Άρπαγες, δειλοί και διαταραγμένοι

“Η διαχείριση των μαζών στην παρούσα φάση φαίνεται να είναι αυτές οι περίφημες πεντάμηνες συμβάσεις «κοινωνικής εργασίας». Προφανώς αυτό είναι το νέο δόλωμα των φωστήρων της πολιτικής εξουσίας”

Άλλο ένα ελληνικό Πάσχα ανήκει πια στην ιστορία. Πολλοί Έλληνες ξεφάντωσαν και τούτες τις ημέρες με τον προβληματισμό έντονα ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους την ίδια στιγμή που άρπαζαν ένα αρνίσιο παϊδάκι και ύψωναν στον περήφανο ουρανό ένα ποτήρι κρασί. Πριν καν φτάσει η Κυριακή του Θωμά το γνωστό «έργο» ξεκινά πάλι να παίζεται στους τηλεοπτικούς δέκτες και στο διαδίκτυο.

Νέα μέτρα, περικοπές στον ιδιωτικό τομέα και λήξη μετενέργειας στις 15 Μάη, απολύσεις μη επίορκων τελικά δημοσίων υπαλλήλων, άφιξη φακέλων στα σπίτια των εξαθλιωμένων με νέα χαράτσια και άλλα τινά. Γνωστά και μη εξαιρετέα. Μέσα σε όλο αυτό το κακοστημένο σκηνικό για ηλίθιους έρχεται να προστεθεί και κύμα δηλώσεων από «προσωπικότητες» και διεθνείς οργανισμούς ότι τάχα η λιτότητα είναι πολύ κακή αλλά πρέπει να συνεχιστεί για το καλό όλων. Για τη μείωση των χρεών, των ελλειμμάτων και άλλων καπιταλιστικών οικονομικών δεικτών.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ηλιθίων. Οι έμμισθοι και οι άμισθοι. Η πρώτη κατηγορία είναι αρκετά μικρή και συμπυκνωμένη. Τι νόημα θα είχε άλλωστε να ήταν μεγάλη; Αν ήταν έτσι τότε δε θα υπήρχε «κρίση» και λιτότητα. Θα ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Σε αυτή την κατηγορία λοιπόν ανήκουν τα γνωστά μαντρόσκυλα των μνημονίων. Τούτη η επαίσχυντη ομάδα πληρώνεται για να λέει και να υποστηρίζει με πάθος και με περίσσιο θράσος τις γνωστές μνημονιακές «κορδέλες». Δικαιολογημένοι. Πληρώνονται για αυτό και μάλιστα αρκετά καλά. Σε μια χώρα που ήδη έχει εδώ και πέντε χρόνια καταρρεύσει αυτοί συνεχίζουν το μεγάλο πάρτι. Ορθώς πράττουν.

Ποιος άρρωστος νους δε θα έκανε το ίδιο αν τον άφηναν ανενόχλητο; Ενώ αυτή η κατηγορία είναι πια ενωμένη, μπετοναρισμένη και αποφασισμένη να συνεχίζει στο διηνεκές στον ίδιο σκοπό έρχεται η δεύτερη κατηγορία ηλιθίων, οι άμισθοι, για να ολοκληρώσει την παράσταση που θυμίζει πια τριώδιο. Αυτή η κατηγορία των άμισθων ηλιθίων πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Είναι μια χρήσιμη κατηγορία που πάντα έφτιαχνε, φτιάχνει και θα συνεχίσει να φτιάχνει η πρώτη κατηγορία. Είναι χρήσιμοι όλοι αυτοί για την κοινωνική πυραμίδα μιας βαθύτατα συντηρητικής ή ακόμα καλύτερα μεσαιωνικής κοινωνίας. Έχει κατασκευαστεί στα πλαίσια των διπόλων. ΠΑΣΟΚ –ΝΔ, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, αριστεροί – δεξιοί και άλλων παρόμοιων.

Κοντά σε αυτά τα δίπολα έχει προστεθεί και μια υποκατηγορία η οποία έχει αναλάβει το έργο της «ειρηνικής» συμπόρευσης των διπόλων με τη λογική της «συναίνεσης» όταν τα αίματα ανάβουν. Με λίγα λόγια αν δεν υπάρχει «δίκαιη» μοιρασιά και εις εκ του διπόλου «επαναστατήσει» γιατί νιώθει πως αδικείται έρχεται ο καλός διαιτητής για το εξίσου καλό της «τάξης», της «ομόνοιας» και της «ασφάλειας» να ανακατέψει εκ νέου τη σημαδεμένη τράπουλα και να φέρει την εικονική πολυπόθητη «ενότητα». Το σχέδιο δεν είναι καμιά ιδιαίτερη φιλοσοφία. Είναι απλό και συνάμα σατανικό. Είναι ένα «επιτυχημένο» μοντέλο διαχείρισης των μαζών. Το αστείο βέβαια της όλης υπόθεσης είναι να νομίζει η μάζα ότι δεν είναι μάζα αλλά κάτι άλλο. Το ποιο βέβαια είναι αυτό το άλλο μόνο η ψυχιατρική με τις πολύτιμες υπηρεσίες της μπορεί να απαντήσει.

Η διαχείριση των μαζών στην παρούσα φάση φαίνεται να είναι αυτές οι περίφημες πεντάμηνες συμβάσεις «κοινωνικής εργασίας». Προφανώς αυτό είναι το νέο δόλωμα των φωστήρων της πολιτικής εξουσίας. Γίνεται ωμά παραδεκτό από πολλούς ότι αυτοί ουσιαστικά δε θα δουλεύουν, δε θα προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Απλώς θα εισπράξουν ένα ποσό περί τα 2.500 χιλιάδες ευρώ για αυτή την «απασχολησιμότητά» τους. Οι μεν θα είναι ευχαριστημένοι που πήραν έστω και ένα χαρτζιλίκι οι δε πάλι ευχαριστημένοι γιατί βρήκαν νέους ψηφοφόρους. Κατά τα άλλα η ζωή θα συνεχίζεται γιατί είναι γνωστό ότι με λίγη ακόμα υπομονή δε μπορεί. Κάποια στιγμή θα κάνει την εμφάνισή της και η «ανάπτυξη». Μέσα σε όλη την «λογική» του παραλόγου το όλο σχέδιο έχει και μια λογικοφανή εξήγηση.

Αυτή η «ανάπτυξη» είναι πιθανό να έρθει για έναν πολύ απλό λόγο. Σε μια χώρα που δεν έχει καν ψήγματα συνταγματικών και εργασιακών πλέον δικαιωμάτων είναι λογικό κάποια στιγμή οι μισθοί των 300 και 400 ευρώ να μην είναι μόνο για 5 μήνες αλλά και για 10 ή και για 18. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό του «αναπτυξιακού» οργασμού οι φασίστες και άλλοι τινές ψυχικά διαταραγμένοι και διατελούντες σε πνευματική σύγχυση θα συνεχίσουν τα γεύματα «αγάπης» μετερχόμενοι κάθε μέσο και πιο πολύ από όλα τη βία και τη μισαλλοδοξία. Αυτό ξέρουν και αυτό εμπιστεύονται. Οι άρχοντες θα κάνουν ότι δε βλέπουν και η ζωή πάλι θα συνεχίζεται. Με ένα μπρόκολο, μια τομάτα, ένα πακέτο μακαρόνια και ένα μπουκάλι γάλα. Από την άλλη μεριά, όσο οι ελάχιστες υγιείς κοινωνικές δυνάμεις προσπαθούν να πείσουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, μερικοί εντός των τειχών βάζουν εμπόδια λέγοντας ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση αν και πολύ θα την ήθελαν.

Άλλοι μιλούν για το νόμισμα, άλλοι για θεωρίες και για λύσεις άλλων εποχών και άλλων συνθηκών ή ακόμα και άλλων χωρών και αποτυχημένων κοινωνικών μοντέλων. Άλλοι πάλι δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται και δεν αποδέχονται τίποτε για έναν ανατριχιαστικό λόγο. Γιατί όλα αυτά που λέγονται δεν είναι προϊόν δικής τους σκέψης άρα κατά τον δικό τους αρρωστημένο τρόπο λειτουργίας είναι μη αποδεκτά. Η αλήθεια είναι ότι σε όποια κατηγορία και αν τοποθετεί κάποιος τον εαυτό του δεν παύει να ξεχνά ότι η πνευματική σύγχυση και η συνονθυλευματική αντιμετώπιση των πραγμάτων δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Τα όμορφα και ξεκάθαρα πράγματα είναι τα απλά. Η πολυπόθητη λύση βρίσκεται στην κοινή λογική και όχι στον πόλεμο της ταμπέλας. Η κοινή λογική λέει ότι για να υπάρξει λύση πρέπει να ξηλωθεί το υπάρχον καθεστώς που έχει απλώσει τα πλοκάμια της διαφθοράς και της διαπλοκής στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της χώρας. Δεν είναι ώρα να φαντασιώνονται κάποιοι ανεμόμυλους.

Ο εχθρός είναι εδώ και δείχνει τα δόντια του. Είναι αγριεμένος για ένα και μόνο λόγο. Πιστεύει πως παρόλο που έχει ρίξει πολλά από τα όπλα στου στη μάχη υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ηττηθεί και να χάσει τα «κεκτημένα». Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα. Οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους. Ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Έχει υπόσταση και ονοματεπώνυμο. Έχει επίσης και άλλο ένα κρυφό όπλο που έχουν όλοι οι λύκοι. Μυρίζει τον φόβο. Φοβάται και ο ίδιος αλλά έχει το προνόμιο να μυρίζει τον φόβο του άλλου. Αν καταλάβει ότι ο αντίπαλος φοβάται τότε τον κατασπαράζει πιο εύκολα γιατί δεν τον αφήνει να σηκώσει καν το κεφάλι. Δεν του αφήνει καν το περιθώριο να αντεπιτεθεί. Κακά τα ψέματα.

Ο χρόνος στην κλεψύδρα αδειάζει. Τα πράγματα πρέπει να γίνουν απλά και ξεκάθαρα. Όσο κάποιοι προσπαθούν να περιπλέκουν την κατάσταση και εσκεμμένα αποπροσανατολίζουν από τον τελικό στόχο προσθέτουν ένα ακόμα ψηλό και ίσως ανυπέρβλητο εμπόδιο στην κοινή προσπάθεια που κάποιοι έχουν αποφασίσει να ξεκινήσουν. Δικαίωμά τους βέβαια αλλά δε θα πρέπει να καμώνονται πως θέλουν πραγματικά να αλλάξουν τα δεδομένα. Ότι και να γίνει τα πράγματα είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι θα αλλάξουν. Όχι γιατί το καλό πάντα στο τέλος νικά το κακό αλλά γιατί η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται και γίνεται αυστηρός κριτής. Στο τέλος αυτοί θα φανούν πολύ λίγοι και ο ελληνικός λαός μέσα από τις περιπέτειες και τις περιπλανήσεις του θα σταματήσει να συμπεριφέρεται ως δουλικό και θα ακούσει τις εκκλήσεις του Οδυσσέα.

Είναι γνωστό άλλωστε πως ο Οδυσσέας τον βρήκε τον δρόμο προς την Ιθάκη. Οι σύντροφοί του όχι

Του Κώστα Καπνίση από periodista

Δημοσίευση: Μαΐου 15, 2013