Η Ελλάδα στη διασταύρωση τριών γεωπολιτικών πιέσεων

Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

Ενώ η φαυλοκρατία διαπληκτίζεται με την τρόικα για την… ημερομηνία λήξης του γάλακτος, η Ελλάδα έχει τεθεί στο στόχαστρο ισχυρών πιέσεων.

Μία παγκόσμια δύναμη, μία ευρωπαϊκή και μία μεσανατολική, εντάσσουν την χρεοκοπημένη Ελλάδα στα επεκτατικά γεωπολιτικά τους σχέδια.

Η Ρωσία επιδιώκει (με δυναμισμό και αρκετή επιτυχία, όπως διαπιστώνεται από την ουκρανική κρίση) την επιστροφή της στο προσκήνιο ως παγκόσμια υπερδύναμη. Το ενδιαφέρον της για δημιουργία επιρροής στην Ελλάδα το έχει δείξει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους (επισκέψεις Πούτιν στο Άγιο Όρος, αγωγοί ενέργειας, αγορά βιομηχανιών και ποδοσφαιρικών ομάδων στη βόρεια Ελλάδα και νησιών στη δυτική κ.λ.π.). Άλλωστε, το ρωσικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα είναι γεωπολιτική σταθερά και ανάγεται στην εποχή του Μεγάλου Πέτρου.

Επίσης μεγάλο και διαχρονικό είναι το ενδιαφέρον των Γερμανών, από την εποχή του Μπίσμαρκ και του Κάιζερ Βίλχελμ. Η Γερμανία επεχείρησε δύο φορές να καταλάβει την Ελλάδα: στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο επέτυχε την κατάληψη της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, στον Δεύτερο κατέκτησε και κατέστρεψε ολοσχερώς την ελληνική επικράτεια, εξοντώνοντας το ένα δέκατο του πληθυσμού της. Σήμερα επιδιώκει μέσω οικονομικο-πολιτικού ελέγχου να προσαρτήσει τη χρεοκοπημένη Ελλάδα και τον ενεργειακό της πλούτο στη γερμανική σφαίρα επιρροής.

Η τρίτη δύναμη είναι η Τουρκία, που επιχειρεί να ανασυγκροτήσει την οθωμανική κυριαρχία. Ναι μεν αντιμετωπίζει τεράστια εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια, αλλά πιθανώς αυτά ακριβώς θα επιχειρήσει να εξωτερικεύσει και μπορεί να αισθάνεται ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι εύκολος στόχος. Η Τουρκία γνωρίζει και χρησιμοποιεί στις διεθνείς σχέσεις μία και μόνο μέθοδο, την απειλή ή τη χρήση βίας, γι αυτό και πραγματοποιεί καθημερινά «ασκήσεις» παραβίασης της ελληνικής κυριαρχίας στον αέρα και στη θάλασσα.

Οι τρεις αυτές γεωπολιτικές πιέσεις έχουν ένα κοινό στοιχείο: προέρχονται από κράτη με αυταρχική, δεσποτική και ανελεύθερη δομή. Η προσκόλληση της Ελλάδας (εκούσια ή ακούσια) στη γερμανική, ρωσική ή νέο-οθωμανική σφαίρα επιρροής, συνεπάγεται την επιβολή καθεστώτος εξάρτησης με φεουδαρχικούς όρους υποτέλειας. Και επιπλέον, προώθηση, στο εσωτερικό της χώρας, πολιτικών σχημάτων που θα αντανακλούν την αντιδημοκρατική πολιτική δομή του επικυρίαρχου.

Για την Τουρκία δεν γίνεται καν λόγος, διότι θα αντιμετωπίσει μία υποτελή Ελλάδας ως βιλαέτι ραγιάδων. Αλλά και η σημερινή γερμανική επικυριαρχία ασκείται μέσω της τρόικα, δηλαδή, ενός ωμού μηχανισμού εξωτερικής επιβολής, και ενός υποτελούν κυβερνητικού σχήματος που με τη σειρά του κυβερνά στα όρια της νομιμότητας, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κ.λ.π.

Η εμπειρία από τη ρωσική παρέμβαση στην Ελλάδα(Ορλωφικά, Κριμαϊκός πόλεμος κ.α.) διδάσκει ότι η Ρωσία, οσάκις παρενέβαινε στον ελληνικό χώρο, επεδίωκε να προωθήσει τα στενά γεωπολιτικά της συμφέροντα. Και όταν αυτά έρχονταν σε αντίθεση με τα ελληνικά, τότε ο Ελληνισμός υφίστατο τις συνέπειες. Κορυφαία παραδείγματα η ολική καταστροφή της νότιας Ελλάδας από τουρκικές ορδές μετά τα Ορλωφικά και την αποχώρηση των Ρώσων από την Πελοπόννησο και η ταπείνωση της Ελλάδας στον πόλεμο της Κριμαίας.

Αυτά σημαίνουν ότι η Ελλάδα πρέπει να προσανατολισθεί όχι στη λογική της αναζήτησης σωτήρα, που θα μας λύσει ως δια μαγείας τα οικονομικά ή τα γεωπολιτικά μας προβλήματα. Αλλά στη λογική των συμμαχιών, όπου η Ελλάδα θα είναι στους συμμάχους της χρήσιμη, τουλάχιστον όσο χρήσιμοι η ίδια απαιτεί να είναι αυτοί.

Ο σύμμαχος που θα σεβαστεί στοιχειωδώς την εσωτερική δημοκρατική δομή της χώρας και τα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά της Ελληνικής κοινωνίας, αυτά που κατακτήσαμε με την μεγάλη ελληνική Επανάσταση και διατηρήσαμε με σκληρούς αγώνες και παλλαϊκή αντίσταση σε δύο παγκόσμιους πολέμους, δεν μπορεί παρά να είναι ο δυτικός κόσμος…

Πηγή «Kontra News»

Δημοσίευση: Μαΐου 01, 2014