Η ασυλία των άκρων οδηγεί σε εθνική καταστροφή

Γουναράδικα, κρεμάλες, κομμουνιστές, Μελιγαλάς, Γράμμος και Βίτσι, ερωτικές… προσκλήσεις από Χρυσαυγίτες σε βουλευτίνες, τσαμπουκάδες από πρώην μπράβους, ύβρεις του πιο άθλιου πεζοδρομίου. Όχι, δεν είναι η Τρούμπα, η ελληνική Βουλή είναι κι όσοι χαίρονται ή κάνουν χάζι με όσα ακούνε κάθε μέρα στις αίθουσες και τους διαδρόμους του κοινοβουλίου καλύτερα θα πρέπει να πάνε να τους κοιτάξει κανένας ψυχίατρος.

Εξήντα χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου και το μόνο που μένει είναι να πάρουμε τις παλάσκες και να βγούμε στα βουνά. Δεν μας έφτασαν οι χιλιάδες νεκροί. Δεν μας έφτασε ο εθνικός διχασμός που κράτησε δεκαετίες την Ελλάδα πίσω. Ακόμη και σήμερα, που έχει μπει άλλη χιλιετία, εμείς θυμηθήκαμε να κάνουμε επίδειξη ιστορικής μνήμης βουτώντας στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας.

Τι είναι τελικά χειρότερο; Όλα όσα ακούμε από «κυρίους» και «κυρίες» μέσα στη Βουλή ή ότι εδώ και μερικούς μήνες έχει γίνει καθεστώς η ασυλία των άκρων; Από τι κινδυνεύει περισσότερο η πατρίδα άραγε; Από αμόρφωτους και κομπλεξικούς βουλευτές που κλείνουν ραντεβού στα γουναράδικα, που στήνουν κρεμάλες, που ονειρεύονται νέο Μελιγαλά ή νέο Βίτσι ή από τη συνήθεια του κόσμου στις ακρότητες;

Γιατί δηλαδή η χειρότερη στιγμή της νεότερης ελληνικής ιστορίας έχει γίνει θέαμα στην τηλεόραση και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης; Γιατί η ελληνική κοινωνία πρέπει να ζει νέους εμφυλίους, καθημερινούς και όλο και πιο έντονους;

Νομίζαμε ότι το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των άκρων είχε τελειώσει. Πιστεύαμε ότι χρόνια πολλά πριν είχαν απομονωθεί οι ακροαριστεροί και οι ακροδεξιοί και είχε επικρατήσει η μετριοπάθεια, η κατασίγαση των παθών, η εθνική συνεννόηση, η κοινή προσπάθεια για το καλό της πατρίδας. Αλίμονο. Υπάρχουν ακόμη αρκετοί φασιστικοί θύλακες ένθεν και ένθεν του πολιτικού φάσματος. Που βλέπουν ακόμη τα φαντάσματα του παρελθόντος και κάνουν παρέα μαζί τους.

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να κυριαρχήσουν. Από τη δεκαετία του ’50 έχουν γίνει τιτάνιες προσπάθειες να κλείσουν οι πληγές του Εμφυλίου. Από σοβαρούς πολιτικούς ηγέτες αλλά και από τους ίδιους τους πολίτες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορούν να κριθούν αρνητικά για πολλά. Όμως, είναι αυτοί που συνέβαλαν τις τελευταίες δεκαετίες για να απαλλαγεί αυτή η χώρα από τον εθνικό διχασμό και να προοδεύσει. Που κατάλαβαν ότι ένας λαός διχασμένος δεν πάει πουθενά.

Δεν πρέπει να αφήσουμε ένα άθλιο 4%-5% να κυριαρχήσει του υπόλοιπου 95% που θέλει την Ελλάδα ενωμένη. Φτάνει πια με τους ληστοσυμμορίτες, τους κομμουνιστές, τους δεξιούς, τους χουντικούς, τους Μελιγαλάδες και όλο αυτό το μαύρο – κόκκινο σκηνικό που κάποιοι επιχειρούν να στήσουν προκειμένου να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους.

Κανείς δε λέει να ξεχνάμε την ιστορία μας. Μόνο που η ιστορία πρέπει να διδάσκεται προκειμένου να γίνεται και παράδειγμα. Προς μίμηση ή προς αποφυγή. Αρκετά πληγώθηκε η Ελλάδα από τους λιγότερο ή περισσότερο Έλληνες.

Ας τον μαζέψει λοιπόν κάποιος όλον αυτόν τον αγράμματο εσμό που ενέσκηψε εσχάτως στη χώρα μας και διεκδικεί μάλιστα την πρωτοκαθεδρία της ιδεολογίας στην Ελλάδα. Διότι από τα έδρανα της Βουλής η μισαλλοδοξία θα περάσει στην ελληνική κοινωνία και θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερο διχασμό. Τώρα που είναι η στιγμή της μεγάλης συστράτευσης εμείς θα συζητάμε με όρους Εμφυλίου; Φτάνει πια. Ας τους απομονώσουμε γιατί αλλιώς η εθνική καταστροφή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη από την οικονομική.

Αριστερός Ψάλτης

Δημοσίευση: Ιουλίου 29, 2013