Θράσος ή πρόκληση;

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, από τις απεργίες των καθηγητών μέχρι το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ., προκαλούν την απορία αν πρόκειται πραγματικά για μία κυβέρνηση που έχει αποθρασυνθεί και με αλαζονεία επιβάλλει ότι της γουστάρει και της καπνίσει ή αν προσπαθεί να προκαλέσει την κοινωνία.

Βέβαια την κοινωνία την έχει προκαλέσει πάμπολλες φορές με ποικίλους τρόπους, χωρίς να έχει υπάρξει πάντα μία δυναμική αντίδραση.

Το θράσος είναι κατανοητό, θα πρέπει να σκεφτούμε όμως και την περίπτωση της πρόκλησης.

Στη μεν περίπτωση των καθηγητών η πρόκληση και το θράσος σε συνδυασμό ήταν ξεκάθαρα.

Το σκεπτικό: Θα τους πούμε λίγο πριν τις εξετάσεις τι θα επιβάλλουμε, εκείνοι θα αντιδράσουν, αλλά θα πλησιάζουν οι πανελλήνιες.

Θα ενεργοποιήσουμε αμέσως τον κοινωνικό αυτοματισμό (αχ, βαχ, τι θα κάνουνε τα παιδιά μας, που εσείς δε τα σκέφτεστε), αλλά εκείνοι θα επιμείνουν.

Εν τω μεταξύ θα λέμε για το πόσα λεφτά παίρνουν και πόσες λίγες ώρες δουλεύουν, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι με περισσότερες ώρες παίρνουν λιγότερα.

Αυτά θα τα λένε οι μεγαλοδημοσιογράφοι και τα γνωστά κανάλια και εφημερίδες, φυσικά και εμείς οι πολιτικοί, όλοι εμείς που αμειβόμαστε με παχυλούς μισθούς, αλλά ποιος θα το σκεφτεί αυτό μέσα στο συναίσθημα φθόνου που τους δημιουργούμε;

Στην όλη προσπάθεια μας θα συμπαρασταθούν και τα πουλημένα ευτυχώς για εμάς συνδικάτα και οι κομματικοί μηχανισμοί που θα σπείρουν τη διχόνοια και τελικά δε θα υποστηρίξουν τους όποιους θαρραλέους επαναστάτες, αντάρτες θα λέγαμε, αφού ξεχάσαμε να σας πούμε ότι θα τους έχουμε επιστρατεύσει για να τους εκβιάσουμε άμεσα και να φοβηθούν και λίγο μη χάσουν τη δουλίτσα τους ή μη μπουν στη φυλακή ..

Απλός συλλογισμός και προβλέψιμος;

Τότε γιατί την πατήσαμε;

Στην περίπτωση της Ε.Ρ.Τ. τα πράγματα φαίνονται πιο περίπλοκα, αλλά είναι;

Μιλάμε για την κρατική ή τη δημόσια ραδιοτηλεόραση;

Οι λέξεις έχουν συγκεκριμένη έννοια και σημασία.

Εκείνοι θέλουν μία κρατική ραδιοτηλεόραση, με παντελώς κατευθυνόμενη ενημέρωση , στην οποία να μην έχει πρόσβαση κανένας άλλος.

Τώρα είναι η στιγμή, η λεπτή αυτή καθορισμένη γραμμή που θα κάνει τη διαφορά.

Αφού λοιπόν η Ε.Ρ.Τ. πληρώνεται από τον ελληνικό λαό και δεν επιβαρύνει τον κρατικό προυπολογισμό, όπως λένε εδώ και δύο μέρες ακατάπαυστα οι δημοσιογράφοι της, ας την πάρουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι να την κάνουν δημόσια. Αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση, αυτή θα ήταν μία νίκη!

Όμως ας αναρωτηθούμε ξανά. Πρόκειται για θράσος ή πρόκληση;

Σχεδόν πάντα δρομολογούν εκείνοι τις εξελίξεις, οπότε έχουν πάλι ένα σχέδιο ή έχουν αποθρασυνθεί τόσο που δεν έχουν κανένα σχέδιο και τα πράγματα είναι όπως φαίνονται;

Σε κάθε περίπτωση, έχουμε απλά την τιμή να ζούμε ιστορικές στιγμές και αποκτούμε και εμείς το δικαίωμα, όσοι δεν έχουμε ζήσει πόλεμο και χούντα όπως λένε, να πούμε πως επισήμως πλέον τα ζούμε κι εμείς, ταυτόχρονα κιόλας, σε χειρότερη μάλιστα μορφή, καμουφλαρισμένη από μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.

Νάμα από antidras

Δημοσίευση: Ιουνίου 26, 2013