Η φαντασία στην εξουσία

Τελικά το κεντρικό σύνθημα του «κόκκινου Μάη» δικαιώθηκε απόλυτα μόνο στην Ελλάδα. Οι άλλοι έχουν μείνει ακόμα στις ξεπερασμένες συμβατικές λογικές… Στην χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα και η ακόμα φαιδρότερη πολιτική, η φαντασία της εξουσίας έχει πάρει μεταφυσικές διαστάσεις.

Από την μία η Φρουτοπία του Αλέξη, που υπόσχεται επάνοδο στην ανέμελη αφασία και από την άλλη τα υπερβατικά μαθηματικά της «εξόδου από τα μνημόνια και την κρίση»…

Με τέτοια μαθηματικά, κυριολεκτικά ταξιδεύεις σε «άλλους κόσμους», πέρα από την φαντασία… Αυτό που μου αρέσει σε αυτούς τους πολιτικούς σχεδιασμούς, είναι οι «ακριβείς» προβλέψεις… Τι, στην τύχη θα πηγαίνουμε; Αν η Ελλάδα κάνει αυτά που της λένε, το 2020 θα έχει σχέση χρέους/ΑΕΠ στο 120% και το 2022 στο 110%!!!!!! Εκτός του ότι είναι ακατανόητο, γιατί αυτό το ποσοστό θεωρείται βιώσιμο (αφού από εκεί ξεκινήσαμε και σε τέσσερα χρόνια εξουθενωθήκαμε) πως είναι δυνατόν μετά από λιποαναρρόφηση, που κατάπιε και τους μυϊκούς ιστούς και έφτασε στο κόκαλο, όχι να φτάσουμε εκεί, αλλά να αρχίσουμε απλώς να κατεβαίνουμε; Εδώ ο καθένας μας ήδη κουβαλάει πέντε ρυθμίσεις για βάρη 2-3 ετών· πως θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε, αφού ούτε ως ιδιώτες, ούτε ως κράτος έχουμε αποθέματα; Και με όλα αυτά δεν έχουμε φτάσει καν σε πραγματικό πρωτογενές πλεόνασμα. Μου αρέσει μάλιστα που κατηγορηθήκαμε και αυτοκατηγορηθήκαμε για δημιουργική λογιστική και για την διακυβέρνηση Σημίτη και για την διακυβέρνηση Καραμανλή (που τέλος πάντων, ήθελε λίγο ψάξιμο στα βιβλία, για να βρεθεί η ματσακονιά) και τώρα που παρουσιάζουμε ένα εξόφθαλμα επίπλαστο πλεόνασμα, που οφείλεται στην μερική παύση πληρωμών, μας λένε «Μπράβο Ελληνες· καλά πάτε»!!!!!

Κάποιοι δικοί μας εξυπνάκηδες μας κλείνουν πονηρά το μάτι. «Οι ανασχηματισμοί και τα κουρέματα χρέους δεν προαναγγέλλονται. Αλλωστε, αν μας το πουν, είναι βέβαιο, ότι θα χαλαρώσουμε και αυτό δεν είναι καλό»!!!!! Τι λέτε ρε λεβέντες; Ούτε που μας είχε πάει το μυαλό σε αυτά.

Δυστυχώς (για αυτούς) τόσα χρόνια μάθαμε να αποκρυπτογραφούμε τα μισόλογα, τις υπόνοιες, τις αοριστίες, την παρελκυστική τακτική και τα λογαριάζουμε και αυτά, αλλά πάλι δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Αν είχαν πράγματι αγαθούς σκοπούς, θα μας έβαζαν ίσως την θηλιά στο λαιμό, αλλά δεν θα κλώτσαγαν και το σκαμνί. Το πόσο γενναία θα είναι τα μελλοντικά κουρέματα, μας το λένε ξεκάθαρα από τώρα, που ξεκινούν από την διαπραγματευτική αφετηρία του απόλυτου μηδέν και απλώς υπόσχονται, ότι αν κάνουμε ΟΛΑ όσα λένε (γρήγορο ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, μισθούς «ανταγωνιστικούς» με Βουλγαρία, Ινδία, Βραζιλία) τότε θα σκεφθούν για επιμήκυνση, ή κάποιο μικρό νέο δάνειο!!!!!!

Αν λοιπόν αυτά τα τέσσερα χρόνια, έχοντας ακόμα στα χέρια μας και την δημόσια και την ιδιωτική περιουσία, ξοδεύοντας ότι είχαμε και δεν είχαμε σε χρήμα και με το περίφημο κούρεμα, φέραμε το χρέος από τα 300 στα 330 δις και από το 130% στο 172% του ΑΕΠ, χωρίς όλα αυτά, θα το κατεβάσουμε στο 110% μέσα σε 9 χρόνια; Και ΜΕΤΑ από όλα αυτά, ΕΛΕΓΑΝ, θα ξαναβγούμε στις αγορές για δάνεια, γιατί 110% δεν είναι τίποτα· τα μασάμε εμείς αυτά τα νούμερα!!!!!!!!!!!!!!!! Και τρείς σελίδες θαυμαστικά να βάλω, πάλι δεν φτάνουν για να εκφράσουν τον θαυμασμό μου σε αυτήν την «λογική», αλλά πρέπει να δείξω λίγο εγκράτεια, γιατί οι άνθρωποι ξεπέρασαν και τον εαυτό τους· βγήκαν από τώρα στις αγορές!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γιατί η «ελεύθερη» αγορά δάνεισε πάλι μία οικονομία, που δεν έχει εχέγγυα αποπληρωμής των δανείων; Δεν έχει; Πρώτα απ όλα υπάρχει η δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Δεύτερον· κάποια στιγμή αναμένεται, να αρχίσει η εξόρυξη των Ελληνικών υδρογονανθράκων. Να λοιπόν η βάση για την νέα εκτίναξη του χρέους. Θα τροφοδοτούμε με ενέργεια την Ευρώπη και το χρέος (μετά από μία πρόσκαιρη κάμψη πληρωμένη κυριολεκτικά από το αίμα μας) θα συνεχίζει την πορεία του στον ουρανό.

Ας δούμε έναν μόνο αριθμό, για να καταλάβουμε πόσο θα «μειώνεται» το χρέος από τα «κουρέματα», τα οποία (επαναλαμβάνω) δεν μας υπόσχονται καν. Το κούρεμα των 100 δις, το οποίο πληρώσαμε κατά 30% μόνοι μας, δηλαδή 30 δις κόστος για την Ελλάδα, μας απέδωσε μείωση χρέους 10,9 δις από το 2011 στο 2012 και στο τέλος του 2013 έφτασε στα 7,9 δις!!!!! Δηλαδή το 2015 θα έχει εξανεμιστεί εντελώς το «όφελος».

Μπορεί κανείς να καταλάβει το «όφελος» από τα μελλοντικά τσιφούτικα κουρέματα, που κι αυτά δεν είναι σίγουρα. Εν τέλει τα κουρέματα αυτά δεν θα αντισταθμίζουν καν την απαξίωση της προς πώληση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Απλά θα κόβουν κάτι λίγα από τους τόκους, που θα τα παίρνουν με το παραπάνω από την απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων, που θα αρπάζουν. Μόνοι τους υπολόγιζαν την αξία της προς εκποίηση δημόσιας περιουσίας στα 50 δις και τώρα λένε, ότι και τα 20 δις είναι ανεδαφικός στόχος. [Και με βάση την τιμή της πώλησης του Ελληνικού, δεν θα πιάσουμε ούτε τα 10 δις.] Μόνο οι τόκοι για τα 9 χρόνια (που, υποτίθεται, ότι θα φτάσουμε στο 110%) είναι πολύ περισσότεροι από τα 30-40 δις της υπεραξίας που κερδίζουν και φυσικά από τα 10 δις, που θα ξεχρεωθούμε από το ξεπούλημα!!!

Με λίγα λόγια, αν φτάσουμε και διατηρούμε πραγματικό ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το χρέος το 2022 θα είναι 400 δις. Εντελώς ξεπουπουλιασμένοι από περιουσιακά στοιχεία, θα διπλασιάσουμε το ΑΕΠ σε 9 χρόνια; (ώστε να φτάσουμε το 110% του ΑΕΠ;)

Πρώτα από όλα, παρά την φορολογική αφαίμαξη δεν έχουμε πραγματικό πλεόνασμα, αλλά έλλειμμα 4-7 δις. Απόδειξη, ότι και μετά τον έκτατο δανεισμό των 3 δις, το κράτος εξακολουθεί να χρωστάει στους ιδιώτες.

Δεύτερον· είναι αδύνατη η συνέχιση αυτής της ληστρικής φορολογίας ακόμη και για ένα δύο χρόνια, όχι εσαεί, όπως ουσιαστικά προβλέπει το «σχέδιο διάσωσης». Απόδειξη τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο, που από 33 δις το 2009 έφτασαν τα 58,3 δις το 2013, αριθμός που θα ήταν σημαντικά μεγαλύτερος μαζί με τα ρυθμισμένα χρέη. Τρίτον· ακόμη και αν πέσει σημαντικά το κόστος των τόκων από τα 9 δις (που υπολογίζονται για το 2013) και με δεδομένο, ότι είναι λογιστικά αδύνατη κάθε μείωση του κεφαλαίου χρέους από τον (ισοσκελισμένο έστω) προϋπολογισμό και πάντα συνυπολογιζομένων των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις (και αργότερα από τους υδρογονάνθρακες) το πολύ να μην δημιουργείται νέο έλλειμμα.

Οσο για τους πρόσθετους φόρους, που υποτίθεται, ότι θα αποδώσουν οι νέες επενδύσεις, αυτό κι αν είναι παλαβομάρα. Αντε να δεχτούμε, ότι με καθεστώς υπερπρονομιακής φορολογίας θα προσελκύσουμε κάποιες επενδύσεις. Από πού θα προκύψουν οι επαρκείς φορολογικοί πόροι, αν δεν συνεχίζεται εσαεί το άγριο χαράτσωμα του λαού; Οι επιχειρήσεις που έκλεισαν, φορολογούντο με προνομιακούς (σε σχέση με τους ιδιώτες) συντελεστές και όρους και παρόλα αυτά έκλεισαν. Αρα, ή θα μειωθούν ακόμα περισσότερο οι φόροι για τους επενδυτές, ή δεν θα έλθουν καν.

Υπάρχει βέβαια και το «επιχείρημα» της μείωσης του κράτους, άρα και της μείωσης των δαπανών. Εδώ ισχύει η αλήθεια της τρόικας, αλλά η ετεροχρονισμένη, κολοβωμένη και αλλοπρόσαλλη εφαρμογή του μέτρου ουσιαστικά το αναιρεί. Αν οι μαζικές απολύσεις 150.000 (της περιττής γραφειοκρατίας) είχαν γίνει πριν 4-5 χρόνια, σήμερα θα είχαμε εντελώς διαφορετική πορεία. Τώρα ακόμα κι αν γινόταν αυτό, δεν θα είχε νόημα (πολύ περισσότερο οι «κινητικότητα», η «διαθεσιμότητα» και οι εξοργιστικά απαράδεκτες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις). Ο λόγος είναι απλός: η κοινωνία και η οικονομία μπορούσε να αντέξει πριν τέσσερα χρόνια (που υπήρχε ακόμη λίπος) αυτές τις 150.000 απολύσεις αντί για το 1.000.000 άνεργους του παραγωγικού τομέα και αφού δεν θα υφίστατο αυτό το άγριο χαράτσωμα (για να συντηρείται ο υπερμεγέθης δημόσιος τομέας) αντί για συρρίκνωση του παραγωγικού τομέα, θα είχαμε αύξηση (και λόγω νέων επενδύσεων) που θα απορροφούσε γρήγορα αυτήν την μικρή αύξηση της ανεργίας.

Αντί γι αυτό προστίθενται διαρκώς νέες γραφειοκρατικές διαδικασίες, που απαιτούν φυσικά πρόσθετο προσωπικό. Και για την τελευταία ενίσχυση, ρύθμιση κ.λ.π. ζητάνε τόση χαρτούρα, που ο κόσμος τις αποφεύγει. Παράδειγμα, η ενίσχυση για το πετρέλαιο θέρμανσης, που τελικά έμεινε αδιάθετη. Η αγιάτρευτη μανία των πολιτικών και των μανδαρίνων για γραφειοκρατικές διαδικασίες, μεταφράζεται μικροπολιτικά ως «στοχευμένη πολιτική». Η «στοχευμένη πολιτική» με δυό λόγια λέγεται το «πάρτα εσύ, φέρτα εσύ». Αυτό αφενός κάποια μέρα θα φέρει την έκρηξη των «φέρτα εσύ» και αφετέρου δημιουργεί πρόσθετη γραφειοκρατία και απροσπέλαστα εμπόδια σε όσους θέλουν να αναπτύξουν παραγματικά παραγωγικές δραστηριότητες.

Καθώς δεν μπορούν να κάνουν προσλήψεις για την γραφειοκρατία, που διαρκώς αυξάνεται, έχουν (από πολλών ετών) βρεί την «λύση», η οποία είναι η μετάθεση γραφειοκρατικών διαδικασιών στον ιδιωτικό τομέα, είτε με επιβάρυνση του δημοσίου, είτε με επιβάρυνση των πολιτών με διαρκή χαρατσώματα προς ιδιώτες «ειδικούς».

Όλα αυτά φυσικά αποκλείουν την εκπλήρωση των «υποχρεώσεων» μας (πάντα εννοώ έστω μόνο τους τόκους) χωρίς την διατήρηση τουλάχιστον της σημερινής φορολογίας για τους πολίτες.

Συνεπώς, ακόμη κι αν αντέχαμε μέχρι το 2022, θα βρισκόμασταν ακριβώς στο ίδιο ασφυκτικό σημείο του 2010 και απλώς την θέση της σημερινής δημόσιας περιουσίας, που θα έχουμε εκχωρήσει ως μέρος των τόκων, θα πάρουν οι υδρογονάνθρακες, οι οποίοι επίσης δεν θα μπορούν να καλύψουν πλήρως τους τόκους για τα επόμενα 30 χρόνια, που θα διαρκέσει η εξόρυξη τους.

Και παρόλα αυτά, πολύ πριν επιτευχθεί πραγματικό πλεόνασμα, ο «σοβαρός» Σαμαράς, άρχισε να «μοιράζει» λεφτά… Όχι ότι δεν θα πάρουν τα μπαξισάκια τους οι «στοχευμένες» κατηγορίες, αλλά από πού θα πληρωθούν αυτά τα μπαξισάκια; Οι «αδικίες, που θα διορθωθούν» θα αφορούν αστυνομικούς, δικαστικούς και άλλες κατηγορίες, που θέλουν να έχουν στο χέρι. Φυσικά αυτή η ιδιαίτερη μεταχείριση θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα στην κοινωνική συνοχή και θα ωθήσει τα πράγματα μια ώρα πιο γρήγορα σε συγκρούσεις και ταραχές.

Δεν ξέρω τι ονειρεύεται ο Σαμαράς και πως νομίζει, ότι θα τα καταφέρει, τα ποντίκια όμως συνεχίζουν να εγκαταλείπουν το καράβι, αφού πρώτα ροκανίσουν ότι μπορούν. Τα κανόνια στην αγορά βαράνε το ένα μετά το άλλο, αλλά το νομικό καθεστώς προστατεύει τους μπουρλοτιέρηδες, που χάνουν μόνο τις φαλιρισμένες εταιρείες, αφού πρώτα τις γδύσουν εντελώς από κεφάλαια, που βγάζουν στο εξωτερικό, για να τα ξεπλύνουν και να τα ξαναφέρουν πάλι με ακόμα πιο προνομιακούς όρους.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαΐου 04, 2014