Η ζέα και οι ατελείωτοι ελληνικοί μύθοι

Του Ανδρέα Ζαμπούκα 

Από την εποχή του Ομήρου, ως σήμερα, η ζωή μας είναι ταυτόσημη με τα παραμύθια. Τα δημιουργούμε, τα αφηγούμαστε, θέλουμε να τα ζήσουμε, να πλουτίσουμε απ΄αυτά και στο τέλος τα πιστεύουμε κιόλας. Είμαστε πανέτοιμοι να μπούμε στο ρόλο του «ραψωδού» και στόμα με στόμα, να το μεταδώσουμε παντού. Κάποτε το κάναμε για τη δόξα. Τώρα πλέον, μόνο για το χρήμα. 

Έχει τέσσερα πέντε χρόνια που ξεκίνησαν οι συζητήσεις για τη ζέα. Υποτίθεται ότι είναι ένα διαφορετικό δημητριακό που δεν περιέχει γλουτένη και είναι πιο υγιεινό από το κανονικό σιτάρι. Οι φίλοι μου στην Καρδίτσα άρχισαν να ρωτούν, να ψάχνουν, να υπολογίζουν που θα βρουν σπόρους. Κάποια στιγμή είδαν ότι υπήρχε δυνατότητα παραγγελίας από Ιταλία, κάποιοι άλλοι ξεκίνησαν να πολιορκούν μια βιομηχανία ζυμαρικών που είχε στο λογότυπο τη λέξη και υποστήριζε ότι είχε σπόρο από τους παππούδες. Ένας μάλιστα, σκέφτηκε να πάει Γερμανία και να γεμίσει ένα φορτηγό μόνο για τα δικά του χωράφια.

Πέρασαν τα χρόνια και το ενδιαφέρον πολλαπλασιάστηκε σε όλη την Ελλάδα. Τώρα τελευταία ήρθε η γυναίκα μου σπίτι ενθουσιασμένη που ο φούρνος της γειτονιάς πουλάει ψωμί από αλεύρι ζέας, 3,90 το μισόκιλο..! Κάτι άρχισε να μη μου πάει καλά και ξεκίνησα μια μικρή έρευνα να καταλάβω τι γίνεται. Έθεσα πρώτα στον εαυτό μου τα βασικά ερωτήματα: Ποιος μπορεί να ξέρει ότι μια συγκεκριμένη ποικιλία σιταριού, μονόκοκκου ή δίκοκκου είναι αυτό που μαρτυρείται ως όρος σε παλιά συμβόλαια του 19ου αιώνα ή σε αρχαία κείμενα; Ποιος επίσημος οργανισμός μπορεί να πιστοποιήσει τον συγκεκριμένο σπόρο, όταν το Ινστιτούτο Σιτηρών δεν παίρνει την ευθύνη της αποκλειστικής πιστοποίησης μιας συγκεκριμένης ποικιλίας; Πώς έχω τον τρόπο να γνωρίζω ότι ένα καρβελάκι ψωμί που το πληρώνω τέσσερις φορές ακριβότερο είναι αλεύρι χωρίς γλουτένη; Και τέλος, πράγματι η γλουτένη είναι τόσο επιζήμια για τον οργανισμό ώστε να δικαιολογεί τη δαιμονοποίηση της;

Σε κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχω να σας δώσω συγκεκριμένες, υπεύθυνες και σαφείς απαντήσεις! Απλά εκείνο που κατάλαβα είναι ότι αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο κάποιος συμπατριώτης ψάχνει τρόπο να γίνει πλούσιος. Και κάποιος άλλος ήδη, μπήκε στη διαδικασία και τα κονομάει. Κι αυτό γιατί οι Έλληνες καταναλωτές τρελαίνονται με τους όμορφους μύθους, Μαγεύονται από τη γοητεία του άγνωστου, του μυστήριου, αυτού που χάνεται στα βάθη του αρχαίου χρόνου. Κι έτσι στόμα με στόμα, «αποκάλυψη» στην «αποκάλυψη», γεμίζει και φουντώνει ο μύθος και ξεθωριάζει η διάθεση για λογική.

Γιατί η λογική θα μας έσπρωχνε να διαβάσουμε κάτι για τα μεταλλαγμένα, να πάρουμε ένα τηλέφωνο στη Γερμανία να μας πουν τι εννοούν αυτοί «ζέα», πως το πιστοποιεί ο δικός τους φορέας και πως ανταποκρίνεται ο οργανισμός του ανθρώπου στα διάφορα επίπεδα γλουτένης. Αυτό για όσους δεν κατάλαβαν, είναι αποτέλεσμα διατροφικής παιδείας και καταναλωτικής αγωγής. Αλλά ποιος θα μας τη δώσει; Τα διαλυμένα σχολεία ή ανευθυνότητα των φορέων του αρμόδιου Yπουργείου;

Σ΄ένα άρθρο δεν θα ήταν δυνατόν να παραθέσω πληροφορίες και συγκεκριμένα στοιχεία για τη σύγχυση που επικρατεί γύρω από αυτή τη νέα διατροφική συνήθεια. Σκοπός είναι να το ψάξει κανείς μόνος του για να του μείνει και το αποτέλεσμα.

Το σίγουρο είναι πως κάποιοι θα στηρίξουν επιχειρηματικές κινήσεις και θα βγάλουν χρήμα πάνω σε κάτι που μπορεί να αποδειχθεί και μύθος. Κάποιοι άλλοι όμως, θα ξοδέψουν χρήμα για να απολαύσουν τον «μύθο». Για να αποδειχθεί για μία ακόμα φορά, πως σ΄αυτόν τον «άτιμο» τον καπιταλισμό οι μύθοι κινούν το χρήμα και ικανοποιούν τις επιθυμίες των ανθρώπων. Παρεμπιπτόντως το καρβελάκι των τεσσάρων ευρώ μου φάνηκε νοστιμότατο. Μήπως όμως, γιατί απλά έκανε τέσσερα ευρώ…;

azampoukas@gmail.com

Πηγή:www.capital.gr

Δημοσίευση: Απριλίου 24, 2014