υπάρχει και η τέταρτη περίπτωση: επειδή τα πράγματα οδεύουν στο προβλεφθέν σχεδόν από όλους (πλην της κυβέρνησης) αδιέξοδο, πιθανόν να επιχειρηθεί «ηρωική» έξοδος είτε του Σαμαρά από τα κυβερνητικά καθήκοντα, είτε της χώρας από την δημοσιονομική περιδίνηση, ή και τα δύο. 

Αν σκέφτονται στα σοβαρά την διεκδίκηση πάντως, θα επαναλάβω για πολλοστή φορά την πρόταση μου για τιτλοποίηση σε μορφή ομολόγων του Γερμανικού χρέους, ακύρωση των προηγούμενων psi και υποχρεωτική ανταλλαγή όλων των υφιστάμενων ομολόγων και κάθε άλλου δημόσιου χρέους με τα ομόλογα του Γερμανικού χρέους. Τι κερδίζουμε με αυτήν την τακτική; Πρώτα απ όλα την αμεσότητα. Αντί να προσφύγουμε εμείς στο διεθνές δικαστήριο και να περιμένουμε χρόνια για την απόφαση και μάλιστα με κίνδυνο να χάσουμε την υπόθεση (λόγω της συνθήκης του Λονδίνου του `53) να αποφασίσουμε μονομερώς την τιτλοποίηση και την ανταλλαγή των ομολόγων. 

Να σημειώσουμε, ότι η συνθήκη του Λονδίνου αφορά μόνο τις επανορθώσεις και όχι το κατοχικό δάνειο, αλλά τα καμάρια μας φρόντισαν να συμπληρώσουν την ζημιά από το πρώτο κιόλας psi, στο οποίο η Ελλάδα παραιτείται από κάθε αξίωση επί παλαιότερων υποθέσεων!!!!! Δυστυχώς ο Σόιμπλε έχει δίκιο· αν παίξουμε στο γήπεδο τους θα χάσουμε και η στενά νομικίστικη αντιμετώπιση θα καταλήξει όχι μόνο χρονοβόρα, αλλά και ατελέσφορη. Οι διεθνείς οργανισμοί είναι δικό τους γήπεδο, γιαυτό είναι προτιμότερο, να βρεθούν προ του τετελεσμένου των μονομερών ενεργειών μας. 

Η (πολλές φορές μικρότερη από την Ελλάδα) Ισλανδία δεν περίμενε την έγκριση κανενός, για να προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες για την προάσπιση των συμφερόντων του λαού της, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια τους διεθνείς κανόνες. Δεν χρώσταγε κανένας στην Ισλανδία κι όμως δεν κώλωσε να πει στους ξένους καταθέτες «αγαπητοί φίλοι χάσατε τα λεφτά σας». Η δική μας θέση επιτρέπει πολύ πιο νομότυπους χειρισμούς. Σε μία εποχή που οι ίδιοι οι πυλώνες του καπιταλισμού αποδέχονται κουρέματα καταθέσεων, ομολόγων και γενικότερα αξιών, εμείς όχι μόνο δεν θα κουρέψουμε απολύτως τίποτα, όχι μόνο θα ξαναδώσουμε τα κουρεμένα πίσω, αλλά θα προεξοφλήσουμε κιόλας μελλοντικές μας υποχρεώσεις με ομόλογα άμεσης απαίτησης (καθώς οι απαιτήσεις μας από την Γερμανία είναι ληξιπρόθεσμες εδώ και πολλά χρόνια). Επίσης καθώς το Γερμανικό χρέος μαζί με τους τόκους είναι σημαντικά μεγαλύτερο από το προ κουρέματος δικό μας χρέος, υπάρχει το περιθώριο να δώσουμε και επιπλέον κέρδος στους ομολογιούχους (και κίνητρο για εκούσια αρωγή στην διεκδίκηση από την Γερμανία).

Τι άλλο κερδίζουμε με αυτήν την τακτική; Κερδίζουμε ακούσιους (και εκούσιους) συμμάχους, δηλαδή όλους αυτούς που με την υποχρεωτική ανταλλαγή θα πάρουν ομόλογα του Γερμανικού χρέους. Αν δεν συμμαχήσουν μαζί μας στους διεθνείς οργανισμούς, ώστε να κερδίσουμε τελικά την υπόθεση στα δικαστήρια (όταν θα μας ενάγουν οι Γερμανοί) τα ομόλογα τους θα είναι κουρελόχαρτα. Εξασφαλίζουμε εν τέλει πολύ περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουμε και νομικά την υπόθεση, γιατί άλλο μόνοι μας εναντίον των Γερμανών και άλλο μαζί με τους πιστωτές- ομολογιούχους.

Η κυβέρνηση λέει, ότι έχει συγκροτήσει τον φάκελο μας με επαρκή στοιχεία. Τότε τι φοβάται να προχωρήσει σε αυτές τις μονομερείς και άμεσες ενέργειες; Ποιο διεθνές δίκαιο τις απαγορεύει; Μέχρι τώρα έγινε αποδεκτή η ανταλλαγή ομολόγων (και πολλά άλλα) συνεπώς θα μηδενίσουμε το χρέος μας νόμιμα και καθώς για αρκετά χρόνια κανείς δεν θα μας δανείζει, μπορούμε να ξεκινήσουμε από την αρχή πάνω σε πραγματικά υγιείς βάσεις*. Βέβαια σε πρώτη φάση οι πιστωτές μας θα εξοργιστούν και πιθανόν να έχουμε, να αντιμετωπίσουμε συμπαγές μέτωπο των ισχυρών, αλλά μην ξεχνάμε, ότι η Ισλανδία αντιμετώπισε ακόμα και την απειλή πολέμου από την Βρετανία και φυσικά δεν έγινε απολύτως τίποτα από αυτούς τους λεονταρισμούς, γιατί το ρίσκο κάθε μορφής εξωχώριας επένδυσης ανήκει αποκλειστικά στον επενδυτή. Τάδε έφη φράου Μέρκελ και φον Σόιμπλε. Εγώ τι να προσθέσω;

Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Σαμαρά και τα άλλα δυό …λιοντάρια, να κάνουν τέτοια πράγματα; Συνεπώς το πράγμα για αλλού βαδίζει. Υποθέτω, ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να εκβιάσει ένα νέο κούρεμα, νωρίτερα από τις ασαφείς υποσχέσεις των «εταίρων», για να παρουσιάσει κάποια «επιτυχία». Επίσης χρειάζεται κάποιο αντεπιχείρημα για τον ενδοτισμό της. Ετσι διάλεξε την χελωνόρυθμη διαδικασία της προσπάθειας να «πείσει» καταρχάς τους ίδιους τους Γερμανούς (!!!!!) και εν συνεχεία τους «ανεξάρτητους» διεθνείς δικαστές… Ως πρώτη φάση αυτής της «δυναμικής» διεκδίκησης πήραμε τον φάκελο από το ένα συρτάρι και τον βάλαμε στο άλλο εν μέσω νικητήριων πανηγυρισμών… Το μόνο που έλειψε ήταν μία «σεμνή» τελετή μετακομιδής των φακέλων χοροστατούντος του αρχιεπισκόπου με την λαμπρή παρουσία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας…

* Επειδή η ιστορία πάντα έχει την διδακτική γοητεία της, θυμάμαι την στιχομυθία δύο κομμουνιστών καπεταναίων κατά την αντίσταση, ενός Ελληνοαλβανού και ενός Ελληνα του ΕΛΑΣ. Ρώτησε ο ΕΛΑΣίτης γιατί δεν δέχονται οι Αλβανοί σύντροφοι μερίδιο από τις Εγγλέζικες λίρες και ο Αρβανίτης του απάντησε χωρίς να τον προσβάλει μεν, αλλά δείχνοντας του τι θα πει αξιοπρέπεια. «Ισως η Ελλάδα σαν πιο πλούσια χώρα από εμάς, να μπορεί να ανταποδώσει το καλό στους Αγγλους. Εμείς όμως ξέρουμε, ότι κανείς δεν δίνει κάτι, χωρίς να περιμένει ανάλογο αντάλλαγμα και η δική μας πατρίδα είναι πολύ φτωχή για να χρωστάει χάρες». 

Ας σκεφτούμε σε πόσο απείρως καλύτερη θέση είμαστε από αυτούς τους ψειροφαγωμένους ιδεαλιστές και ας ντραπούμε επιτέλους, που δεν τολμάμε, να αποχωριστούμε ούτε για λίγο τα χρωματιστά γυαλάκια του καταναλωτικού «ευδαιμονισμού», με τα οποία χαλιναγωγούν οι «ευφυείς Αρειοι» τους Βαλκάνιους ιθαγενείς. Αυτά θα χάσουμε μόνο (και μάλιστα προσωρινά) αν επιχειρήσουμε να αποδεσμευτούμε από αυτήν την μέγγενη. Το χειρότερο είναι, ότι πλέον δεν τα έχουμε κιόλας. Υπάρχουν μόνο στις προθήκες των καταστημάτων. Τι άλλο θα θυσιάσουμε, απλά για να τα βλέπουμε εκεί; Τι μοιρολατρικό κώμα είναι αυτό;

Εχουμε αγρούς, εργοστάσια, τουριστικές υποδομές, φυσικούς πόρους για μία λιτή, αλλά χωρίς στερήσεις ζωή, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, χωρίς να ντρεπόμαστε αφήνοντας χρεωστική κληρονομιά στις επόμενες γενεές. Χάρη στο αίμα της προηγούμενης γενιάς και παρά τα λάθη μας, δεν χρωστάμε ούτε ένα ευρώ· με ποιο δικαίωμα κάνουμε μικροπολιτικές διαπραγματεύσεις πάνω σε αυτήν την θυσία; 

Δεν φτάνει η τόσο υποτονική και «πολιτισμένη» αντίδραση του λαού στον κατ εξακολούθησιν βιασμό, αλλά βλέπουμε, ότι η κυβέρνηση δεν ενοχλείται ούτε δημοσκοπικά!!!!!! Είμαστε πολίτες αυτής της χώρας, ή χαλαροί παρατηρητές, που βαθμολογούν κάποιο reality με πολιτικούς; Δεν σκεφτόμαστε ούτε καν, ότι απαντώντας στις δημοσκοπήσεις σαν να ήταν κανονικές εκλογές (όπου ο φόβος μας στρέφει σε συντηρητικές επιλογές) αποστερούμε και το τελευταίο διαπραγματευτικό χαρτί από τον Σαμαρά; Ακόμα κι αν ήθελε να αλλάξει τώρα τακτική, οι δημοσκοπήσεις του το απαγορεύουν. Οι αντισυμβαλλόμενοι θα του πουν ότι «ο λαός μπορεί να αντιπαθεί την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, αλλά συνεχίζει να παρέχει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και τα κόμματα της κυβέρνησης, δεν πείθεται από τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης και εξακολουθεί να θέλει την παραμονή στην ευρωζώνη με οποιοδήποτε κόστος. Συνεπώς δεν υπάρχει λόγος αλλαγής πλεύσης».

Δυστυχώς για τον Σαμαρά και κυρίως για την Ελλάδα, φαίνεται ότι η τρομοκρατία και τα κηρύγματα ραγιαδισμού έπιασαν τόπο. Μόνο έτσι εξηγείται τέτοια έκφραση εμπιστοσύνης μετά από τόσες κατραπακιές. 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Απριλίου 14, 2013