Ειδικότης: Ψευτομπασκίνας

Όταν έγραψα το προηγούμενο σημείωμα, δεν είχα διαβάσει ακόμα ούτε τις αναρτήσεις του parakato, ούτε είχα δεί τις εκτενείς ειδήσεις για τον θάνατο του νεαρού, που «πήδηξε από το λεωφορείο». Και μόνο ο τόσο άδικος θάνατος ενός νέου ανθρώπου, πιστεύω, ότι μας γέμισε όλους οργή. Ολους; Όχι βέβαια· μόνο εμάς τους ανάξιους μας γέμισε οργή, γιατί βλέπουμε πλέον καθαρά, πόσο μετράει η ίδια μας η ζωή. Τους «άξιους» τους εξοργίζει το κουσούρι, που αποκτήσαμε τώρα τελευταία να μην πληρώνουμε. Το ότι τόσα χρόνια ήμασταν άψογοι, το ξέχασαν κιόλας. Το ότι τόσα χρόνια (αλλά και τώρα ακόμα) εκείνοι φοροδιαφεύγουν με «νόμιμους» τρόπους, επίσης το ξεχνάνε. Τους «άξιους» των ΜΜ«Ε» τους εξοργίζει επίσης η «σπέκουλα» των λαϊκών μίντια και των μη επαγγελματιών αρθογράφων πάνω στον θάνατο του παιδιού… 

Η σπέκουλα

Αφού διάβασα λοιπόν την πρώτη περιγραφή από αυτόπτη μάρτυρα, περίμενα τις «ειδήσεις», για να δω μήπως ήταν υπερβολική η περιγραφή, δηλαδή μήπως τελικά το παλικάρι ήταν απλώς άτυχο. Ακόμα και τρείς μέρες μετά, παρά το ότι η περιγραφή επιβεβαιώθηκε, οι «σοβαροί» και «έγκριτοι» δημοσιογράφοι πρόβαλαν την εκδοχή του ίδιου του ελεγκτή ως την «επικρατέστερη»… Ότι ο νεαρός μόνος του άνοιξε την πόρτα και πήδηξε έξω με την πλάτη!!!!!!! Λες και έχει τελικά σημασία, αν πήδηξε, ή αν τον έσπρωξαν. Δηλαδή, αν υποθέσουμε, ότι πήδηξε μόνος του, επειδή ήταν τόσο τρομοκρατημένος για το πρόστιμο των 40 ευρώ, είναι μικρότερη η απαξία, λιγότερη η οργή για τους διαχειριστές της εξουσίας; Ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του εγκλήματος; Ποιοι έφεραν τους ανθρώπους σε αυτήν την απόγνωση;

Αυτό που βλέπουμε ξεκάθαρα (και) σε αυτήν την περίπτωση, είναι μεθοδευμένη «διαχείριση» της είδησης από τα ΜΜ«Ε». Εξ αρχής προσπάθησαν να το περάσουν ως ένα απλά τραγικό ατύχημα, άσχετο από την ληστρική καθημερινότητα που βιώνουμε. Η μεθόδευση είναι ΠΑΝΤΑ η ίδια, ώστε να αποτραπούν οι εν θερμώ αντιδράσεις. Τις δύο πρώτες ημέρες (τις κρίσιμες για αντιδράσεις λαϊκής οργής) αγνοούσαν εντελώς τους αυτόπτες μάρτυρες και μας παρουσίαζαν τις εκδοχές των ειδικών… Με χίλιους τρόπους προσπάθησαν να περάσουν, ότι πήδηξε έξω μόνος του. Μας έδειχναν συνάδελφους του οδηγού, μας έλεγαν για τα σοφίσματα του πραγματογνώμονα, αλλά παρότι είχαν μιλήσει ήδη τρείς αυτόπτες, οι μαρτυρίες τους δεν έβγαιναν στον τηλεοπτικό αέρα. Οι άνθρωποι είναι πεπειραμένοι· την ξέρουν πολύ καλά την «δουλειά» τους. [Διαφορετικά δεν θα έπαιρναν και αυτούς τους μισθούς, που παίρνουν. Είναι μισθοί ενημέρωσης, ή χαλιναγώγησης της κοινής γνώμης αυτοί;] Ξέρουν, ότι ο κρίσιμος χρόνος είναι μέχρι να φυτέψουμε τον άνθρωπο στο χώμα. Αν γίνει αυτό χωρίς φασαρίες, τα αρχικά αισθήματα οργής και αγανάκτησης, που μπορούν να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες για την εξουσία, δίνουν την θέση τους σε αισθήματα παθητικότητας και μοιρολατρίας.

Όταν παρέλθει αυτός ο κρίσιμος αυτός χρόνος, αρχίζει αμέσως η επιχείρηση αποκατάστασης της δημοσιογραφικής εγκυρότητας… Παρουσιάζονται τα πραγματικά γεγονότα και η «αμείλικτη κριτική» των δημοσιογράφων. Ετσι στον θεατή- πολίτη μένει η τελική εικόνα, όπου οι δημοσιογράφοι και αποκάλυψαν τα γεγονότα και άσκησαν την κριτική που έπρεπε… Ο μέσος τηλεθεατής δεν πρόκειται να ασχοληθεί με «λεπτομέρειες», όπως το πότε έγιναν αυτές οι «αποκαλύψεις» και αυτή η «κριτική»· η τελική εντύπωση είναι αυτή που του μένει και αυτή η τελική εντύπωση περιλαμβάνει πάντα την «σκληρή», αλλά «αντικειμενική» στάση του δημοσιογράφου. «Διαχείριση της είδησης» λοιπόν, δεν σημαίνει απόκρυψη, σημαίνει καθυστέρηση στην αποκάλυψης μέρους της αλήθειας, για να αποφευχθούν εν θερμώ αντιδράσεις.

Είναι αλήθεια, ότι με τα μπλογκς, η «δουλειά» του επαγγελματία δημοσιογράφου έχει γίνει πολύ δύσκολη και απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες, τις οποίες, οφείλω να ομολογήσω, ότι έχουν. Οι ειδήσεις στο διαδίκτυο εμφανίζονται σχεδόν ταυτόχρονα με την εξέλιξη των γεγονότων και ο χρόνος «διαχείρισης» της είδησης και χαλιναγώγησης της κοινής γνώμης είναι ελάχιστος. Χρειάζεται μεγάλη μαεστρία για να περνάς από το μαύρο στο άσπρο σε τόσο ελάχιστο χρόνο.

Η μέχρι τώρα αντίδραση του κατεστημένου σε αυτό το πρόβλημα, είναι η προσπάθεια ελέγχου (όσο είναι δυνατόν) και του διαδικτύου και ταυτόχρονα η προσπάθεια σπίλωσης των μη ελεγχόμενων (από αυτούς) μπλόγκς. Η προσπάθεια απαξίωσης της λαϊκής αρθογραφίας δεν είναι και τόσο δύσκολη, γιατί από μόνη της έχει πολλές αδυναμίες. Παρά τις αδυναμίες της όμως και παρά τα πράγματι πονηρά και λαϊκίστικα άρθρα, που κυκλοφορούν, η αρθογραφία αυτή κερδίζει σταθερά έδαφος απέναντι στην «δημοσιογραφία» της σκοπιμότητας των επαγγελματιών δημοσιογράφων.

Το γεγονός αυτό, παρά το ότι συνέβη στην περίοδο της καλοκαιρινής ραστώνης, ήταν από τα περιστατικά, που μυρίζουν μπαρούτι για το σύστημα, γιατί δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την αθλιότητα των πολλαπλών χαρατσωμάτων στο κεφάλι της φτωχολογιάς. Δεν είπε κανείς, ότι τον σκότωσαν επίτηδες. Όμως το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι, ότι πιάστηκαν στα χέρια, γιατί ο ελεγκτής προσπαθούσε να βγάλει με αυτόν τον τρόπο, το μεροκάματο του!!!!!! Το ίδιο τους το σύστημα εξωθεί τις ελαφρές συνειδήσεις σε τέτοιες ακραίες συμπεριφορές. Το πράγμα είναι απλό. Αν ο ελεγκτής δεχόταν να πληρώσουν οι άλλοι επιβάτες το εισιτήριο, όπως ζήταγαν οι ίδιοι, δεν θα έβγαζε τίποτα από το ψάρι, που έπιασε. 

«Μεμονωμένο περιστατικό» 

Θυμήθηκα μία παρόμοια περίπτωση αθλιότητας οδηγού και ελεγκτή, στην οποία ήμουν αυτόπτης μάρτυρας πριν πέντε έξι χρόνια. Μία από τις σπάνιες φορές τα τελευταία 25 χρόνια που πήγα στην Αθήνα (έκτοτε ευτυχώς δεν έχω ξαναπάει) γύριζα στο σταθμό του ΚΤΕΛ με το αστικό λεωφορείο. Στην πρώτη στάση μπήκε ένα ζευγάρι (εμφανώς φουκαράδες μετανάστες) που επίσης εμφανώς δεν ήξεραν τα συστήματα (εδώ δεν τα ξέρω εγώ που είμαι Ελληνας, αφού κάθε τέσσερα πέντε χρόνια τα άλλαζαν). Ακόμα εμφανέστερο όμως ήταν, ότι δεν είχαν καμία πονηρή πρόθεση. Αφού έψαξαν μήπως το μηχάνημα έπαιρνε χρήματα, ρώτησαν τον οδηγό, αν εκείνος πούλαγε εισιτήρια και τους είπε «όχι». Στην αμέσως επόμενη στάση μπήκε ο ελεγκτής, ο οποίος φυσικά «έκανε την δουλειά του». Προσπαθώντας να κρατήσω την οργή μου (γιατί ότι και να λένε οι «πολιτισμένοι» συμπολίτες μου, εγώ αυτό δεν το θεωρώ εργασία και μάλιστα για εικοσιπεντάρηδες και τριαντάρηδες) του εξήγησα πως ακριβώς έγινε το πράγμα και επειδή δεν τον έβλεπα να υποχωρεί, γύρισα στον οδηγό «ρε φίλε δεν σε ρώτησαν οι άνθρωποι, αν πουλάς εισιτήρια;» Μούγκα ο οδηγός, ενώ πετάχτηκε ο άλλος και το ξέκοψε «σας παρακαλώ κύριε· δεν υπάρχει περίπτωση».

Ειλικρινά το μόνο που μέτρησα, ήταν οι συνέπειες της οργής μου· δεν ήθελα να πάω και φυλακή για δυό μ…σμένα. Ντρέπομαι πραγματικά για τον εαυτό μου, γιατί υπήρχαν τρόποι να βοηθήσω χωρίς βιαιότητες. Ακριβώς λόγω της ντροπής μου προσπάθησα εκ των υστέρων να επανορθώσω τις συνέπειες της απραξίας μου. Μάλιστα είπα, ότι ίσως να ήταν τυχερό να πετύχω με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια. Και να αποκατασταθεί η αδικία και να πείσω (ή τουλάχιστον να προβληματίσω) τον υπουργό για την άποψη μου, να καταργηθούν τα εισιτήρια στα αστικά.

Επειδή οι φουκαράδες δεν είχαν 60 ευρώ που τους ζήταγε ο ελεγκτής, έδωσαν 30 και τα πλήρη στοιχεία τους και χρεώθηκαν τα υπόλοιπα. Αν είχαμε λίγο τσίπα, μπορούσαμε να τους βρούμε και να τους δώσουμε πίσω τα λεφτά που τους κλέψαμε. Αντίθετα, προφανώς τους βρήκαμε και τους πήραμε και τα υπόλοιπα. Ντράπηκα και ντρέπομαι για την πατρίδα μου· όχι μόνο για εκείνα τα τσογλάνια, όχι μόνο για τον υπουργό και τους παρατρεχάμενους, όχι μόνο για τους συνεπιβάτες που έκαναν τουμπεκί, αλλά πρώτα από όλα για τον εαυτό μου, που δεν έκανα το σωστό στην σωστή στιγμή.

Είπα λοιπόν «αυτός ο Χατζηδάκης (υπουργός μεταφορών τότε) μου φαίνεται ευφυής και ευγενής άνθρωπος. Δεν μπορεί…θα καταλάβει». Μόλις έφτασα στο Λουτράκι, έγραψα μία ηλεκτρονική επιστολή ευγενική μέχρι παρεξηγήσεως, στην οποία ανέφερα όλες τις λεπτομέρειες του περιστατικού, είπα ότι είμαι πρόθυμος να καταθέσω οπουδήποτε και στην συνέχεια ανέπτυξα την άποψη μου για το θέμα του εισιτηρίου. Εγραψα και τα στοιχεία μου (αν ήθελαν να επικοινωνήσουν) αλλά χωρίς τηλέφωνο, γιατί δεν τα πάω καλά με τα τηλέφωνα. Επειδή όμως ο ιδιαίτερος πράγματι με παρεξήγησε και προφανώς νόμισε, ότι έψαχνα για πολιτικές φιλίες, βρήκε το τηλέφωνο μου σε χρόνο ρεκόρ και με πήρε για να με ευχαριστήσει «για την πολύ ωραία επιστολή» και να με «συμβουλέψει» να μην είμαι τόσο καλός…

Μια φορά μπήκα σε αστικό και μου έτυχε αυτό. Ετσι εξηγείται, γιατί τα κανάλια αποφεύγουν τους αυτόπτες μάρτυρες. Είναι έβδομη ημέρα και ένα «απλό ατύχημα» παίζει σε όλα τα κανάλια, σε όλες τις ειδήσεις (ακόμη και τις μονόλεπτες). Το έχω δεί περισσότερες από 60 φορές (γιατί πραγματικά το «κυνηγάω») και από αυτές μόνον τρείς φορές μέχρι σήμερα το απόγευμα, έδειξαν αυτόπτες μάρτυρες. Γιατί; Γιατί οργισμένοι προσέθεταν πολλά τέτοια περιστατικά ανάρμοστης συμπεριφοράς των ελεγκτών, αλλά και οδηγών… Σήμερα άρχισαν να μεταδίδουν και την μαρτυρία της φίλης του, η οποία «κατά σύμπτωση» είναι βολική για την αρχική τους στάση, καθώς «αποκαλύπτει», ότι ο νεαρός ήταν συστηματικός «λαθρεπιβάτης»… Γιατί άραγε τα κανάλια συνεχίζουν με αυτό το θέμα; Γιατί τώρα βρισκόμαστε στην δεύτερη φάση της «διαχείρισης»· αυτήν της αποκατάστασης του κύρους των δημοσιογράφων, δηλαδή τώρα λένε αυτά που μετέδωσαν τα μπλογκς από τις πρώτες ώρες… 

Επάγγελμα: ψευτομπασκίνας

Παρότι πλέον δεν κατηγορώ κανέναν που επιδιώκει να την βολέψει σε κάποια θεσούλα, το «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή» δεν είναι αλήθεια και αυτό το ξέρουμε όλοι στο βάθος της καρδιάς μας, όσο και να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Μάλιστα υπάρχουν πολλές δουλειές, που όντως δεν είναι ντροπή, αλλά είναι ντροπή να τις καπαρώνουν νέα παιδιά αντί για εκείνους από τους βετεράνους των παραγωγικών εργασιών, που διακρίθηκαν για το ήθος και την εργατικότητα τους. Επίσης υπάρχουν δουλειές, που αν γίνονταν με σωστό νομικό καθεστώς, επίσης δεν θα ήταν ντροπή, αλλά τώρα εξυπηρετούν τους πιο απεχθείς στόχους. 

Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε έξαρση των παρα«αστυνομικών» επαγγελμάτων και με την κρίση πλέον έχουμε ανεξέλεγκτα φαινόμενα όχι μόνον υπερπληθωρισμού σε αυτές τις «ειδικότητες», αλλά και εξαιρετικού ζήλου, που ξεπερνά κατά πολύ την κανονική αστυνομία. Σεκιουριτάδες, δημοτικοί «αστυνομικοί», «αγροφύλακες» που στην συνέχεια έγιναν δασοφύλακες, πυροφύλακες, θηροφύλακες, ΣΔΟΕτζήδες, ελεγκτές του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ, της πολεοδομίας, της διεύθυνσης υγείας, των εισιτηρίων στα αστικά· στρατοί ολόκληροι, που απλά «κάνουν την δουλειά τους» επάνω μας… Ολοι αυτοί που δήθεν εφαρμόζουν τον νόμο, αλλά στην πραγματικότητα έχουν πέσει επάνω μας σαν τα κοράκια να ξεσκίσουν τις σάρκες μας. Η απόδειξη γι αυτό είναι η εξής.

Ας πάρουμε για σύγκριση ήθους και εντιμότητας μία μικρή πόλη, όπως το Λουτράκι, ή το Κιάτο, που φυσικά δεν κατοικούνται από αγγέλους (τουλάχιστον για το Λουτράκι μπορώ να το βεβαιώσω). Φυσικό είναι σε τόσο πληθυσμό, να υπάρχουν και λαμόγια, που κάποια μέρα κοσμούν τα αστυνομικά δελτία. Πόσο συχνά γίνεται αυτό όμως σε ένα δείγμα πολιτών ίσο περίπου με το 1/1.000 του συνολικού πληθυσμού; Μάλιστα μιλάμε για ένα δείγμα, που δεν αποτελείται αποκλειστικά από «άξιους», γιατί ως γνωστόν, οι ανάξιοι είμαστε η πλειοψηφεία.

Στους 10.000 κατοίκους λοιπόν, τουλάχιστον οι 4.000 είναι ο ενεργός πληθυσμός του Λουτρακίου, δηλαδή υπερδιπλάσιοι από το σύνολο των ΣΔΟΕτζήδων. Πόσες φορές και για πόσους Λουτρακιώτες ακούσαμε, τα αίσχη που βλέπουμε κάθε τρείς και λίγο από τους «ράμπο» του ΣΔΟΕ; Επιπλέον εκείνοι που μας βρίσκουν όλες μας τις «παρανομίες», γιατί δεν βρήκαν έστω μία φορά τις απατεωνιές των συναδέλφων τους; Πάντα οι ίδιοι οι «φοροφυγάδες» αποκαλύπτουν τους εκβιαστές. ΠΟΤΕ καμία υπηρεσία δεν ξεμπρόστιασε τους επίορκους της εκτός από την αστυνομία. [κι αυτοί όχι πάντα φυσικά, αλλά δεν έχουν και ως απαράβατο κανόνα την «συναδελφική αλληλεγγύη».]

Ας πάρουμε άλλο παράδειγμα σύγκρισης. Οι δασοπυροφύλακες είναι περισσότεροι από το 1/1.000 του ενεργού πληθυσμού της χώρας; Πόσοι από τους βεβαιωμένους εμπρηστές ήταν δασοπυροφύλακες, που δεν επαναπροσλήφθηκαν; Για να μην πω οι μισοί, άντε να πω το 1/10 δηλαδή 100 φορές περισσότεροι από τον μέσο όρο των υπολοίπων πολιτών!!!!! 

Σε ποιόν τομέα οι «επιλεγμένοι», οι «άξιοι» δεν αποδείχτηκαν στατιστικά πολύ περισσότερο λαμόγια από τον μέσο όρο του πληθυσμού; Σε ποιόν τομέα δεν είναι προσαρμοσμένη η νομοθεσία στην εκβιαστική πρακτική των «οργάνων του νόμου»; Σε ποιόν τομέα η παρανομία δεν αντιμετωπίζεται επιλεκτικά; Μήπως τα ίδια τα κανάλια, που μας πρήζουν, ότι πρέπει να είμαστε νομοταγείς, ακόμα και όταν οι ίδιοι οι νόμοι το κάνουν αδύνατο, δεν είναι εκτεθειμένα όσον αφορά το καθεστώς της άδειας λειτουργίας τους; [Για να μην πούμε για τα θαλασσοδάνεια και την γενικότερη προνομιακή μεταχείριση των ιδιοκτητών τους.] 

Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν, που μας πουλάνε νόμο και τάξη; Οι αρχιληστές ψευτομπασκίνες. Και ποιοι είναι οι μπροστάρηδες αυτού του όργιου τρομοκρατίας; Τα κανάλια και «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, που έχουν εξαπολύσει εκστρατεία κατασυκοφάντησης όλων των επαγγελματιών, όλης της φτωχολογιάς ως μπαταξήδων. Η διαπλοκή τους με αυτό το ληστρικό σύστημα αποκαλύπτεται πλέον ολόγυμνη καθημερινά στα μάτια μας. Πριν, μετά και κατά την διάρκεια των δελτίων «ειδήσεων» -προπαγάνδας, στα οποία μας βομβαρδίζουν με τις «παρανομίες» του «πονηρού Ελληνα», προβάλλουν ασταμάτητα τις διαφημίσεις της ρουφιανιάς, από τις οποίες κονομάνε. Πόσους κοπρίτες να ταΐσουν τα σουτιέν και οι αντικουνουπικές σίτες; Που είναι τα αναψυκτικά, τα απορρυπαντικά, τα αυτοκίνητα, τα μέντιουμ, που γέμιζαν τα ταμεία των καναλιών με τις διαφημίσεις τους; Χωρίς τις ρουφιανοδιαφημίσεις, που τους δίνει αφειδώς το κράτος, θα είχαν κλείσει όλα. Στον παρά που εισπράττουν από το δικό μας αίμα, οφείλεται ο ζήλος τους και το μένος τους εναντίον μας. 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Αυγούστου 21, 2013