Aυτή η Άνοιξη καθόλου δε μ᾿ αγγίζει…

από Λεωνίδας

Ήρθε η άνοιξη! Και μακάρι να μπορούσα φίλε να σου γράψω για τα λουλούδια που ανθίζουν! Για αυτή την υπέροχη γιορτή, που κάθε χρόνο, χρόνια τώρα, δε σταματά να με καθηλώνει. Να σταματά το χρόνο γύρω μου και να μου τραγουδά την ομορφιά, την ποίηση και τα χρώματα. Όμως τον τελευταίο καιρό, είναι τόση η δυσωδία που κυκλοφορεί, που ακόμα και αυτή την Άνοιξη, χρειάζεται προσπάθεια για να την προσέξεις. Από τους περισσότερους από εμάς θα περάσει απαρατήρητη. Λίγο τα προβλήματά μας, λίγο οι εκλογές, λίγο τα ψηφίσματα, λίγο τα χρήματα που δεν φτάνουν, ο χρόνος περνά, οι εποχές αλλάζουν και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε πού είμαστε πια και πού πατάμε.

Εκεί φτάσαμε… Να κυκλοφορούμε αποπροσανατολισμένοι και απελπισμένοι, αναζητώντας κάτι σταθερό να κρατηθούμε, να μη χαθούμε τελείως. Σαν ναρκωμένοι περιμένουμε το ίδιο απότομα που έπεσαν όλα αυτά στο κεφάλι μας, το ίδιο απότομα να εξαφανιστούν και να ξυπνήσουμε μακριά από αυτόν τον εφιάλτη. Κοτζάμ Άνοιξη να περνά από δίπλα μας, να φωνάζει και εμείς να μένουμε αμέτοχοι στη γιορτή. Πού καιρός για γιορτή θα μου πεις… πού όρεξη για γιορτή… εδώ χανόμαστε. Εν μέρει έχεις δίκιο. Δεν θα σου κρυφτώ. Θα αντιτάξω στη λογική σου όμως, ότι εδώ που έχουμε φτάσει, εδώ χαμηλά, θα πρέπει να ξεκινήσουμε να πιανόμαστε από τα μικρά για να μπορέσουμε να σκαρφαλώσουμε ξανά.

Τους πολιτικούς μας πρέπει να τους λυπόμαστε. Έτσι είναι. Δυστυχώς δεν είναι άνθρωποι πια οι περισσότεροι. Γι' αυτό και δε μπορούν να υπηρετήσουν ανθρώπους. Έτσι να γίνουμε και εμείς; Πες μου, αυτό θέλεις; Να περνά η Άνοιξη και να μη σ᾿ αγγίζει καν; Εμείς, αν θέλουμε ποτέ να βγούμε από την κρίση, θα πρέπει να βγούμε σαν άνθρωποι και όχι απομιμήσεις ανθρώπων. Αν θέλουμε να σταθούμε όρθιοι –και λαβωμένοι έστω, δεν πειράζει– θα πρέπει να μάθουμε να αντιδρούμε σε ερεθίσματα, να αντιλαμβανόμαστε με τα αισθητήριά μας τον κόσμο, όχι να επιτρέψουμε να μας τα νεκρώσει όλα το χρήμα και η αναλγησία.

Γιατί, μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους, είναι σαν μια Άνοιξη χωρίς λουλούδια. Όλα τα δέχομαι… αυτό που δεν δέχομαι είναι η απογοήτευση. Γιατί μέσα σε κάθε Άνοιξη αλλά και σε κάθε εποχή υπάρχει ελπίδα. Δεν σου ζητάω μεγάλα. Σου ζητάω μόνο μικρά. Εκεί που κομμάτι κομμάτι αποδομείται ο κόσμος μας –ναι, όλων, όχι μόνο ο δικός σου– και που νομίζουμε ότι τελικά όλα θα διαλυθούν, εμείς πρέπει με τον τρόπο μας να μπαλώνουμε τις τρύπες και τα κενά, με πράγματα όμορφα, με πράγματα αληθινά. Μια τέτοια κοινωνία, θα αντέχει πάντα και για πάντα σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμη και αν εκείνη θελήσει να ξεπουλήσει όσο όσο την Ελλάδα και να κρατήσει και τεφτέρι για όλους εμάς τους Έλληνες.

Συντακτική Ομάδα Κοινωνικής Ανατολής 

http://koinonikianatoli.wordpress.com/

Δημοσίευση: Απριλίου 07, 2014