Πίσω από το Δουβλίνο ΙΙ το Βερολίνο

Η Μέρκελ καθορίζει και την ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική

Το Δουβλίνο ΙΙ είναι παλιά γερμανική επινόηση, καθώς στηρίζεται σε απόφαση της γερμανικής βουλής

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Το γεγονός ότι, ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός στη Γερμανία στηρίζεται σε μια συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν αποκλείει κινδύνους κυβερνητικής αρρυθμίας και αστάθειας, ακόμη και ρήξης, αν αναλογιστεί κανείς τις αντικρουόμενες κομματικές προτεραιότητες και τις οφθαλμοφανείς προγραμματικές αντιφάσεις σε βασικά ζητήματα, όπως η φορολογία, η ευρωπαϊκή πολιτική, ή η ενεργειακή αλλαγή.

Σε πολλά άλλα θέματα όμως, όπως η μετανάστευση, η διπλή υπηκοότητα και το δημογραφικό, υπήρξε εξαρχής σύμπνοια μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, όπως φαίνεται και στην προγραμματική συμφωνία του Μεγάλου Συνασπισμού1. Γι’ αυτό και κανείς δεν περίμενε ότι η πρώτη σοβαρή ενδοκυβερνητική αντιπαράθεση θα αφορούσε ένα «χαμηλής προτεραιότητας» ζήτημα όπως είναι το μεταναστευτικό, με τους χριστιανοκοινωνιστές να επιμένουν στην άμεση λήψη μέτρων αποτροπής της προσέλευσης στη Γερμανία των «τουριστών των επιδομάτων», μετά την άρση των περιορισμών για τη μετακίνηση εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από την 1η Ιανουαρίου 2014. Η απρόσμενη ενδοκυβερνητική σύγκρουση και ο φόβος αναζωπύρωσης της ξενοφοβίας, λίγους μήνες πριν τις επερχόμενες ευρωεκλογές, ανάγκασε άρον – άρον την «πανίσχυρη» Μέρκελ να συγκροτήσει επιτροπή υφυπουργών για τη διαχείριση του ζητήματος της ελεύθερης πρόσβασης κυρίως Βουλγάρων και Ρουμάνων πολιτών στη γερμανική αγορά εργασίας και κατ’ επέκταση στα κοινωνικά επιδόματα.

Όμως, παρά τις όποιες «ξενοφοβικές, λαϊκίστικες κορόνες» που ακούγονται σποραδικά για εσωτερική κατανάλωση από τη δεξιά συνιστώσα του Μεγάλου Συνασπισμού, για τη γερμανική πολιτική, οικονομική, επιχειρηματική, πνευματική και δημοσιογραφική ελίτ, που στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης αποδέχεται και ευνοεί συστηματικά, με τερατώδη μάλιστα προπαγανδιστικά μέσα2, αλλά και θεσμικά, τον «πολυπολιτισμικό» χαρακτήρα της Γερμανίας, υποθέσεις όπως η πρόσβαση Βαλκάνιων Ρομά στο γερμανικό κράτος πρόνοιας είναι επουσιώδες ζήτημα. Το μεγάλο στοίχημα του μέλλοντος είναι, για τη Γερμανία, με την «ελεγχόμενη» μετανάστευση προς τη Γερμανία, ει δυνατόν από χώρες της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης, εξειδικευμένου –και χαμηλόμισθου– προσωπικού και επιστημόνων, να διατηρήσει στα ύψη την ανταγωνιστικότητά της και κυρίως να λύσει το τρομακτικό δημογραφικό της πρόβλημα. Εκτιμάται ότι στη Γερμανία, στις επόμενες δεκαετίες, θα συνεχιστούν η μεγάλη υπογεννητικότητα, η μείωση του εργατικού δυναμικού και η γήρανση του πληθυσμού, ενώ στο ισοζύγιο γεννήσεων–θανάτων θα παραμείνει σταθερό ένα ετήσιο έλλειμμα της τάξης των 200.000.

Οι όποιες «παράπλευρες ζημιές» στα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνική πρόνοια, όπως είθισται στον καπιταλισμό, θα κοινωνικοποιούνται, ενώ τα κέρδη από αυτήν την αισχρή «πολιτική του παιδομαζώματος» θα ιδιωτικοποιούνται. Στο πλαίσιο αυτής της νέας πολιτικής θα πρέπει να ιδωθεί και το ρίσκο που εμπεριέχει η αποδοχή ακόμη και του ακραίου ισλάμ ως συστατικού τμήματος της γερμανικής κοινωνίας, ή ακόμη και η ντε φάκτο δημιουργία δυναμικών εθνικών μειονοτήτων και μάλιστα με ιδιαίτερες σχέσεις με τη «Μητέρα Πατρίδα», όπως η τουρκική.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να παραξενεύει το γεγονός ότι η Γερμανία, ιδιαίτερα μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης το 2009, έχει μετατραπεί συστηματικά σε πόλο έλξης επιλεγμένων και νόμιμων μεταναστευτικών ρευμάτων, με αποτέλεσμα το 2013 να παρουσιάζει νόμιμο μεταναστευτικό πλεόνασμα περίπου 400.000 ανθρώπων (αύξηση 12% σε σχέση με το 2012), προερχόμενο κυρίως από τη Νότια και Ανατολική Ευρώπη3. Κατακόρυφα έχουν αυξηθεί επίσης οι αιτήσεις παροχής ασύλου, που το 2013, για πρώτη φορά μετά το 1997, ξεπέρασαν τις 100.000 (αύξηση πάνω από 68% σε σχέση με το 2012). Είναι ηλίου φαεινότερο ότι με ένα τέτοιου μεγέθους ετήσιο μεταναστευτικό πλεόνασμα, όπως σχεδιάζει η γερμανική κυβέρνηση, το ποσοστό των αυτοχθόνων Γερμανών θα μειώνεται σταθερά, σε αντίθεση με αυτό των μεταναστών που θα αυξάνεται, με πιθανό αποτέλεσμα η Γερμανία να μετατραπεί τα επόμενα χρόνια σε «πολυπολιτισμική χοάνη» αμερικανικών προδιαγραφών. Ήδη το ποσοστό των Γερμανών πολιτών με μεταναστευτικό υπόβαθρο αναλογεί στο 20% του συνολικού πληθυσμού και σε πολλές μεγαλουπόλεις το ποσοστό των μεταναστών ξεπερνά το 50%4.

Η προσπάθεια του Βερολίνου να λύσει το δημογραφικό της πρόβλημα στηρίζεται στον ακρογωνιαίο λίθο επιλεκτικής μεταναστευτικής πολιτικής, που είναι το Δουβλίνο ΙΙ (Ευρωπαϊκός Κανονισμός 343/2003). Κατά κοινή ομολογία, οι αρχές αυτού του Κανονισμού επιβάλλουν στις χώρες που αποτελούν τις πύλες της Ευρώπης άδικη και καταστροφική επιβάρυνση, με το να εγκλωβίζεται σε αυτές ο κύριος και ανεξέλεγκτος όγκος της παράνομης μετανάστευσης. Το Δουβλίνο ΙΙ είναι παλιά γερμανική επινόηση, καθώς στηρίζεται σε απόφαση της γερμανικής βουλής η οποία και ενσωματώθηκε πριν είκοσι χρόνια στο γερμανικό «Σύνταγμα» (Grundgesetz), προκειμένου να κρατηθεί ο αριθμός παροχής ασύλου στη Γερμανία σε όσο το δυνατόν πιο χαμηλό επίπεδο5. Και, όπως φαίνεται πετυχαίνει το στόχο της, καθώς τα τελευταία δέκα χρόνια τα ποσοστά παροχής ασύλου στην πλουσιότερη και ισχυρότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυμαίνονταν από 0,8% (2006) έως 1,8% (2002), δηλαδή 5-6 παροχές ασύλου το μήνα! Ξεκάθαρη επιδίωξη του Βερολίνου είναι, οι νέοι μετανάστες, που χρειάζεται για την οικονομία της, να μπορούν να ενσωματωθούν εύκολα και γρήγορα στην κυρίαρχη εθνική ομάδα, καθώς έχει προ πολλού αναγνωρίσει ότι οι μέχρι τώρα δυσκολίες ενσωμάτωσης μεγάλων και ανομοιογενών μεταναστευτικών ομάδων, με διαφορετικό πολιτιστικοθρησκευτικό υπόβαθρο οφείλονται κυρίως στους ίδιους τους μετανάστες και όχι στην «κοινωνική αποτυχία» του κράτους, που αποτελεί τη μόνιμη επωδό κριτικής των ποικίλων φιλομεταναστευτικών λόμπι (εργοδότες, ΜΚΟ, δικηγορικά γραφεία κ.α.). Έτσι όμως η Γερμανία κατόρθωσε να διχάσει την Ευρώπη και στο μεταναστευτικό, μεταφέροντας το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης σε τρίτες χώρες («ευρωπαϊκά αναχώματα») όπως η Ελλάδα, οι οποίες, επειδή «αδυνατούν να προστατεύσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα θα πρέπει να τιμωρηθούν»6.

Υ.Γ. Το δυστύχημα, ειδικότερα για την Ελλάδα, δεν είναι μόνο ότι μαστίζεται από μακροχρόνια οικονομική κρίση και από ασύλληπτη διαφθορά και παρασιτισμό, ή ό,τι παρουσιάζει τεράστιο έλλειμμα γεωπολιτικής ισχύος. Είναι και ότι πολιτικοί ηγέτες, που στο όνομα του εκσυγχρονισμού, της οικουμενικότητας των δικαιωμάτων και του ιδεολογήματος ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική», υπέγραψαν το καταστροφικό για τη χώρα Δουβλίνο ΙΙ (Κ. Σημίτης-Γ. Παπανδρέου), εξακολουθούν να παραμένουν στο απυρόβλητο. Αυτοί δε που τους αντικατέστησαν στάθηκαν ανίκανοι να εκπονήσουν στοιχειώδη στρατηγική και να εφαρμόσουν ορθολογικές πολιτικές για το μεταναστευτικό, πέρα από φορτισμένες αντιπαραθέσεις, ευχολόγια και αριστερόστροφα ή δεξιόστροφα φληναφήματα. Πολιτικές που δεν θα στηρίζονται στα τελεσίγραφα και στους εκβιασμούς των Γερμανών αλλά στο εθνικό συμφέρον και στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της ελληνικής ταυτότητας.

Σημειώσεις

1. «Λαμβάνουμε στοχευμένα μέτρα, που επιτρέπουν σε εξειδικευμένους νέους από άλλα κράτη–μέλη να κάνουν στη Γερμανία την επαγγελματική τους εκπαίδευση ή να εργασθούν στη Γερμανία … 2. Οι μετανάστες έχουν σημαντική συμβολή στην ευημερία και την πολιτισμική πολυμορφία της χώρας μας».

2. Οποιαδήποτε διαφορετική άποψη για το μεταναστευτικό κατατάσσεται και στη Γερμανία εξ ορισμού στο χώρο της ακροδεξιάς ως ρατσιστική, ξενόφοβη κ.λπ.

3. «Μετανάστευση. Σε τόσο υψηλό επίπεδο, όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 20 χρόνια», der Spiegel, 5-1-2014.

4. Γεγονός που δεν αποτυπώνεται στις επίσημες στατιστικές, καθώς όσα παιδιά αλλοδαπών γεννούνται στη Γερμανία αποκτούν αυτομάτως και τη γερμανική υπηκοότητα (από το 2000).

5. «Κλειστά σύνορα (I)», german-foreign-policy, 10-10-2013.

6. Δήλωση του ηγέτη της γαλλικής Δεξιάς Ζαν Φρανσουά Κοπέ, μετά το τελευταίο τραγικό δυστύχημα στη Λαμπεντούζα με τους πάνω από 350 νεκρούς μετανάστες.

Πηγή

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 25, 2014