Ανατροπή. Μία συνήθεια, που δεν κόβεται

Του έγινε πιά συνήθεια να ανατρέπει κυβερνήσεις. Το `93 ανέτρεψε τον Μητσοτάκη, ενώ είχε πάρει το δαχτυλίδι του διαδόχου, γιατί δεν μπορούσε να περιμένει. Το `11 ανέτρεψε τον Παπανδρέου, γιατί δεν μπορούσε να περιμένει. Στον Παπαδήμο του ξηγήθηκε εξ αρχής, ότι δεν μπορεί να περιμένει και παζάρεψε λίγο τον χρόνο της ανατροπής. Τώρα ανατρέπει τον εαυτό του, γιατί δεν μπορεί να υποφέρει άλλο τα κωλομπότσια του… 

Είναι τόσο κορόιδο ο Σαμαράς και μετά την τρίτη, προκαλεί και την τέταρτη εξουσία, ή κάτι άλλο παίζει; Προ ημερών είχαμε και άλλη περίεργη ενδοκυβερνητική σύγκρουση. Το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο όσο περιττό, βλακώδες και κρυπτοφασιστικό να ήταν, ήταν ταυτόχρονα και πρώτης τάξεως ευκαιρία για μία δημόσια «υποχώρηση» του Σαμαρά έναντι των κυβερνητικών εταίρων. Μπορούσε απλά να ξεμπροστιάσει την υποκρισία των δημοκρατικοτοξοτών (όπως και έκανε) αλλά να υποχωρήσει τελικά, για να φανεί ότι μετράει και ο δικός τους λόγος σε κάποια δευτερεύοντα θέματα. Γιατί τέτοια εμμονή σε κάτι που είναι εμφανές, ότι δεν τον πολυενδιαφέρει; Για να μην έχουμε έναν ακόμα περιττό νόμο; Ή μήπως ενοχλήθηκε από την αυταρχικότητα του; Ο λόγος φαίνεται τώρα, που άλλη μια φορά προκαλεί τους εταίρους του και στην ουσία προκαλεί εκλογές.

Θα έλεγε κανείς «γιατί να το ρισκάρει; Και πρώτο κόμμα να βγεί με ποιόν θα συγκυβερνήσει;» Μα ο στόχος του δεν είναι να κερδίσει οπωσδήποτε τις εκλογές. Θα ζητήσει από τον λαό αυτοδυναμία. Αν την κερδίσει καλώς. Αν κερδίσει χωρίς αυτοδυναμία, θα αποφασίσει σύμφωνα με το αποτέλεσμα. Αν είναι κοντά στην αυτοδυναμία θα ξανακάνει εκλογές· διαφορετικά θα παραιτηθεί από την ηγεσία της ΝΔ (αλλά θα παραμείνει βουλευτής, για να έχει και αυτόν τον μισθό εκτός από τις διαλέξεις, που θα δίνει).

Αν χάσει εν τέλει την αυτοδυναμία, θα τα ρίξει στους δημοσιογράφους, στις συντεχνίες και σε αυτούς που τον «πρόδωσαν». Δεν επιλέχτηκαν τυχαία οι δημοσιογράφοι ως στόχος. Ετσι κι αλλιώς δεν του χρησίμευαν πλέον. Το ότι δεν μπορούν να περάσουν σε γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα για χάρη του, το ξέρει. Αρα θα έπρεπε να υφίσταται κάποια κριτική και η κριτική αυτή δεν μπορεί να είναι εντελώς δυσανάλογη με αυτά που περνάει ο λαός. Συνεπώς τον βολεύει να έχει σύσσωμο το δημοσιογραφικό κατεστημένο εναντίον του. Αυτό που φαίνεται να μην καταλαβαίνει και να μην λογαριάζει σωστά είναι, ότι το κατεστημένο αυτό θα εξιλεωθεί στα μάτια του λαού στρεφόμενο εναντίον του.

Επειδή έβλεπε την τάση των εταίρων του για «ηρωική» έξοδο από την κυβερνητική φθορά, αποφάσισε να το κάνει ο ίδιος. Θα απευθυνθεί λοιπόν στα λαϊκά στρώματα καταγγέλλοντας τις κοινωνικές ελίτ και προβάλλοντας τον εαυτό του ως τον γνήσιο πολέμιο των καλοπερασάκηδων. Με λίγα λόγια θα προσπαθήσει, να αρπάξει την πελατεία της χρυσής αυγής (αλλά και των ΑΝΕΛ- που πολλοί θα υποκύψουν στον εκβιασμό «αριστερά -δεξιά»). Θα τα καταφέρει; Πιστεύω πως όχι, γιατί η ΧΑ και οι ΑΝΕΛ κάτι θα κρατήσουν από τις δυνάμεις τους και μετεκλογικά δεν θα συνεργαστούν με αυτόν, που τους έκανε την ζημιά. Το πώς θα διαμορφωθεί το αντίπαλο στρατόπεδο δεν το ξέρω, αλλά ούτε και από εκεί προβλέπω προεκλογική συνεργασία, πλην ίσως μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ (γιατί διαφορετικά δύσκολα μπαίνουν στην επόμενη βουλή. Αν πάλι υποχωρήσουν και τώρα στον Σαμαρά, δεν έχουν ελπίδα, ούτε και οι δύο μαζί).

Θα μίλαγα με σιγουριά για εκλογές, αν τα πράγματα δεν ήσαν τόσο περίπλοκα. Ο Σαμαράς τις θέλει (όσο κανείς άλλος) για να φορτώσει στους επόμενους την οικονομική καταστροφή, ή να επιχειρήσει μόνος του (με αυτοδυναμία και ενισχυμένη εξουσία) μία τελευταία προσπάθεια. Αρχισε ήδη και το βράχνιασμα από τις προεκλογικές ομιλίες. [Μέχρι να γίνουν οι εκλογές πολλά λαρύγγια θα στομώσουν απ το βράχνιασμα.] Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να αντισταθούν στην πιθανότητα αύξησης των ποσοστών τους. Οι δύο άλλοι εταίροι βρίσκονται πραγματικά μεταξύ σφύρας και άκμονος. Οι δημοσκοπήσεις τους δείχνουν πολύ χαμηλά. Ισως όμως να εκτιμήσουν, ότι οι απώλειες θα είναι πολύ μεγαλύτερες, αν συνεχίσουν να στηρίζουν την κυβέρνηση και ότι πιθανόν να ανακάμψουν, αν την ρίξουν.

Το θέμα όμως είναι, τι θέλουν τα εκτός Ελλάδας κέντρα, τα οποία δεν τις είχαν στο πρόγραμμα τους. Φαντάζομαι, ότι η έκπληξη θα ήταν ανάλογη με το δημοψήφισμα του Παπανδρέου και φαντάζομαι, ότι ανάλογη θα είναι και η οργή τους. Η ιστορία της απρόβλεπτης Ελλάδας επιστρέφει, από έναν απρόβλεπτο πρωθυπουργό, με απρόβλεπτες συνέπειες. Αν προκαλέσει πάλι εκλογές θα είναι δεύτερη φορά σε έναν χρόνο (η μία χρεώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι ότι δεν τις ήθελε και αυτός) και μάλιστα χωρίς κανέναν λόγο. [Ποιός πείθεται, ότι η ΕΡΤ του έκανε αντιπολίτευση;] Η συνολική μέχρι τώρα επίδοση είναι τρείς (μαζί με το `93) κι αν κερδίσει χωρίς αυτοδυναμία (αλλά κοντά σε αυτήν) πάει για ρεκόρ. Ούτε στην εποχή του Τζουμπέ δεν κατάφερναν τέτοιες επιδόσεις.

Επειδή τον είδαμε κι άλλες φορές να κάνει κωλοτούμπες στην Μέρκελ και στον Σόιμπλε, δεν αποκλείω να κάνει γαργάρα τις απειλές του για άλλη μια φορά. Θα εκτεθούν ανεχόμενοι τους εκβιασμούς του Σαμαρά για αυτοδυναμία και απόλυτη εξουσία, όταν δεν μπορούν να διεκδικήσουν κάτι τέτοιο ούτε για τους εαυτούς τους; Θα εκτεθούν ανεχόμενοι ασφαλίτικες πρακτικές στις συχνότητες και το διαδίκτυο; Η ηθική τους τα επιτρέπει όλα αυτά και η αυτοδυναμία Σαμαρά θα τους ερχότανε κουτί, αλλά μετά τις Γερμανικές εκλογές. Πριν τις εκλογές πρέπει να παριστάνουν τους Ευρωπαϊστές και τους δημοκράτες και ο δικός μας τους χαλάει την δουλειά, γιατί άλλη μία φορά δεν μπορούσε να περιμένει…

ΥΓ. Αν το καλοσκεφτούμε, ο καθοριστικός λόγος αυτήν την στιγμή ανήκει στον Βενιζέλο και για αυτό τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Είναι από τους λίγους που έχουν σίγουρη την χασούρα σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές και άρα και την σημερινή δυνατότητα να διεκδικεί ρόλο εξουσίας. Από την άλλη, η στάση του να βάζει πλάτες σε άλλους αρχηγούς δεν του βγήκε μέχρι σήμερα, γιατί φορτώνεται και τα δικά τους. Εγώ φρονώ, ότι η μέχρι τώρα φθορά πρέπει να τον συνετίσει. Αλλωστε ο Σαμαράς δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο αξιοπρεπούς παρουσίας των εταίρων του στην κυβέρνηση. Το ότι στην επόμενη κυβερνητική περίοδο δεν θα μπορεί να παίξει κανέναν ρόλο, είναι σχεδόν δεδομένο. Αν ρίξει όμως την κυβέρνηση (στην περίπτωση πάντα που ο Σαμαράς δεν κάνει πίσω) έχει σοβαρές πιθανότητες, να μπεί το ΠΑΣΟΚ στην επόμενη βουλή και να είναι βουλευτής και ο ίδιος. Και φυσικά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να χρειάζονται και τα δικά του κουκιά, οπότε δεν θα χάσει τον σημερινό του ρόλο. 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουνίου 17, 2013