Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Τα διαζύγια στην Ελλάδα αυξάνονται, η διαδικασία του διαζυγίου παραμένει ενα νομικό θέμα, που αντιμετωπίζεται απο δικαστές και δικηγόρους, χωρίς όμως να υπάρχει απόλυτη μέριμνα για τα "συνήθη θύματα" των διαζυγίων τα οποία είναι τα παιδιά...Ο όρος γονική αποξένωση ( οταν ενα παιδί λόγω διαζυγίου παραμένει μακριά απο τον ενα γονέα ο οποίος στην Ελλάδα στο 99% των περιπτώσεων είναι συνήθως ο πατέρας) και ο όρος το σύνδρομο της Στοκχόλμης (Οι όμηροι αρχίζουν να ταυτίζονται με τους εγκληματίες που τους κρατάνε), είναι ψυχολογικά συστατικά της ψυχοσύνθεσης των παιδιών,που μετά απο ένα διαζύγιο μένουν με τον ενα γονέα...βέβαια στην Ελλάδα η δικαστική επίλυση των διαζυγίων, απέχει μακράν απο μία μέση ευρωπαική χώρα, όπου γνώμονας της πολιτειας είναι η ισοκατανεμημένη συνεπιμέλεια και η ψυχική ισσοροπία του παιδιού...

Σήμερα φιλοξενούμε μια συνέντευξη του Νίκου Σπιτάλα, προεδρου του ΣΥΓΑΠΑ (Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια), όπου ο ίδιος μας εξηγεί, γιατί το πρόβλημα που προαναφέραμε , ειναι αμιγώς Πολιτικό και οχι αυτου καθαυτου νομικό:

Ερώτηση: Κύριε Σπιτάλα, από το 2003 ιδρύσατε το ΣΥΓΑΠΑ (Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια) και αγωνίζεστε για τα δικαιώματα των παιδιών των διαζυγίων. Τι σημαίνει αυτό?

Ν.Σ.Πράγματι, από το 1986 στο εξωτερικό όπου ζούσα και από το 1996, από τη γέννηση των παιδιών μου, διέβλεπα ένα σοβαρό και δυσεπίλυτο πρόβλημα που αφορούσε σε θέματα επιμέλειας τέκνων, επικοινωνίας, διατροφών στο διαζύγιο. Το παρατήρησα και το βίωσα από την έχθρα και μεροληψία που επικρατεί στο δικαστικό χώρο εναντίον των ανδρών-μπαμπάδων. Κάθε τι που προέρχεται από τη μάνα (και τις ψευδομάρτυρές της) παρουσιάζεται και γίνεται αποδεκτό ως αληθινό και πραγματικό ενώ όταν παρουσιάζει ο πατέρας τα επιχειρήματά του, αυτά δεν γίνονται πιστευτά.

Πίστεψα ότι μόνο σ’εμένα συμβαίνουν αυτά ενώ ήμουν ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, ο καλύτερος σύντροφος και ο καλύτερος άνθρωπος. Όταν η κατάσταση μου φαινόταν απελπιστική, σκέφθηκα ότι μπορεί να υπήρχαν και άλλοι στην ίδια κατάσταση. Ετσι, δημιούργησα το ΣΥΓΑΠΑ, το 2004, επίσημα, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Σύντομα άρχισαν να επικοινωνούν μαζί

μου άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και σιγά-σιγά δημιουργήσαμε παραρτήματα στην Αθήνα και πολλές άλλες πόλεις. Το ενθαρυντικό ήταν ότι μέσα στα 30.000 που ζήτησαν τη βοήθειά μου, ήταν πάρα πολλές γυναίκες, ως γιαγιάδες, θείες, νέες σύζυγοι. Επίσης, πολλές καλές μητέρες που έβλεπαν τον αγώνα μου και γυναίκες επιστήμονες.

Ερώτηση: Γυναίκες λοιπόν που σας συμπαρίστανται σε θέματα ισότητας? Πως εννοείτε την ισότητα?

Ν.Σ. Τα τελευταία εκατό χρόνια έγιναν σημαντικές κοινωνικές αλλαγές στα δυτικά κράτη. Αυτές ήταν: Η χειραφέτηση της γυναίκας και η απόδοση δικαιωμάτων. Αυτό όμως αποδυνάμωσε την οικογένεια και ενώ έπρεπε να αφήσει χώρο στον άνδρα ο οποίος λαχταρά να μεγαλώσει τα παιδιά του και είναι παρών στη συζυγική ζωή, αντίθετα, τον αποδυνάμωσε, τον ευνούχισε. Μάλιστα, όταν χωρίζει (όχι με τη δική του θέληση, διότι 90% ζητούν οι γυναίκες το διαζύγιο), στο δικαστήριο, του αφαιρούν τα δικαιώματα που έχει στα παιδιά του, του δημιουργούν ψυχολογικό/συναισθηματικό, κοινωνικό, επαγγελματικό, οικονομικό πρόβλημα σαν εκδίκηση σε όλους τους άνδρες της υφηλίου που στο παρελθόν κακομεταχειρίζονταν τη γυναίκα.

Η ισότητα, λοιπόν, ήλθε αλλά η νοοτροπία στη γονεική ισότητα στα παιδιά του διαζυγίου ούτε καν αναφέρεται ούτε καν συμπεριλαμβάνεται. Διακεκριμένες πρωτοφεμινίστριες αναφέρουν το κακό που έγινε και είναι κακό για την επερχόμενη γενιά: Η κυρία Μπανταντέρ γράφει: ‘Το βιβλίο μου που ονομάζεται λάθος δρόμος, αποτελεί απάντηση στο εχθρικό φεμινιστικό κίνημα κατά των ανδρών. Είμαι προδότρα του φεμινισμού’. Επίσης: ‘Ο αριθμός των ανδρών που υφίστανται βία είναι εντυπωσιακός. Οι μηνύσεις από άνδρες για ενδο-οικογενειακή βία ήταν 2000 ενώ των γυναικών 8000 περίπου το 2005’.

Η κυρία Καλλιέρου, ψυχολόγος/φεμινίστρια γράφει για τα θέματα που παρουσιάζω στα βιβλία μου και στις σκέψεις μου: ‘Τα πέντε πιο ουσιαστικά σημεία είναι:

--Η βεβήλωση της ιερότητας του γάμου και τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις και των δύο συζύγων.

--Το τραύμα των παιδιών του διαζυγίου που στο όνομα της αγάπης και της κτητικότητας, κατακρεουργείται η αξιοπρέπεια τους και η προσωπικότητα τους, με σοβαρά και τραγικά αποτελέσματα για την υπόλοιπη ζωή τους.

--Την επιπόλαια και κακή ερμηνεία της ουσίας του φεμινιστικού κινήματος, τόσο από τους άντρες όσο και από τις γυναίκες.

--Οι φορείς και οι οργανώσεις που προβάλουν τη βία των αντρών έναντι των γυναικών και αποσιωπούν τη βία των γυναικών έναντι των αντρών.

--Η ακαμψία της δικαστικής εξουσίας και των κρατικών και κοινωνικών λειτουργών’.

Επίσης: ‘Το κοινωνικό στερεότυπο θέλει τον άντρα «δυνατό». Γι αυτό οι άντρες δυσκολεύονται να κοινοποιήσουν τη δική τους κακοποίηση από τις γυναίκες τους’.

Η κυρία Ντόρις Λέσσιγκ που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2007, αναφέρει: ‘Γυναίκες σε λάθος δρόμο και στα μυθιστορήματά της γράφει για διαζευγμένες με παιδιά τα οποία κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας, για τα ψυχολογικά προβλήματα’. Οι σημειώσεις της αυτές γράφηκαν το 1962 από αριστερή φεμινίστρια. Η χώρα μας είναι συνεπώς 55 χρόνια πίσω στα θέματα αυτά.

Επίσης, οι κυρίες: Σαφλυ, Μποβουάρ, Γκριρ, μιλούν υπέρ των ανδρών και για την σημερινή κατάντια της οικογένειας. Ερευνες που πραγματοποίησαν οι: Καμπούρη, Τζαμαλούκα, Φατούρου, κτλ

απέδειξαν ότι υπάρχει κακοποίηση των ανδρών και σοβαρό πρόβλημα κατά των παιδιών των διαζυγίων. Οι έρευνες για το Σύνδρομο της Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης (PAS-Parental Alienation Syndrom) είναι τρομακτικές και οι αναφορές στα τραγικά αποτελέσματα που φέρνουν παιδιά και ενήλικες διαζυγίων με παραβατική συμπεριφορά, προβλήματα ψυχολογικά/ψυχικά και ανικανότητα ολοκλήρωσης δεσμών/οικογένειας αποδεικνύουν ότι η Πολιτεία θα πρέπει να λάβει δραστικά μέτρα.

Ερώτηση: Τι συμβαίνει και υπάρχουν τόσες ψευδείς κατηγορίες, στο διαζύγιο?

Ν.Σ.Κατά τον ψυχίατρο και νομικό Γκάρντνερ, δημιουργείται ένα Σύνδρομο (PAS) στην περίπτωση που υπάρχει μεγάλη αγάπη από/προς παιδί και γονέα που δεν έχει την επιμέλεια. Αυτό προξενείται με συκοφαντική δυσφήμιση του γονέα που έχει την καθημερινή επαφή με το παιδί από τον γονέα που έχει την επιμέλεια λόγω υπερβολικής ζήλειας, ψυχοπάθειας αλλά και επειδή θέλει να αποκόψει την επικοινωνία μεταξύ τους. Μάλιστα, προβαίνουν σε αισχρές κατηγορίες που αφορούν την σεξουαλικότητα.

Στη Γαλλία είναι μετρήσιμες οι ψευδείς κατηγορίες στο διαζύγιο και το 2005, ήταν σε ποσοστό 17% στα δικαστήρια. Συνεπώς, το ποσοστό που δεν μετρήθηκε στα δικαστήρια (και είναι το μεγαλύτερο) υπερβαίνει το μισό.Στην Ελλάδα, αυτό το ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο και είναι μετρήσιμο από τις καταγγελίες που έχουμε με έγγραφα και μελέτες.

Ερώτηση: Τι λέτε για τα οικονομικά θέματα των διαζευγμένων? Και στο θέμα αυτό, στη χώρα μας επικρατεί το χάος και η αδιαφάνεια. Στις διατροφές δεν λαμβάνουν υπόψη τα χρέη του πατέρα, την φορολογική δήλωση και την περιουσία. Βασίζονται αποκλειστικά και μόνο σε μια ψευδομάρτυρα που εμφανίζεται πάντα και παρουσιάζει τη μάνα φτωχή και τον πατέρα πλούσιο. Υπερβάλει στα έξοδα των παιδιών και το ελάχιστο που ‘κόβουν’ είναι 300 ευρώ ανά παιδί δίχως να λαμβάνουν υπόψη εάν ο πατέρας δεν έχει δουλειά, εάν καταστράφηκε (ακόμα και στις δύσκολες συγκυρίες, τώρα), εάν έχει νέα οικογένεια, εάν κάνει έξοδα για τα Σαββατοκύριακα στα παιδιά του. Οι διατροφές δεν εκπίπτουν από τη φορολογική δήλωση (ούτε η μητέρα τη δηλώνει επιπλέον). Δεν φοροαπαλλάσσεται για τα παιδιά, δεν έχει κοινωνικές παροχές διότι τον θεωρούν μη έγγαμο.

Από το Γαλλικό Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρεται πίνακας διατροφών που κυμαίνονται από 30 έως 130 ευρώ ανά παιδί. Σε κανένα κράτος, δεν συνδέουν τη διατροφή με την επικοινωνία (δηλαδή στον αναίσχυντο εκβιασμό: δώσε λεφτά για να δεις το παιδί) και υπάρχει Κρατική Πρόνοια για να πληρώνει διατροφές. Δεν γίνονται δικαστήρια κάθε δύο χρόνια αλλά αναπροσαρμόζουν σύμφωνα με το τιμάριθμο και όλο το σύστημα είναι παιδοκεντρικό και όχι μονογονεικό.

Ερώτηση: Τι γίνεται στο εξωτερικό?

Ν.Σ. Οσον αφορά στο θέμα της επιμέλειας, υπάρχουν Οικογενειακά δικαστήρια (κεκλεισμένων των θυρών) με ειδικούς οικογενειακούς δικαστές που έχουν μόρφωση και γνώσεις ψυχολογίας, παιδοψυχιατρικής, παιδαγωγικής. Εχουν κοινωνικές υπηρεσίες που επιλαμβάνονται κατά τη στιγμή του διαζυγίου (και πολλές φορές, πριν), έχουν ειδικούς πραγματογνώμονες. Επίσης, έχουν διαμεσολαβητές που στην αρχή του διαζυγίου μετρούν και σταθμίζουν τους παράγοντες για το συμφέρον του παιδιού. Μετά είναι αργά, διότι μπορεί εύκολα να προξενηθεί αποξένωση από δόλιο γονέα.

Υπάρχει το γονικό Συμβόλαιο που υπογράφουν επίσης στην αρχή και επιβλέπονται για την τήρησή του, δίδεται η Συνεπιμέλεια και Εναλλασσόμενη κατοικία και τιμωρείται ο γονέας που παρεμποδίζει την επικοινωνία και που προξενεί το Σύνδρομο Γονικής Αλλοτρίωσης (PAS).

Ερώτηση: Πως μπορούν να βελτιωθούν τα πράγματα?

Ν.Σ. Είμαστε ήδη σε κατάσταση απελπιστική και κάθε νόμος που γίνεται στην Ελλάδα χειροτερεύει την κατάσταση. Πρέπει να γίνουν όλα τα παραπάνω και κυρίως να δημιουργηθούν κοινωνικές υπηρεσίες σε κάθε Δήμο, σε κάθε γωνιά. Στα σχολεία, θα πρέπει να ενημερώνονται οι δάσκαλοι και καθηγητές για τα νέα δεδομένα και να μη στηρίζονται στις δικαστικές αποφάσεις επιμέλειας/επικοινωνίας. Να γίνουν σχολές γονέων με περιεχόμενο πλέον στα ανθρώπινα δικαιώματα και στα παιδιά των διαζυγίων (βλέπε PAS).

Να ενημερωθεί η κοινωνία και μην είναι ταμπού η αποξένωση και τα διαζύγια. Θα πρέπει να διαβάσουν όλοι οι ειδικοί (δικηγόροι, δικαστές, εισαγγελείς, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, κτλ) τα βιβλία μου που προέρχονται από εμπειρία 25 ετών και περισσότερων από 30.000 ιστοριών και μελετών. Αυτά είναι: ‘Κινήματα και Επαναστάσεις. Το Κοινωνικό Κίνημα των Διαζευγμένων’ στις εκδόσεις iwrite και ως αυτό-έκδοση ‘Ιστορίες Διαζυγίων’.

Ερώτηση: Τι πρέπει να κάνουν οι πολιτικοί? Τι έγινε το 2008 και δεν άλλαξε ο Νόμος? Θα κατεβάσετε ψηφοδέλτιο?

Ν.Σ Τα τελευταία οκτώ χρόνια καταφέραμε να ευαισθητοποιήσουμε κάποιους φορείς και να διαδοθεί το θέμα. Στους δικαστικούς χώρους, δόθηκε εντολή να βλέπουν πιο ισότιμα τα πράγματα και κάποιοι πολιτικοί κατέθεσαν ερωτήσεις στη Βουλή με δική μας παρέμβαση. Το ελάχιστο που έγινε ήταν να δοθούν και επιμέλειες σε άνδρες αλλά και πάλι με τυχαία επιλογή. Δηλαδή, όπως έδιναν τυχαία επιμέλειες σε μητέρες (99,9), τώρα δίνουν σε ποσοστό 3% και σε άνδρες αλλά με δυσκολίες και πάλι υπάρχουν περιπτώσεις αποξένωσης, τώρα για μητέρες. Συνεπώς, θα πρέπει να γίνουν άμεσες και δραστικές πολιτικές ενέργειες.

Για τα δικαιώματα των γυναικών και των ομοφυλόφιλων έγιναν πολιτικές παρεμβάσεις αλλά όχι για τα δικαιώματα του πατέρα (και μάλιστα χωρισμένου) ο οποίος θεωρείται πολίτης τρίτης κατηγορίας. Στην Τη δεκαετία του ‘60 στην Αυστραλία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ, πολιτικοί από όλα τα κόμματα στήριξαν αυτές τις ενέργειες. Αργότερα, στην Ισπανία δημιουργήθηκε το Κόμμα της Συνεπιμέλειας, στη Γαλλία, Βέλγιο, Μάλτα, Αυστρία έγιναν πολιτικές κινήσεις δημιουργίας σχετικών κομμάτων. Στη χώρα μας, υπενθυμίζω ότι δηλώσαμε κάθοδο στις ευρω-εκλογές και στηρίξαμε το ‘Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα’ που αποτελεί εκφραστή του ΣΥΓΑΠΑ. Το 2008, μπήκε κάπου σε μια επιτροπή της Βουλής η λέξη Συνεπιμέλεια αλλά ποτέ δεν τέθηκε σε Ολομέλεια προς ψήφιση. Ούτε καν ως νομοσχέδιο.

Αντ-αυτού, στο ‘Οικογενειακό Δίκαιο’, μπήκε το θέμα της λύσης του γάμου σε δύο χρόνια, το συμβόλαιο γάμου και αυτό των ομοφυλόφιλων. Δηλαδή καμία σχέση με αυτά που πρεσβεύουμε εφόσον εκπροσωπούμε ένα εκατομμύριο διαζευγμένα ζευγάρια (1 εκατ άνδρες, 1 εκατ. Γυναίκες, 1 εκατ. Παιδιά. Σύνολο τρία εκατομμύρια ανθρώπους, συν τις οικογένειές τους).

Συνεχίζουμε τον ακτιβισμό και την επιστημονική τεκμηρίωση με ημερίδες, διεθνή συνέδρια, εκδηλώσεις πολιτισμού και κοινωνική ευαισθητοποίηση.

Δημοσίευση: Μαΐου 03, 2014