Επίορκοι. Ποιοι είναι; Μύθος και πραγματικότητα

Γράφει ο “Αιρετικός Αιρετός” 

Επίορκοι ! Μια λέξη πού μπήκε πρόσφατα στον καθημερινό δημόσιο διάλογο. θεωρούνται επίορκοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που «έχουν παραβεί τον όρκο τους» και έχουν υποπέσει σε αδικήματα. Κυρίως «ατιμωτικά» αδικήματα, όπως χαρακτηρίζονται από τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, τα πιο γνωστά από τα οποία είναι η δωροληψία, η παράβαση καθήκοντος, η αδικαιολόγητη απουσία από την υπηρεσία κλπ. Μια λέξη φορτισμένη με αρκετή επιθετικότητα και πολύ μεγάλη υποκρισία, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στη χώρα μας, που χρησιμοποιείται με αυτό της το περιεχόμενο για να εξυπηρετήσει όχι την ουσία,αλλά για τον κοινωνικό κανιβαλισμό και για να στρέψει το ενδιαφέρον στην «κερκίδα».

Με την παρούσα παρέμβαση δεν επιδιώκεται η άμβλυνση του προβλήματος της κάκιστης λειτουργίας του δημοσίου, των κοπανατζήδων, των φακελάκηδων και κάθε λογής «επιόρκων». Επιχειρούμε απλώς -έξω από πολιτική σκοπιμότητα και υποκρισία- να επισημάνουμε και μια άλλη πτυχή του θέματος, να αναδείξουμε μια κρυφή κατηγορία πραγματικών επιόρκων, αυτής των «αυλικών» της πολιτικής ηγεσίας και των ευνοούμενων της ανώτερης διοίκησης, οι οποίοι για το προσωπικό τους συμφέρον -ως οσφυοκάμπτες και υποτακτικοί εξ επιλογής και εκ πεποιθήσεως- προσέφεραν άνομες υπηρεσίες βλάπτοντας συχνά συναδέλφους δημιουργώντας επιόρκους-θύματα, αλλά εντέλει και το δημόσιο συμφέρον.

Η παρουσία του γράφοντος επί μία δεκαετία σε υπηρεσιακό-πειθαρχικό συμβούλιο, ως αιρετού εκπροσώπου των εργαζομένων, και η κατά κοινή ομολογία φίλων και «αντιπάλων» αντισυμβατική συμπεριφορά του, ίσως συμβάλλει στην αποσαφήνιση κάποιων προβλημάτων.

Οι κοινοί γνωστοί επίορκοι: Πρέπει κατ’ αρχάς να παραδεχθούμε ότι εργασιακή «πειθαρχία» και η τήρησή της είναι γενικά πολύ χαλαρή στο δημόσιο σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Πολύ δύσκολα και σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι πειθαρχικά προϊστάμενοι επιβάλουν ποινές ή παραπέμπουν κάποιους απείθαρχους υπαλλήλους για επιβολή ποινής.

Ένα άλλο σημείο που χρειάζεται διευκρίνιση είναι ο μύθος ότι «οι συνδικαλιστές αθωώνουν τους επίορκους». Τα υπηρεσιακά -πειθαρχικά συμβούλια ορίζονταν πάντοτε από τους πολιτικούς προϊσταμένους του φορέα (υπουργούς, νομάρχες, περιφερειάρχες, δημάρχους, διοικητές οργανισμών κλπ). Παλιότερα αποκλειστικά από αυτούς και από τη δεκαετία του ΄80 τα 3 από τα 5 μέλη των συμβουλίων ορίζονταν από τους πολιτικούς, και τα 2 εκλέγονταν με καθολική ψηφοφορία των υπαλλήλων. Το πνεύμα του νόμου που επέβαλε αυτή τη σύνθεση ήταν να διασφαλίζεται η διαφάνεια στη λειτουργία των συμβουλίων και να μη γίνονται αυθαιρεσίες. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί την ορθότητα αυτής της ρύθμισης, αλλά εντέλει -όπως πολλά πράγματα στον τόπο μας- εκφυλίστηκε με ευθύνη της πλειοψηφίας των αιρετών εκπροσώπων-συνδικαλιστών, οι οποίοι ακλουθώντας την ισοπεδωτική-δογματική τακτική «όχι σε όλα», μετατράπηκαν από εκπροσώπους της πλειοψηφίας των νομοταγών εργαζομένων σε υπερασπιστές των επιόρκων. Επικράτησε η αντίληψη ότι ο αιρετός εκπρόσωπος των εργαζομένων πρέπει να υπερασπίζεται τον κάθε εργαζόμενο ανεξαρτήτως της σοβαρότητας του παραπτώματος, ακόμη και τον δωροδοκούμενο, τον κοπανατζή και σε ακραίες περιπτώσεις (όπως παιδεραστίας ή άλλων ειδεχθών αδικημάτων) να προτείνονται ποινές που προκαλούσαν το κοινό αίσθημα.

Όμως αυτό που η κοινή γνώμη αγνοεί και αυτό που υποκριτικά αποκρύπτεται από τα σαρκοβόρα ΜΜΕ είναι ότι για γα αθωωθεί κάποιος επίορκος από το πειθαρχικό συμβούλιο, πρέπει να τον απαλλάξει η πλειοψηφία. Και η πλειοψηφία δεν είναι οι συνδικαλιστές, αλλά οι ορισθέντες «εκπρόσωποι του υπουργού, του νομάρχη, του δήμαρχου, του διοικητή», που λειτουργούν κατά κανόνα με «συστάσεις» του εντολέα τους. Αν σπανίως κάποιος από τους τοποθετημένους «δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις» η υπόθεση αναβάλλεται από τον τοποτηρητή πρόεδρο σου συμβουλίου για την επόμενη συνεδρίαση, όπου ο αντιρρησίας θα «απουσιάζει» και θα έρθει ο αντικαταστάτης του για να «καθαρίσει την μπουγάδα». Και στην δεύτερη αταξία του απείθαρχου, έρχεται η νέα απόφαση του πολιτικού προϊστάμενου που αντικαθιστά οριστικά το ανεξέλεγκτο υπηρεσιακό μέλος του πειθαρχικού συμβουλίου.

Όλες λοιπόν οι κραυγαλέες περιπτώσεις επιόρκων που παρελαύνουν από τις οθόνες των ΜΜΕ είναι «έργα» όχι των συνδικαλιστών -όχι βέβαια πως είναι αθώοι- αλλά των πολιτικών, οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά να συναλλάσσονται και με τους επίορκους, αφού και οι επίορκοι ψηφίζουν!

Οι πραγματικοί Επίορκοι και τα θύματα: Όμως -όπως είπαμε εξαρχής- η παρέμβαση αυτή έχει σαν κύριο σκοπό να αναδείξει μια άλλη πιο κρυμμένη πτυχή του προβλήματος.

Πρόκειται για την ύπαρξη «επιόρκων» που είναι δημιουργήματα – θύματα της αλαζονείας, της κομματικής εμπάθειας ή στη χειρότερη περίπτωση της επίορκης δράσης των πολιτικών και συνεργατών τους, των διορισμένων μελών των πειθαρχικών συμβουλίων!

Και το ερώτημα είναι αν μπορούν να γίνουν κάποιες ρυθμίσεις ώστε να βρεθούν οι πραγματικοί επίορκοι και να απαλλαγούν τα θύματά τους.

Διανοήθηκε ποτέ κανείς πως έγιναν όλες αυτές οι κομπίνες, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, του ιδρώτα του ελληνικού λαού;

Σίγουρα φαίνεται ότι έγιναν από επίορκους υπαλλήλους, που ένας μικρός αριθμός τους αποκαλύφθηκε και προχώρησε -με όποιο τρόπο προχώρησε- η πειθαρχική και η ποινική διαδικασία.

Όμως το μεγαλύτερο, το τεράστιο μέρος της ρεμούλας και κομπίνας έγινε με ευθύνη των πολιτικών όλων των βαθμίδων. Από τους προέδρους των πρώην κοινοτήτων μέχρι την κορυφή. Και φυσικά αυτοί δεν μπορούσαν να δράσουν μόνοι τους, χωρίς την εμπλοκή μιας ομάδας συνεργατών-υπηρεσιακών παραγόντων, για τη διεκπεραίωση και την κάλυψη των ανομιών τους. Και αυτό που συνέβαινε και συμβαίνει ακόμα όταν ένα γρανάζι της υπηρεσιακής ιεραρχίας δεν συναινεί στις παρατυπίες ή τις παρανομίες, είναι να πιέζεται «με τρόπο» στην αρχή και απροκάλυπτα στη συνέχεια, κι’ αν και δεν ενδώσει και δεν προσαρμοστεί διώκεται πειθαρχικά!

Ναι! Διώκεται με σύγχρονους μαφιόζικους τρόπους. Δεν προάγεται, υποβιβάζεται υπηρεσιακά, μετατίθεται σε θέση που του δημιουργεί προβλήματα στην οικογενειακή, οικονομική και κοινωνική του ζωή. Γίνεται το μαύρο πρόβατο ! Παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο με τις πιο απίθανες κατηγορίες και φυσικά πάντα τιμωρείται από τα διορισμένα από τον πολιτικό προϊστάμενο μέλη του. Αν έχει τα κουράγια και την οικονομική δυνατότητα προσφεύγει στο δευτεροβάθμιο πειθαρχικό ή και στο δευτεροβάθμιο υπηρεσιακό, αφού εννοείται ότι λόγω δίωξης παραμερίζεται στις κρίσεις και δεν προάγεται.

Ο όρκος : Ο κάθε δημόσιος υπάλληλος όταν διορίζεται και πριν αναλάβει καθήκοντα δίνει το παρακάτω όρκο: «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου».

Και εδώ μπαίνει το εξής ερώτημα: Είναι ή όχι επίορκοι όλοι αυτοί οι υπάλληλοι που απαρτίζοντας τα υπηρεσιακά και πειθαρχικά συμβούλια προέβησαν αποδεδειγμένα σε αυθαιρεσίες εκτελώντας εντολές των πολιτικών τους προϊσταμένων;

Σίγουρα το ευρύ κοινό αγνοεί την ύπαρξη τέτοιων περιστατικών όμως αυτά δυστυχώς υπάρχουν και είναι πολύ συχνά, αποτελώντας δείγμα της «ποιότητας» της δημοκρατίας και διοίκησης μας. Συμβαίνει και είναι γεγονός να παραπέμπεται και να τιμωρείται «δι’ ασήμαντον αφορμήν» ο ίδιος υπάλληλος μία, δύο και τρεις φορές, να μη προάγεται με «αποφάσεις» των ιδίων προσώπων, αποφάσεις που αργότερα, στις περισσότερες περιπτώσεις ακυρώνονται όλες, από τα αντίστοιχα δευτεροβάθμια πειθαρχικά και υπηρεσιακά συμβούλια. Των ίδιων προσώπων που ως ανταμοιβή για τη δουλική εκτέλεση της εντεταλμένης υπηρεσία -της ανήθικης δίωξης συναδέλφων- που τους ανατέθηκε, απολαμβάνουν προνόμια και διακρίσεις, με την χαριστική ανάληψη υψηλόβαθμων και βέβαια υψηλόμισθων θέσεων στη διοικητική ιεραρχία, που συνήθως δεν τους αξίζει.

Οι λαλίστατοι αστέρες των ΜΜΕ, που αναμασούν με περισσή ευκολία τα διαρρεόμενα από την πολιτική εξουσία, ας ρωτήσουν τον επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης κ. Λέανδρο Ρακιτζή πόσες και πόσες τέτοιες αποφάσεις υπάρχουν κι’ ας τις ερευνήσουν. Τότε θα αποκαλυφθεί σωρεία διώξεων υπαλλήλων, που πάντα υποκρύπτουν και ένα σκάνδαλο της πολιτικής ηγεσίας, στο οποίο δεν συναίνεσε ή αποκάλυψε ο «επίορκος».

Το απύθμενο θράσος όμως των πολιτικών και των εκτελεστικών τους οργάνων στη διοίκηση είναι ότι τώρα, μετά την εφαρμογή των προβλέψεων του μεσοπρόθεσμου (ν. 4093/2012), προσπαθούν με νύχια και με δόντια να εντάξουν κάποιους από αυτούς που αδίκως διώχθηκαν, δικαιωμένους σήμερα και πειθαρχικά απαλλαγμένους υπαλλήλους, στη λίστα των επίορκων που πρέπει να απολυθούν!

Δημοσίευση: Αυγούστου 31, 2013