Γιατί δεν παραιτείται κανείς στην Ελλάδα

Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

Η παταγώδης αποτυχία των κυβερνώντων στη διακυβέρνηση της χώρας θα έπρεπε κανονικά να τους έχει προ πολλού οδηγήσει στην παραίτηση και στην εθελουσία έξοδο από το πολιτικό σκηνικό. Έτσι γίνεται σε όλες τις σοβαρές χώρες, έτσι γινόταν και στην Ελλάδα παλαιότερα.

Ολόκληρος Χαρίλαος Τρικούπης παραιτήθηκε το 1893, όταν η Ελλάδα χρεοκόπησε, ένας Ελευθέριος Βενιζέλος επίσης λόγω του οικονομικού αδιεξόδου το 1932, ενώ πλήθος άλλων πρωθυπουργών και υπουργών παραιτήθηκαν από «απλή» ευθιξία». Διότι και η μικρότερη υπόνοια ότι είχε προκληθεί βλάβη στο δημόσιο συμφέρον οδηγούσε αυτομάτως τον καθ’ ύλην αρμόδιο στην παραίτηση.

Η αποσύνδεση της κυβερνητικής αποτυχίας από την παραμονή στην εξουσία εγκαινιάσθηκε με κραυγαλέο τρόπο με την μη παραίτηση του Σημίτη από την πρωθυπουργία μετά τα Ίμια. Εδώ βέβαια ευθύνεται καίρια η ομάδα των «υπερπατριωτών» βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που πήγε την επομένη των Ιμίων συλλήβδην και έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον πρωθυπουργό που υπέστειλε την ελληνική σημαία από ελληνικό έδαφος.

Στη συνέχεια, το σκηνικό επαναλήφθηκε με την υπόθεση Οτσαλάν, όπου πάλι ο Σημίτης εξαφανίσθηκε από το προσκήνιο μέχρι να «κατακάτσει ο κουρνιαχτός», στη συνέχεια επανεμφανίστηκε για να πάρει το κεφάλι του Αλέκου Παπαδόπουλου και τινών άλλων και μετά συνέχισε κανονικά να κυβερνάει σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.

Ακολούθησε η μη παραίτηση του Κώστα Καραμανλή μετά τον ασύλληπτης έκτασης εμπρησμό μεγάλου μέρους της ελληνικής επικράτειας το 2007. Η δεύτερη μη παραίτηση του Κώστα Καραμανλή έγινε στα Δεκεμβριανά του 2008 (τι περισσότερο έπρεπε να έχει γίνει για να πέσει η κυβέρνηση). Και η τρίτη μη παραίτηση του Κώστα Καραμανλή συντελέσθηκε στην υπόθεση Βατοπεδίου, όπου ο τότε πρωθυπουργός εμφανίστηκε στη Βουλή και… ανέλαβε φραστικά την ευθύνη της υπόθεσης, αλλά χωρίς να προβεί στο αυτονόητο επόμενο βήμα, δηλαδή να παραιτηθεί.

Μετά από τόσες μη παραιτήσεις, καταλύθηκε η αρχή που ισχύει σε κάθε κράτος, σε κάθε οργανισμό και σε κάθε μαγαζί που δεν θέλει να κλείσει: ότι όποιος προκαλεί βλάβη στα συμφέροντά του απολύεται πάραυτα.

Εδώ, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, εφευρέθηκε η παγκόσμια πρωτοτυπία της μη παραίτησης.

Βέβαια, υπάρχει και βαθύτερος λόφος για την μη παραίτηση των πρωθυπουργών και υπουργών της τελευταίας περιόδου της μεταπολίτευσης, που ευθύνονται για τεράστιες ζημίες του εθνικού συμφέροντος. Και σχετίζεται με τον γενικότερο εκφυλισμό του πολιτικού συστήματος σε μία διαπλεκόμενη φαυλοκρατική ολιγαρχία.

Ο λόγος αυτός είναι ο τρόμος ορισμένων πολιτευτών ότι, αποχωρώντας από την εξουσία, θα χάσουν αυτομάτως το πλέγμα ασυλίας και ατιμωρησίας που τους προστατεύει. Φυσικά, ένας ενάρετος, άμωμος και άσπιλος πολιτικός δεν έχει τίποτε να φοβηθεί όταν πάει σπίτι του. Ο κύριος Τσοχατζόπουλος, όμως, ή ο κύριος Παπακωνσταντίνου, όταν ευρέθησαν εκτός νυμφώνος, εσύρθησαν απροστάτευτοι σε ανακριτικές επιτροπές και δικαστήρια, για τη διερεύνηση των πεπραγμένων της βασιλείας τους.

Αν αυτή τη στιγμή, ως δια μαγείας, το πολιτικό σύστημα κατέρρεε, οι δε μέχρι σήμερα κυβερνήσαντες περιέπιπταν στο καθεστώς του απλού πολίτη, χωρίς τη νομική προστασία του νόμου περί ευθύνης υπουργών, το καθεστώς ασυλίας και παραγραφής, και εάν ξεκινούσε μία διαδικασία έρευνας των περιουσιακών στοιχείων των πρωθυπουργών και υπουργών της τελευταίας τριακονταετίας, θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε πόσοι θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι πλούτισαν με τον… ιδρώτα τους.

Πηγή Kontra News

Δημοσίευση: Απριλίου 14, 2014