Όσοι δεν είναι αλήτες και ρουφιάνοι, να κάνουν ένα βήμα μπροστά

Στη χώρα μας, μαζί με την κρίση και την αποδόμηση του πολιτικού συστήματος, ήρθε και η αποδόμηση του στηρίγματός του. Ο δημοσιογράφος πλέον, για μεγάλη μερίδα κόσμου, είναι ταυτόσημος με τη διαπλοκή, την προπαγάνδα και τον καιροσκοπισμό. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι γίνανε “όλοι ίδιοι” σε ένα βράδυ.

Από το “το ‘πε ο Ευαγγελάτος” περάσαμε στο “μιλάει κι ο Ευαγγελάτος”. Κι αν για τον Ευαγγελάτο δεν θα κλάψει κανένας, για την απαξίωση και την κακοποίηση που έχει υποστεί η δημοσιογραφία θα πρέπει να κλαίει... κάθε δημοκρατικό μας κύτταρο.

Εξουσία που δεν υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο δεν υπόκειται σε κανένα ενδοιασμό. Κοινώς κάνει ότι της καπνίσει.

Ένα από τα όπλα μιας κοινωνίας απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, πολιτική και οικονομική, είναι η δημοσιογραφία. Ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι.

Πριν στις όχθες της γεννηθεί ο κίτρινος τύπος, οι ανατροπές, οι ενικοί, οι ζούγκλες, τα μεσημεριανάδικα, οι ελεύθεροι σκοπευτές, τα φίμωτρα, τα μακελειά, οι πληρωμένες καταχωρήσεις, τα απολιτίκ και οι πρωταγωνιστές.

Όλα αυτά τα αναρριχόμενα που μέσα από τα λείψανα της δικής τους δημοσιογραφίας βγήκαν κομπάζοντας για την δική τους μοναδική αλήθεια, ακόμα και σήμερα καταφέρνουν να φορούν την προβιά της και ταυτόχρονα να κινούνται στο ίδιο ρεύμα με την εξουσία που υποτίθεται πως έχουν στρατευθεί να ελέγχουν. Μερικές φορές και μέσα στα ίδια οχήματα, στο διπλανό κάθισμα.

Αναρωτιέμαι, είναι δημοσιογραφία το να προπαγανδίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ για τα συμφέροντα των δανειστών και να βρίσκεσαι σε payroll τραπεζών;

Είναι δημοσιογραφία να αγνοείς ολόκληρα ζητήματα επειδή δεν είναι προς το συμφέρον του εργοδότη σου ή να κατηγορείς κοινωνικές ομάδες ολόκληρες, διαφορετικές την κάθε φορά, ανάλογα με τις κυβερνητικές στοχεύσεις της περιόδου;

Ή μήπως είναι δημοσιογραφία να παρουσιάζεις το παλικάρι με τη σβάστικα στο χέρι ως “καυτό γκομενάκι” ή να χειραγωγείς ξεκάθαρα την κοινή γνώμη με δελτία ειδήσεων βγαλμένα απευθείας από γραφεία τύπου και τους επικοινωνιολόγους που τα στελεχώνουν;

Κι αν όλα τα παραπάνω λέγονται δημοσιογραφία, πως λέγεται αυτός που αποκαλύπτει σκανδαλώδεις τροπολογίες, βρώμικες ρυθμίσεις και παράνομες δοσοληψίες τραπεζιτών ή κρατικών στελεχών;

Πως λέγεται αυτός που αποκαλύπτει λίστες φοροδιαφυγής, αδικίες σε βάρος πολιτών, υπουργικά σκάνδαλα,

Και πως λέγονται όσοι αποκαλύπτουν παραβιάσεις δικαιωμάτων κατοίκων ολόκληρων περιοχών ή τη δράση και την οργάνωση νεοναζιστικών οργανώσεων;

Προφανώς, οι πάνω δεν μπορεί να έχουν το ίδιο όνομα με τους κάτω. Δεν κάνουν την ίδια δουλειά.

Η γλώσσα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όμως για τους πάνω, για τα μεταλλαγμένα αυτά πλάσματα της δημοσιογραφίας ακόμα δεν έχει εφεύρει ένα ξεχωριστό όνομα.

Τουλάχιστον σήμερα, είναι πολύ εύκολο να διακρίνεις ποιοι δημοσιογράφοι και ποια μέσα δεν είναι με τους πάνω.

Δεν έχεις παρά να δεις ποιοι είναι στο περιθώριο.

Ποιοι αποκαλύπτουν και δεν ασχολείται κανένας με την αποκάλυψη.

Ποιοι ελέγχουν την εξουσία, και σε ποιους τελικά επιτίθεται η εξουσία.

Αλήθεια, ποιες είναι οι μεγάλες δημοσιογραφικές επιτυχίες τα χρόνια αυτά που κανάλια και εφημερίδες συνεχίζουν να παίρνουν ζεστό παραδάκι από τις τράπεζες; Ποια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία έχουν να παρουσιάσουν;

Κι έτσι ερχόμαστε στο θέμα που απασχολεί εδώ και εβδομάδες την μπλογκόσφαιρα, και μετά την δήλωση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, το σύνολο της κοινωνίας αλλά και των κομμάτων.

Σήμερα, ένας από τους δύο ανθρώπους που όχι μόνο μαζεύτηκε στη φωλίτσα του μετά από μια περίεργη ιστορία ερωτικού(;) βίντεο με στιγμές υπουργού που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, αλλά από τότε μας έχει απασχολήσει ΜΟΝΟ για να μας φέρει το μήνυμα της λύσης της Χρυσής Αυγής, εκβιάζει ανοικτά έναν άνθρωπο με την αποκάλυψη ενός βίντεο με προσωπικές του στιγμές.

Το κουτσομπολιό είναι ένα εθνικό σπορ, ο χαβαλές ίσως το δεύτερο, και είμαι σίγουρος πως πολύς κόσμος θα διασκεδάσει με την δημοσίευση ενός τέτοιου βίντεο.

Δεν υπάρχει όμως κάποιο όριο σε αυτήν την κοινωνία, που αν ξεπεραστεί, η ίδια η κοινωνία θα πρέπει να βγει μπροστά και να τιμωρήσει το άδικο και το ανήθικο;

Όσοι λοιπόν είναι δημοσιογράφοι, με μικρό και ταπεινό δέλτα, με επίγνωση της ευθύνης και των υποχρεώσεων που έχουν προς το κοινωνικό σύνολο, ας κάνουν σήμερα ένα βήμα μπροστά.

Όσοι το επιθυμούν, μπορούν απλά να δικαιολογήσουν τους τίτλους του αλήτη και του ρουφιάνου.

Για όλους όμως, το στοίχημα δεν είναι αν ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης θα επιζήσει πολιτικά από αυτή τη δολοφονική επίθεση που δέχεται, αλλά εάν η κοινωνία μας θα πάρει την τελική στροφή για την κάτω βόλτα.

Ή καλύτερα, αν θα δει αυτή τη σφαλιάρα, σαν την τελευταία ευκαιρία της να ανατρέψει αυτή την ξέφρενη πορεία που έχει πάρει για τον πάτο της Ιστορίας.

Το αν ζούμε ακόμα στο 1990 όπου χωρίς ενοχές κάναμε κάποιον Κορκολή, ανέκδοτο και σύνθημα φαυλότητας, ανωμαλίας και παιδοφιλίας, απλά και μόνο επειδή ένας Τριανταφυλλόπουλος μύρισε λαβράκι, δεν εξαρτάται μόνο από το τι ημερομηνία γράφει το ημερολόγιο.

Πολιτικό προσωπικό, δημοσιογράφοι και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά, θα πρέπει και να το αποδείξουμε.

(ΥΓ. Ένας από τους προβληματισμούς που διαπιστώνω σε οποιαδήποτε παρέα και αν βρεθώ, αλλά μου τους εκμυστηρεύονται και φίλοι, είναι η απορία του πως γίνεται, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία συμφωνούμε για το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει, δεν αλλάζει κανείς τίποτα.

Ας είναι αυτή η ευκαιρία η αρχή, για πολίτες και δημοσιογράφους, να δώσουμε μιαν απάντηση σε κάθε χαμερπές πλάσμα αυτής της κοινωνίας, πως ή που θα σηκωθεί και θα περπατάει στα δύο πόδια και θα σέβεται τον διπλανό του, ή που θα καταδικαστεί για πάντα να σέρνεται στο περιθώριο.)

Από Ρεμπελίσκος

Δημοσίευση: Ιουνίου 20, 2014