Περίεργη παράλειψη (σχόλιο για το άρθρο «Η μεγάλη ληστεία της Ελλάδας 1981- 2011»)

(σχόλιο για το άρθρο «Η μεγάλη ληστεία της Ελλάδας 1981- 2011»)

Πολύ σωστά τα λέει ο κ. Παπανδρόπουλος, αλλά περιέργως παραλείπει επιμελώς την διαχείριση Μητσοτάκη. Η «συνετή» χούντα, ο (πράγματι) μετριοπαθής Καραμανλής και ο άστατος Ανδρέας, έχοντας και προηγούμενα βάρη, έφτασαν το χρέος στα 6,5 τρις δραχμές σε 23 χρόνια, μέσα στα οποία περιλαμβάνεται και η ένοχη περίοδος 81- 85, που μοιράστηκε χρήμα με την σέσουλα. Ο Μητσοτάκης μέσα σε τρία μόνο χρόνια, συμμαζεύοντας υποτίθεται την οικονομία και ξεπουλώντας τον εθνικό πλούτο σε μαφιόζους (γιατί και τότε έτσι θα «σωζόμασταν») πρόσθεσε άλλα 12 τρις δραχμές !!!!!!!!

Ψάχνοντας το θέμα, διάβασα εκατό άρθρα, το ένα πιο «αντικειμενικό» από το άλλο… Καθένας παραθέτει τα επιβαρυντικά, ή τα ελαφρυντικά στοιχεία κάποιων στοχευμένων περιόδων, ανάλογα με τον ποιόν θέλει να κατηγορήσει, ή να υπερασπιστεί. Από τα στοιχεία των προϋπολογισμών του 1960 και μετά, προκύπτει η διαχρονική τέλεση του εγκλήματος και η σταθερά ανεύθυνη πολιτική ΟΛΩΝ των διαχειριστών της εθνικής μας οικονομίας. Δεν αθωώνω κανέναν από τους προηγούμενους βέβαια, αλλά αφού δεν έχω πλήρη στοιχεία, αφήνω για άλλη φορά την παλαιότερη ιστορία.

Το 1960 το χρέος ήταν αδιαμφισβήτητα διαχειρίσημο· μόλις το 10,2% ενός πολύ μικρού ΑΕΠ, το οποίο έκτοτε πολλαπλασιάστηκε. Παρά την άλλοτε σταθερή και άλλοτε αλματώδη αύξηση του ΑΕΠ, όλα αυτά τα χρόνια το χρέος ανεβαίνει σταθερά σε σχέση με το επίσης αυξανόμενο ΑΕΠ για να φτάσει το 2011 στο 163,4% !!! Οσο για τις απόλυτες τιμές τα 9,7 δις ΔΡΑΧΜΕΣ του `60 έγιναν 364 δις ΕΥΡΩ (2011).

Η μεγάλη μου διαφορά με τους πολιτικούς και τους οικονομολόγους είναι, ότι εγώ θεωρώ «διαχειρίσημο» το χρέος, που μπορεί να αποπληρωθεί (και να φύγει για πάντα από το κεφάλι μας) ενώ εκείνοι «διαχειρίσημο» εννοούν το χρέος, που μπορούν να προσθέσουν κι άλλο... Τα οικονομετρικά και λοιπά οικονομικά στοιχεία αυτών των 50 ετών το αποδεικνύουν. ΚΑΝΕΝΑΣ διαχειριστής της εθνικής οικονομίας δεν δανείστηκε λιγότερο από όσο του επέτρεπε η προσφορά δανεισμού της εποχής του (χρεώνοντας εμάς φυσικά, όχι τον εαυτό του).

Δεν ξέρω τι χρέος παρέλαβε ο Καραμανλής το `58. Ξέρω όμως ότι τα έσοδα (προ δανεισμού) του κράτους για το 1960 ήταν πλέον των 15 δις δραχμών και το τοκοχρεολύσιο ήταν περίπου 3,5 δις. Θα μπορούσαμε λοιπόν εκείνη την χρονιά, να την βγάλουμε με τα 11,5 δις και με δεδομένη αφενός την αύξηση του ΑΕΠ (έστω και με μικρότερους ρυθμούς) και αφετέρου την σταθερή αποπληρωμή του κεφαλαίου χρέους (άρα και διαρκώς μειούμενο τοκοχρεολύσιο) την επόμενη χρονιά μπορούσαμε να ξοδέψουμε 14- 15 δις μειώνοντας ακόμη περισσότερο το χρέος, την μεθεπόμενη να ξεπεράσουμε τα 18- 19 δις εκμηδενίζοντας σχεδόν το χρέος και σήμερα να είχαμε τα «προβλήματα» της Νορβηγίας, που δεν ξέρει, που να ξοδέψει το περίσσευμα. Τα ποσά που λέω, δεν ήταν απλώς εφικτά· είναι μετριοπαθής υπολογισμός γιατί από τον απολογισμό των ετών αυτών προκύπτουν συνολικά έσοδα (προ δανεισμού) 15.726 εκατομμύρια δραχμές για το 1960, 18.344 εκατομμύρια για το 1961 και 20.152 εκατομμύρια για το 1962. Οι τόκοι για το `60 ήταν 311 εκατομμύρια και το χρεολύσιο 3.089 εκατομμύρια. Συνεπώς οι τόκοι για το `61 θα διαμορφώνονταν στα 200 εκατομμύρια και για το `62 στα 100 εκ. Βεβαίως θα μπορούσε να γίνει και πιο ήπια προσαρμογή, δηλαδή να αποσβεστεί το χρέος σε περισσότερα χρόνια. Αντί για αυτό, τόσο ο Καραμανλής, όσο ο Γ. Παπανδρέου και μετά από αυτόν οι κυβερνήσεις των αποστατών, έφτασαν στο τέλος του `66 το χρέος στα 32 δις και το ποσοστό του επί του ΑΕΠ στο 17,8%. 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό το ποσοστό φαίνεται διαχειρίσημο, αλλά δεν είναι, για τον απλούστατο λόγο, ότι όταν έχεις ήδη συνηθίσει, να ξοδεύεις περισσότερο από όσα έχεις και όσο οι πρηγούμενες βλακείες αθροίζονται και τοκίζονται, τόσο περισσότερο είναι αδύνατο να πέσεις αργότερα με τα μούτρα στην δουλειά και ταυτόχρονα στην εξαιρετική λιτότητα, μόνο και μόνο για να ξεχρεώσεις. Αφήνεις τα πράγματα, να τραβάνε μόνα τους και μια και σε πήρε το ποτάμι, κάνεις και ράφτινγκ με νέα τρελά δάνεια και το διασκεδάζεις. Αυτό ακριβώς έκαναν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις. 

Αλλά ας πούμε, ότι ήταν διαχειρίσημο, όπως μας λένε οι μικροί και «μεγάλοι» οικονομολόγοι ακόμα και για ποσοστά πολύ μεγαλύτερα από αυτό (40- 50- 80%) προτείνοντας έτσι στους λαούς και τα κράτη να ζουν και να «αναπτύσσονται» με βερεσέδια. Τι σημαίνει λοιπόν να έχεις ένα σταθερό 30% (ας πούμε) επί του ΑΕΠ, που κατά την γνώμη τους δείχνει μία «υγιή» οικονομία; Ότι τα κέρδη της οικονομίας τα καρπώνονται οι πιστωτές. Αντί οι φόροι να γυρίζουν εξ ολοκλήρου στον λαό, ένα μεγάλο μέρος θα πηγαίνει για τόκους και το χρέος παραμένει. Παράδειγμα η διαχείριση του 1960. Δεν υπήρχε κανένας λόγος (όπως και πριν και μετά) να ξοδέψουμε περισσότερα από τα 11,5 δις, που μας περίσσευαν από τα χρεολύσια. Αν το κάναμε αυτό, μόλις δύο χρόνια μετά θα είχαμε την δυνατότητα, να ξοδέψουμε περισσότερα από τα 19 δις, που ξοδέψαμε το `60 με την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ όμως, ότι θα εκμηδενίζαμε το διαχειρίσημο αυτό χρέος και στην συνέχεια θα καρπονώμασταν όλες τις περαιτέρω αυξήσεις του ΑΕΠ και φυσικά ολόκληρα τα ποσά που δίναμε για τοκοχρεολύσια. Η «ανάπτυξη» ενός κράτους με δανεικά, είναι βέβαιη καταδίκη, εκτός αν μπορεί να διοχετεύσει την χασούρα σε πιο αδύναμους κρίκους της διεθνούς οικονομίας, όπως κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις. 

Οσοι «έχουμε ηλικίαν», γνωρίσαμε λογιών λογιών ανθρώπους στην ζωή μας. Γνωρίσαμε και εκείνους τους συντηρητικούς τύπους, που δεν δανείζονται ποτέ, δεν κάνουν «μεγάλα» σχέδια, επεκτείνουν την δουλειά τους σιγά σιγά, γνωρίσαμε και τους άλλους με τα «μεγάλα οράματα», που ΘΑ δώσουν δουλειά σε «κοσμάκη» να λιγδώσει το άντερο του... Ποιοι είναι αυτοί, που βαράνε στο τέλος κανόνι; Ποιοι είναι αυτοί που φεσώνουν στο τέλος και την αγορά και το κράτος και τους εργαζόμενους;

Αν λοιπόν η εμπορική και η τραπεζιτική πίστωση προς ιδιώτες, έπρεπε να έχει εξαιρετικά μικρότερη έκταση από την προ κρίσης έκταση, η χρέωση των ίδιων των (μικρών) κρατών είναι εσχάτη προδοσία. Μία προδοσία στην οποία συμμετέχουμε όλοι μας, γιατί εμείς εξουσιοδοτούμε εκείνους, που μας δένουν με τις αλυσίδες του χρέους. Τι χρειάζονται τα κράτη τον δανεισμό; Γιατί ένα έργο, που μπορούμε να κάνουμε με δικά μας λεφτά σε δύο τρία χρόνια, να το κάνουμε τώρα και να πληρώνουμε τόκους; Η εξυπνακίστικη απάντηση των οικονομολόγων είναι, γιατί το άμεσο όφελος αυτών των δύο τριών ετών, είναι μεγαλύτερο από τους τόκους. Το ότι αυτό είναι ΜΕΓΑ ΨΕΥΔΟΣ αποδείχτηκε στην πράξη. Αλλά και αν υπάρχει πράγματι αυτή η δυνατότητα σε κάποιες περιπτώσεις, το κράτος δεν χρειάζεται να δανειστεί για τις αποδεδειγμένα εξαιρετικές περιπτώσεις σίγουρης και γρήγορης απόσβεσης. Μπορεί να αυξήσει προσωρινά τους φόρους και να καλύψει, μία τόσο συμφέρουσα επένδυση, αφού αποδίδει τόσο γρήγορα τόσο πολλά· όφελος και μάλιστα άμεσο για τους πολίτες θα ήταν ένα τέτοιο «χαράτσωμα». Σήμερα με τέτοια κατακόρυφη αύξηση των φόρων, ποια προσδοκία οφέλους μπορεί να υπάρχει;

Υπάρχουν βέβαια και οι μεγάλες επενδύσεις μακράς πνοής και απόσβεσης, που θεωρητικά δεν έχουμε την δυνατότητα, να τις χρηματοδοτήσουμε με οικονομίες 2-3 ετών, ή και με πρόσθετη (αλλά σε λογικά πλαίσια) προσωρινή φορολογία. Άλλο ΜΕΓΑ ΨΕΥΔΟΣ κι αυτό. Π.χ. την περίοδο εκείνη (του 1960) στην Ελλάδα φτιάχνονταν μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, αλλά ταυτόχρονα και λιγνιτοθερμικά εργοστάσια και λιμάνια και δρόμοι και σχολεία και πολλά άλλα πράγματα. Αν τα υδροηλεκτρικά είχαν προτεραιότητα, μπορούσαν κάποιοι δρόμοι, κάποια σχολεία, κάποια λιμάνια να μείνουν δύο τρία χρόνια πίσω. Ακόμα και τα έργα εξηλεκτρισμού όμως, δεν ήταν απαραίτητο να γίνουν όλα ταυτόχρονα. ΚΑΝΕΝΑ έργο από μόνο του δεν ήταν τόσο μεγάλο, ώστε να είναι πραγματικά εκτός των δυνατοτήτων του κράτους. Οι λογιστικές «ανάγκες» δανεισμού για άμεσες επενδύσεις (πάνω από τις εκάστοτε άμεσες δυνατότητες) ήταν καθαρά πολιτικές επιλογές υποτέλειας στα μεγάλα διεθνή συμφέροντα

Μην κοροϊδευόμαστε· ακόμα και οι πιο συνετές κυβερνήσεις, που πέρασαν από αυτήν την χώρα, ισοσκέλιζαν το σύνολο των εσόδων του κράτους με τους μισθούς και τις συντάξεις. Τα τοκοχρεολύσια και οι αναπτυξιακές επενδύσεις, πάντα χρεώνονταν στο μέλλον και στην αύξηση του ΑΕΠ… Πολλές «αναλύσεις» της ιστορίας του χρέους κάνουν υπερβατικές συγκρίσεις του στυλ τι είναι τα 32 δις δραχμές του 1966, μπροστά στο σημερινό ύψος; Η απάντηση είναι, ότι είναι τα υπερτριπλάσια σε μόλις έξι χρόνια. Την επόμενη (σχεδόν ισόχρονη) πολιτική περίοδο (της «σώφρονος» χούντας) ξανατριπλασιάστηκε και έφτασε στα τέλη του `73 τα 94 δις δραχμές. Στα τέλη του `80 ήταν 473,8 δις και στα τέλη του `81 (ο Αντρέας ανέλαβε Οκτώβριο) τα 672 δις δραχμές, δηλαδή επί Καραμανλή και Ράλλη εξαπλασιάστηκε σε 7,5 χρόνια.

Η περίοδος του Αντρέα είναι, όπως ακριβώς την περιγράφει ο κ. Παπανδρόπουλος και θα είχα πάρα πολλά να προσθέσω, αν δεν υπήρχαν τόσοι πρόθυμοι να ξυλεύσουν πεσμένες δρυς. Το μόνο, που θέλω να προσθέσω για εκείνη την περίοδο, είναι ότι οι ξιπασμένοι νεοπλουτοδιεφθαρμένοι πρασινοφρουροί έκαναν επίδειξη πλούτου και σπατάλης, η οποία κατέληγε τελικά στις τσέπες πάρα πολλών επαγγελματιών (αλλά και των υπαλλήλων τους) που όντως λίγδωσε το αντεράκι τους μέσα από το όργιο αυτής της σπατάλης. Στην επταετία της αφροσύνης λοιπόν δεκαπλασιάστηκε το χρέος και είδαμε, πως σπαταλήθηκαν τα λεφτά. Εφαγαν τον αγλέορα οι πρασινοφρουροί, αλλά και ο λαός δεν πείνασε. Στις άλλες περιόδους, της «σύνεσης» και του συμμαζέματος των ατασθαλιών του Αντρέα, τι γίνανε τέτοια αστρονομικά πλέον ποσά;

Η συμμορία του Αντρέα τουλάχιστον έφτασε στο δικαστήριο (όπως και η «συνετή» συμμορία του Παπαδόπουλου). Ας τους καταδίκαζαν, όσο τους αξίζει· οι «εχθροί» του όμως ήταν εκείνοι, που τελικά αθώωσαν τον Αντρέα, γιατί ως γνωστόν κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Τώρα που πέθανε ο γεροκόρακας και εκλείψανε σχεδόν και οι οπαδοί του, ευκαιρία να τα φορτώσουμε όλα σ αυτόν… Με τις άλλες συμμορίες (που όπως δείχνουν οι αριθμοί) έφαγαν περισσότερα, τι θα γίνει; 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Αυγούστου 25, 2013