Η τσιμινιέρα ξεπαγώνει

Συνδικαλισμός Βικιλεξικό: Η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης, καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή.

Ορισμός σαφής και ξεκάθαρος. Είναι όμως έτσι; Η μήπως έχουμε μια νομενκλατούρα, ένα κράτος εν κράτει, μια αριστοκρατία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται , της εργατικής τάξης, που στην ουσία εκμεταλλεύεται την ίδια την εργατική τάξη δημιουργώντας μια κλειστή κάστα καλοβολεμένων, που κουνούν απειλητικά το δάχτυλο σε κάθε αντίθετη φωνή- άποψη, νομίζοντας ότι έτσι κινδυνεύει η νιρβάνα τους, αμειβόμενοι βεβαίως πλουσιοπάροχα εις βάρος των κορόιδων;

Δεν είναι μήπως το μέσο πίεσης και εκβιασμού του πολιτικού συστήματος, με στόχο την προώθηση στενών συντεχνιακών συμφερόντων, κυρίως του Δημόσιου Τομέα;

Και βέβαια γνωρίζοντας οι συνδικαλιστές καλά τη ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα, τον οποίο αν του παντελονιάσεις το εκατόευρο όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, στις κλαδικές διεκδικήσεις πάντα πρώτο αίτημα έχουν το οικονομικό.

Θυμάμαι τις συνελεύσεις του κλάδου μου όπου οι συνδικαλιστές έστηναν ρινγκ σε κάθε συνεδρίαση, σε κάθε διαπραγμάτευση. Η αντίθετη άποψη σήκωνε θύελλα δημοκρατικού αυταρχισμού με ύβρεις και προπηλακισμούς. Ένα ψήφισμα τόλμησα κάποτε να κατεβάσω για τη Β. Ήπειρο και το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται! Το πιο αθώο είναι ότι με απεκάλεσαν φασίστα.

Στην αρχή ύβρεις και φωνές και στο τέλος σπάνε ανθρώπους και πράγματα. Ποιοι; Οι σοσιαλαριστεροί δημοκράτες.

«Το κατεστημένο στη θέση του κατεστημένου το οποίο κινείται στο φάσμα της νομιμότητας ή της ημι-νομιμότητας όπως την αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα και είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί όπως αντιμετωπίζεται η παραβατική συμπεριφορά». Μην το ακουμπήσεις μαύρος λύκος σ΄έφαγε!

Και βέβαια αυτός ο άρρωστος συνδικαλισμός γεννιέται στα σχολεία, ανδρώνεται στα πανεπιστήμια, τα οποία στην ουσία κυβερνά και λυμαίνεται, για να δημιουργήσει αργότερα το σκληρό παρακράτος που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει αρκεί οι βολεμένοι να μη χάσουν το ραχάτι τους.

Έτσι πολλές φορές κρατούν ολόκληρη χώρα σε ομηρία, κλείνουν δρόμους, κλείνουν σχολεία στις εξετάσεις, κλείνουν λιμάνια με δάκρυα στα μάτια, θυμάστε τη συγκεκριμένη σκηνή, και δίνουν θάρρος στους νεώτερους που τα σπάνε υπενθυμίζοντάς τους το «αμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες».

Είναι επίσης άξιο απορίας πώς οι δημοσιογράφοι αυτού του τόπου κάνουν απεργίες πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές που οι πολίτες θέλουν να ενημερώνονται για σημαντικά γεγονότα. Ούτε πρέπει να ξεχάσουμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με τον αρχισυνδικαλιστή να φωνάζει δεξιά και αριστερά χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λόγο. Ούτε τους συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών. Ούτε της ΔΕΗ που έφαγαν τόσο πολύ που δεν άντεξαν και έσκασαν.

Η μήπως τηρείται η πλειοψηφία στις αποφάσεις; Κι όμως αυτούς εμείς τους εκλέγουμε για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίες, για τους ίδιους.

«Ο Έλληνας συνδικαλιστής πληρώνεται ενώ απεργεί, προκαλεί χάος αδιαφορώντας για το κοινωνικό κόστος, εκπροσωπεί όλο και λιγότερους, χρηματοδοτεί τα στελέχη του από παροχές του κράτους εργοδότη – δηλαδή του εξ ορισμού κοινωνικού του «αντιπάλου», δίνει απαλλαγή από εργασία, προκλητικούς μισθούς και πλουσιοπάροχες πρόωρες συντάξεις στους «σταρ της σφιγμένης γροθιάς» και του ξεχειλωμένου τραπεζικού λογαριασμού».

Ο συνδικαλισμός σήμερα ενδιαφέρεται μόνο για τα σκανδαλώδη συντεχνιακά προνόμια, τρέφεται από τη διαφθορά και τη στηρίζει με νύχια και με δόντια, προδίδοντας ταυτόχρονα την εργατική βάση για λογαριασμό της οποίας υποτίθεται ότι δρα.

Όμως ευτυχώς αυτός ο συνδικαλισμός αρχίζει και φθίνει. Θα ανεχθούμε την πτώση του, θα την παρακολουθήσουμε, θα την απολαύσουμε. Θα τους αποχαιρετήσουμε ψύχραιμοι. Και οι ταγοί του συνδικαλισμού θα αποχαιρετήσουν την Αλεξάνδρεια που χάνουν. Και τις λιωμένες τους απ’ το καθισιό καρέκλες.

Και ίσως αύριο κάτι να αλλάξει.

Δαναός

Δημοσίευση: Ιουλίου 22, 2013