Ο πολιτικός φανατισμός απειλεί την εντροπία της κοινωνίας

Ο φανατισμός είναι νόθο παιδί του φόβου, και της αμορφωσιάς, αδερφός του θυμού και του μίσους, πατέρας της ανομίας και της βίας και πιστός σύντροφος του λαϊκισμού και των άκρων. Ο φανατισμός δεν μπορεί να διαχωριστεί σε «καλό» και άρα «χρήσιμο» φανατισμό και σε «κακό» και άρα επιβλαβή για το Έθνος. Κάθε φανατισμός οπουδήποτε και να εμφανίζεται και από οποιονδήποτε και να εκφράζεται είναι επιζήμιος για την Πατρίδα και το Έθνος.

Ο φανατισμός είναι ύπουλος και επικίνδυνος. Μοιάζει με το μονοξείδιο του άνθρακα. Εμφανίζεται άοσμο, άχρωμο και ως εκ τούτου αόρατο, και στην συνέχεια σκοτώνει το θύμα του γλυκά-γλυκά και αναπόφευκτα. Έτσι και ο φανατισμός, ξεκινά ως ακαθόριστος θυμός εναντίον κάποιων, ως αόριστη πιεστική απειλή στο μυαλό του απαίδευτου ανθρώπου, ως αναίτιο μίσος και ιοβόλος επιθυμία εξαφάνισης του «εχθρικού», του «ανοίκειου» και του «ξένου», ως αναπόδραστη και αχόρταγη λατρεία του «φιλικού», του «όμοιου» και του «οικείου». Σύντομα μετατρέπεται σε απροκάλυπτη απείθεια προς κάθε νόμο, οχυρώνεται πίσω από σαθρά «επιχειρήματα» και έωλες σοφιστείες, ώστε στο τέλος να γεννήσει το στερνοπούλι του, το αγαπημένο του τέκνο, την ΒΙΑ. Αυτή είναι συνήθως η κοινωνική πορεία του φανατισμού, που ανθεί ευκολότερα και μεγαλώνει ταχύτερα στο θερμοκήπιο της έλλειψης παιδείας, σε συνδυασμό με την ανέχεια, την κοινωνική αδικία και κυρίως τον ακαθόριστο, διάχυτο και ως εκ τούτου καταλυτικό ΦΟΒΟ.

Ο φανατισμός, τυφλώνει το νου, θολώνει την κρίση, απωθεί την λογική, παραλύει κάθε προσπάθεια αναλυτικής σκέψης, πολλές φορές αλλοιώνει και αυτές ακόμη τις φυσικές αισθήσεις του ατόμου. Ο φανατικός άνθρωπος έχει υποστεί ένα είδος πνευματικής λοβοτομής, που τον καθιστά παντελώς ανίκανο να παράξει την παραμικρή λογική ακολουθία σκέψεων όσον αφορά τα «σκοτεινά αντικείμενα» του μίσους και της λατρείας του. Κάθε απόπειρα του φανατικού να εκτιμήσει μια κατάσταση στην οποία εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο οι νενομισμένοι «εχθροί» του και οι θεωρούμενοι «φίλοι» του, συνήθως καταλήγει πολύ γρήγορα σε ύβρεις αρχικά, απειλές και κατάρες στην συνέχεια και τελικά σε ωμή, απροκάλυπτη ΒΙΑ.

Ο φανατικός άνθρωπος έχει πολύ αναπτυγμένο το αίσθημα του συνανήκειν, συνήθως ζει σε ομάδες με «ομοίους» του και εμφανίζει την αταβιστική συμπεριφορά των αγελαίων ζώων. Όταν συχνάζει σε κάποιο μέρος, σε καφενείο, σε καφετέρια, σε κάποιο στέκι ή σε διαδικτυακό τόπο, φροντίζει πάντα αυτό να είναι «φιλικό» προς τον ίδιο και τις ιδέες που προκρίνει και «εχθρικό» και αφιλόξενο προς κάθε «διαφορετική», «μιαρή» και κατά την γνώμη του «επικίνδυνη» παρουσία, άποψη ή ιδέα που θα πρέπει οπωσδήποτε να κατατροπωθεί, να απομακρυνθεί ή ακόμη καλύτερα να εξοντωθεί αν είναι δυνατόν. Ο φανατικός άνθρωπος δεν αποζητά την αγέλη των ομοίων ως εργαλείο επιβίωσης και επιβράβευσης των ιδεών και των πιστεύω του αλλά κυρίως ως, πολιορκητικό κριό, επιχειρησιακό βραχίονα και πολλαπλασιαστή ισχύος στην αναπόφευκτη σύγκρουση που εκκολάπτει συνεχώς εντός του ενάντια στο διαφορετικό, το ξένο, το άλλο. Όπως είναι φυσικό, ο φανατισμός δημιουργεί και αντιδράσεις. Ο φανατισμός «γεννά» περισσότερο φανατισμό και όταν έχουμε ένα κλειστό κοινωνικό σύνολο (έναν συγκεκριμένο λαό, πχ) με δεδομένη εντροπία, η σύγκρουση μεταξύ των φανατικών και των αντιδρώντων – αμυνόμενων πυροδοτεί μιαν διαταραχή αυτής της κρίσιμης κοινωνικής ισορροπίας που συχνά οδηγεί αν γενικευτεί, σε ολικές πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές και τελικά σε πλήρη αναρχία.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σημειώσω την κύρια αντίφαση μέσα στην οποία ζει ο φανατικός, μια αντίφαση που σπάνια την ξεπερνά και καταφέρνει να την εξηγήσει, κυρίως όταν κατορθώνει (κάποιοι φανατικοί τελικά λυτρώνονται) να απαλλαγεί από την ασθένεια του φανατισμού που σιγοτρώει τα σωθικά του. Η τρομερή αυτή αντίφαση έγκειται στο γεγονός πως όλες οι εκφάνσεις βίας, όλες οι παράνομες συμπεριφορές, όλες οι επιδείξεις ισχύος και «ανδρισμού», όλες οι τυφλές εκρήξεις αδρεναλίνης, όλες οι θερμές εκδηλώσεις υπερβολικής έκκρισης τεστοστερόνης, όλες οι κατάρες προς τον αντίπαλο, οι ύβρεις, οι προσβολές, όλη αυτή η υποτίμηση του «άλλου», όλη αυτή η ηρωοποίηση του «φίλου», όλες μα όλες αυτές οι εκδηλώσεις οιονεί «ανδρείας», ντεμέκ κουτσαβακισμού, τζαμπαμαγκισμού και καμιά φορά αληθινής, ωμής και σοκαριστικής βίας, εδράζονται σε έναν απέραντο, ανομολόγητο, ταπεινωτικό ΦΟΒΟ. Αυτόν τον φόβο προς τον άλλο, τον αντίθετο, τον ανόμοιο, αυτόν τον φόβο «βυζαίνουν», από αυτόν τρέφονται και σε αυτόν επιστρέφουν όλοι οι φανατικοί άνθρωποι. Από αυτόν δυναστεύονται, από αυτόν προσπαθούν να ξεφύγουν, αυτόν φοβούνται, αυτόν αρνούνται να παραδεχτούν. Όσοι από αυτούς ταπεινωθούν αρκετά κάποια στιγμή στην ζωή τους, όσοι φτάσουν κοντά στην ανυπαρξία, όσοι υπερβούν τα όρια της ύπαρξής τους, έρχονται τελικά αντιμέτωποι με αυτόν τον αποτρόπαιο φόβο, τον αναγνωρίζουν και ανάλογα, τον ξορκίζουν και «ελευθερώνονται» ή υποτάσσονται συνειδητά σε αυτόν και συνεχίζουν τρισχειρότεροι.

Όπως όλοι οι φανατισμοί, ο πολιτικός φανατισμός λοιπόν καλλιεργείται, όταν υπάρχει το κατάλληλο «έδαφος» αμάθειας και λιπαίνεται αδιάλειπτα από συνεχείς αποθέσεις θυμού και φόβου. Τέτοιες «καλλιέργειες» συνήθως ευδοκιμούν στα πολιτικά θερμοκήπια των «άκρων» και ευνοούνται από ανώμαλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές καταστάσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα άκρα γιγαντώνονται, καθώς ο σύντροφος του φανατισμού, ο λαϊκισμός, δίνει τα ρέστα του διαβουκολώντας με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, κούφια λόγια και αόριστες γλυκερές κοινοτυπίες, τις μάζες των απελπισμένων και των λιγότερο ανθεκτικών πολιτών, στα πολιτικά μαντριά των άκρων. Εκεί, ενσταλάζεται τεχνηέντως στην ψυχή τους ο ΦΟΒΟΣ, ενισχύεται κατάλληλα η απελπισία και ο θυμός που υποφώσκει και δημιουργείται τάχιστα η απαραίτητη πολιτική μάζα φανατικών και μισαλλόδοξων πολιτών που απαιτούνται, ώστε να υπάρξει εκτεταμένη κοινωνική αναταραχή και άρα να δημιουργηθούν οι κατάλληλες περιστάσεις ώστε τα άκρα να επιβληθούν με τον έναν (εκλογές) ή τον άλλο (βία) τρόπο.

«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», είχε άλλωστε αποφανθεί παλαιότερα ο «σύντροφος» ΜΑΟ!

Akenaton

Δημοσίευση: Ιουνίου 06, 2013