Μπράβο Μαρία!

Δεν γνωρίζω τη Μαρία Ρεπούση. Ωστόσο, παρακολουθώ τα όσα λέει, γράφει και τα όσα υφίσταται.

Ως παλαιός «ανθέλλην» την καλωσορίζω στην τάξη των ανθελλήνων, που για μένα είναι οι πιο σωστοί και χρήσιμοι Έλληνες. Είναι οι μόνοι που πραγματικά αγαπούν την πατρίδα τους και της λένε αλήθειες – έστω και δυσάρεστες. Μόνο πάνω σε αλήθειες μπορεί να χτιστεί μία υγιής και ρωμαλέα εθνική ταυτότητα.

Οι μύθοι βούλιαξαν τούτο το έθνος. Δεν μας άφησαν ποτέ να αντικρίσουμε την πραγματικότητα, να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο στον καθρέφτη. Το πόσο σημαντικό είναι το ψεύδος για μας φαίνεται από την αντίδρασή μας: σε κάθε αμφισβήτησή τους εκλύεται υστερία που πλημμυρίζει

το Διαδίκτυο.

Νομίζουμε πως είμαστε λαός σπλαχνικός και φιλάνθρωπος: όμως έχουμε κάνει θηριωδίες φοβερές. Στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν αναίτια χιλιάδες άμαχοι. Στη Μικρασιατική Εκστρατεία ο Ελληνικός Στρατός έκανε απίστευτες σφαγές και ωμότητες – προκαλώντας τα άγρια αντίποινα. Αυτά δεν μας τα είπαν στο σχολείο.

Νομίζουμε πως η εκκλησία μας είναι ανώτερη: μπορεί να μην είχε Ιερά Εξέταση αλλά έκαψε, έσφαξε και βασάνισε τους Έλληνες εθνικούς και στην Εικονομαχία σκότωσε εκατό χιλιάδες «αντιφρονούντες». Αργότερα καταράστηκε τον Ρήγα, πολέμησε και αφόρισε την Επανάσταση, και για να καλύψει την ντροπή επινόησε μετά τους μύθους της Αγίας Λαύρας και του Κρυφού Σχολειού.

Νομίζουμε ότι κρατάμε από μεγάλο σόι, αλλά το Βυζάντιο ήταν πολυεθνικό ρωμαϊκό και όχι ελληνικό κράτος. Ούτε ένας αυτοκράτορας δεν καταγόταν από την κυρίως Ελλάδα. Ρωμιοί (δηλαδή Ρωμαίοι) ονομαζόμασταν, μέχρι που μας ξαναβάφτισαν Έλληνες οι Δυτικοί. Οι οποίοι και μας απελευθέρωσαν, όταν η Επανάστασή μας είχε αποτύχει – χάρη στο αλληλοφάγωμά μας.

Και βέβαια ο Xορός του Ζαλόγγου ήταν μύθος. Το τραγούδι που (δήθεν) τραγούδαγαν οι Σουλιώτισσες γράφτηκε 106 χρόνια μετά. Και θα ήταν δύσκολο να το τραγουδάνε, αφού ήταν αλβανόφωνες. Σαν τα πληρώματα του ελληνικού στόλου, που, όπως γράφει ο Παπαρρηγόπουλος, δεν κατάλαβαν λέξη από τον λόγο που τους έβγαλε ο Μαυροκορδάτος στα ελληνικά. Ούτε αυτά τα μάθαμε ποτέ.

Πατώντας πάνω στους μύθους, χτίσαμε μια ψεύτικη ταυτότητα. Γίναμε «κακομαθημένα παιδιά», όπως σωστά μας αποκάλεσε ο Ζαμπέλιος, και περιμένουμε από τους άλλους λαούς ειδική μεταχείριση. Οπότε η Μαρία Ρεπούση κάνει άγια δουλειά όταν προσπαθεί να μας συνεφέρει. Μακάρι και οι άλλοι ιστορικοί (που όλα αυτά τα γνωρίζουν καλά) να είχαν το θάρρος της.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ

Δημοσίευση: Ιουνίου 07, 2013