Κάποια στιγμή πεθαίνει και η ελπίδα

Η νέα προγραμματική συμφωνία Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι παρά μια ακόμα φάση του κυκλικού μοντέλου επιβίωσης με το οποίο αυτή η διακυβέρνηση πορεύεται από την ημέρα που ανέλαβε. 

Αυτήν τη φορά, κεντρική ιδέα της συμφωνίας μεταξύ τους είναι η έμφαση στην εξάντληση της τετραετίας, αν και προτάσσουν ως πρώτο της σημείο την έξοδο από την κρίση. Αλλόκοτος συνδυασμός οι δύο συμβαλλόμενοι, αλλόκοτος συνδυασμός και η έξοδος από την κρίση μαζί με την εξάντληση της τετραετίας… 

Πραγματικά αλλόκοτος, αν μάλιστα αναλογισθεί κανείς ότι έχουμε ήδη εξέλθει από την κρίση, και δεν χρειάζονται άλλα δυόμιση χρόνια τέτοιας εθνοσωτήριας διακυβέρνησης. Το ότι δεν έχουμε εξέλθει όπως θα θέλαμε να έχουμε εξέλθει, ας το σκεφτόμασταν όταν τους ψηφίζαμε. Όμως, το ότι έχουμε εξέλθει νομίζω ότι δεν επιδέχεται αμφιβολία. 

Αν δεν είχαμε ήδη εξέλθει, θα είχαμε ξαναβγεί στους δρόμους και θα παραμέναμε εκεί. Το γεγονός όμως ότι δεν βγαίνουμε στους δρόμους, παρά μόνο σποραδικά, δείχνει ότι τουλάχιστον έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με την κρίση, οπότε παύει πλέον αυτή να λογίζεται ως τέτοια, ειδικά εφ’ όσον διαρκεί τόσο πολύ. Η κρίση, κάθε κρίση, είναι εξ ορισμού βραχύβια. Το λέει η Λογική, το διευκρινίζουν τα Λεξικά, το διδάσκει η Ιστορία. Ασφαλώς, θα διαφωνεί εδώ όποιος περιμένει ένα ωραίο πρωί τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, για να του ανακοινώσουν ότι εξήλθαμε. 

Η εξάντληση της τετραετίας, ως οδός που οδηγεί στην έξοδο από την κρίση, μπορεί να σταθεί μόνον ως αντινομισμός. Να υπάρχει, δηλαδή, η κρίση για να εξερχόμαστε. Αυτό όμως δεν είναι κρίση. Είναι η νέα μας πραγματικότητα. 

Είναι θλιβερό να μας ορίζει τη νέα μας πραγματικότητα, μια τέτοια εξευτελιστική πραγματικότητα, η απόλυτη κι έσχατη ανάγκη δύο παραφουσκωμένων άνθρωπων να παραμένουν στην εξουσία, επειδή χωρίς αυτήν θα ήσαν όλα κι όλα δύο τίποτε. Και είναι σκέτη απελπισία που μας διατρανώνουν πομποδώς ότι συμφώνησαν να μας κάτσουν στο κεφάλι για δυόμιση χρόνια επιπλέον. 

Με τα καμώματά τους, αν κάτι αποδεικνύεται, εκείνο είναι ότι πράγματι διερχόμαστε κρίση, τελικά. Όχι όμως οικονομική πια, αλλά ελπίδας. Είναι σκληρό μεν, αλλά να μην μας διαφεύγει πως ούτε τούτη η κρίση μπορεί να διαρκέσει για πολύ. 

Πηγή: Sotos’ Blog

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 05, 2014