Όταν ο Eric Clapton δήλωσε ρατσιστής και το ροκ χάιδευε το φασισμό

Άθελά του, στα μέσα της δεκαετίας του ‘70, ο Eric Clapton, ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες του rock, έγινε αφορμή για τη συγκρότηση ενός από τα μεγαλύτερα πολιτικά κινήματα στην ιστορία του rock, τουλάχιστον για τη Μεγάλη Βρεττανία: του Rock Against Racism.

Με προϋπηρεσία δίπλα στον πάπα του βρετανικού rock-blues ήχου, τον John Mayall (John Mayall & the Bluesbreakerswith Eric Clapton), αλλά και σε ορισμένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της βρετανικής ροκ σκηνής, όπως οιYardbirds, οι Cream και οι Blind Faith, δύσκολα θα πίστευε κανείς ότι ο Eric Clapton έχει ρατσιστικές απόψεις και υποστήριξε ένα από τους πλέον ακραίους πολιτικούς της δεξιάς στη Μεγάλη Βρετανία. Και όμως, αυτό συνέβη!

Ήταν 1976 όταν, προερχόμενος από μία μεγάλη προσωπική περιπέτεια μάχης με τα ναρκωτικά και ερωτικής αντιζηλίας με το φίλο του George Harrison, καθώς ήταν ερωτευμένος με τη γυναίκα του, Patti Boyd (την οποία και παντρεύτηκε αργότερα, το 1979), ο Eric προσπαθούσε να χτίσει την προσωπική του καριέρα, ηχογραφώντας και δίνοντας συναυλίες. Μία από αυτές ήταν και στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, στις 5 Αυγούστου εκείνης της χρονιάς. Σε μία πόλη που ακόμα «ανατρίχιαζε» από τις μνήμες μίας μεγάλης βομβιστικής επίθεσης του IRA δύο χρόνια πριν. Ο Eric, εμφανώς μεθυσμένος, επιδόθηκε σε ένα ακραίο και ρατσιστικό λόγο κάνοντας μνεία στον αμφιλεγόμενο άγγλο πολιτικόEnoch Powell που το 1968, στην ίδια πόλη, είχε εκφωνήσει τον περίφημο ρατσιστικό λόγο του που αργότερα ονομάστηκε River Of Blood, καθώς ο ίδιος χρησιμοποίησε κάποια πρόταση από την Αινειάδα του Βιργίλιου, όπου μιλούσε για τον ματοβαμμένο Τίβερη.

Εδώ μπορείτε να βρείτε ολόκληρη τη διακήρυξη μίσους του Enoch Powell. http://enochwasright.blogspot.gr/

Η ροκ κοινότητα της Μ. Βρετανίας και, φυσικά, ολόκληρη η αριστερά, συμπεριλαμβανομένων και των Εργατικών, έδειξε να ξαφνιάζεται και το θέμα πήρε μεγάλη δημοσιότητα, παρότι υπήρχαν και προηγούμενα κρούσματα με τον Rod Stewart και τον David Bowie. Ήταν, βλέπεις, και η ακραία πολιτική της Θάτσερ, αλλά και η άνοδος του ακροδεξιού, ναζιστικού, επίσης, στην πραγματικότητα κόμματος, National Front. Ο δεύτερος, μάλιστα, είχε δηλώσει «θα έκανε καλό στην Αγγλία ένας φασίστας ηγέτης» ενώ λίγο αργότερα, σε μία συνέντευξή του για το Playboy, χαρακτήριζε τον Χίτλερ ως τον πρώτο ροκ σταρ. Στην ίδια περιοδεία για το Station To Station (1976) είχε κρατηθεί στα ρωσοπολωνικά σύνορα επειδή βρέθηκαν ναζιστικά σύμβολα στις αποσκευές του. Και σα να μην έφταναν αυτά, το Μάιο, καθώς επέστρεψε και κατά την υποδοχή του στο σταθμό της Βικτόρια χαιρέτησε ναζιστικά, μέσα από την καμπριολέ Mercedes που τον μετέφερε, όπως τον κατέγραψε η φωτογραφική μηχανή του NME. 

1976 Victoria Salute από Theleetsoldier

Αργότερα, τα παραδέχθηκε όλα και τα αποκήρυξε σε αντίθεση με τον Clapton, όπως θα δούμε παρακάτω.

Όσο για τον Rod Stewart, σε συνέντευξή του στους Times επαινούσε τις απόψεις του EnochPowell δηλώνοντας κι αυτός με τη σειρά του ότι έπρεπε να εκδιωχθούν όλοι οι μετανάστες από τη Μ. Βρετανία!

Ο κάποτε παντοδύναμος Powell, που πλην των προαναφερόμενων είχε βρει απρόσμενους φίλους και στα πρόσωπα αρκετών ροκ σταρ, μεταξύ των οποίων και ο Roger Daltrey των Who (!), εξακολουθούσε να εκλέγεται καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 και στο πρόσωπο του Clapton βρήκε έναν απρόσμενο υποστηρικτή όταν ο διάσημος κιθαρίστας κάλεσε το κοινό να υποστηρίξει τον Powell ενστερνιζόμενος τις ακραίες θέσεις του για τους μετανάστες και τους έγχρωμους βρετανούς πολίτες, αποκαλώντας τους wogs (ένας απαξιωτικός προσδιορισμός για πολλούς μη βρετανούς πολίτες, κυρίως κινέζους και ινδούς, αλλά και έλληνες, λιβανέζους κ.ο.κ.) και coons (το αντίστοιχο του nigger για τους βρετανούς).

«Μην αφήσετε τη Βρετανία να γίνει μαύρη αποικία. Ψηφίστε τον Powell. Πετάξτε έξω τους ξένους, τους κιτρινιάρηδες, τους αράπηδες. Κρατήστε τη Μ. Βρετανία λευκή» ήταν μερικά από τα λόγια του (σε ελεύθερη απόδοση από τον υπογράφοντα).

Ολόκληρος ο λόγος του καταγράφηκε αργότερα στο βιβλίο Rebel Rock του J. Street (1986), αλλά και στο PhysicalResistance: A Hundred Years of Anti-Fascism του Dave Hann. Στο βίντεο που ακολουθεί υπάρχει μία πιστή ηχητική μεταφορά του.

Τα λόγια του Clapton εξόργισαν πολύ κόσμο, μα περισσότερο από όλους το φωτογράφο Red Saunders, ο οποίος και τον επέκρινε με επιστολές του στη Melody Maker, το New Musical Express, το Sounds και την εφημερίδα SocialistWorker. Αποσπάσματα των δημοσιεύσεων θα βρείτε εδώ. 

Αυτή η αντίδραση, μάλιστα, ήταν που γέννησε και το τεράστιο, όπως εξελίχθηκε αργότερα, κίνημα του Rock AgainstRacism με συγκροτήματα όπως οι Clash, X-Ray Spex, Tom Robinson Band, Steel Pulse, Aswad κ.ά.

Πολλοί, πίστεψαν ότι ο Clapton τα είπε όλα αυτά υπό την επήρεια του αλκοόλ, καθώς αδυνατούσαν να δεχθούν ότι ο κιθαρίστας που στήριξε ολόκληρη την καριέρα του και το παίξιμό του πάνω στα blues των μαύρων της Αμερικής και τηreggae των τζαμαϊκανών και του Bob Marley (η διασκευή του στο I Shot The Sheriff του Marley ήταν το πρώτο του Νο 1 και βοήθησε στο να γίνει γνωστή η reggae παγκοσμίως), ήταν ρατσιστής. Μισούσε, δηλαδή, τους ανθρώπους των οποίων τη μουσική αγαπούσε και έπαιζε. Όμως, μία εβδομάδα μετά, επανήλθε με δηλώσεις του στη Melody Makerλέγοντας ότι «ο Powell είναι ο μόνος που λέει την αλήθεια και ανησυχεί για το καλό της χώρας» ενώ το 2007, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Uncut επέμεινε στην ορθότητα των απόψεών του περί μεταναστών και μαύρων!

Η συγγραφέας Caryl Philips, παρούσα εκείνη τη βραδιά ως θεατής, είπε αργότερα στο συγγραφέα Robin Denselow ότι ο Clapton επανέλαβε τα λόγια του την ίδια βραδιά αμέσως μετά από ένα-δυο τραγούδια. Η μαρτυρία της καταγράφεται στο βιβλίο του Denselow, When The Music Stopped: The Story of Political Pop (1989).

Για την ιστορία, να σημειώσουμε ότι κι ο ίδιος ο Powell μέχρι και το θάνατό του, εξακολούθησε να στηρίζει την ορθότητα των απόψεών του παρότι βρέθηκε απέναντι στη Μάργκαρετ Θάτσερ, (η οποία, επίσης, ενστερνίστηκε τις απόψεις του δηλώνοντάς το και δημόσια) όταν αυτή, μετά τη βομβιστική ενέργεια του IRA στο Μπέρμιγχαμ (1974), πέρασε τον αντιτρομοκρατικό νόμο της, τον περίφημο Prevention of Terrorism Act.

Μία δημοσκόπηση που έγινε εκείνη την περίοδο, λίγο μετά το λόγο μίσους του βρετανού πολιτικού του συντηρητικού κόμματος, έδειξε ότι περίπου το 74% των βρετανών πολιτών ενστερνιζόταν τις απόψεις του!

http://destroymusic.blogspot.gr/

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 25, 2013