Η Δημοκρατία μας

Το φανταστικό προτέρημα της ελληνικής δημοκρατίας είναι πως έχει δύο μοναδικές ευκαιρίες κάθε χρόνο για να ξεπλύνει το όνομά της. Ή, ακόμη καλύτερα, για να εμπεδώσει το όνομα με το οποίο επιμένει να αυτοαποκαλείται. “Δημοκρατία”.

Μία φορά στις 17 Νοέμβρη και μία στις 21 Απρίλη, το έθνος θυμάται. Και συλλογίζεται. Μόλις τελειώσει το συλλογισμό του, μακιγιάρεται, φτιάχνεται στον καθρέφτη που το δείχνει σαν τέρας αλλά εκείνο τον λέει χαλασμένο και βγαίνει να πουλήσει δημοκρατικό ήθος.

Κάνει πως δεν θυμάται τις εκατοντάδες καταδίκες για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους ευρωπαϊκούς φορείς, γιατί αυτά συμβαίνουν στις δημοκρατίες του σήμερα.

Ούτε σταματά τις δημόσιες εμφανίσεις χουντικών και νεοναζί και τη διαφήμιση τους από τα μέσα ακροαματικότητας, γιατί έτσι λογίζεται τη δική του δημοκρατία. Σημαίες με το φοίνικα και το φαντάρο το 2013.

Σ’ αυτήν τη δημοκρατία ο πρωθυπουργός και οι σύμβουλοί του λένε τους πολιτικούς τους αντιπάλους “τρομοκράτες” και δημιουργούν επεισόδια με “αντιφρονούντες” για να βρουν ευκαιρία να τους καταστείλουν με τη βία.

Γιατί κάθε τι βίαιο που έχει συμβεί σε τούτο εδώ τον τόπο, τελειώνει με ακόμη μεγαλύτερη βία.

Κοινοί παρανομαστές δεν είναι άλλοι, παρά οι πιστοί πρόγονοι των πολιτικών της δημοκρατίας του σήμερα. Των συμβούλων και παρασυμβούλων, ακολούθων, εμπιστευτικών και επίσημων εκπροσώπων στα μέσα ενημέρωσης.

Άκουσε κανείς από όλους αυτούς μία λέξη καταδίκης για τα βασανιστήρια και τα εγκλήματα χουντικών με το όνομά τους; Είδε κανείς το πρωθυπουργικό περιβάλλον να μιλά για τις δολοφονίες και τους πολιτικούς κρατούμενους της χούντας των συνταγματαρχών;

Γενικόλογες περιγραφές περί κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος και ανωμαλίας των θεσμών και των ελευθεριών. Αυτά στο χωριό μου τα λέμε διασπιστώσεις.

Μοιραία κατάληξη αποτελεί η σημερινή κατάσταση αν θυμηθεί κανείς, ή διαβάσει, τι συνέβη στην Ελλάδα μετά τη χούντα, όταν τα σχολικά βιβλία -και το μυαλό του Αλέξη- είδαν μαζί με την επιστροφή του Καραμανλή να γυρίζει πίσω στη χώρα με την ίδια πτήση και η δημοκρατία.

Λες και οι μπόμπες στα γραφεία του ΚΚΕ, στους κινηματογράφους και τα “αριστερά” βιβλιοπωλεία δεν μπήκαν στην Ελλάδα του ’75-’78 αλλά σε μία άλλη διάσταση. Εκείνης της απαγόρευσης της μνήμης του Πολυτεχνείου και των νεκρών στο δρόμο για την αμερικανική πρεσβεία.

Οι βομβιστές του τότε είδαν τους εαυτούς τους και τα πολιτικά τους παιδιά να μπαίνουν στη βουλή του σήμερα. Από την πόρτα κι όχι καβάλα στα τανκς. Με το κουστούμι τους κι όχι με τα στρατιωτικά.

Οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν μέσω των πληρωμένων τους πενών για “ιδεολογική κυριαρχία” της αριστεράς και “αριστερή ασυλία που επιτέλους λαμβάνει τέλος”.

Ξεπουλημένα ανδρείκελα που δεν πρέπει ποτέ τους να ξεχνούν πως όσο ματωμένα είναι τα χέρια του βασανιστή, άλλο τόσο ματωμένα είναι κι εκείνα που του τα ξεπλένει.

Κι εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η σύγχρονη αριστερά. Μία αριστερά 39 χρόνων περισυλλογής για το τι έκανε λάθος στις 21 Απρίλη του 1967. Του χρόνου, πρώτα ο θεός, θα της κάνει τα 40.

Μία αριστερά που οι εκπρόσωποι της ξέχασαν βόμβες και χουντονεολαίους για να μαζέψει τους ψηφοφόρους τους και να κερδίσει το στέμμα της κυβερνώσας. Την ώρα που νεοναζί και χουντικοί καπνίζουν το τσιγαράκι τους στο εντευκτήριο της βουλής.

Άλλωστε, παιδιά της ίδιας “δημοκρατίας” είναι όλα. Αυτής που βάζει βόμβες, βασανίζει ανθρώπους, διώκει πολιτικά, απολύει εξαιτίας της κομμουνιστοφοβίας της, εξορίζει δια της πλαγίας οδού, οδηγεί χιλιάδες στη μετανάστευση, καταγγέλλει “τα δύο άκρα” και “καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται”.

Γiα την ίδια “δημοκρατία” μιλάμε. Αυτήν που θεωρεί ότι η κυκλοφορία της απολογίας ενός δικτάτορα τη μέρα της “επανάστασης του” αποτελεί “ιστορικό ντοκουμέντο”. Εκείνη, που την προβολή των ευεργετικών επιδράσεων του ναζιστικού ευγονικού προγράμματος τη βλέπει ως “ελευθερία του λόγου”.

polyfimos.blogspot.gr

Δημοσίευση: Μαΐου 10, 2013