Όλοι εκείνοι που πέφτουν

Άμα βρέχει κι έχει κρύο και ξεκινάς απ’ το στρατόπεδο να δεις τη μάνα, καλό να έχεις μαζί σου κονιάκ, δυο πακέτα στριμμένα λαθραίο, πλυμένο σώβρακο, μια άδεια κόλα-λόκα για το κατούρημα, χαρτοπετσέτες να τον σκουπίζεις …κι ένα μικρό κρεμμύδι. Όλα τα είχα.

Έστριβα, κάπνιζα και το συλλογιζόμουνα διανοητικά 4 ώρες πίσω, στο βάθος Που θα βρω λεφτά για εισιτήριο επιστροφής, βρε βλάκα; Θα ήμουνα εκεί όταν δίνουν στη θεία τη σύνταξη ή θα είχα φύγει; Και πως θα είχα φύγει αν δεν τράβαγα τουλάχιστο δυο πενηντάρικα απ’ τη σύνταξη;

Έφτυνα, να σβήνει η κάφτρα στο σπιρτόκουτο, όταν μου γλίστρησε από τα χείλια κάτασπρο, με αίμα στη ρίζα, κι ένα το δόντι, ενόσω σκεπτόμουν. Γλύφει το σάλιο πηχτό στην αρβύλα γιατί τρέμει πολύ το χέρι. Σχεδόν λιποθυμάω. Πως πήγε κι έπεσε και τούτο το ξεφτιλισμένο; Να μη ξεχάσω να ρωτήσω αν καλύπτει οδοντίατρο ή έστω προσθετικό στη Χρυσαυγή.

«Άμα ο ιστός διαλυθεί, όλοι εκείνοι που πέφτουνε, πέφτουν», λέει (έλεγε) η Γιάννα και έψαξα να το βρω στην αρβύλα. Ασχέτως τώρα, βασικά, αν και δε καταλάβαινα τι εννοούσε, συμφώναγα. Να δω εγώ τώρα, μ’ αυτόν το νέο βλάκα που τα ‘φτιαξε, θα σκέφτεται κι αυτός να την επιβραβεύει; Θα της μιλάει τρυφερά, με πολύπλοκες έννοιες σα κι εμένα κι ας μη προφέρω καθαρά τα σ-ψ-ξ και τ’ άλλα τα σύμφωνα όταν της μιλάω για ιδεολογία; Γιατί; τι είχε αυτός να της προσφέρει, εξόν μια σάλα ο μπαμπάς του, που πουλάνε κλεμμένα μηχανάκια, στο Μπραχάμι, που είναι ΠΑΣΟΚ; Μη τη σκέφτομαι τώρα που κάνω μπούκωμα γιατί θα το καταπιώ το κονιάκ και δε θα μ’ απολυμάξει. Λεμοκάφτης το γαμημένο των «τρίων αστέρων».

Α, ρε Γιάννα, που αναρωτιόσουνα πως και δεν πόναγα που έβγαζα μόνος τα δόντια μου, που να ‘σαι τώρα; Πιο πολύ πόναγα, όταν σου έσπαζα εκείνο το καβλόσπυρο στην πλάτη, μη μου πονέσεις. Έφυγες και μ’ άφησες, όπως και τον πασόκο-πασόκο απ’ το Μπραχάμι και πήγες με το λέκτορα τον τέως πασόκο, μωρή καργιόλα, απ’ την Τρικούπη στη Κουμουντούρου. Θα τα ξαναφυτέψω όμως, αν πληρώνει ο Σύνδεσμος, όπως ακριβώς τα δείχνει που μας έβγαλε μικρούς η Γιάννα όταν γελούσα στη πολαρόϊντ, για να δω τότε, δε θα γυρίσει;

Αλλά δε με νοιάζει. Θα κοιτάξω κι εγώ το μέλλον μου να ανέβω σκαλί-σκαλί στη χρυσαυγή, μιας και με θέλουνε αυτοί κι όχι οι άλλοι. Να προσέξω μόνο σε λίγο που θα περάσουμε έξω απ’ τους τρακόσους να δακρύσω κάπως –κάτσε να βγάλω το κρεμμύδι-, γιατί θα γυρίσει να σημειώσει αν δακρύζω, για να το γράψει στις επιδόσεις μου ο ξάδελφος του πυρηνάρχη, στην πρώτη θέση, αλλά δόξα τω θεώ πλησιάζουμε ενόσω ακόμα τσούζει γιατί θα μ’ έπιανε πάλι κάνα νευρικό γέλιο μόλις κοιτάξω που του ‘χουν μικρό τσουτσούνι του Λεωνίδου.

Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι να γίνω βουλευτής …αν και τώρα που το σκέπτομαι, ας με χώσει καλύτερα, όπως το υποσχέθηκε στη μάνα μου ο πυρηνάρχης, στη φιλαρμονική ορχήστρα της ΕΡΤ να παίζω ή ντέφι ή ταμπούρλο ή κλαρίνο. Της είπε πως το μαθαίνεις εύκολα. Πιο γερά τα λεφτά…. Το γαμημένο, κουνιέται κι άλλο. Όλα σάπια. Τι λέει; Δυνάμωσε, ρε σειρά, το ραδιόφωνο, ποιον μαχαιρώσανε πάλι; τον Killah; που ‘χα καλέσει να πα να τον ακούσουμε κάνα βράδι με τη Γιάννα, μπας και ξαναγύριζε κοντά μου; Δένδια, ξέφραγο αμπέλι η Ελλάς, τα έκανες μπάχαλο. Και να σκεφτείς πως είχε κομματάρχη του τον πατέρα μου στο χωριό!

Ηλίας Κατσής

τ. εκδότης-διευθυντής της netcontrol.net, ένθετου στη ΚΕ του Κίτσου, το ‘96

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 25, 2013