Μήπως να δίναμε στη ζωή μας μια κάποια αξία;

Εμείς τη ζωή μας την σπαταλήσαμε πιασμένοι στα δίχτυα των Σειρήνων, κουλουριασμένοι στα πόδια του μαμωνά.

Για την τιμή των νεκρών μας, για τη ζωή των παιδιών μας, μονάχα γι’ αυτά πρέπει στα στερνά μας να ορίσουμε πως δεν είμαστε δούλοι, μήτε άβουλοι, αλλά ούτε και ζώα για να μας ξεπουλάνε στα παζάρια των ισχυρών.

του Κωνσταντίνου

Κι εσείς οι νέοι, μην παίρνετε παράδειγμα από την δικιά μας την μαύρη στράτα. Φωνάξτε για τα δίκια σας, ζητήστε αυτά που σας κλέψαν, πάρτε τις ζωές σας στα δικά σας χέρια και μην αφήνεστε στα χέρια των εμπόρων του χαμού…

Αυτή την πατρίδα έχουμε και δεν την χαρίζουμε σε κανέναν, γιατί δικιά μας δεν είναι. Μας την δώσανε οι πατεράδες μας και μας αφήσανε βαριά παρακαταθήκη να την παραδώσουμε με τη σειρά μας ακέραια σε εκείνους που έρχονται μετά από εμάς…

Αυτόν τον ευλογημένο τόπο μας χάρισε ο Θεός να ζήσουμε, να παλέψουμε και σαν τα μάτια μας κλείσουμε να το κάνουμε με τιμή.

Σε ετούτα τα χώματα παλέψανε οι πρόγονοί μας και γίνανε θηρία που τα σεβάστηκε ακόμη κι ο χάρος.

Σε ετούτο τον τόπο, λοιπόν, ας δώσουμε αυτό που μπορούμε, ας παλέψουμε όσο αντέχουμε, ας σκύψουμε να μυρίσουμε το χώμα του που θα μας σκεπάσει δίνοντάς μας την ευλογία του.

Μεγάλος ο φόβος που την καρδιά κυριεύει πριν τον αγώνα και άφρονας εκείνος που δεν τον νιώθει.

Μα, ετούτος ο φόβος φεύγει κι έρχεται η πρώτη νίκη, που γίνεται χαλί για την μεγάλη δικαίωση εκείνου που δεν το βάζει κάτω και παλεύει για εκείνα που πιστεύει και που τιμά.

Αν τον αγώνα τον όμορφο δεν δώσουμε σήμερα, τον αγώνα που θα μας τιμήσει, τότε είναι επειδή δεν έχουμε μέσα μας πίστη και αξίες, είναι επειδή δεν έχουμε μέσα μας ούτε τον φόβο Θεού, είναι επειδή από πολύ καιρό πριν γίναμε υποτακτικοί του μαμωνά και δουλικά των δαιμόνων που σήμερα σκεπάζουν την αλήθεια, κρύβουν την ομορφιά και γελάνε με το κακό που τους αφήσαμε να μας κάνουν…

Σε ετούτην την ευλογημένη πατρίδα, οι πέτρες μένουν όρθιες για να μας θυμίζουν ποιοί είμαστε, για να μας θυμίζουν όλα εκείνα που οι “φίλοι” μας θέλουν να τα ξεχάσουμε, για να ξεχαστούμε…

Ένα μονάχα χρέος έχουμε… να μην ατιμαστούμε και να μην ατιμάσουμε τους νεκρούς μας.

Αν δεν παλέψουμε τώρα γι αυτό το χρέος, πότε θα το κάνουμε αυτό…;

Μήπως πρέπει να δώσουμε επιτέλους στη ζωή μας μιά κάποια αξία;

Εσένα ρωτώ και περιμένω να μου απαντήσεις…

kostasxan.blogspot.gr

Δημοσίευση: Ιουλίου 10, 2013