Στη μούργα των ονείρων μας

Ο μεγάλος αδελφός μου θες από αντίδραση στην όλη κατάσταση, θες σε μια προσπάθεια ψυχικής ανάτασης, στα γενέθλια του κάλεσε ξαδέλφια και φίλους να πιούμε και να φάμε μαζί, πράξη που για τα δικά του δεδομένα αποτελεί επανάσταση όντας μια ψυχή μάλλον μοναχική που μέχρι πρότινος προτιμούσε να αποφεύγει τέτοιου είδους συναθροίσεις. Αλλά επειδή ο αδελφός μου είναι αυτό που θα λέγαμε μυστήριο τρένο, καλά θα κάνω να αποφεύγω υποθέσεις που μπορεί να απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Όπως και να έχει ήταν μια άκρως ευχάριστη έκπληξη που όλοι την δεχτήκαμε περιχαρείς.

Ας μπω όμως στο θέμα μου, την μούργα των ονείρων μας. Καθ όλη την βραδιά ξαδέλφια και φίλοι ταξιδέψαμε σε γλυκές αναμνήσεις του παρελθόντος και κανένας μα κανένας δεν έκανε ουδεμία νύξη για τα μελλοντικά σχέδια του ή για ότι επιθυμεί να του συμβεί. Αυτό με προβλημάτισε σοβαρά, δεν είναι δυνατόν μια παρέα νέων ανθρώπων να αναπολεί το παρελθόν σαν να έχει βγει στη σύνταξη.

Ένας λαός ξεθωριάζει λοιπόν και σβήνει το φεγγάρι, σβήνει τα λόγια, σβήνει τα θέλω του κάτω από το καθεστώς διάσπαρτου και διαρκούς φόβου για έναν λύκο που καραδοκεί αν φύγουμε από το μονοπάτι. Το μονοπάτι αυτό που οδηγεί δεν μας το λένε καθαρά, είναι ένα στεγνό μονοπάτι πάντως, ένα γκρίζο μονοπάτι, με δολώματα μνημονιακές δόσεις διάσπαρτα κατά μήκος του. Σε κάθε δόλωμα πρέπει να θυσιάζουμε κάτι, κάποιους, ένα κομμάτι μας.

Και έτσι, κάτω από το βάρος μιας δυσβάσταχτης αμφιβολίας για αυτά που ευαγγελίζεται το νέο, το μη δοκιμασμένο και το άφθαρτο, υπαναχωρούμε και δεχόμαστε τις θυσίες την μία πίσω από την άλλη, μη αντιλαμβανόμενοι πως αυτές οι θυσίες μας τρώνε ζωντανούς, μας κατασπαράζουν με το γάντι, στο όνομα μιας εξιλέωσης και εξυγίανσης που δεν φαίνεται όμως πουθενά και για αμαρτίες που ίσως με αφελή και αγαθό τρόπο ίσως υπήρξαμε κατά κάποιο τρόπο συνένοχοι. Και αυτό που δεν μας αφήνει να συνειδητοποιήσουμε ο φόβος και η αμφιβολία, με την ανοχή και συνενοχή μας σε ότι γίνεται, δεν είναι παρά μόνο η παράδοση μιας χώρας δίχως όνειρα, μιας καταραμένης χώρας στις γενιές που έρχονται…

I giorni grigi sono le lunghe strade silenziose

Di un paese deserto E senza cielo (A casa d’ Irene – Nico Fidenco)

Οι γκρίζες μέρες λοιπόν είναι τώρα, είναι οι σιωπηλοί μακρινοί δρόμοι όπου σέρνουμε τα πόδια με κατεβασμένα τα κεφάλια, είναι οι δρόμοι ενός ερημωμένου από όνειρα τόπου όπου ο ουρανός έχει χαθεί μαζί με την ελπίδα.

Είναι οι μέρες που δεν φαίνεται να έχουν αύριο, όπου επιθυμίες και προσδοκίες έχουν λουφάξει στη καταχνιά, είναι ημέρες φτιαγμένες από πέτρα όπως έχουν γίνει και οι καρδιές μας, ημέρες φυλακισμένες στη λήθη και την απουσία.

Και έτσι μικροί μεγάλοι σε αυτό τον τόπο καταλήξαμε να είμαστε λίγο πολύ κυρ Αντώνηδες που παλεύουν να τελειώσουν την μέρα με κάθε τρόπο ώστε να πάνε να κοιμηθούν και να βρουν γαλήνη σε αυτά που κάποτε ονειρεύονταν ξύπνιοι. Μα κάθε ξύπνημα στην πραγματικότητα μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον εκμηδενισμό μας.

Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί

γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί

ό,τι ποτέ δεν έζησε μες τ’ όνειρό του ζει

μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή.

Εμένα ένα πράγμα με κρατάει ζωντανό να ονειρεύομαι στο ξύπνιο μου, η μουσική, η μελωδία πλεγμένη με συναίσθημα και χρώμα, με ανάσες βαθιές και πόνους ανείπωτους, ο ήχος της λατέρνας που με ταξιδεύει και μου χαϊδεύει τα αυτιά, οι υποσχέσεις της νότας που σφυρηλατεί την ψυχή μου, οι σκάλες στο πεντάγραμμο που με ανεβάζουν στον ουρανό και με αφήνουν να αιωρούμαι ως άλλος Παραμυθάς, η ευαισθησία του παιδιού που κρατώ ζωντανό μέσα μου με κάθε θυσία, τα λόγια των ποιητών που δεν χρειάζεται να ειπωθούν όντας σφραγισμένα στο είναι μου. Και όλα αυτά τα βρίσκω πάντα ακούγοντας ξανά και ξανά, πέντε, δέκα φορές χωρίς ποτέ να χορταίνω το Βάλς των χαμένων ονείρων.

Ας ξεκολλήσουμε από την μούργα, δεν μας αξίζει, δεν μας πηγαίνει, ποιητές και ήρωες είμαστε, γεννηθήκαμε σε αυτό τον κόσμο για τα μεγάλα και σημαντικά, όχι για τα μικρά και τα γκρίζα, σηκώστε τα μάτια και ρουφήξτε τον ουρανό Έλληνες και μετά φτύσετε στα μούτρα τους τα όνειρα σας, δεν θα το αντέξουν.

kostasoutsider.com

Δημοσίευση: Ιουλίου 27, 2013