Η ελληνική ιλαροτραγωδία

Οικονομική κρίση έχουν περάσει κατά καιρούς και άλλες χώρες. Μάλιστα, πολλές έχουν χρεοκοπήσει πολλάκις τα τελευταία 150 χρόνια και ανάμεσα σε αυτές και η Ελλάδα, που βίωσε επανειλημμένα την κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών της, συνήθως λόγω υπέρμετρου εξωτερικού δανεισμού.

Αυτό που συμβαίνει όμως τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην χώρα μας σε σχέση με την αντιμετώπιση της βαθιάς οικονομικής κρίσης που την μαστίζει, συνιστά πραγματική οικονομική πρωτοτυπία, που αν δεν ήταν τόσο σοβαρή και απεχθής, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «Ελληνική Ιλαροτραγωδία».

Πραγματικά ποτέ και πουθενά αλλού στον κόσμο και την οικονομική ιστορία δεν έχει συμβεί αυτό που βλέπουμε να διαδραματίζεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας με πρωτοβουλία του εγχώριου πολιτικού συστήματος και την ανοχή, αν όχι τις ευλογίες, της (θεωρητικά) φιλελεύθερης Τρόικας. Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν καλούνται με πολιτικό κυνισμό και αναισχυντία χιλίων πιθήκων, να διασώσουν ένα υπερτροφικό, αποτυχημένο και ανίκανο κράτος, οι εργαζόμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα, μέσω της εξοντωτικής έμμεσης και άμεσης φορολογίας και των, κάθε λογής και αξιοθαύμαστης επινοητικότητας, τελών, χαρατσιών και εισφορών «αλληλεγγύης».

Το αποκορύφωμα αυτής της τεράστιας οικονομικής και κοινωνικής ανωμαλίας, είναι πως καλούνται να πληρώσουν εισφορές αλληλεγγύης, φόρους, χαράτσια και εξοντωτικά τέλη υπέρ των τελούντων σε μόνιμη ασυλία υπεράριθμων, κοπανατζήδων, επιόρκων, ανικάνων, κλεπτών και απατεώνων του κοινού ποινικού δικαίου δημοσίων υπαλλήλων, ανεξαιρέτως και οι 1.500.000 άνεργοι που δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν ακόμη και τα στοιχειώδη γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους! Καταστρέφουμε συστηματικά τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και συνεπώς και την τελευταία ελπίδα ανάκαμψης για την χώρα, μόνο και μόνο για να παραμείνει αλώβητος ο ανοικονόμητος δημόσιος Λεβιάθαν, χωρίς να εξαιρείται καν εκείνο το άχρηστο, σάπιο και πελατειακό κομμάτι του, που θα έπρεπε ακόμη και σε περιόδους ευμάρειας, να έχουμε από μόνοι μας ακρωτηριάσει και πετάξει στον κάλαθο των δημοσίων απορριμμάτων της χώρας. Την ίδια ώρα, καταστρέφουμε ανθρώπινες ζωές, όνειρα, αξιοπρέπειες εκατοντάδων χιλιάδων παραγωγικών Ελλήνων, για να σώσουμε πρόσκαιρα την εργασία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων άλλων αντιπαραγωγικών «προνομιούχων» που είχαν την τύχη να έχουν διορισθεί, κάποιοι χωρίς να το αξίζουν, κάποιοι χωρίς να χρειάζονται πραγματικά, στο ελληνικό δημόσιο.

Για πόσο ακόμη; Μέχρι να εξαντληθεί η περίφημη «φοροδοτική ικανότης» της μεσαίας τάξης! Πράγμα που δεν θα αργήσει να συμβεί, καθώς η αγορά συνεχίζει να καταρρέει, οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να κλείνουν ή να «μετακομίζουν» σε πιο «υγιεινά» επιχειρηματικά κλίματα, η αγορά των ακινήτων έχει βαλτώσει, ενώ τα βεβαιωμένα ληξιπρόθεσμα χρέη των πολιτών προς τις ΔΟΥ, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ΔΕΚΟ, κάθε μήνα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Στην ερώτηση δε, τι θα συμβεί όταν αυτή η περίφημη «μεσαία τάξη» πάψει πλέον να «κατεβάζει φόρους», ολόκληρο το φάσμα του πολιτικού κόσμου αποστρέφει με μιας το πρόσωπο και παριστάνει το «κουφό αυτί». Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά εμφανίζεται και το τραγικοκωμικό επίσης φαινόμενο να «βγαίνει» ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση από … δεξιά(!), προτείνοντας φορολογικές ελαφρύνσεις υπέρ των μικρομεσαίων(!).

Εκείνο που δεν τολμά όμως να πει κανείς, είναι πως αν η μεσαία τάξη παραδώσει το οικονομικό της πνεύμα και δεν μπορεί πλέον να στηρίζει φορολογικά τους «πελάτες» των πολιτικών κομμάτων δημοσίους υπαλλήλους, το μόνο που θα έχει μένει ώστε να παραταθεί λιγάκι ακόμη αυτή η γλυκιά θαλπωρή που απολαμβάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι στην αγκαλιά του κράτους – πατερούλη, είναι οι καταθέσεις των νοικοκυραίων στα ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα!

Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ πως θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα τολμήσει να απλώσει το χέρι της εν ψυχρώ (αφού εν κρυπτώ το έχει ήδη απλώσει – από πού νομίζετε άλλωστε πως πληρώνονται τα χαράτσια και οι φόροι αν όχι από τις αποταμιεύσεις των νοικοκυραίων;) στα λεφτά των πολιτών, εικάζω πως δεν θα είναι μακρινή η μέρα που το πολιτικό σύστημα θα αναγκαστεί να πάρει την δύσκολη απόφαση είτε να βάλει επιτέλους χέρι στις δημόσιες δαπάνες και τα έξοδα του υπέρβαρου δημόσιου τομέα, είτε να στρέψει την χώρα σε εθνικό νόμισμα, ρίχνοντας στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις μέχρι τώρα θυσίες του ελληνικού λαού και υπογράφοντας πρακτικά την θανατική καταδίκη όσων βρίσκονται τούτη την ώρα στο κατώφλι της φτώχιας και της οικονομικής εξαθλίωσης.

Το πρώτο, είναι εδώ και καιρό το ζητούμενο από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και η πλειοψηφία των λογικώς σκεπτόμενων Ελλήνων θα είναι με το μέρος του αν το επιχειρήσει. Αν η κυβέρνηση παρ’ ελπίδα, δεν καταφέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα να προχωρήσει στον εξορθολογισμό των δημόσιων δαπανών και κατά συνέπεια στον περιορισμό των φορομπηχτικών πολιτικών, τότε είναι περισσότερο από βέβαιο πως θα έρθει ο «ΣΥΡΙΖΑ και ΣΙΑ» και θα προχωρήσει αναπόδραστα στο δεύτερο.

Αυτά είναι δυστυχώς ή ευτυχώς τα δύο ενδεχόμενα που ανοίγονται μπροστά μας ως χώρα για το πολύ κοντινό μέλλον. Άλλη πρόταση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα και οι δανειστές και εταίροι μας όλο και πειστικότερα τον τελευταίο καιρό μας προειδοποιούν πως τα ψέματα τελειώνουν, ο χρόνος μας σώνεται και το «ιππικό» δεν πρόκειται να έρθει για να μας σώσει.

Akenaton

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 30, 2013