Η ανοησία της ημέρας

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Ως τη μεγαλύτερη ανοησία της ημέρας, πιθανότατα του αιώνα, θα μπορούσε εύλογα να χαρακτηρίσει κανείς τον ισχυρισμό κεντρικού παρουσιαστή ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού, σύμφωνα με τον οποίο, εάν η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει το 2010, θα είχε μηδενίσει (!) το χρέος της - αν και ενδεχομένως, όπως είπε, η χρεοκοπία θα είχε σοβαρές συνέπειες, μεταξύ άλλων την εκδίωξη της από την Ευρωζώνη.

Αν και ο παρουσιαστής μας είναι εξαιρετικά συμπαθής, ο ισχυρισμός του κάθε άλλο παρά «εξυψώνει» το επίπεδο της εγχώριας δημοσιογραφίας - ίσως μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες της πατρίδας μας, εάν δεχθούμε ότι, η σωστή πληροφόρηση είναι το θεμέλιο μίας «σωστά λειτουργούσας», ανεπτυγμένης και δημοκρατικής χώρας.

Περαιτέρω, το να θεωρεί κανείς ότι μηδενίζονται τα χρέη απλά και μόνο με τη δήλωση χρεοκοπίας, δεν είναι μόνο ανόητο αλλά, κυρίως, επικίνδυνο - αφού δίνει μία εντελώς λανθασμένη εικόνα στους Πολίτες της χώρας. Το ίδιο συμβαίνει και με το θέμα της εξόδου από το ευρώ, αφού η Ελλάδα θα μπορούσε να κηρύξει στάση ή αναβολή πληρωμών, χωρίς κανένας να έχει το δικαίωμα να την διώξει από την Ευρωζώνη.

Πόσο μάλλον όταν δεν μπορεί να φύγει ούτε καν εκούσια, αλλά μόνο εάν προηγουμένως ζητήσει η ίδια την έξοδο της από την Ευρωπαϊκή Ένωση - επειδή είναι αδύνατον για μία χώρα να αποτελεί μέλος της Ευρωζώνης, εάν δεν ανήκει στην ΕΕ.

Βέβαια, η απειλή της στάσης ή αναβολής πληρωμών το 2010 ήταν η σωστή κίνηση, επειδή οι ευρωπαϊκές και λοιπές τράπεζες ήταν σε μεγάλο βαθμό εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος, ενώ δεν υπήρχε ο μηχανισμός στήριξης - οπότε, η σχεδόν σίγουρη «μετάσταση» του προβλήματος σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, θα ανάγκαζε τους δανειστές μας να αποδεχθούν σοβαρότατους συμβιβασμούς.

Εκτός αυτού, η δυνατότητα τότε της Ελλάδας να μετατρέψει το 90% του εξωτερικού χρέους της σε δραχμές, η οποία χάθηκε (ξεπουλήθηκε) μετά την εγκληματική υπογραφή του PSI (2011), ήταν ένας ακόμη σοβαρός «μοχλός πίεσης» - τον οποίο επίσης δεν εκμεταλλεύτηκε η τότε κυβέρνηση.

Η πλέον λανθασμένη, εάν όχι προσχεδιασμένη και ενδοτική κίνηση, ήταν η «επιλογή» του ΔΝΤ - πολύ περισσότερο, η «εν λευκώ» και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος υπογραφή των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων υποτέλειας από μία Βουλή, την οποία προτιμούμε να μην χαρακτηρίσουμε.

Πηγή

Δημοσίευση: Μαρτίου 11, 2014