Πόσες ευκαιρίες δικαιούται μία χώρα, έστω και η Ελλάδα...;

Του Βασίλη Κοψαχείλη* 

Έχω πολλές φορές υποστηρίξει ότι η συμπόρευσή μας με τις «Ηπειρωτικές Δυνάμεις», δηλαδή, με την Γερμανία, τη Ρωσία και λίγο με τη Γαλλία, μόνο κακό έχει κάνει στην χώρα. Τόσο οι γεωπολιτικοί και γεωεπιχειρηματικοί μας ορίζοντες, όσο και η ψυχοσύνθεση του λαού μας, βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τα συμφέροντα πρωτίστως, και δευτερευόντως με την ψυχοσύνθεση των συγκεκριμένων λαών.

Αντίθετα, στο βαθμό που εμείς παίρνουμε σοβαρά το ρόλο μας ως κράτος, μόνο κέρδος είχαμε από την συμπόρευσή μας με τις «Ναυτικές Δυνάμεις» της ιστορίας, δηλαδή, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Υπό το παραπάνω πρίσμα, θα έλεγα ότι πληρώνουμε σήμερα το κόστος της σύμπλευσής μας με τις γερμανικές επιδιώξεις, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ, πάντα για τους δικούς τους σκοπούς, δεν μας άφησαν ακάλυπτους. 

Οι αποκαλύψεις του Μιχάλη Ιγνατίου, ενός ανθρώπου που επί σειρά ετών τιμά το δημοσιογραφικό του λειτούργημα και έχει αφήσει σημαντική παρακαταθήκη στον ιστορικό του μέλλοντος μέσα από τις έρευνές του, για την εναλλακτική του «κουρέματος» του χρέους που το ΔΝΤ πρόσφερε το 2009 στην Ελλάδα, αλλά η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε πεισματικά να ακολουθήσει, ήταν η πρώτη μεγάλη ευκαιρία που δόθηκε από τις ΗΠΑ στην χώρα μας, και εμείς τους γυρίσαμε την πλάτη. Φυσικά, οι ΗΠΑ δεν το έκαναν αυτό από αγάπη. Έβλεπαν την Γερμανία ως τον μεγάλο τους αντίπαλο στη διεθνή σκακιέρα, και μέσω Ελλάδας θα κατάφερναν ένα ισχυρό πλήγμα στην «γερμανική» ευρωζώνη.

Η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία ήρθε με τα στοιχεία που αμερικανικές πηγές διοχέτευαν εναντίων της Siemens, του σημαντικότερου ίσως γεω-επιχειρηματικού μοχλού της Γερμανίας στα παγκόσμια πράγματα. Τυχόν τελεσίδικη απόφαση κατά της γερμανικής εταιρείας για μίζες, αυτόματα θα την απέκλειε από όλους σχεδόν τους διαγωνισμούς παγκοσμίως για πολλές δεκαετίες. Το χαρτί αυτό δεν το σήκωσε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.

Οι ελπίδες των Αμερικανών ήταν ότι θα το σήκωνε τελικά η νέα κυβέρνηση Σαμαρά. Με την απόφαση στα τέλη Αυγούστου του 2012, δύο μόλις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ για εξωδικαστικό συμβιβασμό του Ελληνικού Δημοσίου με την Siemens, σήμανε και την άρση της όποιας στήριξης των ΗΠΑ στην ελληνική κυβέρνηση. Έτσι δικαιολογείται και η αρχική άρνηση των ΗΠΑ να δεχτούν τον Σαμαρά στις ΗΠΑ, έτσι δικαιολογείται και η στάση του σώματος του Έλληνα πρωθυπουργού στη συνάντησή του με τον πρόεδρο Ομπάμα, στάση που έλεγε πολλά για όσα στη συνέχεια ακολούθησαν και πρόκειται να ακολουθήσουν.

Θα πρόσθετα όμως και ένα ακόμη παράγοντα: Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το ζήτημα της Χρυσής Αυγής η ελληνική κυβέρνηση, είναι ένα πρόσθετο στοιχείο για όσα δυστυχώς θα ακολουθήσουν στη χώρα από κέντρα εξουσίας που κινούν νήματα στο εξωτερικό. 

Μας ζητήθηκε να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας να περιορίσουμε τη «Χρυσή Αυγή». Ενώ η ελληνική κυβέρνηση είχε όλο το ηθικό πλεονέκτημα να ασκήσει πολιτική κατευνασμού των ψηφοφόρων αυτής της φασιστικής οργάνωσης και να περιορίσει δραστικά την αλήτικη συμπεριφορά των στελεχών της, αντέδρασε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, λειτουργώντας αγχωτικά και όχι στρατηγικά. Αποτέλεσμα; Γιγάντωσε, τουλάχιστο δημοσκοπικά, το «κόμμα» αυτό και εκτόξευσε την έκθεση της χώρας διεθνώς ακόμη περισσότερο. Αυτή ήταν η τρίτη ευκαιρία που μας δόθηκε, και τη χάσαμε και αυτή.

Τους επόμενους μήνες θα ακολουθήσουν πολλά. Θα κάνουν ότι είναι δυνατό να αναγκάσουν την ελληνική κυβέρνηση να πάει το Μάιο και σε εθνικές εκλογές, κάτι το οποίο δεν θέλει σήμερα η κυβέρνηση. Οπότε να αναμένουμε σφοδρές συγκρούσεις συμφερόντων, σε βάρος τελικά του ελληνικού λαού.

Το στοίχημα της σημερινής κυβέρνησης ήταν η μείωση του spread των δεκαετών ελληνικών ομολόγων σε επίπεδο διαχειρίσιμο, ώστε να μπορέσουμε να ξαναβγούμε στις διεθνείς αγορές. Σήμερα το spread είναι πράγματι πολύ χαμηλότερο από αυτό που παρέλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά τον Ιούνη του 2012. Θα έλεγε κανείς ότι σε αυτό το επίπεδο είμαστε μια ανάσα από το στόχο. Ο στόχος αυτός όμως επετεύχθη ληστεύοντας τον λαό και τη χώρα.

Η κοινωνική και οικονομική πολιτική που ακολουθήθηκε (που πολλοί απολογητές της ετοιμάζονται να ονομάσουν, για να ξεπλύνουν τις εμμονές ή την ανικανότητά τους, ως εκσυγχρονισμό της χώρας από τα πάνω) βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την δυνατότητα της ελληνικής κοινωνίας να ενσωματώσει τις αλλαγές. Το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη και τα πενιχρά που κερδίσαμε με τόσο κόπο να καταρρεύσουν.

Είμαστε κοντά σε μία οικονομική κατάρρευση και γεωπολιτική απομόνωση. 

Υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος να τα αποφύγουμε. 

Ίσως να μας χαριστεί μία ακόμη ευκαιρία. 

Χρειάζεται όμως πολιτική αντίληψη. 

Υπάρχει;

* Διεθνολόγος, συνεργάτης ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 24, 2014