Η νέα φούσκα

Τελικά (αλλά πολύ καθυστερημένα) ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να αφήσει κατά μέρος την νέα φούσκα της άμεσης αποκατάστασης των μισθών, την οποία όπως πολύ σωστά επισημαίνει, χρησιμοποίησαν προεκλογικά και τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης τουλάχιστον όσον αφορά τους χαμηλόμισθους. [Εκείνοι δεν υποσχέθηκαν ξεκάθαρα αυξήσεις. Υποσχέθηκαν όμως, ότι δεν θα υπάρξουν άλλες μειώσεις στους χαμηλούς μισθούς και εισοδήματα και το αθέτησαν με χίλιους έμμεσους τρόπους μέσα σε λίγους μήνες.] Γιατί έπρεπε να εκτεθεί τόσο στην παροχολογία, για να αναιρέσει τελικά αυτές τις υπερβολές; Το ότι πλέον ζητά μόνο την αύξηση του κατώτατου, του δίνει κάποιους πόντους αξιοπιστίας (που θα ήταν πολύ περισσότεροι, αν μέχρι πρόσφατα δεν απαιτούσε το ανέφικτο και αν δεν υπήρχαν ακόμη θύλακες ανοησιολογίας στα στελέχη του). Αυτή η πρόταση είναι και ρεαλιστική και δίκαιη και συμφέρουσα για το κράτος. Τα δύο κατοστάρικα αυτής της αύξησης δεν θα πάνε καν στην αγορά, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ (κι αυτό σωστό θα ήταν)· θα πάνε κατευθείαν στα ταμεία του κράτους και θα μειωθούν οι οφειλές ανθρώπων, που αδυνατούν, να τις εξυπηρετήσουν. 

Το κύριο επιχείρημα (της αντιπολίτευσης συνολικά) ήταν (και για πολλούς παραμένει) ότι πρέπει να αποκατασταθούν άμεσα όλοι σχεδόν οι μισθοί στα προ κρίσης επίπεδα, γιατί η πτώση της αγοραστικής δύναμης επιφέρει περαιτέρω ύφεση. Επιμένουν δηλαδή, ότι προηγείται η δυνατότητα της κατανάλωσης από την διασφάλιση της παραγωγικότητας εκείνων που καταναλώνουν!! [Σημ.: Να μην συγχέουμε τους όρους «παραγωγικότητα» και «εργατικότητα». Η παραγωγικότητα δεν εξαρτάται μόνο από την εργατικότητα, αλλά κυρίως από τον τρόπο, που εκτελείται μία εργασία, καθώς και το ίδιο το αντικείμενο της εργασίας.] 

Τελευταία έχουμε την (θεωρητική) προσχώρηση στελεχών του ΔΝΤ και της ΕΕ στις απόψεις της Ελληνικής αντιπολίτευσης. Εδώ πιά σηκώνω τα χέρια. Τι εξήγηση να δώσω για εκείνους που λένε, ότι η πολιτική της σκληρής λιτότητας είναι λάθος και ταυτόχρονα ότι ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα είναι ψηλός; Αυτά ας μας τα εξηγήσουν, αυτοί που μπήκαν στην κοιλιά του κήτους... Δεν ξέρω ποιά ακριβώς πονηριά βρίσκεται πίσω από αυτήν την παραδοχή (ίδωμεν) αλλά αν ήταν ειλικρινής μεταμέλεια, θα ακολουθείτο από επανόρθωση. 

Το επιχείρημα της περαιτέρω ύφεσης είναι αληθές, όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η ύφεση μετά τα πρώτα στάδια της εμφάνισης της αυτοτροφοδοτείται. Σε αυτήν την φάση βρισκόμαστε τώρα. Ο αέρας ο κοπανιστός, αυτή η δήθεν ανάπτυξη, που «απέδιδε» αυτούς τους μισθούς εξαφανίστηκε. Εξαφανίστηκε, γιατί δεν υπήρχε το παραγωγικό αντίκρισμα αυτού του βιοτικού επιπέδου. Αν εξ αρχής και ακόμα πιο σωστά, πριν την εκδήλωση της κρίσης είχαμε λειτουργήσει σωστά, το πράγμα μπορούσε να διορθωθεί χωρίς πραγματικό πόνο. Σε κανέναν δεν αρέσει αυτή η ανώμαλη προσγείωση, αλλά η ουτοπία δεν είναι απάντηση στην οδυνηρή πραγματικότητα. Λένε, ότι θα χτυπήσουν την ύφεση με την αύξηση της αγοραστικής δυνατότητας των εργαζομένων. Αυτό που ακόμα δεν μας έχουν πεί, είναι το από πού θα πληρωθούν αυτοί οι μισθοί. Ή μάλλον μας λένε· από την κατάργηση των φοροαπαλλαγών για τους πλούσιους και την πάταξη της φοροδιαφυγής!!! 

Εχω αναφερθεί ήδη σε προηγούμενα άρθρα για αυτές τις προκλητικότατες φοροαπαλλαγές. Όμως τις ανέφερα ακριβώς γιατί βγάζουν μάτι, όχι γιατί έχω την ψευδαίσθηση, ότι θα οικονομούσε το κράτος, όσα χρειάζονται, για να επανέλθουν οι μισθοί στα προ κρίσης επίπεδα. Μου βγαίνει το μάτι, που οι βίλλες στα ιδιωτικά νησιά δεν πλήρωσαν το χαράτσι (της ΔΕΗ) αλλά δεν τρελαίνομαι για το ποσό, που θα μαζευόταν από μερικές δεκάδες βίλλες. Το ότι σε αυτές τις βίλλες πρέπει να προσθέσουμε και μερικές χιλιάδες άλλων εξοργιστικών απαλλαγών από το χαράτσι (όπως αποκαλύφθηκε από τα ΜΜΕ) εξακολουθεί να μην μεταβάλει σοβαρά τα προσδοκώμενα έσοδα από την κατάργηση τους. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες φοροαπαλλαγές (στα μερίσματα και στο εισόδημα από ενοίκια των μεγαλοϊδιοκτητών ακινήτων). Είναι ιδιαζόντως προκλητικές και πρέπει άμεσα να διορθωθούν, αλλά κάθε σοβαρός αναλυτής ζυγιάζει τα πράγματα στο πραγματικό τους βάρος και μέγεθος. Ακόμα κι αν υποθέσουμε, ότι είναι πολλά αυτά τα λεφτά, δεν βλέπουν, ότι ακριβώς λόγω της ύφεσης οι ανάγκες του κράτους για στήριξη των ανέργων, των κοινωνικά αδύναμων και δημόσιες επενδύσεις έχουν αυξηθεί κατακόρυφα; Οι ίδιοι δεν λένε, ότι θα στηρίξουν την ανάκαμψη της οικονομίας στις δημόσιες επενδύσεις; Ας μας δείξουν επιτέλους τις μελέτες τους, που δείχνουν, ότι φτάνουν αυτά τα λεφτά για όλα (όσα λέγανε και πολλοί εξακολουθούν να λένε). 

Οσο για τα πραγματικά περιθώρια εξοικονόμησης από την πάταξη της φοροδιαφυγής (έχω εξηγήσει επίσης σε προηγούμενα άρθρα) είναι πολύ μικρά, γιατί και αν υποθέσουμε, ότι αυτοί που τα λένε αυτά, θα φτιάξουν ένα σωστό φορολογικό σύστημα, ποια φοροδιαφυγή θα πατάξουν; Το μεγαλύτερο μέρος της φοροδιαφυγής γίνεται από τα λαϊκά στρώματα ως άμυνα στην ληστρική φορολογία. Οι ίδιοι δεν λένε, ότι αυτή η φορολογία είναι ληστρική; Αν μειωθεί η φοροδιαφυγή, αλλά παράλληλα μειωθεί και η φορολογία, ποιο είναι το άμεσο όφελος, που θα γεμίσει το ταμείο; Αν μάλιστα αυξηθούν υπέρμετρα οι φόροι στους μεγάλους, δεν θα υπάρξει ούτε μελλοντικά σημαντικό όφελος, γιατί η εξυγίανση του φορολογικού συστήματος δεν αρκεί για να προσελκύσει επενδύσεις. Η φορολογία πρέπει να αφήνει κάποια περιθώρια κέρδους, για όσους επιχειρούν τίμια. Μάλιστα αν δεν θέλουμε να αιθεροβατούμε, θα δούμε, ότι η σημερινή διεθνής συγκυρία δεν επιτρέπει μεγάλες επιβαρύνσεις στην φορολογία των ανώτερων τάξεων. Μπορεί όμως να επιβληθεί φορολογική νομοθεσία, που να τους εξαναγκάζει σε στοχευμένες επενδύσεις γενικότερου κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος, σε πλήρη ενεργοποίηση ανενεργών κεφαλαίων και περιουσιακών στοιχείων προς όφελος της οικονομίας και ουσιαστικά να τους απαγορεύει τα κερδοσκοπικά παιχνίδια. 

Επιπλέον όποιος δεν έχει παρωπίδες, βλέπει, ότι δεν είναι μόνο ο λαός που έφτασε σε φορολογικό αδιέξοδο· είναι και ένα τμήμα της μεγαλοαστικής τάξης. Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος των μεγαλοαστών συνεχίζει να ευημερεί και πρέπει να πληρώσει περισσότερα, αλλά το να φουσκώνουμε τα μυαλά του λαού με ανέφικτες «παροχές» που θα «στηριχτούν» από την «πάταξη» της φοροδιαφυγής, μόνο καλό δεν θα φέρει. [ Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, που λέει, ότι στον λαό πρέπει να «προσφέρεις» πάντοτε ελπίδα, αλλά προσωπικά πιστεύω στην αλήθεια, όχι στην ψεύτικη ελπίδα. Στην αλήθεια βρίσκεται και η αληθινή ελπίδα.]

Τόσα χρόνια είχαμε έναν προϋπολογισμό φούσκα, στον οποίο θεωρούσαμε φυσιολογικό, να προβλέπουμε έλλειμμα, το οποίο μάλιστα τελικά ήταν πάντα πολύ μεγαλύτερο από το προβλεφθέν!!! [Γιατί στο μεταξύ του προϋπολογισμού και απολογισμού διάστημα, κάποια λαμόγια πενταπλασίαζαν το προβλεφθέν κόστος των δημόσιων έργων, αλλά και κάποιοι συνδικαλιστικοί «αγώνες» εναντίον του «ανάλγητου» κράτους απέδιδαν καρπούς.] Πάνω σε αυτά τα ελλείμματα χτίστηκε το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα. Υποτίθεται, ότι είναι σοβαροί άνθρωποι εκείνοι, που λένε, ότι μία φούσκα, που έσκασε από το φούσκωμα, μπορείς να την ξαναφουσκώσεις έστω και σκασμένη και μάλιστα χωρίς καθόλου αέρα στα πνευμόνια; 

Και εγώ πιστεύω, ότι είναι δυνατόν να επανέλθει ένα καλό βιοτικό επίπεδο και μάλιστα πιο γενικευμένα από την κοινωνία των δύο τρίτων, αλλά σε βάθος χρόνου. Το πόσο βάθος, εξαρτάται από το πότε θα σοβαρευτούμε.

Το πρόβλημα του δημόσιου τομέα δεν ήταν μόνο οι υπερβολικές (σε σχέση με τις παραγωγικές εργασίες) αποδοχές των υπαλλήλων, ούτε η αριθμητική διόγκωση, αλλά η αντιπαραγωγική του φύση. Κάποτε το δημόσιο είχε σχεδόν όλη την βαριά βιομηχανία, μέρος της ελαφράς βιομηχανίας, μέρος του τουρισμού, του εμπορίου κ.λ.π.. Δυστυχώς όμως, το προ κρίσης κράτος είχε καταλήξει να είναι υποβαθμισμένες υπηρεσίες και ακαταλόγιστη γραφειοκρατία. Και βέβαια εξακολουθεί να είναι το ίδιο, μόνο που οι υπηρεσίες χειροτερεύουν ραγδαία.

Δύο από τις σωστές αποφάσεις, που πρέπει να πάρουμε, είναι η άμεση απλοποίηση του συστήματος δημόσιας διοίκησης και η άμεση μεταφορά του πλεονάζοντος προσωπικού (και επαναπρόσληψη μέρους των απολυθέντων) στις παραγωγικές μονάδες του ιδιωτικού τομέα, που λόγω πτώχευσης περιέρχονται άμεσα, ή έμμεσα στο κράτος και μπορούν να επαναλειτουργήσουν. Π.χ. Για ποιόν λόγο έπρεπε να πάρουμε φρεγάτες από τους Γάλλους, όταν τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά κλείνουν; Ας τα ξανανοίξει το κράτος και ας ναυπηγεί και εκεί τις φρεγάτες (όπως έκανε με τις πυραυλάκατους στα ναυπηγεία Ελευσίνας). Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί πληρώνουμε σχολή ναυπηγών στο πολυτεχνείο, αν δεν θέλουμε ναυπηγεία; Αναγνωρίζω, ότι πρέπει να βρούμε λύση στην διάθεση των προϊόντων των μονάδων, που θέλουμε να επαναλειτουργήσουμε, αλλά στα ναυπηγεία έχουμε την λύση έτοιμη και την απεμπολούμε. Πως θα βρούμε λύση στα δυσκολότερα με τέτοια μυαλά;

Δεν πιστεύω ως μόνιμη λύση την επιχειρηματική δραστηριότητα του κράτους για την Ελλάδα, γιατί δυστυχώς είναι αντίθετη με το Ελληνικό ταπεραμέντο. Σε άλλες χώρες γίνεται αυτό, γιατί τους έχει γίνει συνείδηση, ότι οι επιχειρήσεις αυτές είναι εθνικές και όλοι λειτουργούν προς όφελος της κοινής περιουσίας, που συνεισφέρει σημαντικά στον προϋπολογισμό. Εδώ η μακροχρόνια λειτουργία κρατικών επιχειρήσεων καταλήγει στην σκύλευση τους από στελέχη και επιτήδειους, υπό την ανοχή των συνδικάτων, που εξασφαλίζουν προνόμια για τους απλούς εργαζόμενους και μερίδιο από την λεία για τα συνδικαλιστικά στελέχη. Ωστόσο πιστεύω, ότι προσωρινά τουλάχιστον πρέπει (και μπορούμε) να λειτουργήσουμε «σοσιαλιστικά». Ισως μάλιστα αυτή η προσωρινή μας θητεία σε αυτόν τον, ας τον πούμε, σοσιαλισμό βοηθήσει στην εξοικείωση μας με την ιδέα του σεβασμού στην δημόσια περιουσία και ακολουθήσουμε και μετά την κρίση το μοντέλο της μικτής οικονομίας. Το ιδανικό θα ήταν βέβαια το κράτος να καλύπτει μεγάλο μέρος των εξόδων του από τις κρατικές επιχειρήσεις, αλλά να λειτουργούν υπό καθεστώς ελεύθερου ανταγωνισμού, όχι με μονοπωλιακά τιμολόγια. Ο σεβασμός όμως στην δημόσια περιουσία δεν θα έλθει με ευχολόγια, αλλά με Δρακόντειους νόμους, που θα κολάζουν παραδειγματικά κάθε λογής λαθροχειρία στην δημόσια περιουσία και όχι μόνο πρωτόδικα (για τις εντυπώσεις) αλλά πραγματικά, χωρίς καμία μεταγενέστερη έκπτωση στην ποινή. 

Οι παραγωγικές μονάδες που κλείνουν, περιέρχονται στις τράπεζες. Και οι τράπεζες όμως πρέπει να περιέλθουν με την ανακεφαλαιοποίηση στο κράτος. Ετσι θα γιγαντωθεί για άλλη μία φορά η κρατική περιουσία. Το θέμα είναι, αν θα ξεπουλήσουμε μπιρ παρά όλη αυτή την παραγωγική δυνατότητα δια της μεθόδου της απαξίωσης, όπως αυτή της ναυπηγικής μας βιομηχανίας, ή αν θα την αξιοποιήσουμε μόνοι μας, ώστε και να πάρουμε βαθειά ανάσα στο θέμα της ανεργίας και να βάλουμε τις βάσεις για μόνιμη επίλυση του προβλήματος και να αυξήσουμε την αξία των επιχειρήσεων, για να τις μοσχοπουλήσουμε την κατάλληλη ώρα για την κάθε μία.

Ηδη οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, που φαλίρισε και τους άφησε απλήρωτους, ξαναλειτουργούν το εργοστάσιο χωρίς καμία κρατική βοήθεια. Αυτή είναι η πιο σοβαρή και άξια πολλών επαίνων πράξη εργαζομένων (στην βιομηχανία) από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η πιο ελπιδοφόρα ουσιαστικά πολιτική πράξη από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι τώρα. Ξέρω, ότι βρίσκονται στην αρχή του μεγάλου αγώνα, αλλά αν αντέξουν, δικαιούνται ανάλογη αμοιβή. Ακόμα και με μηδενικό μισθό όμως, χρειάζονται χρήματα για τα υλικά. Επίσης έχουν και πρόβλημα διάθεσης των προϊόντων, λόγω της κατακόρυφης πτώσης της οικοδομικής δραστηριότητας. Αυτά είναι τα προβλήματα του πρωτοπόρου και θα βρουν την λύση τους, όταν η επαναλειτουργία των κλειστών επιχειρήσεων γίνει μαζικό κίνημα των εργαζομένων. Τότε και το κράτος θα αναγκαστεί να τις θέσει υπό την αιγίδα του και να συνδράμει στην επίλυση των προβλημάτων.

Βέβαια η δική μου πρόταση είναι λίγο διαφορετική. [Μπορεί όμως να συνδυαστεί άριστα με ένα τέτοιο κίνημα.] Πιστεύω, ότι το κράτος πρέπει να προηγηθεί ενός τέτοιου κινήματος και να επαναλειτουργήσει άμεσα, τόσο τις παραγωγικές επιχειρήσεις, που έκλεισαν από την κρίση, ή και πριν από αυτήν, όσο και σταδιακά να εκμεταλλευτεί την χρονίως χειμάζουσα δημόσια περιουσία. Να διοχετεύσει στην παραγωγή μέρος του εργατικού δυναμικού, που πλεονάζει στην δημόσια διοίκηση (νέους και υγιείς) και με άλλους (που λόγω ηλικίας ή υγείας δεν μπορούν να δουλέψουν στην παραγωγή) να στελεχώσει την διοίκηση αυτών των επιχειρήσεων, ώστε να αποσυμφορηθεί το δημόσιο χωρίς απολύσεις και χωρίς την εξοργιστική πρακτική (της ανισότητας και της σπατάλης) των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Αλλοι (επίσης νέοι και υγιείς) πρέπει να μεταταγούν στις πραγματικές κοινωνικές υπηρεσίες (παιδεία, υγεία, πρόνοια, πολιτική προστασία, ασφάλεια). 

Με λίγα λόγια όλοι οι νέοι και υγιείς του διοικητικού τομέα του δημοσίου να μεταταγούν σε άμεσα, ή έμμεσα παραγωγικούς τομείς, εκτός από εκείνους, που έχουν τα πραγματικά προσόντα, που απαιτούνται για κάποιες ιδιαίτερες θέσεις τις διοίκησης (π. χ. προγραμματιστές για την δημιουργία των λογισμικών προγραμμάτων, που αφορούν την απλοποίηση των συστημάτων της δημόσιας διοίκησης). Επιπλέον το πλεονάζον διοικητικό προσωπικό στις μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί να διοχετευτεί σε υπηρεσίες και θέσεις, που θα δημιουργήσουν το νέο απλό και λειτουργικό κράτος. Π.χ. να ολοκληρωθεί το κτηματολόγιο από δημόσιους υπάλληλους, να συγκροτηθεί το περιουσιολόγιο και φυσικά να ανασυγκροτηθούν όλες οι υπηρεσίες με τα νέα δεδομένα. Αυτή η πρόσθετη διοικητική εργασία χρειάζεται πολλούς εργαζόμενους για ένα χρονικό διάστημα. Είναι το ίδιο διάστημα που χρειάζεται, για να βγούν φυσιολογικά στην σύνταξη όλοι οι πλεονάζοντες του νέου απλοποιημένου διοικητικού συστήματος. 

Υπάρχει τρόπος λοιπόν και να μην μείνει άνεργος κανείς από το δημόσιο ( και μάλιστα να εξασφαλίσουν όλοι μόνιμα το δικαίωμα της εργασίας, όχι να την βγάλουν κουτσά στραβά για λίγο καιρό ακόμα τρέμοντας για το επερχόμενο τέλος) και να επαναπροσληφθούν άμεσα πολλοί απολυθέντες εργατοτεχνίτες του ιδιωτικού τομέα (γιατί η εξειδίκευση τους δεν μπορεί να αναπληρωθεί από μετακινούμενους δημόσιους υπάλληλους). Πιστεύω, ότι αυτή η λύση είναι καλύτερη, αν και καταδικάζει σε παράταση στην ανεργία μεγάλο μέρος των απολυθέντων του ιδιωτικού τομέα, που θα αντικατασταθούν από μεταταχθέντες δημόσιους υπάλληλους (καθώς και όσους δεν μπορεί να επαναλειτουργήσει η επιχείρηση, που εργάζονταν) αλλά με το ταμείον να είναι μείον, δεν βρίσκω άλλη πιο ρεαλιστική. Στο κάτω κάτω μία πραγματικά παραγωγική στροφή της οικονομίας, δίνει και πραγματική ελπίδα στους άνεργους. Θέληση να υπάρχει και προσωρινές λύσεις για την διακόνιση της ανεργίας μπορούν να βρεθούν. Π.χ. η συγκομιδή των αγροτικών προϊόντων και άλλες εργασίες, που συνεχίζουν να εκτελούνται από αλλοδαπούς. Μέσα από την εμπειρία αυτής της προσωρινής εργασίας, κάποιοι θα θελήσουν να επιστρέψουν πραγματικά και μόνιμα στην φύση και να ενισχύσουν τον αγροτικό πληθυσμό, που δεν ανανεώνεται όσο πρέπει. Σε όλους όμως θα κάνει καλό και θα τους επιτρέψει να πορεύονται χωρίς ανέχεια, μέχρι να βρούν μόνιμη εργασία.

Για να γίνουν σωστά όλα αυτά και να μην καταλήξουμε στο μπάχαλο της άσκοπης «κινητικότητας» των δημοσίων υπαλλήλων και της διάλυσης των υπηρεσιών, πρέπει να απλουστευτεί πρώτα η νομοθεσία, που επιβάλλει τις περιττές θέσεις στον δημόσιο τομέα. Με τις ισχύουσες δομές και διαδικασίες, όχι μόνο δεν περισσεύουν διοικητικοί υπάλληλοι, αλλά δεν φτάνουν κιόλας. Πέραν αυτού οι νέες απλοποιημένες νομοθετικά διαδικασίες πρέπει να εφαρμοστούν με λογισμικά προγράμματα, που θα συνδέουν όλες τις υπηρεσίες και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, τις τράπεζες και γενικότερα τις επιχειρήσεις σημαντικού δημόσιου ενδιαφέροντος (ενέργεια, επικοινωνίες, νερό κ.λ.π.). Η ουσιαστική εφαρμογή των πραγματικών δυνατοτήτων της πληροφορικής είναι εξίσου επιτακτική με την νομοθετική απλοποίηση. 

Το να γίνουν όλα αυτά και μάλιστα σε χρόνο παγκόσμιου ρεκόρ (όπως απαιτούν οι περιστάσεις) μοιάζει όνειρο θερινής νυκτός για την πραγματικότητα του Ελληνικού πολιτικού κόσμου. Γι αυτό τα κινήματα και οι πρακτικές αυτοδιαχείρισης της κρίσης πρέπει να πυκνώσουν και να μαζικοποιηθούν. Ισως αυτά να γίνουν ο κινητήριος μοχλός για μία πραγματική αλλαγή πορείας.

Ας σκύψει λοιπόν με στοργή το κράτος στον αγώνα και την αγωνία των εργαζόμενων της Μεταλλευτικής. Ας αφήσουν οι χαρτογιακάδες τα απαξιωτικά σχόλια για το «πείραμα» και ας κοιτάξουν, να το βοηθήσουν με κάθε τρόπο και να παραδειγματιστούν και να πιαστούν από την ευκαιρία, που τους δίνουν οι ίδιοι αυτοί οι πρωτοπόροι. Αντί να λένε τις νεοφιλελεύθερες παπάρες τους, έχουν μία και μοναδική ευκαιρία να βρουν σύμμαχο τον λαό, τα κατώτερα στρώματα του οποίου (όπως οι εργατοτεχνίτες της Μεταλλευτικής) ξεκίνησαν μία επανάσταση μοναδική (την οποία φυσικά δεν διανοούνται ακόμη οι καλομαθημένες συντεχνίες). Δεν ξέρω, αν έχουν καν όλοι ένα επίδομα ανεργίας ως μισθό, αλλά κι αν το έχουν μπράβο τους. Δεν έμειναν στην μιζέρια της άκαρπης διεκδίκησης και γι αυτό έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν. Δεν είναι αυτό παράδειγμα τουλάχιστον για εκείνους τους άνεργους, που παίρνουν έστω ένα επίδομα ανεργίας και η επιχείρηση τους μπορεί να επαναλειτουργήσει με όρους αυτοδιαχείρισης; 

Στο Λουτράκι έκλεισε η ΗΒΗ και οι υπάλληλοι έμειναν ικανοποιημένοι, γιατί πήραν καλή αποζημίωση (και επιπλέον το επίδομα ανεργίας φυσικά). Σε πόσο καλύτερη θέση βρέθηκαν από τους υπάλληλους της Μεταλλευτικής, αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκαν. Γιατί δεν ζητούν από το κράτος να ασκήσει πίεση στην Pepsi, να δώσει το εργοστάσιο με ευνοϊκούς όρους. Σε ποιόν να το δώσει; Στο κράτος κατά κύριο λόγο (και να λάβει ως αντίτιμο ένα ανενεργό περιουσιακό στοιχείο του κράτους ίσης αξίας) και στους εργαζόμενους, που ως εταιρεία και με κεφάλαιο κίνησης το μισό των αποζημιώσεων που πήραν, θα συνεχίσουν να το δουλεύουν. Το εργοστάσιο και τα μηχανήματα είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Οι δυνατότητες είναι μεγαλύτερες από εμφιάλωση αποκλειστικά και μόνο νερού. Ούτε εκείνοι το ζητούν όμως, ούτε κανείς (δήμος – κράτος) παίρνει πρωτοβουλία επαναλειτουργίας έστω με καινούργιο προσωπικό, που θα δεχόταν να το δουλέψει με όρους αυτοδιαχείρισης. 

Κάποιοι θα θεωρήσουν, ότι προτείνω εργασία με αμοιβή το επίδομα ανεργίας. Αυτό που προτείνω, δεν είναι έμμεση μείωση των μισθών στο επίπεδο του επιδόματος. Είναι απλήρωτη εργασία, η οποία πρέπει να πληρωθεί, όταν θα υπάρχει ευχέρεια (και μάλιστα με προσαύξηση, γιατί θα βοηθήσει καθοριστικά στην διατήρηση της αξίας μίας παραγωγικής μονάδας). Το επίδομα ανεργίας γίνεται αυτόματα επίδομα εργασίας. Είναι μία διαφορετική πρακτική αντιμετώπισης κατάστασης έκτατης ανάγκης από τα επιδόματα ανεργίας, τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τις διαθεσιμότητες, εφεδρείες, «κινητικότητες» και άλλες τέτοιες κουτοπόνηρες ορολογίες. 

Υπάρχει βέβαια το πρόβλημα, ότι αν πετύχει το «πείραμα» της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, θα διαψευστούν οι θιασώτες του άρον άρον ξεπουλήματος, αλλά και εκείνοι πρέπει να καταλάβουν, ότι δεν υπάρχουν ελικόπτερα και καταφύγια για όλους αυτούς, που μας «σώζουν» με το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου. 

Υ.Γ. Αφού ο Ολάντ και οι Γάλλοι μας αγαπάνε τόσο πολύ, υποθέτω, ότι θα συνεχίσουν να μας αγαπάνε ακόμα και μετά την ακύρωση της παραγγελίας για τις φρεγάτες. Αλήθεια, ο Τσίπρας, που έχει δηλώσει, ότι θα ακυρώσει τόσα και τόσα, μήπως θα έπρεπε να κάνει δηλώσεις (πολλές και επίμονες) για τις φρεγάτες, μπας και αποσυρθούν μόνοι τους οι Γάλλοι και γλιτώσουμε την μεγάλη «επιτυχία» του Σαμαρά; 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαΐου 20, 2013