Δημοκρατία εναντίον χούντας!!!

Όποτε πλησιάζει η ημερομηνία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που έγινε το Νοέμβριο του 1973 ενάντια στην κυβέρνηση της εποχής, αρχίζει να επαναλαμβάνεται η ίδια κακόγουστη φάρσα. Οι πλέον καθεστωτικές εφημερίδες κυκλοφορούν μαζί με πολυσέλιδα ένθετα που περιγράφουν τους αγώνες όσων εξεγέρθηκαν, τα παράνομα κανάλια των νταβατζήδων δείχνουν ντοκιμαντέρ με τα γεγονότα που έμειναν στην ιστορία, οι πιο υποταγμένοι πολιτικοί δηλώνουν την αιώνια πίστη τους στη δημοκρατία και οι ξεφτιλισμένες δημοσιογραφικές πουτάνες βράζουν από οργή κατά των στρατιωτικών που κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες της Ελλάδας για 7 ολόκληρα χρόνια.

Αυτοί οι λόγοι, μαζί με το πέρασμα του χρόνου και την προκλητική θρασύτητα των απατεώνων που εξαργυρώσανε την κατάληψη του Πολυτεχνείου για να κάνουν κατάληψη στην εξουσία, μας εξηγούν γιατί το Πολυτεχνείο έχει χάσει το νόημα του, παρόλο που τα συνθήματα του είναι πάντα επίκαιρα.

Το Πολυτεχνείο το χρησιμοποιεί ο καθένας όπως τον βολεύει. 40 χρόνια έχουν περάσει και ο κάθε άσχετος μπορεί να λέει ότι θέλει. Ο εξαιρετικός Ανδρέας Παπαμιμίκος λέει για παράδειγμα: 

“Τιμούμε, στις 17 Νοεμβρίου, τους αγώνες της νέας γενιάς για Παιδεία και Δημοκρατία. Βγάζουμε, όμως, και τα ουσιαστικά διδάγματα. Για διαρκή αναβάθμιση της Παιδείας που μπορεί να επιτυγχάνεται μόνο με ανοιχτά Πανεπιστήμια. Για τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων που χρειάζονται για να διασφαλιστεί η νέα προοπτική και να αναγεννηθούν οι προσδοκίες των Ελλήνων. Αλλά και την ανάγκη πολιτικής σταθερότητας, μακριά από άκρα και ακρότητες». 

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Τιμάει από τη μία μεριά τους αγώνες για παιδεία και δημοκρατία, έτσι όπως εκφράστηκαν από μία αιματηρή κατάληψη στο Πολυτεχνείο, αλλά, από την άλλη μεριά, τονίζει και την ανάγκη για διαρκή αναβάθμιση της παιδείας και ανοιχτά πανεπιστήμια. Και όλα αυτά μακριά από άκρα και ακρότητες, λες και το Πολυτεχνείο ήταν η αυθόρμητη αντίδραση της φιλήσυχης κεντροδεξιάς νεοαλαίας της εποχής, που έδωσε το αίμα της για το πρωτογενές πλεόνασμα και την υπέρογκη χρηματοδότηση των τραπεζών!

Η αλήθεια είναι απλή και απέχει χιλιόμετρα από την άποχη των απανταχού Παπαμιμήκων: Τα ονόματα των λιγοστών ανθρώπων που έκαναν την αρχική κατάληψη στο Πολυτεχνείο το 1973 δεν βγήκαν ποτέ στη δημοσιότητα, οι δημοκράτες εξουσιαστές όσο πιο ακραία οικονομικά μέτρα και γενικευμένη καταστολή εφαρμόζουν τόσο περισσότερο πνέουν μένεα κατά της χούντας και κάθε χρόνο έχουμε την ίδια ιστορία. Τυπικές δηλώσεις, εθιμοτυπικά γεγονότα, επανάσταση του κώλου και επίδειξη περηφάνιας με ημερομηνία λήξης. Μόνο που πλέον έχουμε φτάσει σε τόσο ακραίο σημείο που πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά.

Το παραμυθάκι της καλής δημοκρατίας που κέρδισε την κακή χούντα είναι μόνο για τους πολύ ηλίθιους, π.χ. για τους πανίβλακες που ασπάζονται τις απόψεις τύπου Παπαμιμίκου. Βέβαια, υπάρχουν εκατομμύρια τέτοιοι ανάμεσα μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους κάνουμε το χατήρι να ανεχτούμε την ατελείωτη βλακεία τους. Καμία ανοχή στη βλακεία και τη χαζομάρα, για να μπορέσουμε να ζήσουμε σε ένα κόσμο λογικής.

Μας λένε ότι επί χούντας έγιναν τεράστια οικονομικά σκάνδαλα, λες και η ελληνική δημοκρατία που την διαδέχτηκε αποδείχτηκε αμέμπτου ηθικής. Μας λένε ότι επί χούντας οι δικτάτορες φρόντισαν να αθωώσουν προκαταβολικά τον εαυτό τους με το νόμο περί ευθύνης υπουργών, λες και ο Βενιζέλος έκανε κάτι διαφορετικό. Μας λένε ότι επί χούντας οι στρατιωτικοί διορίζαν τους συγγενείς τους στο δημόσιο, λες και επί δημοκρατίας δεν γέμισε το δημόσιο με συγγενείς και φίλους. 2 μέτρα και 2 σταθμά.

Αν τα καθεστωτικά ΜΜΕ είχαν την ίδια “σκληρή” αντιμετώπιση προς το φάντασμα της δημοκρατίας, τότε το σύστημα που έφτασε τη χώρα στη χρεοκοπία θα εξαφανιζόταν μέσα σε λίγα λεπτά. Όσο η δημοκρατία τους κάνει τα χατήρια, τότε δεν κινδυνεύει από την κριτική τους. Αν και μετά από 40 χρόνια, μπορεί να ανακαλύψουν τα βρώμικα άπλυτα της δημοκρατίας, ακόμα και οι πιο δημοκράτες…

Πηγή

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 22, 2013