Οι εισπρακτικές σκοτώνουν, διότι κάποιοι (Πολιτεία και Πολίτες) τους επιτρέπουν να σκοτώνουν...

Nitsa Puta:ένα καθημερινό κορίτσι.Μια συνηθισμένη εργασία:Να «μοιράζει εμφράγματα».

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μιας αδίστακτης επίδοξης «γυναίκας αράχνης» που την έλεγαν Nitsa Puta.

Η οποία προφανώς ξεκίνησε από μια άσημη γειτονιά ωςLola Nitsa και στο λύκειο εξελίχτηκε σε Gome Nitsa. 

Στόχος της βεβαίως ήταν μέσα από μια σειρά αδίστακτων μαεστρικών – ή/και τυχαίων – κινήσεων να μετεξελιχθεί σε Grande Nitsa.

Κι επειδή της τη σπάει αυτό το λαϊκοβλάχικο Nitsa, όταν γίνει Grandeλέει να το κάνει Nara....πιο σέξι...ταιριάζουν καλύτερα και οι «καταλήξεις»...

Κι εν πάση περιπτώσει, οποιοδήποτε τζετ σετ της κάνει, αρκεί αυτή να είναι Grande. Όπως και τα ροζότουβλα τα πεντακοσάρια που ευελπιστεί να βάζει βροχηδόν στην...ζαρτιέρα της ή στο μπούστο της τότε...

Κι όχι όπως τώρα που με το ζόρι τσεπώνει ένα κι αυτό όχι κάθε μήνα...

Κι αφού σπάσει τ’ α#%&#$@ σε εκατοντάδες φτωχούς άνεργους και άρρωστους με τα τηλέφωνα για να τους κάνει – η «τηλε-σφίχτρια» - να ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ αυτά που χρωστάνε στις τράπεζες...

Ρε την Νίτσα....

Η Νίτσα λοιπόν δεν καταλαβαίνει τίποτα...

Της λένε «θα πάρεις αυτούς κι αυτούς τηλέφωνο να τους κάνεις να πλερώσουν. Γκαίγκε Νίτσα»;

«Γκαίγκαι αφεντικό, άστο πάνω μου», λέει η Νίτσα το μόμολο.... «θα τους σκίσω», συμπληρώνει η ... «σφίχτρια»....

Και το κάνει...

Αα, όλα κι όλα...πάντα ήταν συνεπής στη δουλειά της...άσε που έχει όνειρα και σχέδια η Νίτσα...κι όλα τ’ άλλα, τα γράφει στο...στη «(μου)Νίτσα» της....που σιγά μην πήγαινε να κάνει την πουτ@να για τρεις κι εξήντα με τον κάθε βρωμιάρη του δρόμου...τουλάχιστον, τώρα έχει μιαν άλλη εικόνα για τον εαυτό της βρε αδερφέ...δουλεύει σε σοβαρή δικηγορική εταιρεία....τουλάχιστον έτσι λέει 300 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο...

«Από δικηγορικό γραφείο τάδε...», λέει με στόμφο...μοστράρει και μασημένο τ’όνομά της και ταχέως – όσο ο άλλος, το θύμα είναι ζαλισμένος – περνάει στο κυρίως θέμα: «χρωστάτε στην τάδε τράπεζα κύριε»...

Και λέει το ποίημά της...

Τι κι αν ο άλλος είναι τρία χρόνια άνεργος, αν είναι καρδιακός ή βγαίνει από εγκεφαλικό ή αν έχουν κι άλλους αρρώστους στην οικογένεια;

Η δουλειά είναι δουλειά...ας μην χρώσταγε το καθίκι....

Ναι, καθίκι...έτσι την έμαθαν να τους «θωρρεί»... «ψυχρά»...κι «αφ’ υψηλού»...στο παιγνίδι είναι δύο πλευρές...αυτή (και οι δικοί της, στην «εταιρεία») και οι «άλλοι»...τα «καθίκια»...οι «αντίπαλοι»...τα «πτωχά πιόνια»...

Αν αυτοί δεν πληρώσουν, τότε αυτή δεν θα έχει δουλειά...τόσο απλό....έτσι της λένε κάθε βράδυ και κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι...ακόμη και την ώρα που «βοηθάει» τον προϊστάμενό της στην «αποθήκη»...

Κι όσο κι αν την απειλούν μερικοί μερικοί, είναι τόσο λίγοι και τόσο αδύναμοι...τόσο «μικροί κι απεγνωσμένοι»...και κυρίως, τα αφεντικά της είναι τόσο μα τόσο ισχυρά (και σέξι γι’ αυτό ακριβώς! Ε, κυρά Νίτσα;)που κυριολεκτικά... στην «(μου)νίτσα» της το «τι της σέρνουν» αυτές τις κάποιες λίγες φορές κάποιοι θυμωμένοι...

Άλλωστε, ποιός τους είπε να βάζουν τα νήπιά τους, τις γυναίκες τους και τους άρρωστους γέρους τους να σηκώνουν τα τηλέφωνα μεσημεριάτικα ή νυχτιάτικα; Αυτή φταίει μετά που τους μιλάει; Να μην έκαναν τα μωρά τους τηλεφωνητές...Τώρα, τι θυμώνουν; Ε; τι θυμώνουν;

Αυτή είναι λοιπόν η αδίστακτη η κυρά Νίτσα η Πούτα με τ’ όνομα...

Άκου το λοιπόν κυρά Νίτσα μου μια ενδιαφέρουσα ιστορία που άκουγα στο καφενείο χτες το μεσημέρι απ’ το διπλανό τραπέζι... «πέη ατένσιον» μωρή όπως θα σου λένε και στο τζετ σέτι αργότερα εάν και όταν το καταφέρεις να πηγαίνεις «ακριβοπληρωμένη συνοδός»...

Ήταν λοιπόν τρεις τέσσερις νοματαίοι και γαυγίζανε θυμωμένοι...ξέρεις φαντάζομαι πως γαυγίζουμε εμείς οι άντρες στα καφενεία, ε; μην μου πεις ότι δεν πέρασες εσύ από λαϊκή γειτονιά; Ή ότι ξέχασες κιόλας τις αγριοφωνάρες μας; Γιατί θα γαυγίσω εγώ τώρα (άσε που ακόμη στο σπίτι των γονιών σου στη ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ κοιμάσαι για να κάνεις οικονομία ν’ αγοράζεις κανα ακριβό βρακί, ε;)

Εσύ λοιπόν, με τι λέει η αφεντιά σου πως ήταν βιδωμένοι, ε;

Καλά, μην σε κρατάω σε αγωνία...μαζί σου ήταν βρε...μαζί σου...

Τους είχες πάρει όλους, μα ΟΛΟΥΣ βρε θηρίο τηλέφωνο...

Το τι σου σέρνανε βρε παιδί μου δεν λέγεται...

Τι θα στο ξηλώσουνε το εργαλείο άμα πέσεις στα χέρια τους, τι θα σου ξηλώσει από πίσω το γκρόβερ κι αλίπαστο ο άλλος, τι θα σου πάρει το κεφάλι ο τρίτος, τι θα σε κρεμάσει ανάποδα και θα σε γδάρει ο τέταρτος...πωωωω πω, μίσος βρε παιδάκι μου που σου είχανε... 

Βρε πως τα κατάφερες έτσι, μωρε; Τόσο μικρή και τόσους πολλούς θανάσιμους εχθρούς κιόλας; Δηλαδή, στα 30 σου τι θα έχεις μαζέψει πίσω σου;

Εσύ; Το κοριτσάκι του κυρ Νίκου του μεροκαματιάρη και της κυρά Μερώπης της πλύστρας; Βρε έτσι μαφιόζα σε μάθανε στο σπίτι σου τίμιοι άνθρωποι; Να κάνεις πράματα στην φτωχολογιά που να θέλουν να σε πετσοκόψουν, αφού πρώτα σε... «σακατέψουν» αλλιώς; Για έλα λίγο στην θέση των γονιών σου και σκέψου τα αυτά, αν θέλανε να τα κάνουν στο δικό σου κορίτσι αύριο κάποιοι άλλοι, πως θα ένοιωθες;

Αφού να δεις, παρ’ ότι τους λυπήθηκα τους ανθρώπους στο καφενείο γι’ αυτά που τραβάνε από σένα, ε, δεν μπόρεσα, λυπήθηκα και τη μανούλα σου βρε καλή μου και τον πατέρα σου...ε, δεν μπορεί να ήθελαν να βγάλουν κάτι τόσο σατανικό και βρώμικο, κάτι τόσο αδίστακτο και μισητό σαν και σένα βρε, α όλα κι όλα...

Όλα τα μωρά μόλις γεννιούνται, αγγελούδια βγαίνουν, αλλά τι σου είναι κι αυτός ο ακατονόμαστος, ε; πως τα καταφέρνει και τα ζαβώνει στην πορεία;...σας «μολεύει» για τα καλά, ε; δεν σας αφήνει «απείραχτες»...

Εσένα όμως πως σου έκατσε βρε παιδί μου έτσι;

Βρε καλό μου κορίτσι, και οι τέσσερίς τους ήταν από 45 μέχρι 60...όλοι τους ασπρομάλληδες με σοβαρά προβλήματα υγείας...τι σου κάνανε βρε μεγάλοι, ταλαίπωροι άνθρωποι και τους έφερες αρρυθμίες; Βρε την πίεσή τους την ανέβασες στο ταβάνι, το κατάλαβες;

Εμ του αλλουνού, τι σου ήρθε να μιλήσεις στο τηλέφωνο με την επτάχρονη την κόρη του, ε; Μπουρλότο έγινε...άσε που καιρό πριν είχες τολμήσει να μιλήσεις και με τους ηλικιωμένους και άρρωστους γονείς του...μα τόσο θράσος βρε κορίτσι μου; Τόση αναισθησία πια;

Βρε ξέρεις τι σου σέρνανε; Μην αδιαφορείς τόσο...εντάξει, 25 χρονών πιτσιρίκι είσαι, αλλά μην έχεις και τόση αποκοτιά και παγωμάρα...

Άκου λοιπόν τι κατέβασε η κούτρα ενός απ’ αυτούς...άκου, άκου έχει ενδιαφέρον, μπας και προλάβεις να ξεσέρνεις από κει μέσα που έμπλεξες κορίτσι μου, γιαντα δεν το βλέπω καλά το πράμα σου ούτε και την κεφαλή σου και δεν θα’ εχεις κάνει και παιδιά ακόμη φαντάζομαι, ε;

Το λοιπόν, ο πιο γκαζωμένος απ’ αυτά τα θηρία είπε πως την επόμενη φορά που θα πάρεις θα το σηκώσει αυτός...και δεν θα σε βρίσει...α, όχι...αντιθέτως, θα είναι ήσυχος...

Ξέρεις μωρέ γιατί;

Γιατί δε θέλει λέει να σε τρομάξει...θέλει με το μαλακό να σε ρωτήσει να του πεις καθαρά το όνομά σου, το όνομα της εταιρείας, τα τηλέφωνα και τη διεύθυνσή σας...και να τα καθαρογράψει όλα τούτα...

Μετά – α, όχι, μην πάει ο νους σου στο χαζό, περίμενε, δεν είναι ηλίθιος, το αντίθετο απ’ ότι είδα – θα σου στείλει ένα παλικάρι της νύχτας που κάνει δουλειές των ντεντέκτιβς...θα έρθει ευγενικά μέσα στο γραφείο και θα σε ζητήσει για να σου παραδώσει κάτι τάχαμου – πχ σαν courier - για να μάθει ποιά είσαι και να δει την φάτσα σου...μόλις σε βρει, θα πει ότι μάλλον ήταν λάθος και συνωνυμία, θα ζητήσει συγγνώμη και θα φύγει διακριτικά κι ευγενικά όπως ήρθε...

Μετά, θα σου την στήσει έξω από το γραφείο σου και θα σε παρακολουθήσει ως το σπίτι σου...

Θα πάρει φωτογραφίες σου σε κάθε φάση...στη δουλειά, στη διαδρομή, στο σπίτι σου...στη διασκέδασή σου έξω το βράδυ, στον καφέ σου στο ρεπό...την ώρα που ψωνίζεις, ακόμη και την ώρα που «το κάνεις» με το φίλο σου...στο σπίτι του, στο αυτοκίνητο, οπουδήποτε...

Είπε ότι μπορεί να το κάνει και στ’ αφεντικά σου, αλλά πως ο βασικός στόχος ήσουν εσύ πρώτα...θα δει γι’ αυτά τα καθίκια κατόπιν....αφού ξεμπερδέψει πρώτα με σένα...

Και μετά θα αναλάβει ένας άλλος συνεργάτης του με πολλές άκρες να διαδώσει όλα αυτά τα στοιχεία στο διαδίκτυο...διανθισμένα με τα κατάλληλα κείμενα... 

Ε, με τόσους τρελαμμένους από τις εισπρακτικές εταιρείες πολλοί είναι αυτοί που θα έρθουν κάτω από τα γραφεία σας και θα πετάνε πέτρες και μολότωφ... 

Ή, ακόμη χειρότερα, όλο και κάποιος θα σου την πέσει στην διαδρομή...νύχτα παρακαλώ...

Βρε αλλοπαρμένη, κατάλαβες μωρή που έμπλεξες;

Μα τώρα, το φαντάζεσαι να δεις φωτογραφίες με τη φάτσα σου, από την δουλειά σου, από τη διαδρομή σου, από το σπίτι σου, με την οικογένειά σου, με το φίλο σου, τσίτσιδη και ανακούρκουδα στ’ αμάξι, στο διαδίκτυο;;;

Βρε, δεν θα μπορείς να σταθείς πουθενά ύστερα...Οι γονείς σου, οι συγγενείς σου, ο φίλος σου θα πάθουν όλοι ομαδικό έμφραγμα...

Καταλαβαίνεις που έμπλεξες; Και να μην στο κάνει αυτός, θα σου κάνει κάτι ανάλογο κάποιος άλλος, αργά ή γρήγορα...Άντε σήκω φύγε απο κει πριν σε βρούνε ξεσκισμένη σε κανα χαντάκι...

Πάψε να ξεσκίζεις φτωχούς και άνεργους, κατεστραμμένους ανθρώπους κι άντε κάνε καμιά αξιοπρεπή δουλειά...

Μην κοιτάς αυτά τα καθίκια τ’ αφεντικά σου που βγάζουν εκατομμύρια σκοτώνοντας αδίστακτα την φτωχολογιά...αυτοί έτσι είναι μαθημένοι...να ζουν απ’ το αίμα του κοσμάκη...αδίστακτες ύαινες...

Αλλά προστατεύονται κι από χίλιους δυό μαφιόζους...ανεπίσημους και επίσημους...εσένα μωρή βαρεμένη πόσοι σε προστατεύουνε;

Βρε σ’ έχουνε βιάσει ποτέ πατόκορφα κι ασάλιωτα να δεις τι θα τραβήξεις για όλη σου τη ζωή ύστερα απ’ το σοκ; Και που ξέρεις και τι αρρώστιες θα έχει κι ο καθένας που θα στο φορμάρει μέσα σε τίποτα ερείπια νυχτιάτικα;

Σ’ έχουνε σπάσει στο ξύλο να δεις πως θα βλαστημάς για χρόνια την ώρα και την στιγμή που έμπλεξες και βρέθηκες με κατεστραμμένα μητρικά, σπασμένα χέρια, πόδια και κεφάλι;

Μην νομίζεις πως αυτά θα τύχουν σε οποιονδήποτε άλλον και όχι σε σένα...όλοι έτσι πιστεύουν μέχρι που σκάει στην κούτρα τους...

Όσο σκοτώνεις τις ζωές πονεμένων, κατεστραμμένων ανθρώπων τόσο το προκαλείς να σε αγγίξει κι εσένα το κακορίζικο...

Κατάλαβέ το πως είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, μιας πολυτελούς αμάξης γεμάτης με σαπισμένα πτώματα που βρωμάνε και ζέχνουν τραβώντας κάθε λογής γύπες και πως αυτός ο κόσμος εκεί έξω είναι έτοιμος να εκραγεί...και θα ξεσπάσει στον πιο βολικό στόχο...

ΕΣΕΝΑ κυρά Νίτσα μου...το’ πιασες;...

Άιντε στο καλό σου....

Και μην ξαναενοχλήσεις επτάχρονα, ούτε άρρωστους ανθρώπους χωρίς να νοιάζεσαι για το κακό που προκαλείς γύρω σου...

Γιατί άμα τα κάνεις αυτά, δεν λογιέσαι για άνθρωπος...

Κι ούτε σου πρέπει ανθρώπινη ανταπόκριση τότε...

Ξέρεις μωρή «τι σημαίνει αυτό»;

Πάει ο νους σου καθόλου;

Μην πεις πάντως πως δεν σ’ έχουν προειδοποιήσει (και σένα και τ’ αδίστακτα τ’ αφεντικά σου) ξανά και ξανά, έτσι;

Να, πχ, δες εδώ http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6494.html

Γιώργος Ανεστόπουλος

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 28, 2014