Τα σύγχρονα «45άρια»!

Γράφει ο Ι. Ν. Φιλιππάκης 

Κάποτε ήταν το 45άρι της 17Ν που άλλαξε τον ρουν του τόπου αλλά και του Τύπου. Το ίδιο 45άρι δημιούργησε «τυχαία» αντιαμερικανική εικόνα στη χώρα. Το ίδιο 45άρι ανάγκασε «τυχαία» τις μεγάλες οικογένειες της εποχής να «μαζευτούν» ή να κρυφτούν ή να ανακόψουν την επιχειρηματική δράση τους. 

Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία νέων «τζακιών», που στην πλειονότητά τους χαρακτηρίστηκαν από ανήθικες πρακτικές, έλλειψη σεβασμού σε οποιονδήποτε κανόνα της αγοράς και, κυρίως, ασχολήθηκαν με τη συστηματική απομύζηση της χώρας.

Ετσι, ενώ στο παρελθόν οι πολιτικές ηγεσίες έπαιζαν τον ρόλο του ρυθμιστή – ελεγκτή, κατέληξαν να αποτελούν τις μαριονέτες κάθε λογής εργολαβο-μιζαδόρων που ρήμαξαν την Ελλάδα, πετώντας παράλληλα κάποια ψίχουλα στον λαό της για να μπορούν κάποιοι σήμερα να επικαλούνται ανόητα συμπεράσματα του στιλ «μαζί τα φάγαμε».

Το ίδιο 45άρι επέλεξε «τυχαία», πάλι, να βγάλει από τη μέση ίσως το πιο στρατηγικό μυαλό που είχε η σύγχρονη Κεντροδεξιά, τον αείμνηστο Παύλο Μπακογιάννη. Από τότε δεν γνώρισε ο χώρος την ικανοποίηση να βρεθεί κάποιος που θα μπορούσε να χαράξει μια καθαρή ιδεολογική πορεία. Αντιθέτως, παρήλασε μια σειρά μετριοτήτων, οι οποίες ως βασικό άξονα σκέψης είχαν τη δημιουργία ενός κακέκτυπου δεξιού ΠΑΣΟΚ.

Οσον αφορά τα του οίκου μας, το δολοφονικό 45άρι καθόρισε «τυχαία» το μέλλον και του κεντροδεξιού Τύπου. Οι δολοφονίες του αδιαμφισβήτητου ηγέτη του παραταξιακού Τύπου, του εκδότη της ιστορικής μεν, κλειστής πλέον «ΒΡΑΔΥΝΗΣ» Τζώρτζη Αθανασιάδη, αλλά και του «κυρίου», με όλη τη σημασία της λέξης, εκδότη της μαχητικής μεν, κλειστής επίσης δε «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ» Νίκου Μομφεράτου αποτέλεσαν το εφαλτήριο της γιγάντωσης των εφημερίδων της άλλης πλευράς.

Σήμερα τα 45άρια που βρέθηκαν (γιατί τα πραγματικά προφανώς παραμένουν ασύλληπτα) έχουν το θράσος να γράφουν βιβλία και να πωλούν ιδεολογίες και μεταξωτές κορδέλες.

Εν τω μεταξύ εμφανίστηκε μια νέα γενιά «εκτελεστών» της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας του Τύπου.

Δεν φοράει κουκούλες.

Δεν κρατάει περίστροφο!

Δεν προσπαθεί καν να «ντύσει» ιδεολογικά τις πράξεις της.

Είναι οι ίδιοι οι εργολαβο-μιζαδόροι που στο παρελθόν «καθάρισαν» τους επιχειρηματικούς ανταγωνιστές τους. Για να μπορούν ανενόχλητοι να συνεχίσουν να λυμαίνονται έργα, ορυκτά, όπλα, σκουπίδια, ΕΣΠΑ και ό,τι άλλο έχει απομείνει στον φτωχό πλέον αυτόν τόπο. 

Είναι αυτοί που, αν και όλες τους οι εκδοτικές η παραεκδοτικές δραστηριότητες έχουν καταλήξει πλέον δραματικά ζημιογόνες και άπειρα δανεισμένες, καθισμένοι σε λόφους «μαύρων» χρημάτων, έχουν στόχο πάλι, με τα σύγχρονα 45άρια τους, τον κεντροδεξιό Τύπο. Οχι (αυτή τη φορά) για ιδεολογικούς λόγους. 

Τώρα πια έχουν πιο ταπεινά κίνητρα. 

Τους ενοχλεί η ύπαρξη αντιφρονούντων. 

Τόσο αυτούς όσο και τις πολιτικές μαριονέτες που τους περιστοιχίζουν και που συνωστίζονται να τους χαιρετήσουν σε κάποια δεξίωση ή να παραστήσουν τους διασκεδαστές τους σε καλοκαιρινές κρουαζιέρες ή, έστω, να… παίξουν τένις μαζί τους. 

Τους διαβεβαιώνουμε όμως ότι, με όσες δυνάμεις έχουμε, όλοι όσοι πιστεύουμε στη βασική λειτουργία του Τύπου και τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία του είμαστε εδώ και θα τους αντιμετωπίσουμε. 

Δεν θα αιφνιδιαστούμε όπως συνέβη στο παρελθόν. 

Γιατί οι σύγχρονοι εκτελεστές έχουν ονοματεπώνυμο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τις φυσιογνωμίες τους. Πιστεύουμε, και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί, ότι έχει έρθει η ώρα ο Τύπος να γυρίσει στα χέρια ανθρώπων που ζουν γι’ αυτόν. Που ζουν με αυτόν. Και όχι σε κάποιων τυχάρπαστων εργολαβο-μιζαδόρων, οι οποίοι τον χρησιμοποίησαν και τον χρησιμοποιούν για να κερδίσουν κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ πουλώντας αέρα και «προστασία».

Είναι καιρός πλέον με ουσιαστικές παρεμβάσεις το κράτος, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό, να θέσει κανόνες λειτουργίας, πλαίσιο ανταγωνισμού, διαφάνεια χρηματοδοτήσεων.

Αξιόλογη η προσπάθεια Καραμανλή να το πράξει.

Δεν κατάφερε να το υπερασπιστεί γιατί προδόθηκε εκ των έσω.

Ας ελπίσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση, που θέλει να προβάλλεται ως μοχλός εκσυγχρονισμού και καταπολέμησης των κακώς κειμένων, θα το ξαναπροσπαθήσει.

Θα το θελήσει; Κι αν ναι, θα το μπορέσει;

Υπάρχουν «μαγαζιά» στον χώρο που θα αποτελέσουν το κύτταρο για ένα νέο μοντέλο στον Τύπο.

Μπορεί να διαφωνούμε με την ιδεολογική γραμμή τους.

Σίγουρα όμως δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ιστορικότητά τους.

Δημοσίευση: Απριλίου 29, 2014