Ποιος θα πληρώσει;

Τους έφαγε η αγωνία τους πένητες δημοσιογράφους (Τρέμη, Τσίμας, Κοσιώνη, Παπαδάκης, Ευαγγελάτος κ.λ.π. κ.λ.π.) για το ποιος θα επωμιστεί το βάρος των λογαριασμών της επανασύνδεσης με το ηλεκτρικό μερικών χιλιάδων οικογενειών, που ζουν στο κρύο και το σκοτάδι. Πάλι στο πενιχρό τους μισθό θα την πέσει το ανάλγητο κράτος;

Αντί να πουν, τα γαϊδούρια, γιατί μόνο 15 από τις 350 χιλιάδες νοικοκυριά (που τους κόπηκε το ρεύμα) θα έχουν ξανά, αυτό που τους νοιάζει, είναι να μην πληρώσουν οι ίδιοι!!!!! Η γαϊδουριά αυτή δεν χαρακτηρίζει μόνο τους εν λόγω δημοσιογράφους, ούτε μόνο τους επώνυμους. Χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν της (πάλαι ποτέ) κοινωνίας των δύο τρίτων (νυν ενός τρίτου). 

Κανείς σχεδόν δεν αναρωτήθηκε, γιατί ενώ εργάζεται με μη συγκρίσιμες συνθήκες και ένταση εργασίας σε σχέση με τα δουλικά, παίρνει διπλάσια, τριπλάσια, δεκαπλάσια και εκατονταπλάσια χρήματα. Ολοι τους συγκρίνουν τις αποδοχές τους με αυτούς, που βγάζουν περισσότερα. Ολοι τους κάνουν, ότι δεν καταλαβαίνουν την διαφορά της δουλειάς με την απασχόληση, παρότι αρκετοί από αυτούς είχαν κάποιες εμπειρίες πραγματικής δουλειάς στα νιάτα τους. Μάλιστα είναι τόσο αχρείοι, που λένε, ότι τώρα στην πολυθρόνα τους και στο γραφείο τους εργάζονται περισσότερο και ότι «δουλεύουν» 15, 18, 32 ώρες το 24ωρο!!!!! Και το διάβασμα της εφημερίδας και τις μασαμπούκες στο ρεστοράν και το πήδημα της γραμματέως, δουλειά τα λένε οι ξεφτίλες.

Στα 51 μου χρόνια, είδα μόνο δύο άτομα της κοινωνίας των δύο τρίτων (από τα εκατομμύρια) να λένε την αλήθεια δημόσια. Έναν νομικό, που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του και τον Χατζηδάκη (τον συνθέτη). Ο μεν παραδέχτηκε, ότι και μόνο τα νόμιμα, που έβγαζαν από τις παραστάσεις στις πιο απλές υποθέσεις της φτωχολογιάς ήταν τρελά λεφτά για το τίποτα. «Εγώ τι κάνω;» είπε. «Εκμεταλλεύομαι την σχιζοφρενική νομοθεσία, που στέλνει διαρκώς τους φουκαράδες στα δικαστήρια και μέσα σε 5 λεπτά, φορώντας το κουστούμι μου, βγάζω 300 ευρώ. Οσα βγάζει αυτός, που μου τα ακουμπάει σε 5 και 10 ημέρες σκληρής δουλειάς.» 

Ο δε Χατζηδάκης παραδέχτηκε, ότι ήταν εγκληματίας... Κι εγώ παραδέχομαι, ότι ο Χατζηδάκης ήταν ο μόνος άντρας ανάμεσα σε όλες αυτές τις ομοφυλόφιλες και ετεροφυλόφιλες σκατοαδερφές. Ηταν ο μόνος που είπε την αλήθεια. Φυσικά η αλήθεια αυτή αφορούσε τον εαυτό του (πολύ) λιγότερο από κάθε άλλον της κοινωνίας των δύο τρίτων, που την έκανε σκόνη με μία μόνο φράση ταπεινοφροσύνης. Αυτό που είπε, ήταν η μεγάλη χλαπάτσα στους ίδιους του τους θαυμαστές, που μας παριστάνουν τους σκληρά εργαζόμενους και μάλιστα τους Ατλαντες, που κουβαλάνε τον κόσμο ολάκερο στις πλάτες τους. Υπάρχει κοπρίτης σ αυτήν την χώρα, που να μην ισχυρίζεται, ότι «από τα χέρια του περνάνε όλα»; Σιγά ρε αδέλφια των «πνευματικών εργασιών»· κάντε λίγο κράτει· θα πάθετε τίποτα...

Επειδή σ αυτήν την χώρα πούστηδες και παλικάρια γενήκαν όλα ίδια, ας συγκρίνουμε το βάθος της σοφίας και της ευγένειας αυτού του εξαιρετικά σπουδαίου καλλιτέχνη (και πραγματικού ανθρώπου) με την ξεδιάντροπη αμετροέπεια των διάφορων «μεγάλων». Π.χ. του Ρίτσου που με στόμφο σαράντα καρδιναλίων μας είπε «εμείς είμαστε οι εργάτες του πνεύματος»!!!!!!! [Ετσι λένε καλλιτεχνικά το «εγώ δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου».] Από τέτοιους «πνευματικούς πατέρες» διδάχτηκαν το κοροϊδιλίκι οι «σκληρά πνευματικά εργαζόμενοι» υιοί και θυγατέρες, που διαπρέπουν στο τηλεοπτικό γυαλί. Είναι να μην ανησυχούν οι άνθρωποι, για το ποιος θα πληρώσει την επανασύνδεση του ηλεκτρικού; Στο κάτω κάτω, άμα ψοφήσουν και μερικοί υπάνθρωποι, θα έχουμε ειδήσεις και τηλεθέαση. Ασε που μπορεί και να ανατραπεί το σύστημα κι ύστερα να έχουμε τον σοσιαλισμό του Ρίτσου…

ΥΓ. Για να ευθυμήσουμε και λίγο, θα σας πω για το μεροκάματο ενός σκληρά πνευματικά εργαζόμενου, του τηλεεργατολόγου Μπούρλου. Ενας φίλος μου, συνομήλικος, εργαζόταν από τα παιδικά του χρόνια μπετατζής. Εχει προ πολλού τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων, αλλά στην οικοδομή δεν ισχύουν οι πρόωρες συντάξεις των «σκληρά εργαζομένων» του πνεύματος, παρά το ότι η μέση του δεν σηκώνει πλέον ούτε πολύ ελαφρύτερες εργασίες και προστέθηκαν κι άλλα προβλήματα υγείας (μπαλονάκι). Του έδωσαν μειωμένη προσωρινή σύνταξη και την δεύτερη φορά του κατέβασαν την αναπηρία από 67 στο 50%, χωρίς όμως να του πούν, ότι και πάλι κάτι δικαιούται. Αφού έμεινε κάμποσους μήνες με μηδενικό εισόδημα, σκέφτηκε να πάει στον Μπούρλο, ο οποίος μέσα σε ένα λεπτό εισέπραξε ένα πενηντάρικο, για να του πεί, ότι δικαιούται να πάρει ακόμα πιο μειωμένη σύνταξη… Μάλιστα τον παρέπεμψε σε λάθος γραφείο, υποτίθεται για πιο γρήγορα, με αποτέλεσμα να περιμένει τζάμπα άλλους ένα δύο μήνες, μέχρι από εκεί να τον παραπέμψουν στο σωστό!!!!! Μέσα στην πιο βαθειά κρίση του πήρε σε ένα λεπτό το μεροκάματο, που έβγαζε εκείνος προ κρίσης, ή αλλιώς 8-9 ημέρες από την σημερινή του σύνταξη!!!!! Και τα κορόιδα κάνανε ουρά, να καταθέσουν το πενηντάρικο. Αμα είσαι άξιος δεν καταλαβαίνεις από κρίση, αλλά όχι και να πληρώσουν οι άξιοι το ρεύμα της πλέμπας.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 12, 2013