Ως εδώ και μη παρέκει...

Ο κόσμος είναι πολύ πιεσμένος. Πάρα πολύ. Κάθε μέρα, ο δείκτης απόγνωσης, αν υπάρχει κάτι τέτοιο (αν όχι πρέπει να το δούμε), ανεβαίνει. Οι νευρώσεις δίνουν και παίρνουν. Όλοι χρωστούν, κρύβονται, ζουν με το φόβο του δικαστικού επιμελητή.

Λουκέτα, διώξεις από την εφορία, φυγοδικίες, εξώδικα, εξώσεις, κατασχέσεις, απειλές, εισπρακτικές εταιρείες, direct sales μέσω κινητού, πίεση, απλήρωτοι λογαριασμοί και ενοίκια, κρυφτούλι με τους ιδιοκτήτες... Κόσμος αξιοπρεπής και νομιμόφρων που πλήττεται από τις ανάλγητες πολιτικές της τρόικας, που δεν αντιλαμβάνεται ότι θα αφήσει πίσω της ερείπια.

Ερείπια και όχι αγορά. Διότι αγορά σημαίνει ότι υπάρχουν αγοραπωλησίες. Και ποιος έχει χρήματα πλέον για τέτοια πράγματα... Και αν έχει, τα φυλάει. Δεν έχει μυαλό και διάθεση άλλωστε για αγορές, επενδύσεις και σούρτα – φέρτα στην αγορά.

Ακόμα και αν υπάρξει ανάκαμψη, δεν θα υπάρχει διάθεση και η ψυχολογία είναι πολύ κακή. Αυτά, είναι πράγματα που οι ορθολογιστές της τρόικας με την «τιμωρητική» διάθεση, δεν λαμβάνουν υπόψη τους. Και όταν τους τα λέει η κυβέρνηση, απλά αδιαφορούν. Αδιαφορούν ανεύθυνα, μιας και ένας «ξεσηκωμός» στην Ελλάδα ή μια κάλπη που θα αναδείξει εξτρεμιστικές πλειοψηφίες (πχ ΣΥΡΙΖΑ & ΧΑ), θα κάνει άνω – κάτω όλη την Ευρώπη.

Η τρόικα απαρτίζεται από τρελούς. Όσοι με διαβάζετε χρόνια τώρα, θα έχετε ενδεχομένως διαπιστώσει ότι δεν χρησιμοποιώ τέτοιες εκφράσεις. Όμως, δεν μπορώ να καταλάβω πώς, την ώρα που στη Γαλλία προηγείται η Λεπέν και στην Ελλάδα η ναζιστική Χρυσή Αυγή αγγίζει δημοσκοπικά το 13 – 14% (παρά τις αποκαλύψεις για τα έργα και τις ημέρες της), στην Ελλάδα και στο Νότο της Ευρώπης γενικότερα έχει επιβληθεί μια πολιτική, η οποία θα γεμίσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2014 με ναζιστές και κομμουνιστές, δηλαδή μισαλλόδοξους και ακραίους.

Η ΕΕ, με την πολιτική της, ακυρώνει τον ίδιο της τον εαυτό. Όλη η μεταπολεμική Ευρώπη στήθηκε έτσι ώστε να καταπολεμηθεί ο ριζοσπαστισμός και να αποφευχθούν νέα αιματοκυλίσματα. Τώρα, όλοι στη Γηραιά Ήπειρο, πολιτικοί και γραφειοκράτες, κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να αναβιώσουν τον εξτρεμιστικό εφιάλτη.

Και είναι να απορεί κανείς: δεν φοβούνται αυτοί οι τύποι με τα κοστούμια; Δεν υπολογίζουν τις επιπτώσεις των πολιτικών τους; Τι θα κάνουν αν κάποια στιγμή διαμορφωθούν εξτρεμιστικές πλειοψηφίες; Δεν αντιλαμβάνονται ότι θα βρεθούν και οι ίδιοι σε δεινή θέση; Μήπως είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα, που έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία;

Κινδυνεύουμε να βιώσουμε, ελέω ΓΑΠ, δαντικές εικόνες. Ο τύπος αυτός μας έβαλε στο μνημόνιο χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα. Κατέστησε τη χώρα έρμαιο στις διαθέσεις των δανειστών της, της στέρησε την ελευθερία της, δέσμευσε τις επερχόμενες γενιές, κλέβοντάς τους το μέλλον τους.

Και μετά, «έπαιξε» καιροσκοπικά με δημοψηφίσματα, αυτά που ίσως θα έπρεπε να είχαν σκεφτεί αυτός και το κόμμα του πολλές δεκαετίες πριν, όταν με τις ανεύθυνες πολιτικές τους εξαχρείωναν τους πάντες, διαβρώνοντας την κοινωνία. Φυσικά, άνοιξαν το δρόμο για να μπορούν κάποιοι να ενθουσιάζονται με αχρεία και ανήθικα συνθήματα και τσιτάτα του τύπου «λεφτά υπάρχουν».

Δεν είναι ώρα όμως απόδοσης ευθυνών. Είναι ώρα να ανασκουμπωθούμε και να βρούμε διέξοδο, ώστε η χώρα να εξέλθει από την κρίση. Η Ιρλανδία, τα κατάφερε. Όμως, εκείνη δεν είχε ΓΑΠ και έτσι, βρέθηκε να δανείζεται μεν, αλλά με πολύ καλύτερους όρους. Και φυσικά, εκεί μπορεί να είχαν πρόβλημα κάποια στιγμή, αλλά δεν είχαν «Τσοβόλα δώστα όλα», ούτε φαταούλες διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, καρεκλοκένταυρους γραφειοκράτες και διεφθαρμένους εργατοπατέρες και συντεχνίες. 

Αλλά, πού να τα πει κάποιος αυτά... Πού; Κι όμως, ακόμα και τώρα μπορεί να βρεθεί διέξοδος, φτάνει να μην αποφασίσουμε να στερηθούμε την ίδια την ελευθερία μας, ψηφίζοντας ολοκληρωτικά κόμματα, για να τιμωρήσουμε κάποιους που αφήσαμε με δική μας ευθύνη ατιμώρητους μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, μετά τα Ίμια, μετά την παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στους δήμιούς του, μετά το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου.

Νίκος Χιδίρογλου 

Πηγή

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 19, 2014