Δεθήκαμε μόνοι μας χειροπόδαρα!

Μόνοι μας έχουμε βγάλει τα μάτια μας.

Αυτή, δυστυχώς, είναι η πικρή αλήθεια. Πολύ δύσκολα θα μπορέσουμε να ξεφορτωθούμε το χρέος, το οποίο, αντί να μειώνεται με τις άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με τις απολύσεις και την τεράστια φοροεπιδρομή, η οποία έχει φέρει σε απόγνωση τα νοικοκυριά, που έχουν χάσει πάνω από το 35% του εισοδήματός τους, αυξήθηκε και από 303,5 δισ. ευρώ που ήταν το 2012 έχει φθάσει στα 321,3 δισ. ευρώ.

Μια άλλη κυβέρνηση, της Αριστεράς στην περίπτωση που ο Τσίπρας κερδίσει τις εκλογές, αν προχωρήσει σε αμφισβήτηση των συμβάσεων που έχουμε υπογράψει, θα βρεθεί μπροστά στο επιχείρημα των δανειστών ότι «εσείς μόνοι σας ζητήσατε και παραιτηθήκατε από αυτά τα δικαιώματα»!

Υπάρχει νομική φόρμουλα με την οποία η χώρα μας να μπορέσει να ανακτήσει αυτά τα δικαιώματα και να αποτινάξει τον ζυγό των νέων κατακτητών μας; Ναι, απαντά ο γνωστός νομικός και βουλευτής, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Μητρόπουλος:

– Οι διμερείς συμφωνίες (έστω και μεταξύ κρατικών ή ενωσιακών ή εταιρικών οντοτήτων) δεν μπορούν να καταργούν τις απαράγραπτες αρχές του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και γενικώς του «δικαίου της ανάγκης».

Πώς συντελέστηκε το μεγάλο έγκλημα

Την ταφόπλακα έχουν βάλει οι γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου. Ζητήσαμε από τον κ. Αλέξη Μητρόπουλο να μας εξηγήσει πώς στήθηκε το έγκλημα που έχει συντελεστεί κατά του ελληνικού λαού. Παρακάτω περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια πώς έχει γίνει η παράδοση της Ελλάδας στους δανειστές χωρίς την παραμικρή, έστω για τα μάτια του κόσμου, αντίσταση.

Απόλυτη παραίτηση από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα

Οι γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που προβλέπονται αυτούσιες στα παραρτήματα του ν. 4111/2013 (ΦΕΚ Α 18/25-1-2013, σελ. 358 επ.) είναι πλέον στα χέρια των δανειστών.

Σε αυτές, μεταξύ άλλων, δηλώνεται ότι το ελληνικό κράτος παραιτείται, επίσημα και αμετάκλητα, από κυριαρχικά δικαιώματα, ακατάλυτες πρόνοιες του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και του «δικαίου της ανάγκης» αλλά και από το δικαίωμα επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης.

Στην παγκόσμια Ιστορία των ελεύθερων λαών δεν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο: Να πειθαναγκάζεται, δηλαδή, το ανώτατο κρατικό όργανο (ΝΣΚ) –που, σύμφωνα με το άρθρο 100Α του ελληνικού Συντάγματος, είναι αρμόδιο να υποστηρίζει δικαστικά και να εκπροσωπεί το Δημόσιο– να παραδώσει στους δανειστές δύο (2) γνωμοδοτήσεις («legal opinions») και Πιστοποιητικό Συμμόρφωσης («Certificate of Compliance»), σύμφωνα με τα οποία η χώρα δεσμεύεται και ότι:

α. «5. Η Σύμβαση Τροποποίησης είναι στην κατάλληλη νομική μορφή, σύμφωνα με το Ελληνικό Δίκαιο, προκειμένου να εκτελεστεί κατά του Δικαιούχου Κράτους-Μέλους και της Τράπεζας της Ελλάδος. Η εκτέλεση της Σύμβασης δεν είναι αντίθετη με ελληνικές διατάξεις αναγκαστικού δικαίου, με τη δημόσια τάξη στο Δικαιούχο Κράτος-Μέλος, με τις διεθνείς συνθήκες ή τις γενικώς παραδεδεγμένες αρχές του διεθνούς δικαίου που δεσμεύουν το Δικαιούχο Κράτος-Μέλος και την Τράπεζα της Ελλάδος» (παρ. 5, σελ. 359).

β. «10. Ο ορισμός του Αγγλικού Δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου για τη Σύμβαση Τροποποίησης αποτελεί έγκυρη επιλογή εφαρμοστέου δικαίου, που δεσμεύει το δικαιούχο Κράτος-Μέλος και την Τράπεζα της Ελλάδος σύμφωνα με το Ελληνικό Δίκαιο» (παρ. 10, σελ. 360).

γ. «11. Το Δικαιούχο Κράτος-Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος έχουν υπαχθεί νόμιμα, αποτελεσματικά και αμετάκλητα στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου σε σχέση με τη Σύμβαση Τροποποίησης και κάθε απόφαση των δικαστηρίων αυτών θα είναι αμετάκλητη και εκτελεστή στο Δικαιούχο Κράτος-Μέλος» (παρ. 11, σελ. 360).

δ. «12. Ούτε το Δικαιούχο Κράτος-Μέλος ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης –πριν ή μετά την έκδοση δικαστικής απόφασης– ή εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση Τροποποίησης» (παρ. 12, σελ. 360).

ε. «14. Σύμφωνα με το Ελληνικό Δίκαιο, το Κοινοβούλιο δεν απαιτείται να επικυρώσει την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης, προκειμένου αυτή να είναι αποτελεσματική και δεσμευτική» (παρ. 14, σελ. 360).

στ. «15. Εν κατακλείδι, η Σύμβαση Τροποποίησης έχει νομίμως συναφθεί εκ μέρους του Δικαιούχου Κράτους-Μέλους και της Τράπεζας της Ελλάδος και όλες οι υποχρεώσεις του Δικαιούχου Κράτους-Μέλους και της Τράπεζας της Ελλάδος αναφορικά με τη Σύμβαση Τροποποίησης και την Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης, όπως αυτή τροποποιείται από τη Σύμβαση Τροποποίησης, είναι έγκυρες, δεσμευτικές και εκτελεστές σύμφωνα με τους όρους τους και δεν απαιτείται κάτι επιπλέον για να τεθούν αυτές σε εφαρμογή» (παρ. 15, σελ. 360).

Η εξέλιξη αυτή καθιστά ακόμη πιο δυσεπίλυτο το ελληνικό ζήτημα.

Αν δεν ακυρωθεί άμεσα ο ν. 4111/2013, που ψηφίστηκε από την τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση και προέβλεψε αυτές τις γνωμοδοτήσεις ως προαπαιτούμενο, και αν δεν ανακληθούν αυτές πάραυτα, το οικονομικό πρόβλημα της πατρίδας είναι αδύνατον να επιλυθεί στο μέλλον, αφού, κατά την ισχυρότερη ερμηνεία, ούτε το ζήτημα του χρέους (σύνθεση, ύψος) μπορεί να τεθεί ούτε το δικαίωμα της επαναδιαπραγμάτευσης των δανειακών συμβάσεων μπορεί νόμιμα (βάσιμα) να προβληθεί. Δηλαδή, μετά τις καταπλεονεκτικές δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί με τις γνωμοδοτήσεις, η χώρα θα βρίσκεται για πολλές δεκαετίες στο έλεος των δανειστών.

Έχει δεσμευτεί αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα να εκπληρώσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις (ολοσχερής εξόφληση δανείων) οτιδήποτε κι αν συμβεί στο μέλλον, ανεξάρτητα από την παραμονή της χώρας στην ΟΝΕ ή τη διάλυσή της με πρωτοβουλία των επικυρίαρχών της. Γι’ αυτό είναι τουλάχιστον αφελείς όσοι από την Αριστερά πιστεύουν ότι, μετά την καταλυτική για τη χώρα αυτή εξέλιξη, η μονομερής διαγραφή του χρέους και η μη πληρωμή των δανείων είναι υπόθεση δυνατή και εύκολα επιτεύξιμη.

Η χορήγηση αυτών των γνωμοδοτήσεων τέθηκε από τον ν. 4111/2013 ως θεμελιώδες προαπαιτούμενο, εκβιαστικά από τους δανειστές, για τη χορήγηση κάθε επόμενης δόσης δανείου. Σημειωτέον ότι η παραίτηση της παρ. 12 (σελ. 360) δεν περιλαμβανόταν στο πρώτο Μνημόνιο (ν. 3845/2010) και στην πρώτη σύμβαση, όπου ετίθετο ως προϋπόθεση της παραίτησης από την ασυλία των περιουσιακών στοιχείων του κράτους λόγω εθνικής κυριαρχίας η συνήθης φράση «εκτός εάν αναγκαστικός νόμος άλλως ορίζει». Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, με την ισχύουσα διατύπωση «της ρήτρας παραίτησης», οι δανειστές προσπάθησαν (και πέτυχαν) να ευνουχίσουν την ελληνική πλευρά και να την αφοπλίσουν παντελώς από κάθε μελλοντική επίκληση των, υπέρτερης ισχύος, κανόνων διεθνούς δικαίου ενώπιον δικαστηρίων ή Διαιτητικών Επιτροπών.

Σε αυτό, μάλιστα, το λεπτό σημείο απαίτησαν και έλαβαν γραπτώς τη διαβεβαίωση από τον επίσημο νομικό παραστάτη του ελληνικού Δημοσίου ότι η δανειακή σύμβαση (κύρια και τροποποιητική) δεν αντιβαίνει σε αναγκαστικό νόμο ή νόμο δημόσιας τάξης. Έτσι κάλυψαν και την ακυρότητα της πρώτης δανειακής σύμβασης (που δεν είχε περάσει από τη Βουλή των Ελλήνων) και το εμπόδιο του αναγκαστικού νόμου ή του ανθρωπιστικού δικαίου που ορίζουν διαφορετικά. Αυτό, πλην της μεγάλης συμβολικής του σημασίας, πρακτικά σημαίνει ότι, σε κάθε αμφισβήτηση του κύρους της σύμβασης από μια επόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, με την επίκληση των άνω αρχών αλλά και του εσωτερικού αναγκαστικού νόμου, οι δανειστές θα προβάλλουν το επιχείρημα ότι «εσείς μόνοι σας ζητήσατε και παραιτηθήκατε από αυτά τα δικαιώματα»! Είναι βεβαίως άλλης τάξεως ζήτημα το αν μπορεί να νοηθεί και να ισχύσει παραίτηση από αυτά τα αναφαίρετα δικαιώματα που αναγνωρίζει σε έναν λαό και ένα έθνος η συνταγματική και διεθνής έννομη τάξη! Επομένως, είναι κατεπείγουσα ανάγκη να καταγγελθεί και να προβληθεί η προφανής ακυρότητα, αφού οι διμερείς συμφωνίες (έστω και μεταξύ κρατικών ή ενωσιακών ή εταιρικών οντοτήτων) δεν μπορούν να καταργούν τις απαράγραπτες αρχές του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και γενικώς του «δικαίου της ανάγκης».

Οι αρχές αυτές δίνουν προτεραιότητα, έναντι όλων των άλλων έννομων αγαθών που διακυβεύονται, στην εκπλήρωση των βασικών αναγκών των πολιτών, της κοινωνίας και του έθνους. Είναι απορίας άξιον πώς ευρωπαϊκά όργανα, που υποτίθεται ότι λειτουργούν βάσει της ιεραρχίας των κανόνων δικαίου, επέβαλαν τους παραπάνω ανάλγητους και καταπλεονεκτικούς όρους, και μάλιστα σε εταίρο, κατά παράβαση των αρχών του Διαφωτισμού, του θεμελιώδους διεθνούς δικαίου αλλά και αυτού του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Με επείγουσα επιστολή μας, έπειτα από ενημέρωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα, στις 22-1-2013 (τρεις ημέρες προ της δημοσίευσης του ν. 4111/2013), είχαμε καλέσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον υπουργό Οικονομικών και τον πρόεδρο του ΝΣΚ να μην επιτρέψουν τη σύνταξη και την παράδοση των γνωμοδοτήσεων με το υπαγορευμένο από την «τρόικα» εθνοβλαβές αυτό περιεχόμενο.

Είχαμε, επίσης, ζητήσει να συγκληθεί η Ολομέλεια του ΝΣΚ και να αποφανθεί επί των αιτουμένων από την «τρόικα» γνωμοδοτήσεων, αφού το ανώτατο αυτό όργανο έχει επιστημονική και λειτουργική αυτοτέλεια, όπως και οι συγκροτούντες αυτό σύμβουλοι-δικαστές. Ζητήσαμε, επίσης, να ενημερωθεί η Βουλή και ο λαός επί της σχετικής αποφάνσεώς του. Προσπαθήσαμε με κάθε νόμιμο μέσο να αποτρέψουμε αυτήν την πολύ βλαπτική εξέλιξη για τα συμφέροντα της χώρας. Τα πρωτοφανή αυτά στην καταπλεονεκτική τους βιαιότητα κείμενα πρέπει να τα πληροφορηθεί κάθε πολίτης για να αντιληφθεί τη σκληρότητα και την αντικοινωνικότητα της νεοαποικιοκρατίας που εγκαθιδρύουν τα Μνημόνια.

Ο ευρωπαϊκός Νότος, όλοι οι λαοί της Ευρώπης και του πλανήτη πρέπει να μάθουν την πολιτική και «κοινοτική» ηθική των «εταίρων» μας αλλά και τη διάθεση υποταγής των μνημονιακών κυβερνήσεων!

Και πρέπει να λάβουν κυρίαρχα και δημοκρατικά τις αναγκαίες αποφάσεις!

To Παρόν της Κυριακής

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 03, 2014