Επίθεση Περιορισμένης Ευθύνης Και απεριόριστης ανευθυνότητας

Κατ αρχάς οι Αμερικάνοι. Στέλνουν επιθεωρητές του ΟΗΕ για να διαπιστώσουν …αν έπεσαν πράγματι χημικά!!!!!! Ενώ λοιπόν δεν είναι σίγουροι αν έπεσαν χημικά, είναι σίγουροι, ότι τα έριξε ο Ασαντ και περί αυτού δεν τους χρειάζονται αποδείξεις!!!!!!!!! Αλλά και αν έριξε χημικά, δεν σκοπεύουν, όπως λένε, να τον ανατρέψουν· απλώς θα του δώσουν ένα μάθημα!!!!!!!!!!!!

Σε ποιόν θα το δώσουν το μάθημα; Ποιος θα φάει τους Τόμαχοκ στο κεφάλι μέσα, ή κοντά σε κατοικημένες περιοχές; Αν οι πύραυλοι πλήξουν πράγματι εγκαταστάσεις με χημικά, δεν θα συμβεί ακριβώς η ίδια καταστροφή σε πολύ μεγαλύτερη έκταση;

Αν πράγματι κάποιος έχει καλές προθέσεις, ή πάει να βοηθήσει πραγματικά αυτούς τους λαούς, ή τους αφήνει στην δυστυχία τους και δεν προσθέτει κι άλλη. Επί πλέον, αν ήμουν Αμερικάνος, θα σκεφτόμουν, ότι αυτή η προσήλωση στην εκ του ασφαλούς επιβολή (χωρίς χερσαίες επιχειρήσεις) καταβαραθρώνει το κύρος και την υπόληψη του Αμερικάνικου στρατού με ολέθριες επιπτώσεις για το μέλλον.

Ακολούθως οι «φιλειρηνιστές» Ρώσοι, Κινέζοι, Γερμανοί, Βρετανοί, Ιρανοί, Ταλιμπάν, Ορθόδοξοι, Καθολικοί, ΣΥΡΙΖΑίοι, Χρυσαυγίτες κ.λ.π. κ.λ.π. θεωρούν προσφορά στην ειρήνη την παράταση της σφαγής!!!!!! Δεν ξέρω ποιος άρχισε, ποιος φταίει, ούτε ποιος βαρύνεται με περισσότερες φρικαλεότητες. Ξέρω όμως, ότι υπάρχει ανθρωπιστική κρίση σε αυτήν την γωνιά του κόσμου και θα έπρεπε να επέμβει ο ΟΗΕ με πλήρη ομοφωνία και στρατιωτική απαρτία.

Εχουμε φτάσει στο σημείο, εκείνοι που καταφανώς είναι πολύ πιο αισχροί από τον Ομπάμα, να είναι οι «φιλειρηνιστές» κατήγοροι του!!! Γιατί οι εκστρατείες αυτές πάντα καταλήγουν να εξυπηρετούν τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό; Για τον απλούστατο λόγο, ότι πάντοτε γίνονται από τις ΗΠΑ και τους εκάστοτε πρόθυμους. Αν μία εκστρατεία είχε πραγματικά τα χαρακτηριστικά ΟΗΕ, δηλαδή καθολική συμμετοχή και όχι ψευτοειρηνιστικά παιχνιδάκια, η εκστρατεία αυτή δεν θα χρειαζόταν καν να πραγματοποιηθεί. Ποιος δικτάτορας και ποιος τύραννος θα τολμούσε να αντισταθεί; Τώρα ο κάθε Σαντάμ, ο κάθε Καντάφι, ο κάθε Μπιν Λάντεν ξέρει, ότι θα βρεί αμέτρητους «αντιιμπεριαλιστές», που θα σαμποτάρουν την εναντίον του εκστρατεία και ταυτόχρονα θα δώσουν πράγματι την ευκαιρία στους Αμερικάνους να εκμεταλλευτούν στο έπακρο την «προσφορά» τους. Για τέτοιους «αντιαμερικάνους» παρακαλάνε και τα γεράκια του πενταγώνου και των πολυεθνικών και ευτυχώς γι αυτούς, αυτοί είναι οι «εχθροί» τους…

Αλλά ας δούμε και τα της δικής μας συμμετοχής. Αν η εκστρατεία ήταν πραγματικά του ΟΗΕ, θα έπρεπε να συμμετέχουμε ασυζητητί. Αφού, έστω και εξ αιτίας των βρώμικων παιχνιδιών των «αντιιμπεριαλιστών", δεν είναι τέτοια, η «συμμετοχή» μας έπρεπε να παζαρευτεί πολύ σκληρά, όχι τόσο όσον αφορά αντισταθμιστικά οφέλη, όσο κυρίως στο να παίξουμε εμείς τον ρόλο του σώφρονος σταθεροποιητικού παράγοντα. Η αεροπορική επίθεση και μάλιστα με αποκλειστικό στόχο την «νουθεσία» του Ασαντ πρέπει να αποκλειστεί. Για ποιόν λόγο να κάνουμε εχθρό μας, έναν μέχρι πρότινος χρήσιμο σύμμαχο; Ως νουθεσία μπορεί να εκληφθεί μόνο η απειλή κανονικής στρατιωτικής επιχείρησης και ανατροπής, πράγμα που θα πρέπει να γίνει, αν δεν αρκέσει η απειλή. 

Τι θα γίνει, αν υπάρξουν μόνο πυραυλικές και αεροπορικές επιθέσεις; Το απόλυτο χάος, το οποίο θα εκμεταλλευτούν οι φανατισμένοι Σουνίτες και Σιίτες, Χεζμπολάχ και Αλ Κάιντα, αλλά και το ίδιο το καθεστώς, που δεν έχει και μεγάλες αναστολές στο σφάξιμο. Τα πράγματα στην περιοχή είναι εξαιρετικά περίπλοκα και οι βομβαρδισμοί θα είναι ένας ακόμα παράγοντας αστάθειας. Μόνο μία πολύ μεγάλη διεθνής δύναμη μάχης μπορεί να καθηλώσει τους αντιμαχόμενους και να σιγήσουν τα όπλα στην Συρία. Η χώρα πρέπει να μπεί άμεσα υπό την διοίκηση του ΟΗΕ, που θα εγγυηθεί γρήγορη και ομαλή μετάβαση σε καθεστώς ισονομίας, δικαιοσύνης και σταθερότητας.

Η Συρία, η Παλαιστίνη και η Αίγυπτος αποτελούν σήμερα το μεγάλο στοίχημα της ανθρωπότητας για αρμονική συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Αν αυτό δεν επιτευχθεί σε αυτές τις χώρες, δεν θα επιτευχθεί πουθενά. Γι αυτό σε εκστρατείες αποκατάστασης της τάξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην περιοχή, πρέπει να συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό και οι Μουσουλμανικές χώρες και οι τρίτες (από θρησκευτικής πλευράς) χώρες, όπως η Κίνα και η Ιαπωνία. Εννοείται, ότι το προσωπικό αυτών των εκστρατειών πρέπει να είναι αναγνωρισμένης ηθικής στάθμης και όχι αληταράδες μισθοφόροι. Εννοείται, ότι το προσωπικό αυτό δεν θα χαίρει καμίας νομικής προστασίας για τυχόν εγκλήματα, που διαπράττει, όπως απαιτούν μόνιμα οι Αμερικάνοι για όλες τις εκστρατείες. Εννοείται, ότι παράλληλα με κάθε τέτοια εκστρατεία, πρέπει να υπάρχει και ανάλογη γιγαντιαία ανθρωπιστική εκστρατεία για την ανακούφιση των πληθυσμών.

Αυτά έπρεπε να παζαρέψει, για να μην πω, να απαιτήσει η Ελληνική κυβέρνηση, αν ήθελε να δείξει, ότι είναι πράγματι παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή. Ούτε ο πειθήνιος ραγιαδισμός του Βενιζέλου και του Σαμαρά, ούτε ο ανερμάτιστος «αντιαμερικανισμός» των ψευτοεπαναστατών βοηθάνε σε τίποτα τόσο την Ελλάδα, όσο και τον λαό της Συρίας.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 01, 2013