Είμαστε εμείς, ηλίθιε!

Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης κοιτάει το ποδόσφαιρο και βλέπει τους φασιστόμυαλους της καθημερινότητας, τα γιουσουφάκια του μεγαλοπαράγοντα, τους "υποκειμενικούς" δημοσιογράφους και, τελικά, χαίρεται μόνο για την Ουγκάντα.

Άντε παιδιά. Να μαζεύουμε τους εμετούς μας και την αηδία μας να πάμε να κάνουμε Πάσχα και να λέει ο καθένας στη παρέα του ότι την έχει μεγαλύτερη από τον άλλο και (το πόσο μεγαλύτερη) θα του το δείξει την επόμενη φορά. Μην σοκάρεστε κύριοι. Στην τελική, όλοι σε αυτή τη χώρα λένε ότι την έχουν μεγαλύτερη και ζουν μέσα στην παραμύθα τους. Η μεγαλύτερη απ’ όλες είναι ότι πάνε στο γήπεδο και επαναστατούν ενάντια στο κατεστημένο.

Γέμισε ασφυκτικά η Τούμπα, πήρε την πρόκριση ο ΠΑΟΚ και το πηδήξανε το κατεστημένο. Τώρα είναι πάνω στο τσιγάρο, οπότε δεν έχει νόημα λες ότι θα πάνε να παίξουνε στον τελικό με μισή ομάδα ή ότι στα μισά πλεϊ όφ η Τούμπα θα είναι άδεια. Σε αυτή τη φάση μετράει πως, πιστεύουμε ότι, την έχουμε μεγαλύτερη.

Τα ίδια μυαλά παντού. Χυλός! Όχι οργανωμένος, κάργα χουλαγκινός, χυλός σε κατάσταση "ορκ". Αυτοί είναι και τίμιοι. Ταλιμπάν ζωσμένοι με εκρηκτικά. Οι άλλοι οι…κουλτουριάρηδες κάθε ομάδας είναι η πληγή. Και καλά κατά της βίας, δεν γουστάρουνε αυτά που γίνονται, αλλά μέσα στον σωρό πηδάνε σαν τα πιθήκια στην εξέδρα, βρίζουνε χυδαία μάνάδες και σπίτια και ρίχνουνε και την μπάνανίτσα στον μαύρο τον παίκτη γιατί η φύση αποφάσισε να τους κάνει αυτούς λευκούς. Γιατί ; Ίσως ήταν τόσο αδιάφορη για πάρτη τους που ούτε χρώμα δεν χαράμισε για δαύτους.

Κούραση όλα αυτά. Πείτε μου τώρα και το κλισεδάκι για τον "πρώτο νεκρό" στο ποδόσφαιρο από επεισόδια να κυλήσει κι ένα δάκρυ να δέσει το γλυκό. Θέλετε να μετρήσουμε πόσους νεκρούς έχουμε στην Ελλάδα από οπαδική καφρίλα εντός και εκτός γηπέδων; Ούτε έναν, ούτε δύο, εδώ και πολλά χρόνια. Ξυπνάτε χωριανοί! Την περάσαμε αυτή τη πίστα βρε.

Η ουσία είναι άλλη. Ο Έλληνας στην πλειοψηφία του είναι και χουλιγκάνι και φασίστας. Μην πάει το μυαλό σας μόνο σε σβάστικές, χαιλ χίτλερ και κοντοκουρεμένους σφίχτες (ή πατσοκοιλιές). Αυτό είναι το…στιλιστικό κομμάτι. Ο φασισμός στην καθημερινότητα είναι το θέμα. Όταν βρεις την πρώτη δικαιολογία για να πείσεις τον εαυτό σου ότι τέτοια καραγκιοζιλίκια όταν γίνονται στο γηπεδό σου δεν είναι και τόσο άσχημα γιατί "χρωστάς" στον άλλο από "τότε" (υπάρχει σχετικό ημερολόγιο βλακείας που κρατάει ο κάθε οπαδός παραλείποντας τις φορές που έχει καφρίσει η ομάδα του) τότε είσαι φασιστόμυαλος με σφραγίδα. Και θα κάνεις και χειρότερα. Θα κλείσεις και μια ράμπα για τον ανάπηρο γιατί… "εντάξει μωρέ, θα πεταχτώ για μια δουλίτσα δέκα λεπτά" και πουστιά στην εφορία θα κάνεις γιατί "έλα μωρέ, όλοι κλέβουν" και τη θέση κάποιου θα φας με ρουσφέτι γιατί "και οι άλλοι τα ίδια κανανε ρε. Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;". Σιγά μη τον αλλάξεις ρε νούμερο. Σάμπως μπορείς κιόλας;

Αφού λοιπόν δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα τριγύρω σου και όλα τα έχεις κάνει τόσο σκατά, ώστε να έχεις γίνει πελατάκι του κάθε πολιτικού, μειωμένης ευφυίας (μεγάλη επιτυχία πατριώτη!) πας στο γήπεδο και είσαι το λιοντάρι. Η τίγρη της Βεγγάλης. Ο εκδικητής! Και κάνει πάρτι μαζί σου το σύστημα γιατί είσαι πιο γελοίος απ΄ότι στην καθημερινή σου ζωή. Δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει αλλά εκείνες τις στιγμές έχεις γίνει το γιουσουφάκι του μεγαλοπαράγοντα που κάθεται στην σουίτα κοιτάει κάτω και σκέφτεται… "ρε συ! Πόσο εύκολοι είναι αυτοί; Μήπως τελικά να τους κυβερνήσω κιόλας, να μην πληρώνω άλλον να κάνει κι αυτή τη δουλειά;"

Ομολογώ βέβαια, πως με όλα τα παραπάνω αδικώ τον επαγγελματία. Πρώτα το ποδοσφαιριστή. Αν και αυτός που κάνει το νούμερο του στην διάρκεια της ποδοσφαιρικής επιθεώρησης με τσαμπουκάδες, κοκορομαχίες, μαλλιοτραβήγματα και όρκους αγάπης και αιώνιας πίστης στην ομάδα, φιλώντας το σήμα της αν καταφέρει να μην το μπερδέψει με το λογότυπο της αθλητικής εταιρίας που είναι από την άλλη μεριά (προϋπόθεση να έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε το αριστερό από το δεξί) βγάζει και λεφτά. Τουλάχιστον δεν το δίνει δωρεάν όπως ο οπαδός. Άσχετα αν ο παράγοντας αύριο μπορεί να τον στείλει και τον παίκτη με συνοπτικές διαδικασίες.

Ξέρω βέβαια πως εσείς τα έχετε με τον "κερατά, τον πουλημένο τον δημοσιογράφο". Τον "αντικειμενικό" κατά προτίμηση. Πρώτον για να μην σας δουλεύει κανένας και επειδή έχει λιώσει η καραμέλα, όλοι είμαστε (κι εσείς, κι εμείς) "υποκειμενικοί". Αλλά το τι σόι "υποκείμενο" είναι ο καθένας είναι εν πολλοίς δικιά του επιλογή. Ο καθένας επιλέγει τι γράφει και ο αναγνώστης επιλέγει τι διαβάζει και τι κατανοεί. Μια φορά έγινε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και μετά έκλεισε το μαγαζί. Από εκεί και πέρα το παλεύουμε μόνοι μας. Δεν θα αρέσουμε και σε όλους. Μάλιστα (μεταξύ μας) υπάρχουν φορές τις οποίες σε όσο λιγότερους αρέσεις, τόσο καλύτερα. Προσωπικά και αύριο να το κλειδώνανε (να είχες δηλαδή έναν πρωθυπουργό με ούμπαλα για να το κάνει) το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, δεν θα έχανα πολλά πράγματα γιατί και τώρα είναι σα να καθαρίζεις τουαλέτες στον στρατό η φάση. Τι χειρότερο να σε περιμένει μετά;

Ομολογώ πάντως ότι μετά από το τσίρκο της Τετάρτης, ένα πράγμα βελτιώθηκε. Η σχέση μας την Ουγκάντα! Όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα (και δεν άκουσα) τη φράση "Ουγκάντα γίναμε" ή "Ούτε στην Ουγκάντα δεν γίνονται". Η κακομοίρα η αφρικανική χώρα που πληρώνει τις αμαρτίτες του Ιντι Αμιν Νταντά την έβγαλε άβρεχτη αυτή τη φορά. Αυτό είναι μια ένδειξη ότι επιτέλους είμαστε στον σωστό δρόμο για να κατοχυρώσουμε και διεθνώς ως ελληνικό προϊον ΠΟΠ την "απύθμενη ποδοσφαιρική βλακεία". Άλλωστε σε κάτι τέτοιες πατέντες και πρωτιές είμαστε υπερδύναμη!

Δημοσίευση: Απριλίου 18, 2014