Ο Μεγάλος Διχασμός

Γράφει ο Ανδρέας Δρυμιώτης 

Την ιστορία που ακολουθεί την είχα ακούσει πριν από πάρα πολλά χρόνια, αλλά δεν ήμουν βέβαιος αν ήταν ανέκδοτο ή αληθινή. Είναι όμως εξαιρετικά διδακτική. Στη μυθολογία κάποιας άλλης χώρας, περιγράφεται πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τις διάφορες φυλές της Γης. Τα υλικά που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει τον Ελληνα δυστυχώς περιλαμβάνουν και ορισμένα, τα οποία δεν μπορούν να αναφερθούν σε μια σοβαρή εφημερίδα. Πάντως, αφού ο Θεός τελείωσε με τη δημιουργία, έπεσε να ξεκουραστεί. Οταν ξύπνησε, οι άγγελοι έντρομοι του ανέφεραν ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στη Γη. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Ο Έλληνας είχε επιβληθεί σε όλους τους κατοίκους του κόσμου και τους είχε βάλει «τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι». Αφού ο Θεός διαπίστωσε ότι η κατάσταση απαιτούσε την επέμβασή του, σαν πάνσοφος που είναι, έδωσε τη λύση και αποσύρθηκε πάλι να ξεκουραστεί. Οταν ξύπνησε ήλθαν οι άγγελοι και με χαρά του ανέφεραν ότι στη Γη επικρατεί ειρήνη και είναι όλοι ευχαριστημένοι. Η λύση ήταν εξαιρετικά απλή: Ο Θεός δημιούργησε άλλον ένα Έλληνα με τα ίδια υλικά και φυσικά οι δύο Έλληνες άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του πλανήτη ήταν καθισμένοι γύρω γύρω και παρακολουθούσαν τον καβγά τους, διασκεδάζοντας και στοιχηματίζοντας. Η ιστορία αυτή είναι σήμερα πολύ επίκαιρη. Περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το μεγάλο πρόβλημά μας, τη διχόνοια, η οποία μπορεί να έχει εφιαλτικές συνέπειες στην ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο που περνάμε.

Ολες οι μεγάλες καταστροφές του Ελληνισμού είναι συνέπεια του διχασμού. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά: Τσακώθηκαν οι Βασιλικοί με τους Βενιζελικούς και είχαμε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αμέσως μετά τον πόλεμο είχαμε τον εμφύλιο, που καθυστέρησε δραματικά την ανάπτυξη στη χώρα μας. Δεν προλάβαμε να ανασάνουμε από τον εμφύλιο και τον διχασμό σε εθνικόφρονες και μη, φέραμε τη Χούντα που δίχασε ακόμα περισσότερο τον λαό, αλλά κυριότερα καθυστέρησε την ανάπτυξή μας για άλλα 7 χρόνια. Και φυσικά είχαμε τον διχασμό στην Κύπρο και το πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου, που έδωσε την αφορμή για την εισβολή της Τουρκίας στο νησί και την ουσιαστική διχοτόμηση της Κύπρου. Αυτές είναι μόνο μερικές περιπτώσεις διχασμού που έρχονται αυθόρμητα στη σκέψη.

Η σημερινή κατάσταση είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη και εγκυμονεί πολύ μεγάλους κινδύνους. Μιλάμε πράγματι για τον απόλυτο, πολυδιάστατο διχασμό. Στο παρελθόν, σχεδόν πάντοτε, είχαμε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Ενα ξεκάθαρο δίπολο. Σήμερα έχουμε πολύ μεγαλύτερη πολυπλοκότητα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Eχουμε κατ’ αρχήν, μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Οι αντιμνημονιακοί χωρίζονται σε δεξιούς και αριστερούς. Ακόμα διακρίνονται σε ακροδεξιούς και ακροαριστερούς αντιμνημονιακούς. Εχουμε αυτούς που θέλουν να μείνουμε στην Ευρώπη και αυτούς που θέλουν να φύγουμε. Εχουμε αυτούς που νομίζουν ότι είναι πατριώτες και όλοι οι άλλοι δωσίλογοι. Και στις δύο αυτές κατηγορίες υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί. Ομοίως έχουμε αυτούς που θέλουν να μείνουμε στο ευρώ και άλλους που θέλουν να φύγουμε από αυτό και να πάμε είτε στη δραχμή είτε σε κάποιο άλλο νόμισμα. Στην καθεμιά κατηγορία μπορεί κανείς βρει δεξιούς, σοσιαλιστές, αριστερούς και οποιαδήποτε άλλη διάκριση.

Ακόμα και μέσα στα ίδια τα κόμματα υπάρχουν διχαστικές τάσεις. Ξεκινάμε με τους πιστούς στον αρχηγό του κάθε κόμματος και τους αμφισβητίες. Σε όλα τα κόμματα υφίσταται το φαινόμενο αυτό. Δυστυχώς έχουμε και ηλικιακό διχασμό. Παρά το γεγονός ότι λόγω της κρίσης, οι συνταξιούχοι έχουν χάσει πολλά και οι νέοι έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, εντούτοις οι μεν πρώτοι αντιμετωπίζουν το θέμα με στωικότητα, ενώ οι νέοι με άγριο θυμό για τους μεγαλύτερους, που τους θεωρούν υπεύθυνους για τα προβλήματά τους. Δεν μας έφταναν όλα αυτά, έχουμε και διχασμό μεταξύ του αστικού και αγροτικού πληθυσμού που εκδηλώθηκε πρόσφατα με τον Φόρο Ακίνητης Περιουσίας και την ανταρσία των βουλευτών της επαρχίας που υποστήριζαν μόνο τις θέσεις των αγροτών. Τέλος, υπάρχει και έντονος ταξικός διχασμός, ο οποίος εκδηλώνεται με πολλές μορφές βίας.

Το δυστύχημα είναι ότι αυτός ο πολυδιάστατος διχασμός καλλιεργείται και τρέφεται από διαφόρους, οι οποίοι πιστεύουν ότι ωφελούνται από την όξυνση. Φαίνεται όμως ότι η ατμόσφαιρα πραγματικά «μυρίζει μπαρούτι» και είναι πολλοί που το νιώθουν. Τον τελευταίο καιρό βρήκα στις εφημερίδες αρκετές αναφορές για τον διχασμό και την ανάγκη για συναίνεση. Στις επιστολές της «Κ», στις 10/1/2013 δημοσιεύθηκε η επιστολή του κ. Αθανάσιου Ι. Νικολίτσα με τίτλο «Δύο διχασμοί φθάνουν, όχι τρίτος», όπου αναφέρεται στη Μικρασιατική Καταστροφή και τον Εμφύλιο, επισημαίνοντας την ανάγκη για συναίνεση προκειμένου να αποφύγουμε έναν τρίτο διχασμό. Στις 9/1/2013 στο www.capital.gr ο Θανάσης Μαυρίδης στο κείμενό του με τίτλο «Να γιατί τα κατάφεραν οι Ιρλανδοί!» τονίζει ότι η Ιρλανδία ξαναβγήκε στις αγορές και απαλλάχτηκε από το ΔΝΤ, χάρις στη συναίνεση που επέδειξαν οι Ιρλανδοί στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ιδού, λοιπόν, πώς βγαίνει κάνεις από τα «μνημόνια». Με συναίνεση και σχέδιο. Οχι με αφορισμούς και λαϊκισμούς όπως κάνουμε εδώ στην Ελλάδα. Yπάρχει κανείς που θέλει να είμαστε εξαρτημένοι από δανειστές; Κανένας! Ακόμα και αυτοί που υποστηρίζουν την ανάγκη να σεβαστούμε τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα προκειμένου να εξασφαλίσουμε τεράστια δάνεια, ώστε να αποφύγουμε την ανεξέλεγκτη πτώχευση, οι αποκαλούμενοι «μνημονιακοί», θέλουν να απαλλαγούμε από το μνημόνιο το ταχύτερο δυνατόν. Απέναντι σε αυτούς τους μνημονιακούς είναι όλοι οι άλλοι που δεν θέλουν να αλλάξουμε τίποτα, αλλά δεν προτείνουν λύσεις σχετικά με την κάλυψη των αναγκών μας και των ελλειμμάτων μας.

Αντί, λοιπόν, να διδαχθούμε από το παράδειγμα της Ιρλανδίας, εμείς συνεχώς βρίσκουμε και νέες αφορμές για να τσακωνόμαστε. Πάρτε για παράδειγμα την ενέργεια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην παραστεί στην επίσημη εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής για την ανάληψη της Ευρωπαϊκής Προεδρίας από την Ελλάδα. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που είναι υποψήφιος για την Προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου. Η πράξη του όμως απλά τονίζει τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας και έγινε για εσωτερική κατανάλωση. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που για πρώτη φορά στην Ελλάδα δεν υπάρχει δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διερωτώμαι, αν είχαμε πόλεμο ή μια μεγάλη φυσική καταστροφή, έτσι θα αντιμετωπίζαμε την κατάσταση αυτή; Δυστυχώς η κρίση που περνάμε είναι χειρότερη από έναν περιορισμένο πόλεμο ή φυσική καταστροφή, αλλά εμείς νομίζουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να τσακωνόμαστε, καλλιεργώντας έναν μελλοντικό καταστροφικό διχασμό.

Το περίεργο στην ιστορία αυτή είναι το γεγονός ότι οι τρομοκράτες έχουν «μυριστεί» αυτό το έντονο εμφυλιοπολεμικό κλίμα και προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν για τους δικούς τους ανίερους σκοπούς. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που οι δολοφόνοι των μελών της Χ.Α. στην προκήρυξή τους γράφουν μεταξύ άλλων: «Ο εμφύλιος υποβόσκει εδώ και καιρό... Τον εμφύλιο δεν τον φαντασιωνόμαστε εμείς. Υπάρχει, και μόνο η στρουθοκάμηλος δεν τον βλέπει. Είναι μια πραγματικότητα που θα αποκαλυφθεί στο άμεσο μέλλον με τον πιο σκληρό τρόπο». Αλλά και ο διαβόητος Ξηρός μας απειλεί στο μανιφέστο του ότι «θα χτίσουμε το ΕΑΜ της εποχής μας». Και μόνο η καλλιέργεια του διχασμού από τους τρομοκράτες έπρεπε να μας συνετίσει ώστε να κατεβάσουμε τους διχαστικούς τόνους και να αναζητήσουμε τη συναίνεση, αντί να ρίχνουμε νερό στον μύλο της τρομοκρατίας.

Κλείνοντας, θυμήθηκα μια παροιμία που λέγαμε στην Κύπρο: «Οταν βλέπεις δύο ανθρώπους να περνάνε καλά, αυτό οφείλεται στον ένα», που μπορεί να διατυπωθεί και με άλλο τρόπο: «Αν βλέπεις δύο να τσακώνονται, υπεύθυνοι είναι και οι δύο». Δυστυχώς, στην περίπτωσή μας, είναι τόσο πολλοί αυτοί που τσακώνονται, ώστε δεν είναι εύκολο να βρεθούν οι καταλύτες για να δημιουργηθεί η τόσο απαραίτητη συναίνεση που θα μας βοηθούσε να βγούμε από την κρίση το ταχύτερο δυνατόν, όπως έκανε η Ιρλανδία και, όπως φαίνεται, θα κάνουν η Πορτογαλία και η Κύπρος.

* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.

Δημοσίευση: Μαρτίου 20, 2014