Οπατις ο Βάγγος (Αυστηρώς ακατάλληλον δι ανηλίκους)

Τελικά τους τον σφύριξε και του Αντώνη και του Φώτη. Προσποιήθηκε, ότι τον είχε ψιλοπάρει (τον ύπνο) και εκεί που οι άλλοι αφαιρέθηκαν νταγλαρισμένοι από την λαγνεία, γκάααπ τους το φερμάρισε το …γκολάκι. Ααα είπαμε· εγώ την καλή την προσπάθεια την αναγνωρίζω· έχω φίλαθλο πνεύμα εγώ. Α ρε καριόλη Βάγγο τι μου έκανες. Και πάνω που ήλπισα, ότι μέσα στην αναμπουμπούλα θα παραγραφούν τα χρέη μου. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά διαψεύστηκα και στην πρόβλεψη για άμεσες εκλογές. Κοίτα να δεις τι θα κάνεις Βάγγο· εγώ δεν μπορώ να εκτίθεμαι στους αναγνώστες μου. Εχω ένα όνομα εγώ, έχω ένα κύρος. Κανόνισε να ρίξεις την κυβέρνηση μέσα σ ένα μήνα, γιατί διαφορετικά θα έχουμε εξελίξεις (you know what I mean).

Δεν μπορώ να το χωνέψω ρε παιδιά. Είχα αράξει στον καναπέ, για να απολαύσω τον θρίαμβο της πρόβλεψης μου. Ελεγα μέσα μου «κουφάλες αναγνώστες, θα σας πω εγώ ποιος είναι ο έγκυρος αναλυτής, που μου βάζετε like μόνο στα χιουμοριστικά άρθρα και τα άλλα τα περιφρονείτε». Που να ξερα, τι με περίμενε…

Πρώτος βγήκε ο Φώτης. Καλά τα είπε το παιδί, είπε για δημοκρατία, είπε για ανανέωση, για πρόοδο, μεταρρυθμίσεις, τι άλλο να πει δηλαδή το παλικάρι; Εκλεισε και το μάτι με νόημα (ώρα να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια) αλλά που να πάρει χαμπάρι το μοσχάρι, ο κερκοπίθηκος.

Δεν πρόκαμα να κάνω yessssssss με την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού που απεικονίζει μισό μαίανδρο, νάσου ο χοντρός στο γυαλί. Κι ενώ το ξεκίνησε ωραία κι άρχισε να νταχτιρντίζει τον Αντώνη, ξαφνικά κάνει μεταβολή και την πέφτει στον έκπληκτο και απροστάτευτο Φώτη, που υπέστη ο άμοιρος όλη την κτηνώδη ακολασία του ελεεινού βαζιβουζούκου. Φυσικά συστέλλομαι να περιγράψω τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις. Μόνο που θυμάμαι τους αποκρουστικούς γρυλισμούς ανάμεσα στα ερεβώδη βογκητά, ανατριχιάζω. Ελεγε «γμφφ, γμφφφ, έμαθα να καλαφατίζω και γ…μώ τον μάστορα μου, γμφφ, που θα μου πει εμένα το κωλ…παιδο, ότι δεν έχω τεστοστερόνη γμφφ» [Σ. Σημ. Αποκρύπτω με αποσιωπητικά την αισχρή φρασεολογία του, γιατί δεν αρμόζει στο επίπεδο μου.] Με τις υγείες σου Φώτη. Τι νομίζεις, κι εγώ λίγα έπαθα από τον βελζεβούλη; Εμένα βέβαια δεν με βάτεψε ο παλιομπισμπίκης (γιατί κρατάω τις αποστάσεις ασφαλείας) αλλά με εκμηδένισε ως πολιτικό αναλυτή. Κι είχα βάλει πλώρη για κάτι παραπάνω από το parakato, αλλά που τέτοια τύχη. Τώρα χάθηκε κάθε ελπίδα να γίνω και γω ένας Μπάμπης Παπαδημητρίου, ένας Αρης Πορτοσάλτε, έστω ένας Χρήστος Κώνστας. Πάνε όλα. Dust in the wind.

Ο δε Αντώνης γρι. Στην κοσμάρα του· ούτε που το κατάλαβε. Ηταν τόσο μεθυσμένος από την ναρκισσιστική του έξαψη, που μετά τα ακατονόμαστα, φώναζε «Νενικήκαμεν, νενικήκαμεν».

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουνίου 23, 2013