Από μηχανής προβοκάτορας

Όχι! Οι χρεοκοπημένες κυβερνήσεις δεν πέφτουν.

Δεν πέφτουν από μόνες τους όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, δεν πέφτουν όπως τα ώριμα σύκα τον Αύγουστο, δεν πέφτουν με προσευχές και λιτανείες, δεν πέφτουν με απεργίες συγκαταβατικές και με διαδηλώσεις ατροφικές.

Τα ρούχα μας μπορεί να πέσουν, τα δόντια μας μπορεί να πέσουν, εμείς μπορεί να πέσουμε, αλλά οι χρεοκοπημένες κυβερνήσεις δεν πέφτουν.

Τις χρεοκοπημένες κυβερνήσεις τις διαχειρίζονται άνθρωποι με χρεοκοπημένες συνειδήσεις.

Αυτοί οι χρεοκοπημένοι άνθρωποι δεν πρόκειται να σταματήσουν.

Είναι αδίστακτοι, είναι ψυχροί επαγγελματίες, είναι πληρωμένοι δολοφόνοι.

Είναι ιδεολόγοι, με την πιο βρώμικη ιδεολογία, εκείνη των ελεύθερων αγορών, εκείνη της διαπόμπευσης του ατόμου για την ευημερία των αριθμών.

Δεν υπάρχει όριο στην εγκληματική τους δράση.

Τα όρια τα βάζουν οι λαοί, μόνο αυτοί.

Αλλά ο λαός ξεπουλήθηκε στο γιουσουρούμ, για ένα κοστούμ, για ένα κοστούμ.

Και έφτασε η στιγμή της αποπληρωμής.

Ετούτο το χειμώνα της δυσαρέσκειας θα υπάρξουν πολλά θύματα.

Ετούτο το χειμώνα της απόγνωσης θα φαγωθούμε μεταξύ μας.

Ετούτο το χειμώνα της εξαθλίωσης η πίεση θα γεννήσει τέρατα.

Καθώς η μέγκενη κλείνει ο καθένας θα παλεύει για να σώσει το τομάρι του -και μόνο αυτό.

Επιβίωση πάση θυσία. Πατώντας τον άλλο, αδικώντας τον άλλο, αδιαφορώντας για τον άλλο, τρώγοντας τον άλλο.

Η λαϊκή μέθεξη θα μείνει ένα παραμύθι που λένε κάποιοι απογοητευμένοι ποιητές, στα μπουντρούμια όπου περνούν τις τελευταίες ώρες τους.

Αλλά κανείς δε θα τους ακούσει.

Όλοι θα κοιτούν το παραβάν.

Οι χρεοκοπημένοι άνθρωποι στήνουν το παραβάν τους μπροστά από αυτό που θέλουν να κρύψουν.

Το παραβάν έχει πάνω του τρομακτικά σχέδια, έχει κινούμενες εικόνες, έχει τραγωδίες και δράματα. Έχει τις ανθρώπινες στιγμές των απάνθρωπων και τις λαμπερές όψεις των μετρίων.

Έχει όλα όσα θα ήθελες να δεις, όλα όσα θα ήθελες να κάνεις, όλα όσα θα ήθελες να γίνεις.

Κι όλοι μένουν να κοιτάνε το παραβάν.

Η είδηση αποκρύπτει την είδηση, η δολοφονία αποκρύπτει τη γενοκτονία.

Όλοι κοιτούν το παραβάν, τρομοκρατημένοι από το τέρας, γοητευμένοι από τη χλιδή.

Όλοι κοιτούν το παραβάν, ξεχνώντας ότι πίσω του κρύβεται η γενεσιουργός αιτία κάθε τέρατος.

Η εποχή των ισχνών αγελάδων δε θα διαρκέσει εφτά χρόνια.

Δεν έχει ημερομηνία λήξης η εκμετάλλευση.

Θα συνεχίζεται, όσο εμείς κοιτάμε το παραβάν, όσο εμείς κοιτάμε το τομάρι μας, όσο εμείς κοιτάμενα επιβιώσουμε, ακόμα μια μέρα -πάση θυσία.

Θα σφάξουμε τις ισχνές αγελάδες για να τραφούμε και μετά θα αλληλοσφαγιαστούμε για να θρέψουμε τους χρεοκοπημένους ανθρώπους, τους κούφιους ανθρώπους.

Θα θυσιάσουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε, όλα όσα μας κάνουν ανθρώπους, όλα όσα μας γεμίζουν χαρά και περηφάνεια.

Θα θυσιάσουμε τα παιδιά μας για ούριους ανέμους.

Γιατί ποτέ δεν θυσιάστηκε κάποιος Αγαμέμνονας.

Οι βασιλιάδες τρέφονται από το αίμα των πειθήνιων υπηκόων τους.

Ποτέ δεν θυσιάστηκε κάποια Ιφιγένεια.

Ακόμα κι αυτές, τις κόρες των βασιλιάδων, τα τέκνα του συστήματος, τους σώζει την τελευταία στιγμή κάποιος από μηχανής προβοκάτορας.

Μόνοι οι φαντάροι θυσιάζονται.

Θυσιάζονται για ένα κουστούμι αδειανό, για μια Ελένη, για μια Ωραία που γυροφέρνει στα πρωινά τείχη της Τροίας, πουλώντας τα πλούσια κάλλη της, τα φουσκωμένα με σιλικόνη μυαλά της.

Μόνο οι φαντάροι θυσιάζονται -ζητωκραυγάζοντας, πεθαίνουν -μηρυκάζοντας, και οι μάνες τους βγαίνουν στο παραβάν κρατώντας παλίμψηστα όπου γράφουν:

“Και οι Αχαιοί έχουν μάνες”.

Δεν είναι η έβδομη σφραγίδα της Αποκάλυψης αυτή, δεν είναι καν η πρώτη. Ούτε είναι η πόρνη της Βαβυλώνας.

Είναι η ζωή μας πόρνη, όπως την αφήσαμε να καταντήσει.

Ευπειθείς και άβουλοι, μοιραίοι και δειλοί, ιδανικοί αυτόχειρες του καλύτερου δυνατού κόσμου.

Το Κράτος και η Βία είναι αδέλφια. Το ήξερε ο Ησίοδος, το ήξερε ο Αισχύλος, αλλά εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα, ανάξιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων.

Δεθήκαμε αυτοβούλως στον Καύκασο, ψηφίζοντας τους ανάξιους γιους ανάξιων βασιλιάδων.

Και περιμένουμε τον Ηρακλή για να μας σώσει.

Ο αετός επιστρέφει κάθε πρωινό και γευματίζει με το θνητό συκώτι μας.

Και περιμένουμε τον Ηρακλή για να μας σώσει. Οι αλυσίδες μας είναι ψηφιακές, τηλεοπτικές, ραδιοφονικές, χάρτινες.

Και περιμένουμε τον Ηρακλή για να μας σώσει.

Και περιμένουμε…

Όμως ο Ηρακλής χορεύει συρτάκι στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Κι εμείς περιμένουμε τις αλυσίδες να πέσουν, το μάννα να πέσει, το τζόκερ να πέσει, τις τιμές να πέσουν, την ανεργία να πέσει, το μετέωρο να πέσει, το γείτονα να πέσει, τις κυβερνήσεις να πέσουν.

Περιμένουμε…

Δεσμώτες του παραβάν.

Sanejoker

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 30, 2013