Άξιοι της μοίρας μας...

Είμαστε το κράτος που δεν παράγουμε τίποτε και για να μπορέσουμε να... σωθούμε, ήρθαν όλοι οι "φίλοι" και οι "εταίροι" και νας δανείζουν.

Όμως, αναρωτιέμαι, αυτά τα νέα δανεικά πως θα ξεπληρωθούν;

Είναι δυνατόν να μας δανείζουν ενώ γνωρίζουν πως δεν μπορούμε να τους πληρώσουμε το νέο χρέος;

Ποιός δανείζει κάποιον πτωχευμένο; (μην ξεχνάμε πως μας λένε ότι πτωχεύσαμε από το 2010).

Εδώ κρύβεται και όλο το ζούμι...

Μήπως δεν είμαστε πτωχευμένοι;

Μήπως μας πτωχεύουν για να μας πάρουν κάτι που έχουμε και που το θέλουν πολύ;

Και αν συμβαίνει αυτό, τότε αυτοί που γεμάτοι χαρά και υπερηφάνεια μας δηλώνουν ότι κατορθώνουν να δανειζόμαστε (βάζοντας υποθήκη τα πάντα), μήπως χαίρονται επειδή δανειζόμαστε βάζοντας υποθήκες και όχι γιατί σωζόμαστε;

Γνωστές ερωτήσεις, γνωστές απαντήσεις και όλα συγκλίνουν στο μεγάλο μυστικό (μέχρι πριν 2 χρόνια) του ελληνικού ορυκτού ενεργειακού πλούτου.

Κι ενώ εμείς το γνωρίζουμε πολύ καλά, αδιαφορούμε...

Άξιοι της μοίρας μας, αφού μας πέρνουν την περιουσία (ο ορυκτός πλούτος της χώρας είναι περιουσία των πολιτών της) κι εμείς σωπαίνουμε.

Μας παίρνουν τις καλύτερες ημέρες που είχαμε μπροστά μας κι εμείς στεκόμαστε βουβοί και εξαθλιωνόμαστε.

Μας παίρνουν την περηφάνια μας κι εμείς κατεβάζουμε το βλέμα μας σαν να είμαστε ένοχοι...

Άξιοι της μοίρας μας, λοιπόν, αφού συνεχίζουμε να δεχόμαστε αποφάσεις και υπογραφές που μας καταστρέφουν...

Όσο για εκείνους που νομίζουν ότι ο Έλληνας θέλει να κάνει επανάσταση, γελιούνται, πλανώνται πλάνη οικτρά.

Ο σημερινός Έλληνας θέλει να μπορέσει να βολευτεί, να "τρουπώσει", να ξαναβρεί τα περασμένα μεγαλεία (διηγώντας τα να κλαίς), να ξαναχωθεί σε μηχανισμούς που περιμένει να επαναλειτουργήσουν, για να κρύψει τα ευαίσθητα οπίσθιά του.

Αδιαφορεί για τον διπλανό του, αδιαφορεί για τα προβλήματα που γιγαντώνονται.

Περιμένει την κατάλληλη στιγμή που θα μπορέσει να την εκμεταλλευτεί για τον εαυτό του.

Ο σημερινός Έλληνας ζει με το δόγμα "ζήσε εσύ κι άσε τους άλλους να πεθάνουν".

Είτε θέλουμε να το καταλάβουμε είτε όχι, είτε θέλουμε να το πιστέψουμε είτε όχι, δυστυχώς ο σημερινός Έλληνας είναι στον απόλυτο βαθμό εγωπαθής (παρτάκιας στην καθομιλουμένη) που ποσώς ενδιαφέρεται για το κοινό καλό (άρα και το δικό του).

Έτσι, όχι επανάσταση δεν πρόκειται να γίνει, ούτε μάζωξη για σοβαρή συζήτηση δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.

Ταυτόχρονα, κι ενώ βρίσκεται στην αναμονή, βγάζει και τις επαναστατικές του κορώνες, για να αισθάνεται ήσυχος με την συνείδησή του και, ποιός ξέρει... μπορεί αύριο μεθαύριο να λέει πως αγωνίστηκε, αλλά ήταν πολύ μόνος... χωρίς να σημειώνει πως ήταν μόνος επειδή ο ίδιος το επέλεξε.

Δυστυχώς, είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε τα χειρότερα, για να αποκτήσουμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε τα αυτονόητα.

Δυστυχώς, είμαστε καταδικασμένοι να εξανδραποδισθούμε, για να καταλάβουμε το μεγαλείο του να είσαι άνθρωπος. Και, δυστυχώς, ο σημερινός Έλληνας είναι τυπικά άνθρωπος. Για την ακρίβεια, είναι είδος προς εξαφάνιση, αφού ο ίδιος δεν επέλεξε την επιβίωσή του αλλά την (πιθανή) καλοπέρασή του...

Ωραίοι μου Έλληνες, αρχίστε τις βουτιές...

Ωραίες μου Ελληνίδες προβληματιστείτε για την βλαπτικότητα του ήλιου στην ηλιθιο-θεραπεία σας...

Το ότι πνίγεστε και το ότι βρίσκεστε σε ένα καμίνι που θα σας κατακάψει, μην το σκέφτεστε, γιατί μπορεί να ταραχτείτε και να χαλάσει η... νιρβάνα σας.

Άλλωστε είναι καλύτερα να πεθαίνεις ήρεμος και χαμογελαστός, παρά με αγωνία για όλα όσα αφήνεις ή δεν δεν κατόρθωσες να κάνεις...

Καλό καλοκαίρι να έχουμε.

Η επανάσταση αργεί ακόμη, ή για την ακρίβεια, πέρασε και δεν μας ακούμπησε, επειδή μας είδε και μας σιχάθηκε...

Αναγνώστης

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Δημοσίευση: Ιουλίου 25, 2013