Παραμονές μεγάλων αποφάσεων

Του Γ. Δελαστίκ

Αποσταθεροποίησε ακόμη περισσότερο τη συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη όσον αφορά στη λαϊκή αποδοχή της, η καταλήστευση των καταθέσεων στην Κύπρο κατ’ εντολήν της Γερμανίας.

Η επίσημη μετατροπή του πολιτεύματος στις χώρες της ευρωζώνης σε …Γερμανική Λησταρχία στέρησε τον κατάπτυστο πρωθυπουργό από το τελευταίο κοινωνικό στήριγμα που του είχε απομείνει -τους συντηρητικούς εισοδηματίες με αξιόλογες καταθέσεις που θεωρούσαν ότι τους διασφάλιζαν για το υπόλοιπο της ζωής τους ανεξάρτητα από την ασκούμενη οικονομική πολιτική και την καλπάζουσα φτώχεια που αυτή συνεπιφέρει. Η επισημοποίηση από τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ της αρπαγής των καταθέσεων δικαίως τους πανικόβαλε.

Μαζί με αυτούς όμως αισθάνονται εξαιρετικά ανήσυχοι και οι πλούσιοι και τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και της ΝΔ – ο εσμός δηλαδή των απατεώνων που πλούτισαν με εντελώς παρασιτικές δραστηριότητες λόγω των διασυνδέσεων τους με το πολιτικό σύστημα, το οποίο ταΐζουν διαρκώς μέχρι σκασμού με άφθονα χρήματα.

Όλοι αυτοί ξαφνικά διαπιστώνουν ότι όχι μόνο είναι πια πολύ δύσκολο να αυξήσουν τα πλούτη τους, αλλά επιπλέον οι Γερμανοί και η πολιτικά δοσίλογη κυβέρνηση Σαμαρά και λοιπών πάνε να τους φάνε και όσα λεφτά έχουν μαζέψει!

Παρά τον προσεταιρισμό του Γερμανού «γκαουλάιτερ», του κατοχικού Χορστ Ράιχενμπαχ από τους Έλληνες αστούς με δοκιμασμένες και αποδοτικές μεθόδους, κανένα έργο δεν προχωράει. Όλες οι εξουσίες της κατοχικής διοίκησης έχουν περάσει στον ταμία της Μέρκελ, τον Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ, ο οποίος έχει αποστολή την εξαγορά δημάρχων και τοπικών κοινωνιών με μικροποσά της τάξης των 500.000 ή ενός εκατομμυρίου ευρώ. Ο Φούχτελ δηλαδή στρατολογεί «γερμανοτσολιάδες» συνεργάτες των κατοχικών αρχών, όσο πιο αθόρυβα μπορεί. Τα πάει πολύ καλά. Όσο περισσότερους εξαγοράζει, τόσο λιγότερος λόγος γίνεται γι’ αυτόν. Κοντεύει σχεδόν να ξεχαστεί η αδιάλειπτη παρουσία του στη χώρα μας.

Η Ελλάδα ζει μια μεγάλη πολιτική αντίφαση. Από τη μια πλευρά, όλο και περισσότερος κόσμος που είναι πλέον η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, πείθεται ότι η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι, δεν πάει άλλο. Από την άλλη, δεν υπάρχει καμία πολιτική δύναμη που να πείθει το λαό ότι θέλει και μπορεί να εφαρμόσει μια άλλη πολιτική.

Η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ όχι να εκβιάσει την άνοδο της στην εξουσία μέσω της περαιτέρω ριζοσπαστικοποίησης ενός θυελλώδους λαϊκού κινήματος, αλλά μέσω της απόσπασης της έγκρισης ή της ανοχής της αστικής τάξης, των ΗΠΑ και κάποιων Ευρωπαίων, έχει δύο τουλάχιστον σοβαρές αρνητικές συνέπειες. Πρώτον, αδρανοποιεί τον κόσμο και δεύτερον, αφήνει σχεδόν ελεύθερο πεδίο στην αστική τάξη να κάνει ό,τι αυτή κρίνει πως είναι προς το συμφέρον της. Με την πολιτική αυτή, αν δεν αλλάξει ριζικά, οι εργαζόμενοι και ο λαός γενικότερα θα είναι χαμένοι οπωσδήποτε όποιες και αν είναι οι εξελίξεις.

Ακόμη και μια έξοδος από το ευρώ υπό αστική ηγεσία θα αποδειχθεί πολύ πιο επώδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα και τα εργατικά στρώματα από όσο αν γινόταν με την πολιτική ηγεμονία μιας φιλολαϊκής, πόσω μάλλον αριστερής κυβέρνησης.

Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες αστοί δεν πιέζονται. Πρώτα πρώτα βλέπουν τον προσωπικό τους πλούτο να μειώνεται κατά το τμήμα που αφορά μετοχές και χρεόγραφα και να απειλείται με κατάσχεση τμήματος του σε ό,τι αφορά τις καταθέσεις τους. Γνωρίζουν επίσης άριστα ότι πλούτος που δεν αυξάνεται, εύκολα εξανεμίζεται, αν απλώς τρώνε από τα έτοιμα. Επιπροσθέτως, οι αστοί αντιλαμβάνονται ότι με αυτή την πολιτική των μνημονίων δεν έχουν περιθώρια άσκησης πολιτικής ενσωμάτωσης στο σύστημα διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων, πράγμα που αντικειμενικά υποσκάπτει και κλονίζει την κυριαρχία τους, όσο και αν αυτό προσωρινά δεν εκδηλώνεται.

Το ίδιο πρόβλημα όμως, έστω και σε διαφορετικό εθνικό πλαίσιο, αντιμετωπίζουν όλες ανεξαιρέτως οι αστικές τάξεις των χωρών της ευρωζώνης. Μόνο οι Γερμανοί αστοί βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, καθώς αυτή η κρίση αξιοποιείται από την πολιτική του Βερολίνου για να αυξήσει τον πλούτο τους, να καθυποτάξει τους ανταγωνιστές τους από άλλες χώρες του ευρώ και παράλληλα να επεκτείνει την οικονομική και πολιτική επικυριαρχία της Γερμανίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, πράγμα που συνιστά ποιοτικό άλμα για το γερμανικό καπιταλισμό.

Οι αστικές τάξεις των κρατών της ευρωζώνης πιέζονται από τις εξελίξεις να αποφασίσουν αν θα υποταχθούν από σαφώς υποδεέστερη θέση στο Τέταρτο Ράιχ ή αν θα αντιταχθούν στη Γερμανία και θα αποχωρήσουν από το ευρώ για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους. Το γεγονός ότι πουθενά στην ευρωζώνη δεν έχουν σημειωθεί ακόμη κοινωνικές εξεγέρσεις ή επαναστάσεις, παρά μόνο εκλογικές ήττες όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, αφενός ενισχύει την επιθετικότητα του γερμανικού καπιταλισμού και αφετέρου ενισχύει τις τάσεις συνδιαλλαγής και υποταγής των Ευρωπαίων αστών.

Αν δεν παρέμβουν οι λαοί, αυτό δεν προιωνίζεται τίποτα καλό. Βρισκόμαστε στις παραμονές λήψης ούτως ή άλλως μεγάλων αποφάσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που θα ανατρέψουν εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό σε κάθε χώρα. Αν η Αριστερά δεν μπορέσει να παρέμβει τώρα, το μέλλον θα είναι ζοφερό.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 7-4-2013

Δημοσίευση: Απριλίου 14, 2013