Η εξοικείωση με το απαράδεκτο

Γιατί ζημιογόνες επιχειρήσεις, όπως τα ΜΜΕ, χρυσοπληρώνουν τους μεγαλοδημοσιογράφους τους; Γιατί είναι πολύ καλοί στην δουλειά τους. Η δουλειά τους δεν είναι να φέρουν άμεσα κέρδη στην επιχείρηση που εργάζονται· είναι να υπηρετούν τα συμφέροντα του συστήματος γενικότερα. Και για να υπηρετήσουν αποτελεσματικά αυτά τα συμφέροντα, πρέπει να παριστάνουν με πειστικότητα τους υπερασπιστές του δικαίου και της δημοκρατίας.

Δεν είναι καθόλου εύκολη η αποστολή τους και στις μέρες μας δείχνουν την αξία τους. Πρέπει να τους αναγνωρίσουμε, ότι με το μπίρι μπίρι μας κατάφεραν, να αμφισβητούμε και μόνοι μας αυτά που θεωρούσαμε αυτονόητα, π.χ. το δικαίωμα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και μάλιστα όχι ως καθολικό μέτρο που περιλαμβάνει όλες τις τάξεις, αλλά μόνο τις κατώτερες και τους πιο άτυχους από τις ανώτερες. Ετσι όπως το πάνε, θα συνηθίσουμε πιά στην ιδέα, ότι αν μας μείνει κάτι περισσότερο από ένα χαρτοκούτι για κατοικία, θα είμαστε και πολύ τυχεροί. Τουτέστιν σε πρώτη φάση να ξεχάσουμε όλα τα άλλα περιουσιακά στοιχεία πέραν της πρώτης κατοικίας και αργότερα συζητάμε και γι αυτήν…

Η στρατηγική τους πηγάζει από τον Χότζα. Φορτώνουν, φορτώνουν και στο τέλος ξεφορτώνουν λίγο και νοιώθουμε ανακουφισμένοι… Όλοι έχουν το ρολάκι τους σε αυτό το θέατρο· δημοσιογράφοι, πανελίστες «ειδικοί» και πολιτικοί, «ανυπότακτοι» συνδικαλιστές, «αδικημένοι» επιχειρηματίες και «δημόσιοι λειτουργοί» κ.λ.π..

Τάχα δίνονται «μάχες» για να σωθεί το σπίτι μας, οι οποίες τάχα θα κερδηθούν, αφού θα γλιτώσουμε την πρώτη κατοικία, υπό προϋποθέσεις βέβαια… Αν η πρώτη σου κατοικία είναι μονοκατοικία με κήπο, τι την θέλεις; Και ένα δυαράκι την κάνει την δουλειά του …

Ποιος θα μας τάλεγε κατάμουτρα αυτά πριν τέσσερα χρόνια και δεν θα κινδύνευε η σωματική του ακεραιότητα; Κι όμως, σήμερα θεωρούμε σχεδόν εύνοια, ότι μέχρι χθες ήταν απαράδεκτο. Συνεπώς οι άνθρωποι αξίζουν το φουά γκρα τους. (Μόνο που πλέον πρέπει να το τρώνε κρυφά, στην ζούλα και στην συνέχεια να κλαίγονται στην οθόνη για την ανέχεια, που «βιώνουν» κι αυτοί …)

Η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη δια στόματος Μέρκελ: Η ιδιοκατοίκηση θα περιοριστεί στο 20% (από 80% που είναι σήμερα) και ο μισθός στα 200 ευρώ. Οσο δεν έχουμε φτάσει ακόμα αυτά τα επίπεδα, νοιώθουμε ευτυχείς και ταυτόχρονα συνηθίζουμε σιγά σιγά την ιδέα (της έσχατης φτώχειας).

Γιατί όμως θέλουν να μας πάρουν τα σπίτια; Δικαιολογείται αυτό από την απληστία της άρχουσας τάξης, ή είναι θέμα στρατηγικής; Η απληστία αναμφισβήτητα υπάρχει, δεν αφορά όμως αυτά καθαυτά τα σπίτια μας, αλλά εμάς τους ίδιους. Τα σπίτια είναι απλώς το εργαλείο της ποδηγέτησης. Θα παραμείνουμε σε αυτά, είτε ως ες αεί χρεωμένοι, είτε ως ενοικιαστές. Η ιδιοκτησία είναι τα αόρατα δεσμά μας, γι αυτό και δεν θα καταργηθεί εντελώς για τις κατώτερες τάξεις, αλλά θα γίνει ξανά το προνόμιο των εργατικών και των υπάκουων και όχι γενικευμένο δικαίωμα.

Ως ένα σημείο αυτό είναι σωστό, αλλά πρέπει να μας αφορά όλους και όχι μόνο τις κατώτερες τάξεις και οι νόμοι, στους οποίους οφείλουμε υπακοή, πρέπει να είναι ακριβοδίκαιοι, όχι κουτοπόνηρα κατασκευάσματα και ο πλούτος που θα παράγεται, να μοιράζεται δίκαια, σύμφωνα με την πραγματική συμβολή και μόχθο του καθενός. Τίποτα από όσα συμβαίνουν όμως, δεν προοιωνίζει κάτι τέτοιο. Το «νοικοκύρεμα» έχει σκληρά ταξικά και νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά σε βαθμό ανθρωπιστικής αναλγησίας, που ακροβατεί με την κοινωνική έκρηξη και το χάος. Για να απαιτείς από κάποιον να είναι εργατικός και νοικοκύρης, πρέπει πρώτα από όλα να του δίνεις το δικαίωμα στην (δίκαια αμειβόμενη) παραγωγική εργασία. Διαφορετικά τον εξωθείς στην ανομία.

Η διέξοδος δεν είναι ούτε οι πλειστηριασμοί (κάτω της αντικειμενικής αξίας) ούτε η υπερφορολόγηση, ούτε οι απολύσεις· είναι η στροφή στην παραγωγική οικονομία. Η άμεση αποκατάσταση όλων των άνεργων σε παραγωγικές εργασίες, έστω και με πολύ χαμηλό μισθό στην αρχή, αλλά με πραγματικές εγγυήσεις συμμετοχής στα κέρδη, όταν υπάρξουν.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 22, 2013